Monthly Archives: November 2015

Wetenschapsfestival

Op de dag van de wetenschap ging in het Pand in Gent een heus wetenschapsfestival door. Een hele reeks van activiteiten voor groot en klein. Omdat onze agenda enkele weken voordien nog wat onduidelijk was, gingen we voor een beperkt programma en schreven ons in voor de VIZIT-gezinswandeling ‘bijzondere(Gentse) uitvindingen’

WP_20151124_001

Gewapend met regenjas en paraplu vertrokken we voor een wandeling van 1,5u doorheen de straten van Gent waarbij onze gids regelmatig halt hield om ons weetjes en verhalen te vertellen over de meest diverse uitvindingen en wetenschappers, zowel van Gentenaars als niet Gentenaars. Hij maakte het bovendien extra boeiend voor de kinderen (en eigenlijk voor iedereen) door zijn verhalen aan te vullen met proefjes en (goochel)trucs, ideaal natuurlijk voor een wetenschapsfestvial 😉

Aan de aula in de Volderstraat, waar trouwens momenteel een gigantische vogelnest (incl. uitwerpselen!) de gevel siert (een kunstproject), kregen we een en ander te horen over Joseph Plateau en zijn fenakisticoop, de voorloper van de zoötroop.

WP_20151122_003 WP_20151122_005 WP_20151122_008

Ter hoogte van de site van de Waalse krook en brouwerij Gruut kregen we dan weer meer uitleg over de kroonkurk en de flessenopener, ook wel zibulateur genoemd (eindelijk weet ik dus wat dat woord betekent dat ik enkel kende van Zep Zupiler en de Ziboelateurs, het komt eigenlijk van een Congolese taal).
Op de glazen van Gruut tref je ook een anamorfose aan, een vertekend beeld dat je best ziet met een bolle spiegel of glas (een bierglas bijvoorbeeld). Zie jij de gezichten in deze tekening hieronder? Het helpt om schuin naar het beeld te kijken.

schon_vexierbild

Om in de drankensfeer te blijven, kregen we ook nog uitleg over de geschiedenis van de kurk en de kurkentrekker waarbij de beste kurkentrekkers deze zijn die een open spiraalvorm hebben waar je een lucifer tussen/in kan steken.

De Waalse krook kreeg o.m. zijn naam omdat hier kolen werden aangevoerd uit Wallonië, de benaming krook verwijst naar de bocht (kreuk) in de Schelde op deze plek. In de 19de eeuw, tijd van de  industrialisering, stonden hier enkele textielfabrieken en een gas/gloeikousjesfabriek. Gas werd gebruikt voor de verlichting, in de 19de eeuw steeds algemener, ter vervanging van de olielampen.  In de twintigste eeuw werden de gaslampen verdrongen door het elektrisch licht. Een gloeikousje is een netje gemaakt van een materiaal dat bij verhitting helder wit oplicht. Het wordt gebruikt om het licht van een gaslamp witter te maken en de bruikbare lichtopbrengst te vergroten. Het kousje werd veel gebruikt bij gasverlichting in steden (en vind je vandaag nog steeds bij de openbare verlichting van de stad Sarlat in de Franse Dordogne), maar tegenwoordig zie je ze vooral nog in kampeerlampjes.
Gelukkig was er toen meneer Edison die de gloeilamp op punt stelde en ervoor zorgde dat er niet langer met gas gewerkt moest worden. Om de werking van een gloeilamp te demonstreren, haalt onze gids weer een en ander uit zijn tas: een batterij, wat staalwol en een stuk aluminiumfolie. De folie dient louter om de staalwol op te leggen, het contact met de geladen punten van de batterij zorgt voor een directe gloed en een vlammetje in de staalwol. De zuurstof veroorzaakt nu de ontbranding, de luchtdichte omgeving van een gloeilamp daarentegen zorgt ervoor dat de metaaldraad oplicht maar niet opbrandt. Het principe van een gloeilamp op een heel aanschouwelijke en eenvoudige (én toch ook wel spectaculaire) manier uitgelegd. Wel een beetje opletten wanneer je het materiaal meedraagt in je tas (een bescherming van de laadpunten van de batterij is toch aangeraden). Voorwaar een mooi voorbeeld van hoe aantrekkelijk en boeiend je kan vertellen over wetenschap en techniek en geschiedenis.

WP_20151122_016                      WP_20151122_017

Tussendoor kregen we trouwens ook nog de historie te horen van monsieur Poubelle en het ontstaan van de vuilbak en afval selecteren.

Ter hoogte van de Vooruit krijgen we nog wat ‘sanitaire geschiedenis’: over het bouwen van spoeltoiletten en sifons en over het grootste toiletgebouw in Chongqing in China met meer dan 1000 toiletten in de meest diverse vormen inclusief een restaurant waar je op een toiletstoel zit en soep of chocolademousse in ‘aangepaste’ potjes krijgt.

In de buurt van de Rozier (waar heel wat studenten wetenschappelijke richtingen volgen) en de boekentoren (een heerlijk bouwwerk van Henri Van de Velde) krijgen we nog een woordje uitleg over de principes van gespannen beton. Opnieuw wordt de techniek heel eenvoudig voorgesteld: men neme enkele houten blokjes, duwt ze stevig tegen elkaar en navenant de stevigheid waarmee te tegen elkaar gedrukt worden, neemt de draagkracht toe en kan je er meer gewicht op leggen. Zelfs de jongsten in ons gezelschap hebben het principe meteen door.

WP_20151122_018

De laatste wetenschapper die in de kijker wordt gezet, is Leo Baekeland. De man die dankzij subsidies van de stad verder kon studeren en uitermate intelligent bleek. De kunststof die zijn naam draagt, bakeliet, bleek door zijn unieke eigenschappen multi-inzetbaar. Uit zijn tas tovert onze gids enkele voorbeelden: een strijkijzer (!) en de fitting van een gloeilamp, maar de voorbeelden zijn eindeloos. Vandaag gaan telefoontoestellen in bakeliet trouwens vlotjes van de hand op rommelmarkten.

De tijd vliegt voorbij terwijl de regenbuien afgewisseld worden met korte zonnige perioden en wij ons laten meevoeren op de verhalen van onze gids.
Het werd voorwaar een hoogst boeiende en gezellige wandeling waarop we heel wat nieuwe dingen leerden. Een perfecte uitstap voor een verder rustige zondag.

Kindervreugde: in je kind dingen van jezelf terugvinden

Het laatste thema van het project boostyourpositivity werd kinderen. Niet onlogisch met al die bloggende mama’s natuurlijk.

Tien jaar geleden kwam er klein meisje in ons leven en zette dat leven behoorlijk op zijn kop. Uiteraard zijn er momenten waarop je ze eens achter het behang zou willen plakken, maar eigenlijk zouden we ze toch niet meer kunnen missen en wanneer ze er niet is dan zit ze toch steeds in onze gedachten.
Eén van de leuke dingen: sinds zij er is, hoef ik geen excuses meer te zoeken om naar kindertheater te gaan, deel te nemen aan kinderzoektochten of het kinderaanbod van musea uit te testen 🙂 En dus nemen we haar regelmatig op sleeptouw naar musea, zit ze al enkele jaren in de jury van Spekken, het kindertheaterfestival, ging ze met veel plezier naar het curieuzeneuzen-vraagstaarten-kabinet en gaat ze nog steeds naar de kinder- en jeugdboekenjury in de bibliotheek,… In een stad als Gent is het aanbod zo uitgebreid dat er altijd wel iets te beleven valt.
Ook tijdens het citytrippen zoeken we naar zaken die haar kunnen boeien, maar laten we haar ook kennis maken met zaken die ons interesseren. Tijdens onze laatste trip naar Amsterdam gingen we speciaal voor haar naar Nemo, maar namen we haar evengoed mee naar onze keuze, het Rijksmuseum.
Toen ik kind was, bestond er zeker zo geen ruim cultureel aanbod voor kinderen (al helemaal niet op het platteland), maar ik weet dat ik daar enorm van genoten zou hebben, mocht dat er wel zijn. Ik ben dan ook enorm blij dat zij onze uitstapjes leuk vindt en ik geniet er minstens even veel van.

Als kind hield ik mij o.a. bezig met knutselen, tekenen en lezen. De leespassie bij haar is minder groot, maar ze is er wel want boeken die ze leuk vindt, die leest ze met veel plezier en dan mogen het gerust dikke boeken zijn. Zo houdt ze enorm van de boeken van Geronimo Stilton en de Thea Sisters maar ook van oude klassiekers zoals de boeken van Roald Dahl. Knutselen en tekenen doet ze wel graag en ze vindt het nog leuker om het samen met mama te kunnen doen. En dus probeer ik terug een beetje tijd vrij te maken om samen met haar te knutselen en te tekenen. En zo gun ik mezelf een beetje vrije tijd om creatief in te vullen en maak er meteen een fijn moeder-dochtermoment van. Gelukkig is er Pinterest om inspiratie op te doen want zo is er steeds iets nieuws waar we ons door kunnen laten inspireren. Momenteel zijn we trouwens samen volop bezig met het maken van kerstkaartjes en uitnodigingen voor een (uitgesteld) verjaardagsfeestje voor haar vriendinnen.kerstkaartjes

WP_20151115_007 WP_20151115_005

 

Vakantie in eigen land: weekendje Limburg – deel 3

Tweede nacht en laatste ochtend in ons hotel. Het ontbijt leek iets minder uitgebreid dan op zondag, geen wafeltjes of verloren brood en zowat alle schotels minder gevuld. Lag het aan het feit dat er slechts heel weinig personeel was (dat amper kon volgen) of had men een foute inschatting gemaakt van het aantal bezoekers? We lieten het niet aan ons hart komen want uiteindelijk was het aanbod nog ruim voldoende en probeerde het aanwezige personeel zo goed mogelijk op de vragen van de gasten in te spelen. Bij het ontwaken was de hemel nog grijs maar tijdens het ontbijt verscheen de zon al en die verjoeg algauw de wolken (in tegenstelling tot de andere kant van het land waar het eerder nevelig, grijs en kil bleek).

WP_20151102_001WP_20151102_004

We pakten onze koffers en checkten uit maar gingen nog niet meteen naar huis. Op onze laatste dag in Limburg gingen we vooral voor het thema natuur. We trokken naar het Nationaal Park Hoge Kempen en meer bepaald naar de toegangspoort Pietersheim, eigenlijk op wandelafstand van ons hotel zo bleek. De site heeft een oude Waterburcht die na jaren restauratiewerk in haar oude glorie werd hersteld en perfect dienst doet als bezoekers- en informatiecentrum. De oude ruïnes en de gedeeltelijke reconstructie prikkelen de fantasie. In de oude kapel kan je dezer dagen terecht voor een inzegening van je (burgerlijk) huwelijk door de burgemeester van Lanaken (geeft denk ik zowat hetzelfde effect als trouwen in het Gravensteen in Gent).

WP_20151102_007     WP_20151102_008

We kijken naar het infofilmpje, verkennen de historische site en kopen een wandelkaart in het bezoekerscentrum. Die kaart is strikt genomen niet echt nodig omdat de routes bewegwijzerd zijn, maar een extra controlemogelijkheid op een kaart is toch meegenomen, je zal maar even een verkeerde afslag nemen. Dit is immers een heel rustig gebied (één van de stilste en mooiste plekjes van het Nationaal park volgens de website en dat zou ook wel blijken) en dus kan je niet gauw iemand vragen of je nog steeds op de juiste weg zit. Bovendien steun je met de aankoop van de wandelkaart (in stevig materiaal zodat ze niet meteen scheurt bij vochtig of winderig weer) het landschapsfonds dat in het leven werd geroepen om het Nationaal Park mee te financieren. We besluiten voor een wandeling van ca. 8 km te gaan, zo zouden we een tweetal uur onderweg zijn en afsluiten op de kinderboerderij in de buurt met speeltuin en eetgelegenheid.

Een stralend herfstzonnetje zette alles in een gouden gloed en ik geef het toe: het eerste uur liep ik gewoon continu te glimlachen. Het is hier zo ongelooflijk mooi en rustig. De majestueuze bomen, dreven en waterpartijen geven de omgeving de uitstraling van een adellijk kasteelpark. Er zijn verschillende wandelroutes van vijf tot vijftien kilometer lang. Tussen de waterburcht en de kinderboerderij ligt een heel mooi kabouterpad van ca 4 kilometer. Knappe figuurtjes in houtsnijwerk, mooie infoborden en leuke opdrachten. Zelfs voor iets oudere kabouters nog fijn om te doen.

IMG_1259 IMG_1264IMG_1270 IMG_1274 WP_20151102_014 WP_20151102_016WP_20151102_011 IMG_1261 WP_20151102_030

Oh ja, voor de kapitaalkrachtige medemens: kasteel Pietersheim (naast de waterburcht) staat te koop, voor iets minder dan een miljoen euro. Veel groen maar eerder weinig privacy, ideaal voor pakweg een hotel of bed & breakfast.

 

Vakantie in eigen land: weekendje Limburg – deel 2

De eerste nacht op verplaatsing is voor mij altijd een aanpassing: ander bed, andere omgeving, (te) warm dekbed, met drie op één kamer … het zorgt er altijd weer voor dat ik heel licht slaap en gemakkelijk wakker wordt (en al helemaal wanneer er plots nog eentje begint te slaapwandelen). Na een verkwikkende douche trokken we echter monter richting ontbijtzaal.
Het buffet was heel rijkelijk en er werd duidelijk veel volk verwacht (elke eerste zondag van de maand organiseert het restaurant een brunch waarop ook niet hotelgasten welkom zijn). Verschillende soorten broodjes en ontbijtgranen, hartig en zoet beleg, roerei en spek, fruit, yoghurt, pudding, … en zelfs vers gebakken wafeltjes en verloren brood voor de liefhebbers. Ook een glaasje bubbels ontbrak niet. We lieten het ons smaken, zoveel is zeker. Nothing beats a good breakfast.

Na het ontbijt trokken we de grens over, slechts enkele kilometers verder, voor een bezoekje aan Maastricht. Ons gids voor die dag was de Capitool reisgids waarin vier wandellussen stonden. Aangezien het zonnetje weer volop van de partij was, besloten we vooral buiten te blijven en de stad al wandelend te verkennen.
Wat me o.a. opviel: Maastricht heeft ongelooflijk veel kerkelijke gebouwen, die sterk van elkaar verschillen maar wel de moeite van een bezoekje waard zijn. Sommige heel sober (protestants), andere heel rijkelijk versierd, sommige heel licht en helder andere dan weer donker en bijna zwart. Eentje werd er zelfs omgebouwd tot designhotel (niet helemaal onze stijl maar wel bijzonder) en in eentje huist nu een boekenwinkel (waar we meteen en met veel plezier een deel eindejaarsaankopen deden).

IMG_1167 IMG_1177 IMG_1188 IMG_1189 IMG_1217 IMG_1220

Maastricht heeft nog heel wat middeleeuwse restanten en stukken stadsomwalling. Die maken op een bijna natuurlijke wijze deel uit van de oude binnenstad en geven haar een gezellig en ook wel toeristisch boeiend karakter. Aan de Helpoort hoorde ik een gids heel toepasselijk een verhaal over de pest vertellen. Een stuk van de Romeinse restanten van de stad bleven eveneens bewaard en kan je zelfs vrij gaan bekijken in de museumkelder van Hotel Derlon. Aan het Onze-Lieve-Vrouweplein met de vele linden was het heerlijk toeven. Op 1 november in het zonnetje zitten met 20°C (warmste novemberdag sinds de metingen!), een mens zou zich voorwaar in het zuiden wanen. Enig minpuntje: op een terras of een bankje buiten zitten meestal rokers en als niet-roker is dat niet altijd even aangenaam.

IMG_1215 IMG_1205 IMG_1206

Maastricht is ook een winkelstad en op deze zonnige zondagmiddag bleek dat heel duidelijk. Je vindt er uiteraard de gekende ketenfilialen maar ook heel wat kleinere winkeltjes en speciaalzaken aangevuld met de nodige horecazaken. Ideaal dus om een etensplek naar eigen smaak en budget te vinden. In het centrum vind je ook nog een oude watermolen (bisschopsmolen op de Jeker), ooit nog eigendom geweest van Godfried van Bouillon vertelde het infobord ons. De molen is nog steeds in gebruik, als de eerste 100% speltbakkerij van Nederland. Het zat er echter te vol om daar een broodje te eten. Over de rivier de Jeker staat trouwens nog een 17de eeuws huis dat boven de rivier gebouwd is. Zouden die mensen dan geen grondlasten betalen? vroegen we ons af.

IMG_1214           IMG_1223

Aan de overkant van het water vind je momenteel een vrij nieuwe en moderne stadswijk, op de terreinen van de fabriekshallen van de Société Céramique, waar o.a. chique serviezen werden geproduceerd in de 19 en eerste helft van de 20ste eeuw. Na de sloop van de industriële gebouwen begon vanaf 1987 de ontwikkeling van dit nieuwe stadsdeel. Je ziet er grootschalige, moderne woonblokken en bv ook het markante gebouw van het Bonnefantenmuseum. Persoonlijk waren wij meer geboeid door de moderne architectuur in Rotterdam maar het is niet onaangenaam om een van de bruggen over de Maas te nemen en ook in dit stadsdeel eens rond te wandelen.

IMG_1203 IMG_1201 IMG_1200

Om onze dag af te sluiten, kuierden we nog even door de universiteitswijk en het stadspark. De reisgids vermeldt de bijnaam ‘Quartier Latin’ voor deze buurt en zeker bij deze (na)zomerse temperaturen, de volle terrasjes en het jeux de boules tussen de bomen in herfstoutfit konden we ons daar wel iets bij voorstellen.

IMG_1228

En omdat een mens van al dat wandelen honger krijgt, eindigden we ons bezoek aan Maastricht met een lekkere pasta in een echt Italiaans restaurantje met een uitermate sympathieke bediening.

 

Vakantie in eigen land: weekendje Limburg – deel 1

Begin 2015 trokken we al eens naar Limburg, meer bepaald naar Hasselt en Tongeren. Aanleiding was toen de tentoonstelling van de Vikingen in het Gallo-Romeins museum. Deze keer was het een interessante promotie in het magazine van VTB-VAB dat ons overhaalde om nog eens naar de andere kant van het land te trekken en op ontdekkingstocht te gaan. Deze keer logeerden we vlakbij de Nederlandse grens, meer bepaald in Eurotel-Lanaken. We vertrokken ‘s morgens na het ontbijt vanuit Gent en na ongeveer 2u rijden kwamen we in Lanaken aan. Onze kamer was nog niet beschikbaar maar we konden wel al inchecken.

Aangezien we al een programma hadden voorbereid, was dat geen enkel probleem en reden we nog enkele kilometers verder naar Oud-Rekem, deelgemeente van Lanaken en in 2008 door Toerisme Vlaanderen uitgeroepen tot mooiste dorp van Vlaanderen. Aan de rand van het dorp liggen 2 ruime parkings die in de zomermaanden ongetwijfeld veel toeristen ontvangen, nu was het er echter heel erg rustig.

IMG_1121 IMG_1118

We wandelden naar de toeristische dienst waar we naar een heel leuk animatiefilmpje over het dorp keken en een wandelbrochure kochten. Vervolgens verkenden we het dorp terwijl het zonnetje heerlijk scheen en de temperatuur langzaam klom. We hadden belegde broodjes meegenomen (kwestie van de ijskast thuis niet te vol achter te laten) en aten die gezellig buiten op. Er zich echter genoeg locaties waar je terecht kan voor een hapje of een drankje, dat is zeker geen probleem. Het dorpje ademt een gezellige en rustige sfeer. Sommige huisjes zijn klein, andere behoorlijk groot en vaak mooi opgeknapt. Er stonden nog enkele huizen te koop trouwens, maar ik heb zo een klein vermoeden dat je voor enkele daarvan behoorlijk wat geld moet neertellen.

IMG_1123                    IMG_1116

Vervolgens reden we naar fort Eben-Emael en spendeerden we, ondanks het mooie weer, het grootste deel van de namiddag onder de grond voor een stuk uitzonderlijke en boeiende oorlogsgeschiedenis. Behalve de naam wist ik eigenlijk niets over de geschiedenis van dit fort. Het kreeg echter een plekje in de geschiedenisboeken tijdens de strijd op 10 mei 1940. Een klein team van Duitse paratroepers kreeg toen de artillerie van het fort, dat als onoverwinnelijk en oninneembaar werd beschouwd,  in pakweg 15 minuten onder controle.

IMG_1127 IMG_1137

De militaire site wordt uitgebaat door een vzw van vrijwilligers die ervoor zorgen dat deze unieke plek niet verloren gaat. Het complex is ongelooflijk groot (ongeveer 90 voetbalvelden!) en zelfs tijdens rondleidingen voor specialisten van 8 (acht!) uur krijgt je nog niet alles gezien. Onze gids, een man met een bijzonder gevoel voor (droge) humor, geraakte er duidelijk niet over uitverteld. We kregen gerestaureerde en authentieke locaties te zien, wandelden door kilometerslange gangen (waarin ik binnen de kortste keren mijn weg zou verliezen) en kregen ongemeen boeiende verhalen te horen. Ik ben zeker niet iemand die alle oorlogssites gaat aflopen, maar ik heb wel een gezonde interesse in geschiedenis en wanneer het op een boeiend manier wordt verteld, dan blijft een mens ook veel gemakkelijker luisteren. Voor onze tiener werd het, deels door het Limburgse accent, deels omdat zij over de wereldoorlogen eigenlijk nog niets heeft geleerd, soms wat moeilijk om te (blijven) volgen.

IMG_1144 IMG_1154

Het was een beetje jammer dat onze rondleiding van 2,5 uur (die uiteindelijk 3 uur bleek te duren) niet naar het dak van de bunker voerde maar wie dat wou, kon daar ook nog zelf rondwandelen. Aangezien we echter onze magen voelden knorren, besloten we eerst de ‘overburen’, een pannenkoekenhuis in een oude watermolen, een bezoekje te brengen. Op de kaart o.a. ook Limburgse vlaai en die wilden we wel eens uitproberen. Ik had echter moeten weten dat Limburgse vlaaien eigenlijk taarten zijn, gevuld met fruit(confituur) en totaal niet lijken op Oost-Vlaamse vlaaien. Maar ze waren lekker en we lieten het ons smaken.

IMG_1159

Nadat we de inwendige mens hadden versterkt, besloten we het soms steile pad naar boven te nemen en nog eens een kijkje bovenop de koepel te nemen. Helaas moesten we onze wandeling richting Albertkanaal afbreken wegens de invallende schemering. We genoten wel met volle teugen van de stilte, de rust en de mooie kleuren aan de hemel.

IMG_1163 IMG_1164

Wil je zelf ook een bezoekje brengen aan Eben-Emael, check dan zeker vooraf de website want het fort is enkel te bezoeken met gids op vastgelegde data.  Echt warm is het er niet in de bunker, voorzie dus een extra trui of sjaal want het wordt wel frisjes na een tijdje ook al loop je redelijk wat rond door de gangen en op/af trappen. Het bezoek is zeker de moeite waard en het verhaal sowieso enig. Het zijn trouwens de inkomgelden van de bezoekers die het voortbestaan van de site garanderen, uw geld wordt dus zeker goed besteed.

IMG_1153

Terug in het hotel aangekomen, hoopten we nog even het zwembad te kunnen gebruiken maar helaas waren de openingsuren tijdens de herfstvakantie minder uitgebreid en bleek het zwembad ‘s avonds niet meer toegankelijk. Jammer, maar niets aan te doen. Samen met de sleutel van onze kamer kregen we nog een welkomstdrankje aangeboden. We hadden de keuzen uit een glaasje bubbels of een jenever en voor de juffrouw een glaasje fruitsap, eveneens in een mooi glas. De kamer was sober ingericht en de badkamer misschien al een beetje gedateerd maar beide wel heel ruim en netjes dus dat zat wel snor. Avondmalen deden we in het restaurant van het hotel. Een hele vriendelijke bediening en de geserveerde gerechten waren in orde al viel het prijskaartje wel iets hoger uit dan aanvankelijk ingeschat. Moe maar voldaan kropen we vrij vroeg onder de lakens.

 

 

 

Project gelezen boeken

Wat doet je met de boeken die je gekregen of gekocht hebt en uitgelezen zijn? Het is een vraag die ik me sinds onze verhuis al eerder stelde en die ik me met een volgende verhuis in het verschiet opnieuw stel. De hele goede boeken of die met een bijzondere betekenis, die wil ik graag houden, maar sommige boeken hoef ik eigenlijk niet blijvend in mijn kast te hebben.
Uiteraard kan je boeken tweedehands proberen verkopen of naar de kringwinkel brengen maar ik wou graag eens iets anders doen, iets ‘leukers’. En dus zocht ik naar alternatieven.

Een tijdje geleden las ik dat er in de Kammerstraat (tussen de Vrijdagsmarkt en de Belfortstraat, in Gent) een used books café geopend was: le bal infernal. Wie er een boek meebrengt en er een boodschap in schrijft, mag het ruilen voor een ander boek uit de hele grote wandkast. Er zijn duizenden boeken beschikbaar dus er is wel wat keuze. En zo trokken we op een grijze novemberdag in de herfstvakantie richting Kammerstraat met een drietal used books in mijn tas.

De plek oogt meteen heel gezellig, de metershoge en -lange boekenwand geeft het geheel een huiselijke sfeer. Er is wel wat volk in de bar en we besluiten ons achteraan aan de hoge tafeltjes te installeren. We bestellen een koffie en vragen nog eens na hoe het boekenruilen juist in elkaar zit. Het principe spreekt uiteraard voor zijn maar er zijn enkele kleine beperkingen: kinderboeken en reisboeken worden geruild voor kinderboeken en reisboeken, kwestie van het aanbod een beetje gevarieerd te houden.

WP_20151104_003 WP_20151104_005

De jongste in het gezelschap zal helaas geen boek kunnen meenemen aangezien we geen kinderboek bij hebben maar je mag ook gewoon een boek uit de kast nemen en het ter plekke lezen terwijl je er iets drinkt. En zo speuren we de lange kast af op zoek naar interessante ruilexemplaren. Het is niet altijd eenvoudig om alle titels te lezen, zeker niet op de hoogste boorden of waar er mensen aan de tafeltjes zitten, maar na wat rondkijken viel mijn oog toch op een interessant boek. Terwijl ik met de boeken aan de bar sta om te ruilen, komt een andere gaste al een kijkje nemen welke exemplaren ik ga schenken. Ik besluit om al mijn meegebrachte boeken daar te laten en hoop dat iemand anders er nog veel leesplezier aan zal hebben. We keren hier zeker nog eens terug met een nieuwe portie ruilboeken.

WP_20151104_004                          WP_20151104_002

Heb je zelf nog oude boeken liggen die je graag een tweede leven wil geven, dan is dit zeker een adresje waar je terecht kan. Le Bal Infernal is elke dag open vanaf 12.30 uur en regelmatig zijn er activiteiten zoals huiskamerconcertjes of gezelschapspellenavonden. Alle info lees je op hun Facebookpagina.

 

#boostyourpositivity challenge 3: my body & me

Toen ik de derde instagramuitdaging en de blogpost van Oon las, dacht ik meteen: ik ga niet met mijn blote lijf (of een deel ervan) op de foto. ‘t Is niet dat ik ongelukkig ben met dat lijf van mij, maar ik ga het toch niet meteen in de kijker zetten. Maar misschien kon ik er toch iets over schrijven?

Mijn verstand zegt me dat ik niet ontevreden moet zijn over mijn lijf, maar – typisch vrouwelijk zeker – uiteraard vind ik dat het beter kan. Ik ga daarover niet in detail, ik heb immers in de loop der jaren geleerd dat je de sterke punten in de verf moet zetten en niet de mindere 😉
Ik ben er wel van overtuigd dat je moet luisteren naar je lichaam en het ook moet verzorgen. Twee zaken die ik probeer te doen, maar ook daar is er zeker nog ruimte voor verbetering. Ooit zou ik bv eens werk willen maken van Pilateslessen, maar dan wel met een goede begeleiding door een kinesist die weet wat mijn lichaam wel of niet aankan. Voorlopig blijf het vooral bij zoveel mogelijk korte verplaatsingen te voet en met de fiets doen, ook een wandeling van enkele uren is niet meteen een probleem. Zeker tijdens de vakanties doen we heel wat kilometers te voet, nog steeds vaak de beste manier om dingen te bekijken of te ontdekken in een stad.

En verder? I will count my blessings and try to take care 🙂