Monthly Archives: July 2014

Met Vlieg op stap in het STAM

Cultuur, familie, Op stap, ,

Aangezien het mooie zomerweer duidelijk een steek laat vallen dezer dagen, moet je soms wat extra inspanningen doen om een leuke activiteit te verzinnen waar zowel de kinderen als jijzelf plezier aan kunnen beleven. Via Uit in Vlaanderen kan je sowieso heel wat tips vinden voor fijne uitstappen, maar de suggesties van Vlieg zijn speciaal op kindermaat en dus ideaal om extra ideeën te vinden voor regenachtige dagen.

Verspreid over heel Vlaanderen worden er tijdens de zomervakantie in musea zoektochten van Vlieg georganiseerd. Gent is hierbij heel sterk vertegenwoordigd, in zowat elk museum kan je hiervoor terecht. Bovendien moet je als Gentenaar op zondag (tussen 10-13u) niet betalen voor een bezoekje aan het museum, dus wat zou ons nog tegenhouden om er op uit te trekken?

Wij trokken naar het STAM, sowieso één van onze favorieten. Aan de infobalie even informeren naar de zoektocht van Vlieg en je krijgt meteen een formulier overhandigd. Hierop een vijftal foto’s waarbij een vraag vermeld staat. De antwoorden moet je dan gebruiken in een slotzin die je weg wijst naar de geheime plek waar de schat verborgen zit.

De vragen zijn niet super moeilijk maar je moet toch goed uit je doppen kijken om alles terug te vinden. Eigenlijk best een leuke manier om met een andere ‘bril’ in het museum rond te lopen. Ik besloot in het voetspoor van dochterlief te lopen en beelden vast te leggen die haar aandacht trokken. We startten uiteraard bij de grote luchtfoto, nog steeds een topper bij elke bezoeker. Daarna liepen de verschillende zalen in en uit en verkenden onze stad van bij het prilste begin tot vandaag. Zo bleek Gent in de middeleeuwen nauwelijks kleiner dan Parijs. In de kamer gewijd aan de verdwijning van het paneel van de Rechtvaardige Rechters luisterden we aandachtig naar de berichten door de telefoons. Leuk ook om vast te stellen dat je nog steeds het digitale parcours van de wereldtentoonstelling kan volgen (vorig jaar deel van een tijdelijke tentoonstelling en nu geïntegreerd in de vaste expositie). Met veel plezier werd de console nog eens uitgetest om de verschillende postbussen terug te vinden in het tentoonstellingspark van toen. Uiteraard mocht ook een bezoekje aan de recent (her)ontdekte wolvenpoot niet ontbreken.

Voor kinderen bevat het museum uiteraard te veel info maar de tocht bied je de mogelijkheid om in te spelen op zaken die hun aandacht trekken. Op die manier leer je hen stukje van onze geschiedenis kennen en ook al zijn het maar kleinigheden, ze zijn een aanvulling op wat ze leren in school en een verrijking voor hun (en onze) kennis over de stad. Na een dikke twee uur rondden we ons bezoek af en trokken tevreden huiswaarts. De grijze en natte zondag had een leuke invulling gekregen en de rest van de dag zouden we het thuis wel gezellig maken en misschien al eens uitkijken waar we de volgende zoektocht zouden houden naar de schatkist van Vlieg.

Dit artikel verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt.

Zomertentoonstellingen in het Design Museum – deel 2

Cultuur, ,

Vorig jaar liepen we eens binnen bij Surplus Interieur in de Zwarte Zustersstraat in Gent en vielen er als een blok voor een prachtige stoel en bureaumeubel. Skandinavisch, daar waren we wel zeker van, maar wie was de ontwerper? De Deen Finn Juhl (what’s in a name) zo bleek. Vanaf dat moment waren we onvoorwaardelijk fan (alleen onze portemonnee die protesteert nog, aan de meubels hangt jammer genoeg een vrij stevig prijskaartje).

Toen we in de zomerprogrammatie van het Designmuseum de aankondiging zagen van een retrospectieve over de man, aarzelden we dan ook geen moment. Die tentoonstelling wilden we beslist niet missen! We hadden het geluk om op de vooropening aanwezig te mogen zijn en nog meer geluk om een persoonlijke introductie te krijgen door museummedewerkster Bernadette, die zo mogelijk nog meer van de man en zijn werk hield dan wij.

Hoewel Finn Juhl (1912-1989) als architect en ontwerper een grote reputatie geniet, is hij in België relatief onbekend. Als hommage aan deze grootmeester brengt het museum een unieke tentoonstelling over deze belangrijke Deense ontwerper, in samenwerking met het Designmuseum van Kolding en met OneCollection dat vandaag de meubelen van Finn Juhl verder produceert, verdeelt en verkoopt. Door de samenwerking met OneCollection staat er een heuse Finn Juhl zithoek in het museum die je ook effectief mag uittesten, een aanrader. Je kan dan immers zelf ondervinden hoe goed de meubels zitten en hoe mooi alle stukken afgewerkt zijn (wat wellicht mee de kostprijs verklaart).

 

Als jongeman wou Finn Juhl eigenlijk historicus worden en bracht hij heel wat tijd door in de bibliotheek en de national gallery. Zijn vader vond dit echter geen geschikt beroep en stimuleerde hem om architect te worden. Na zijn opleiding ging hij ook aan de slag bij een architectuurbureau waar hij zich vrij snel richtte op interieurontwerp. Bijna alle ontwerpers uit die tijd volgden een meer traditionele lijn van vormgeving. Finn Juhl ontwikkelde echter innovatieve meubelontwerpen waarbij hij traditionele concepten en productiemethoden uitdaagde. Hij ontwierp massief (teak)houten meubilair met verleidelijke organische vormen, die door superieure vaklui werden uitgevoerd. Zijn samenwerking met meubelmaker Niels Vodder was hierin zeer belangrijk. Die man slaagde er in om de ontwerpen van Juhl, die uiterst mooie aquarellen kon maken, om te zetten in technische ontwerpen en deze ook uit te voeren.

De ontwerpen waren initieel zeer controversieel en oogstten bijgevolg heel wat kritiek. Zijn Pelican chair (zoals de blauwe hierboven waar Maya in zit), een ontwerp dat al dateert van 1939 en voor het eerst geproduceerd werd in 1940, werd omschreven als een “vermoeide walrus” en op esthetisch vlak volledig afgebroken. De realiteit is echter dat de stoel net zeer comfortabel zit, zelfs uitnodigt om er ook in te hangen of je benen over de leuning te leggen. Bovendien ziet hij er na al die jaren nog steeds prachtig uit qua vormgeving en zou je hem zijn notoire leeftijd zeker niet meegeven.

Maya liet zich inspireren door een ander model, de 108 denk ik, om een eigen schetske te maken.

IMG_7623

Ondanks de kritiek bij het begin begon de stijl van Juhl toch steeds meer impact te hebben in de loop van de jaren 1940. Finn Juhl zou op dat moment echter nooit dezelfde populariteit als zijn tijdgenoten Mogensen en Wegner bereiken, beide minder radicaal in hun ontwerpen en duidelijk meer geïnspireerd door hun leermeester Kaare Klint, directeur van de meubelschool in de acedemie en nestor van het moderne Deense meubeldesign. Deze ontwerpers hielden functionalisme en rationalisme hoog in het vaandel. Finn Juhl liet zich inspireren door eigentijdse, abstracte, plastische kunstenaars en door de Egyptische, Japanse en Afrikaanse cultuur. De vele uren die hij in bibliotheken doorbracht, zijn hier wellicht niet vreemd aan. Zijn zitmeubelen combineren organische vormen en verfijnde details met ergonomisch zitcomfort.

In de jaren 1950 maakte Finn Juhl toch naam in de Verenigde Staten met de inrichting van the Trusteeship Council Chamber op het VN-hoofdkwartier in New York en de inrichting van de Deense ambassade in Washington. Samen met Arne Jacobsen en Poul Kjærholm maakte hij de weg vrij voor de internationale doorbraak van Danish Design, bekend als Danish Modern. Zijn ontwerpen zijn van bijzonder groot belang geweest voor de exportboom vanaf de jaren 1960 tot vandaag. Een authentieke, handgemaakte stoel van Finn Juhl, met het brandmerk er op werd enkele jaren geleden trouwens nog op een veiling verkocht voor meer dan 420.000 pond.

De tentoonstelling is opgebouwd rond die verschillende tendensen in de ontwerpen. Een meubel van Finn Juhl naast een ontwerp van een tijdgenoot en een kunstwerk dat Juhl inspireerde. Het is een mooie compositie om telkens een stuk van zijn levensverhaal aan op te hangen. In de loop van de zomer zullen er ongetwijfeld meer mensen vallen voor de mooie ontwerpen van deze Deense designer.

Van zaterdag 5 juli 2014 tot en met zondag 12 oktober 2014
Elke dag doorlopend van 10 tot 18 uur Gesloten op maandag; wel open op maandag 21 juli 2014.
Jan Breydelstraat 5 – Gent – http//www.designmuseumgent.be

Dit artikel verscheen eerder, in lichtjes andere vorm, op Gentblogt.

Zomertentoonstellingen in het Designmuseum – deel 1

Cultuur,

Televisiestations schakelen in zomertijden vooral over naar heruitzendingen, maar niet zo bij het Design Museum in Gent. Daar is de start van de zomervakantie net goed voor een nieuwe dubbeltentoonstelling. Via Gentblogt konden we met ons drietjes naar de vooropening, leuk om eens mee te maken. Maya zorgde mee voor de foto’s, haar keuze voegde ik toe aan dit artikel.

De eerste is mogelijks de meest tot de verbeelding sprekende, of moet ik eerder schrijven: verbazing oproepend? De tentoonstelling ‘Out to Sea? The Plastic Garbage Project’ neemt de bezoeker mee in een intrigerend verhaal over plastic.  Zodra je in het museum binnen komt, krijgt je meteen een portie ‘plastic soup’ geserveerd en maak je kennis met de ingrediënten van de vervuiling van onze oceanen. Menig persoon zal de wenkbrauwen optrekken: hoort zo een hoop afval wel thuis in een museum voor design? “Zou dit niet eerder een project voor het S.M.A.K. kunnen zijn?” was de opmerking van een dame die ook al eens kwam kijken voor de officiële opening (en wat extra toelichting over het project).

Sinds het begin van de twintigste eeuw heeft plastic een heuse triomftocht afgelegd in onze consumptiemaatschappij. Het is een goedkoop, eenvoudig te produceren product dat bijna elke gewenste eigenschap kan verkrijgen. Vandaag wordt wereldwijd acht ton plastic geproduceerd per seconde! Maar waar belanden al die producten eens hun levenscyclus beëindigd is?

Vanaf het moment dat plastic ons leven vergemakkelijkte, veranderde de zee geleidelijk aan in een reusachtige plasticsoep. Elk jaar belandt 6,4 miljoen ton vuilnis in de oceaan en tachtig procent daarvan komt van het land. Gewoon plastic is helaas niet biologisch afbreekbaar. Het wordt in steeds kleinere fragmenten gebroken die in de voedselketen terechtkomen. Uiteindelijk krijgen we zo ons afval op ons eigen bord terug geserveerd, een boemerang waar zich bijna niemand bij stil staat.

In 2012 werd door het Museum für Gestaltung in Zürich een grote tentoonstelling rond de thematiek uitgewerkt. Een tentoonstelling die op enorm veel aandacht en positieve feedback kon rekenen en zelf politieke impact had. Het zorgde voor een politiek initiatief om plastiekzakken te bannen in winkels in en rondom Zürich. De tentoonstelling werd bovendien opgevat als een reizende tentoonstelling die nu, dankzij de financiële steun van een stichting, de wereld rondgaat en binnen afzienbare termijn zelfs in China te zien zal zijn.

Alle plastic afval voor de tentoonstelling werd verzameld aan de kusten van Hawaï, de Noordzee en de Baltische zee en het is behoorlijk indrukwekkend wat er in zee allemaal te vinden is. De tentoonstelling brengt enerzijds het probleem in kaart en roept daarnaast ook op tot actie. Die actie draagt de principes Reduce, Reuse en Recycle hoog in het vaandel. Recycle is trouwens ook een vlag die meerdere ladingen dekt: recycleren maar ook upcycling, downcycling en ecodesign, boeiend en intrigerend. Verschillende kunstenaars werden door het museum aangesproken om iets te doen met het plastic afval. En zo wordt afval opnieuw tot een designproduct.

De tentoonstelling is compact maar zeer krachtig, ze laat vele vragen aan bod komen zonder een sluitend antwoord op te dringen. Moet er per se zoveel geproduceerd worden? Bestaan er alternatieven voor plastieken design? Kan afgedankt plastic een tweede leven krijgen? Is kunststof alsnog een geschikt materiaal?  Moeten we er in de toekomst misschien zelfs voor zorgen dat alle design ecologisch is en nooit meer afval zal worden?

Aan de tentoonstelling werd ook een actie voor het goede doel gekoppeld. Er werd een viral movie gemaakt die het publiek bewust maakt van de problematiek en hen moet motiveren om de tentoonstelling te bezoeken. Topmodel Delfine Bafort roept op om mee te doen aan een publieksactie en gaat hiervoor letterlijk uit de kleren.  Bezoekers kunnen T-shirts met slogans kopen in de museumshop (kostprijs 17 – 20 euro, afhankelijk van de maat). De opbrengst gaat integraal naar The Ocean Cleanup, een project van de 19-jarige Boyan Slat, student aan de Universiteit van Delft. Boyan bedacht een oplossing om de oceanen over een periode van 5 jaar 7,25 miljoen ton plastic lichter te maken! In een verankerd netwerk van drijvende armen en verzamelplatforms wordt het plastic afval opgeslagen dankzij zonne- en getijdenenergie. In die platforms wordt het afval van plankton gescheiden, gefilterd en opgeslagen, om vervolgens te worden gerecycleerd. Via crowdfunding wordt honderdduizend dollar gezocht om van start te kunnen gaan. Meer informatie over dit project lees je op www.theoceancleanup.com.

De tentoonstelling loopt van 5 juli t.e.m. 12 oktober 2014. Elke dinsdag t.e.m. zondag, van 10 uur tot 18 uur gesloten op maandag (wel open op maandag 21 juli 2014).
Design museum Gent Jan Breydelstraat 5 / 9000 Gent http//www.designmuseumgent.be

Dit artikel verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt. Op 7/7 zowaar zelfs een reportage in het journaal van Een.

Een wereldrecord voor Pierke

Cultuur, familie,

Een tijdje geleden vroeg Maya of we deze zomer toch nog eens naar Pierke zouden gaan want eigenlijk vond ze dat wel leuk. Ik noteerde het alvast in mijn hoofd voor de zomervakantie, toen ik plots een berichtje in mijn mailbox zag verschijnen over een bijzonder feest in het Huis van Alijn.

Na een jaar vol avontuur voor Pierke, waarin hij de wereld gered had van boze tovenaar, duivelsmeesters en ongewenste prinsen, vond het Huis van Alijn het de hoogste tijd om de kinderheld zelf eens in de bloemetjes te zetten. Een heus tuinfeest aan het begin van de zomervakantie, waarop alle kleine en grote vrienden welkom waren. Een ideaal moment ook om het wereldrecord ‘tekenen voor Pierke’ te verbreken.

Het weer was in elk geval perfect: een aangenaam zonnetje en een verkoelende bries, perfecte temperatuur op de binnentuin van het Huis van Alijn. Voor de kinderen lag er tekenmateriaal klaar op de houten tafels en iedereen deed zijn uiterste best om een (of meer) mooie tekeningen voor en van Pierke te maken, hier en daar zowaar opgefleurd met de nodige Belgische vlaggen 🙂 Elke afgewerkte tekening werd opgehangen zodat ze de hele muur van de binnentuin bedekten. De tekenactiviteiten werden nauwlettend in de gaten gehouden door een dame van het Guiness Book of Records.

De meeste kinderen waren heel aangenaam verrast toen hun inspanningen beloond werden met een gastoptreden van Kobe (van Ketnet) die hen duidelijk wist te boeien met zijn goocheltrucs.

Pierke2 Pierke4

Naast de kinderen bleek er bovendien nog iemand een mooie tekening gemaakt te hebben van en voor Pierke: Gents graficus Jan Van Der Vreken. Heel sympathiek was bovendien dat hij van zijn tekening zelfs een kleurplaat had gemaakt zodat elke kleine kunstenaar nog een herinnering mee kreeg naar huis. Want hun eigen kunstwerkjes, die moesten daar natuurlijk blijven hangen in het Huis van Alijn, om Pierke te plezieren. Pierke moest er trouwens dringend bij worden gehaald zodat hij getuige kon zijn van het record, dat natuurlijk glansrijk werd gehaald.

Pierke5 Pierke12

Om de namiddag af te sluiten, werd iedere jonge gast nog getrakteerd op een drankje en een ijsje. Een beter begin van de zomervakantie konden ze zich wellicht niet voorstellen.

Dit artikel verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt.