De laatste tijd blijf ik precies een beetje hangen in de recepten die ik ken, maar een cakereceptje uit De Zondag, de gratis krant die je in het weekend kan meenemen bij de bakker, leek me toch de moeite waard om eens te proberen.
Het recept werd ingestuurd door een Veronique die het zelf online vond. Ik had alle ingrediënten in huis en zorgde voor vers gebak op zondag bij de koffie.
Ingrediënten
200 g suiker (het recept sprak van 215g, maar ik neem standaard vaak iets minder)
175 g Griekse yoghurt µ
3 eieren
80 ml zonnebloemolie
1/2 tl vanille-essence
200 g zelfrijzende bloem
snuifje zout
150 g blauwe bessen (en/of frambozen), ik combineerde beide (en mengde zelfs 200g bessen onder het beslag omdat dit toevallig de inhoud van de 2 potjes diepvriesbessen was, dat bleek niet te veel)
rechthoekige cakevorm (ca 26 cm)
Werkwijze
Verwarm de oven op 180° C
mix de suiker, de Griekse yoghurt, de eieren, de vanille-essence en de zonnebloemolie in een kom
spatel de (gezeefde) bloem en het snuifje zout door het beslag
roer tot je een glad beslag hebt
schep de bessen door het beslag
giet het deeg in de (ingevette) bakvorm
bak 60 min in de voorverwarmde oven
laat afkoelen en geniet!
Voorwaar een lekkere cake die ook de volgende dagen met plezier gegeten werd bij een kop koffie of thee.
Elk jaar is het weer uitkijken na de donkere periode naar het ontluiken van de lente. Het meest spectaculair vind ik telkens weer de bomen die hun bloesemkleed aantrekken en de toppers die elk jaar opnieuw de show stelen, zijn bij uitstek (na de magnolia’s) de Japanse kerselaars.
De Japanse sierkers (officiële naam Prunus serrulata) heet de boom eigenlijk, maar in Vlaanderen wordt ie steevast Japanse kerselaar genoemd. De soort komt van nature voor in Azië, meer bepaald in het gebergte van West-China, Korea en Japan, en op een reeks eilanden. Wanneer in Japan de prunus begint te bloeien, is dat de start voor het Hanamifeest, of kersenbloesmenfeest, een feestdag die gevierd wordt met picknicks tussen de bomen.
Bij ons bloeit de soort doorgaans eind april – begin mei, maar met de zachtere winters is dat moment intussen vaak al enkele weken vroeger. De bloemen zijn heerlijk dik en groeien weelderig op de takken, de bomen sieren vaak de hele straat, meestal aan twee kanten waardoor je bij de grotere exemplaren een heel mooi tunnel- of boogeffect kan krijgen.
De voorbije jaren gingen ook hier steeds meer mensen genieten van de bloeiende bomen en zie je steeds meer en vaker foto’s online voorbijkomen. De meest populaire plek in Gent is ongetwijfeld de Jozef Kluyskensstraat aan de Oude Bijloke, waar fotografen zowel met smartphone, reflexcamera’s als drones de mooiste plaatjes proberen schieten.
Wanneer ik die periode in de buurt ben, dan rij ik met plezier een straatje om en hou even halt om te genieten van de tijdelijke bloemenpracht.
Intussen hebben we, mede dankzij de vele wandelingen tijdens de lockdown, ontdekt dat we ook in onze huidige buurt meerdere plekjes hebben waar we van de bloeiende kerselaars kunnen genieten. En dus gooi ik hier ook een reeksje bloesemplezier online.
Vorig jaar schreef ik al eens een blogpost over Het Geluidshuis en de vele toffe audioverhalen die zij maken. We zijn al jaren fan, alle heerlijke hoorspelen hebben hier een ereplaats in Maya’s boekenkast en worden nog steeds (her)beluisterd. Batavia, de podcast voor volwassenen, was in 2023 een heerlijke ontdekking voor mezelf. Ik vond het zalig om gedurende zes weken uit te kijken naar de volgende afleveringen (en neen, ik wilde niet binge-luisteren, het wachten maakte deel uit van het genieten van elke nieuwe aflevering).
Intussen lanceerde Het Geluidshuis ook reeksen voor de jongste oortjes met o.a. Kabouter Korsakov en de herwerking van een aantal klassieke en wereldberoemde sprookjes (Er-waren-eensjes-reeks). Groot was onze verrassing én het enthousiasme (ja, ook bijna 19-jarigen durven al eens stuiteren van plezier wanneer er een pakje van Het Geluidshuis afgeleverd wordt) toen we een kersvers exemplaar van Assepoester in ontvangst mochten nemen. We genoten van de ‘unboxing’ zoals dat tegenwoordig heet. Hoe mooi kan je het inpakpapier laten passen bij de inhoud, toch?
We scanden al eens de QR-code en ontdekten de kei-coole soundboard die je kan gebruiken wanneer je zelf het verhaal gaat voorlezen. Tussen de tekst staan kleine symbolen die aangeven wanneer er een geluidje in de app beschikbaar is om je verhaal extra kleur te geven. Superleuk gevonden vind ik dat en wellicht ideaal om sommige kindjes net iets meer bij het verhaal te houden 😉
Wie niet zo sterk is in voorlezen moet echter geen schrik hebben, wel integendeel. Bij het boekje zit nog steeds een cd en daarop leent de onovertroffen Warre Borgmans zijn zalige voorleesstem uit om de kleine en grotere oortjes te verwennen met een verhaal.
Gezien het erg drukke werk- en studeerschema zowel bij Maya als bij mezelf, stelden we het luisteren uit tot het weekendontbijt. Het perfecte moment om even helemaal te ontspannen en te genieten voor we aan de slag zouden gaan met studeren en andere taken op onze uitgebreide to do-lijst 🙂
En genieten, dat deden we. Het klassieke verhaal kreeg een aantal leuke aanpassingen, signatuur van Het Geluidshuis. Een fijne portie humor, wat gelaagdheid hier en daar die ook de oudere luisteraars een extra (glim)lach ontlokt zonder dat het de kleintjes zou storen. De genderswap van de toverfee, de gouvis met zijn korte geheugen, … Ja, we hebben gelachen aan de ontbijttafel.
De scenaristen van Het Geluidshuis zorgen er ook hier weer voor dat je als volwassene echt wel minstens even hard kan genieten van het verhaal. Assepoester is een heel grappig en vrolijk verhaal geworden vol knipogen, perfect om voor te lezen of te beluisteren.
Ik denk dat het duidelijk is dat wij alvast fan zijn, en dat ook dit boekje een plek krijgt in Maya haar favoriete boekenrij 🙂
Tijd voor nog eens een update van waar ik de laatste tijd mee bezig was
Buitenshuis Gegeten
Het gebeurt niet zo vaak, maar we gingen toch nog eens uit eten. We bleven dicht bij huis en gingen eens langs bij Barque à jack voor een kleine hap. Volgende keer nog eens teruggaan wanneer het wat warmer is en je buiten op het terras langs het water kan zitten.
Tijdens ons uitje naar Oostende ook genoten van lekker en eenvoudig eten trouwens.
Gelezen
Een verhaal van Miss Marple (Agatha Christie) dat ik meenam uit de boekenruilkast en gestart in Stad van Tranen, het tweede deel van de trilogie van Kate Mosse.
Gekookt
Easy comfort food, ovenschotels en ook deze gezondere bloemkoolpizza
Gewandeld
Meestal kleine toertjes met Maya in de directe omgeving. Tijdens het uitstapje naar Oostende uiteraard meer en met hoge stip bovenaan de voorbije maand was de dag dat we naar het Lichtfestival gingen (en ervoor ook al naar het centrum van de stad waren gewandeld).
Gekeken
Ik blijf het doen, in elke dag iets moois proberen zien en wanneer je buiten loopt, dan is dat niet zo moeilijk, zeker niet nu het terug lente wordt 😉
Gebakken
Een lekker (eenvoudig) taartje zo nu en dan, daar maak ik graag wat tijd voor in het weekend, zoals deze amandel-perentaart.
Getuinierd
Met de komst van de lente is er ook terug meer werk in de tuin. Zeker wanneer je, zoals mijn vader, een grote groentetuin hebt en zelf heel wat bloemen zaait. Ik maakte er eens een filmpje over.
Na een lange periode van blok en examens had Maya eindelijk een weekje vrij en was er ruimte om eens iets anders te doen dan studeren. Naast wat praktische afspraken, zoals bij de kapper en de tandarts, was er ook ruimte om af te spreken met vriendinnen en gingen we ook eens samen een dagje naar zee. Ik had er zelf minstens even hard naar uitgekeken om eindelijk nog eens naar Oostende te gaan. Ondanks het minder goede weer (waarbij we nog last minute van dag wisselden om de regen grotendeels te vermijden) heb ik enorm genoten en de rest van het gezelschap ook wel 😉
Onderweg kregen we nog wat regen over ons heen, maar toen zaten we gelukkig in de auto, eens aan de kust bleef het de rest van de dag droog. Er liep heel weinig volk buiten en verschillende horecazaken waren gesloten (sluitingsdag of vakantie), maar we lieten het niet aan ons hart komen, wel integendeel. Er stond een (heel) erg stevige wind, maar daar lieten we ons niet door kennen. We genoten van de rust en kozen een wandelroute met de wind in de rug (toch zeker op dijk want daar was tegenwind wandelen echt geen optie).
We vonden nog steeds een fijne plek voor een lekkere lunch ondanks sluitingsdagen of volzet (ik had zo’n zin in garnaalkroketjes en ze hebben me dan ook enorm gesmaakt bij restaurant De Markt op het Warandeplein), net als de koffie in Brasserie Café Du Parc (waar het deze keer niet stampvol zat en we eindelijk een keertje binnen konden, het voordeel van een gewone weekdag in februari buiten de vakantie).
We waagden ons ook aan een wandeling tot op de Strekdam (die wellicht net niet afgesloten was ondanks de felle wind) en hielden er een gezandstraald gezicht aan over en een portie zand in onze zakken (en in mijn haar dat ‘s avonds pas na 3 keer wassen en spoelen terug ‘zandvrij’ was).
Als afsluiter brachten we nog een bezoekje aan een fijne collega, waar Maya genoot van het gezelschap van de viervoeters in huis. Kortom, een heel rustige, maar o zo deugddoende dag er even tussenuit.
Al van in de kleuterschool maakte ik een lunchbox voor Maya, vanaf pakweg het tweede leerjaar deed ze dat zelf, elke dag opnieuw, het hele humaniora door. Ook nu neemt ze haar lunchbox mee naar de UGent, al was het maar omdat er dikwijls gewoon te weinig tijd is om aan te schuiven in het studentenrestaurant of om ergens een belegd broodje te gaan kopen.
Ik probeer er dan ook voor te zorgen dat er in de lunchbox al eens wat variatie zit en dat er ook tussendoortjes zijn om mee te nemen, want ook die zijn nodig om de kleine hongertjes te stillen. Uiteraard zitten er bij die tussendoortje ook ‘gewone, gekochte, voorverpakte koeken’, maar ik maak ook wel tijd voor gezonder alternatieven die toch vrij gemakkelijk mee te nemen zijn. De tussendoortjes die minder vlot mee te nemen zijn in de rugzak en op de fiets, die houden we wel voor tijdens het weekend en de vele studeermomenten thuis (maar daar schreef ik al vaker een postje over 😉 )
Naast de mueslirepen (waar ik zelf ook grote fan van ben), maak ik zo nu en dan ook broccoli flatbread. Supereenvoudig om te maken, weinig ingrediënten voor nodig en meteen ook een extra portie groente verwerkt in een eenvoudige snack. Een receptje dat ik hier dan ook graag deel, vooral voor mijn persoonlijk gemak want dan moet ik niet meer op zoek gaan in mijn receptenmappen naar de juiste verhoudingen van de ingrediënten 😉
Maar je kan het sowieso online op heel wat fora terugvinden. Dus bij deze,
Ingrediënten
1 broccoli
2 – 3 eieren (beetje afhankelijk van de grootte)
100 g amandelmeel
kruiden naar keuze, bv oregano, peper, zout, nootmuskaat, tijm ….
Werkwijze
Snij de broccoli in stukken en hak hem tot ‘rijst’ in de blender
voeg de eieren en het amandelmeel toe
kruid af naar eigen smaak
meng alle ingrediënten
verdeel op een bakplaat en druk aan tot een platte koek
bak in de oven gedurende 20 minuten op 200 graden C
laat afkoelen en snij in stukken/reepjes
Perfect een week in de koelkast te bewaren of langer in de diepvries
Ideaal als tussendoortje, maar ook als broodvervanger, extraatje in de lunchbox….
Smakelijk! Laat bij gelegenheid eens weten of jij dit ook zou maken en je het lekker vond.
Al van bij het begin ging ik naar het Lichtfestival in Gent. De eerste editie bezocht ik door omstandigheden enkel samen met een kleine Maya. Ik moest haar in mijn nek zetten zodat ze de projecties kon zien op de muren want de mensen om haar heen verhinderden haar uitzicht. In de tram was het nogal benauwend, zo volgepropt met mensen in dikke jassen dus deden we ondanks de kou een flinke wandeling te voet. Ze heeft er nog altijd herinneringen aan en elke editie kwamen er nieuwe herinneringen bij.
Dit jaar was het nog even spannend, het festival viel immers op het einde van haar eerste examenperiode aan de UGent. Gelukkig viel het laatste examen op de startdag van het festival en dus konden we samen op stap. Het werd andermaal een flinke wandeling, want we parkeerden aan het Sint-Pietersstation, liepen naar het startpunt onder de stadshal, volgden de route van 7.2 km en dan moesten we uiteraard nog terugwandelen naar onze wagen, goed voor meer dan 20.000 stappen.
Door het boerenprotest diezelfde dag in Gent was er wellicht net iets minder volk die avond en dat maakte het voor ons eens zo aangenaam, want we konden overal vlot door.
Een bloemlezing van een deel van de kunstwerken.
Op een 3 meter hoog metalen masker projecteert kunstenaar Radu Ignat allerlei animaties. Het gezicht verandert van kenmerken, vorm en textuur. Soms lijkt het werk wel een hologram, dan weer zie je heel goed de structuur waarop geprojecteerd wordt. Best bijzonder, en heel grappig hoe zowel Maya als haar vriendin (student geneeskunde) meteen reageren op het beeld dat het dichtst de spieren in het gelaat lijkt te benaderen.
Het standbeeld van Jacob Van Artevelde waakt over de Vrijdagmarkt en is echt wel een baken in de stad. Voor het festival zette studio FAH een bol (of is het een zeepbel of een energieveld?) over het beeld. De bedoeling om Jacob te bedekken onder een laagje sneeuw slaagde niet helemaal. Een beetje jammer, maar ook zonder het echte sneeuwbaleffect werd het toch een eyecatcher.
“In het dagelijks leven kun je meestal niet gemakkelijk van kant wisselen, maar tijdens het Lichtfestival gaat dat in een paar stappen. Met deze installatie Portal geeft de Oostenrijkse kunstenaar Alfredo Barsuglia bezoekers de kans om fysieke en mentale verandering te ervaren.” Zo vertelt toch de tekst bij het kunstwerk. Wij zagen er vooral een verwijzing in naar een regenboog en genderdiversiteit. Leuk, maar hebben nu niet meteen een fysieke of mentale verandering ervaren.
L’heure bleu, het blauwe uur… De tijd tussen dag en nacht verschijnt vaak aan ons als het uur van dromen en vrijheid. Claudia Reh nodigt de bezoeker uit om het spectrum van grenzen tussen het zichtbare en onzichtbare opnieuw grafisch te verkennen in een analoge lichtinstallatie.
Het eerste deel van de Sleepstraat was gedompeld in een blauw licht, in het tweede deel stonden een hele reeks klassieke overheadprojectoren (die ikzelf nog in de klas heb weten gebruikt worden en die wij vroeger ook nog op kantoor staan hadden voor toelichtingen, waar is de tijd) die tekeningen en kunstwerken op de muren projecteerden. Vooral de bewegende kunstwerken – verf en losse elementjes in een doorschijnend bakje water op die lichtbakken – zorgden voor een mooi extra element. Leuk om zien hoe ouders aan hun (jonge) kinderen uitlegden hoe die toestellen werken. Het zorgde voor extra gezelligheid en ook een beetje nostalgie hier.
Reskate is een artistiek collectief gevormd door María López en Javier de Riba, beeldende kunstenaars uit respectievelijk Baskenland en Barcelona. Het werk met lichtgevende verf belicht donkere stadsplekken. Ik was niet helemaal zeker of dit werk nu deel uitmaakte van het officieel programma of niet (en ik was niet alleen), maar gelukkig was er het plannetje met uitleg. Al maakte het voor mij op zich niet uit, de wandeling was een extra uitnodiging om de stad te ontdekken na het invallen van de duisternis.
De rode bol, Tierra, verspreidt een helderrode warme gloed, een verwijzing naar de klimaatcrisis en de opwarming van de aarde. De Spaanse kunstenaar SpY nodigt iedereen uit om na te denken over de uitdagingen waar we allemaal voor staan en de kleine stappen die we individueel en collectief kunnen nemen.
Het kunstwerk liep helaas schade op van de wind en zou niet worden hersteld. Als alternatief verscheen de typische Gentse boodschap Nie Neute, niet Pleuje op een lichtbord.
De kostbaarheid van schaars water inspireerde de Tsjechische kunstenaar Benedikt Tolar. Hij maakte een reusachtige, lichtgevende sculptuur van gerecycleerde badkuipen. Vana betekent badkuip in het Tsjechisch.
Leuk gevonden en een plek waar heel wat foto’s gemaakt werden van bezoekers die even in één van de badkuipen gingen staan als waren ze een sculptuur in een alkoof 🙂
De havenkranen aan Dok staan er nu werkloos bij, maar vormden ooit het kloppend hart van de Gentse haven. Fisheye laat deze kranen herleven in flitsend licht.
In combinatie met de rode bol en de vele andere lichtjes aan de dokken sowieso een heel mooi zicht om even bij stil te staan en van te genieten. De minder mooie kantjes van deze buurt vallen ook veel minder op in de duisternis.
De installatie van Sedemminut begint als een ontspannen wandeling die subtiel verandert in een loopje. Uiteindelijk versnelt alles tot een sprint met de snelheid van het licht. Het motto van het kunstwerk: voor vrede, voor vrijheid, voor kunst.
Niet evident om vlot op beeld vast te leggen, wel heel leuk gedaan. Wie niet oplette, ontdekte het kunstwerk pas na enige tijd.
Het project van de studenten Audio Visual Design is een viering van de verbeelding en creativiteit van de jonge geesten die de toekomst vorm zullen geven.
Het was een combinatie van vrolijke, bizarre, soms bevreemdende beelden, boeiend genoeg om even bij stil te staan en te bekijken.
‘Evanescent’ vindt zijn inspiratie in de Covid-pandemie. Het werk van Atelier Sisu wil het gevoel van vergankelijke schoonheid en waardering voor het leven in het moment vastleggen, zoals dat van een zeepbel.
Een installatie die je niet kon missen, kleurrijk en groot. Aangezien ik een fan ben van zeepbellen kon het werk me zeker bekoren 🙂
‘Firefly Field’ van Studio Toer laat je vol verwondering kijken naar vuurvliegjes in het park. De nachtdiertjes gloeien, flitsen en zweven boven de grond. Samen creëren ze een dynamisch lichtspel dat de nieuwsgierigheid en het ontzag van de bezoekers prikkelt.
Ik maakte ook nog een compilatievideo van deze en enkele andere installaties tijdens onze wandeling.
Het voorbije weekend werden we opnieuw langs alle kanten aangemoedigd om vogels te tellen in onze tuin. Voldoende reden om het nog eens over onze gevleugelde vriendjes te hebben.
Het vogelvoederbakje/huisje dat ik vorig jaar maakte van een leeg drankkistje, heeft het winterweer helaas niet overleefd, de vetbollenhouder is vorige maand verdwenen (wellicht meegenomen door de kauwen vrees ik), de aanvoer van verse noten voor het andere voederbakje is eerder beperkt, …. om maar te zeggen dat de vogeltjes hier helaas minder verwend worden dan vorige winter. Maar ik blijf wel de appelschillen en kaaskorstjes in kleine stukjes snijden en uitstrooien en ik vulde nog een halve kokosnoot met vet en noten toen het dan toch plots kouder werd en er hangen nog wel nootjes dus het is niet dat ze geen eten meer krijgen, dat zou ik niet over mijn hart krijgen. Ook de uitgebloeide zonnebloemen bleven zo lang mogelijk staan, zodat de meesjes vrij konden snoepen zonder dat de andere vogels met dit gesmaakte voer gingen lopen.
Onze vaste gasten zijn er nog steeds: de pimpelmeesjes en de koolmeesjes, een heggemus, een roodborstje (soms twee), enkele merels, … en uiteraard ook een rits houtduiven, een troep kauwen en een aantal eksters (al zijn die laatste deze winter precies met minder).
En dan mag ik onze bijzondere gast, de groene specht (of beter, het zijn er meestal twee), niet vergeten. Ons grasveld is een half slagveld door de vele putten (toch enkel cm diameter) die ze in de grond hakken, maar dat vind ik helemaal niet erg, met het bodemleven is duidelijk alles in orde denk ik dan 😉
De bonte specht zagen we minder vaak deze winter, ik vrees dat er wat te weinig aanbod van voeder is. En de voorbije weken kwamen ook de staartmeesjes terug op bezoek, altijd weer heerlijk om dit schatjes te zien, hoe ze soms met vier of vijf tegelijk aan het notenbakje hangen om te eten. De schattigaards moeten aan de notenbak vaak snel plaats ruimen voor de pimpelmeesjes, die op hun beurt dan weer moeten ophoepelen voor de koolmezen. Het blijft wel nog altijd even leuk om ze zo bezig te zien in de hazelaar.
Ook het winterkoninkje spotte ik al, maar verder bleef het (helaas) eerder rustig in de tuin wat gevederde gasten betreft. In elk geval zaai ik dit jaar terug een hele reeks zonnebloemen en wil ik toch nog werk maken van extra struiken in de tuin die bessen dragen. Hoe meer schuil- en voerderplekken voor de tuinvogels, hoe beter, toch?
En deze leukerd, weliswaar geen tuinvogel, die we in het najaar in onze tuin zagen rondhuppen, zien we ook graag nog eens terugkomen.
Niet iedereen kent de ovenschotel onder deze benaming, maar toch is ie heel bekend: hete bliksem, aardappelpuree met appelmoes en gehakt. Eigenlijk zou je het ook kunnen omschrijven als gehakt parmentier met appelmoes. Wanneer ik echter naar de beschrijving in wikipedia kijk, dan is dit van oorsprong blijkbaar Nederlands gerecht er eerder eentje wat bij menig jeugdbeweging omschreven wordt als ‘wap’ (worst, appelmoes en puree).
Soit, je vindt zonder problemen een hele reeks recepten om dit eenvoudige gerecht te maken en intussen ook best wat variaties. Toen ik een avond weinig kookinspiratie had, maar toch het avondmaal voor de volgende dag wou voorbereiden wegens later thuis (en er ook geen aardappelen meer in huis waren en ik eens geen zin had in een pastaschotel) en wat online aan het rondkijken was, besloot ik een variant op deze hete bliksem te maken. Ik had immers nog zoete aardappelen in huis en enkele appels (en gehakt) dus dat moest wel lukken, toch 😉
Ik maakte een zoete aardappelpuree, bakte intussen het gehakt rul en deed er een stevige portie kruiden bij en sneed enkele appels in partjes en vervolgens in schijfjes.
Het gehakt vormde de onderste laag van de ovenschotel, daarop gingen de partjes appels en afsluiten deed ik met de zoete aardappelpuree. Door de appelpartjes als tussenlaagje te gebruiken, kon ik vermijden dat ze bruin zouden worden (het gerecht zou immers pas de volgende dag geserveerd worden).
De alternatieve hete bliksem werd geproefd en g oed bevonden en stond intussen al een tweede keer op tafel. Ik denk dat we een blijvertje hebben en dus mag het hier zeker een plekje krijgen 😉
Ovenschotels vind ik moeilijk om goed in beeld te brengen, maar het smaakte heerlijk en dat is uiteindelijk wat telt, toch?
Ik maakte me recent nog de bedenking dat ik hier toch al een tijdje bezig was en een Facebookherinnering dit weekend wist me te vertellen dat het zowaar 10 jaar geleden is dat ik hier heel voorzichtig mijn eerste stapjes zette!
10 jaar! Nooit gedacht dat het me zou lukken, om hier te blijven schrijven. De regelmaat is niet altijd even groot, maar ik probeer toch (twee)wekelijks een bericht te posten. Geen idee hoe ik er ooit in slaagde trouwens om 40 dagen aan één stuk te bloggen 😉De ‘goesting’ is er echter nog steeds en dus ga ik nog wel even doordoen denk ik 🙂
Wie daar zin in heeft, mag in de comments altijd laten weten wat je graag meer zou zien verschijnen. Ik zal dan proberen om dat in mijn achterhoofd te houden, al hanteer ik hier vooral het principe dat er ‘niets moet’.
Deze plek is intussen uitgegroeid tot een klein archiefje van 673 posts (dit is nummer 674), met heel wat recepten waar ik zelf regelmatig eens ga in grasduinen en een hele reeks reisverslagen die ook al anderen konden inspireren.
Wie er allemaal komt kijken en hoe vaak, dat volg ik eigenlijk niet zo hard op moet ik bekennen. Een commentaar zien verschijnen, dat doet uiteraard wel deugd, dat ga ik niet ontkennen 😉
En voor de rest? Hopelijk brengt het nieuwe jaar wat ruimte voor uitstapjes dichtbij of iets verder, vind ik leuke recepten om hier te delen, moet ik misschien wat meer tuinverhalen uitschrijven, … Ik zie wel wat er op mijn pad komt en hoeveel tijd ik hier kan spenderen.
