Monthly Archives: March 2017

#Happythings2017 part2

Het voorjaar dat betekent fris groen en vooral terug kleur en bloemetjes, bloesems op de bomen, een plezier om zien. Perfect beeldmateriaal voor nog een rondje Happythings2017.
Een reeksje bloemen en bloesems op mijn weg naar het hoofdkantoor in Brussel:

En eentje vlakbij huis, want ook Maya houdt van bloemen en bloesems.

Word jij ook zo vrolijk van de lente? Bij ons tovert ze vaak een lach op ons gelaat 🙂

 

Aperotime

Wij houden wel van een drankje en een hapje voor de maaltijd (of heel soms zelfs als vervanging van een maaltijd, dan met extra veel hapjes 🙂 )

In deze post 2 drankjes die het voorbije jaar bij papa regelmatig eens bij elkaar gegoten werden en waarvan ik hem de receptjes ontfutselde 🙂

Cocktail Miro
Ingrediënten:
3/6 schweppes, 2/6 limoncello, 1/6 Bacardi blanc, schijfje citroen en ijsblokjes
Bereiding:
Giet de ingrediënten in de shaker, voeg ijsblokjes toe en schud krachtig gedurende enkele seconden. Serveren in een koud glas, afwerken met een schijfje citroen.

WP_20170118_11_29_58_Pro

Dit setje glazen tikte ons mama trouwens nog op de kop in de Kringwinkel enkele jaren geleden. Ze heeft er tot kort voor het einde nog menig aperitiefje uit gedronken samen met ons.

Gemberpunch (alcolholvrij, omdat het niet altijd een klassiek fruitsapje moet zijn)
Ingrediënten:
3dl appelsiensap, 1dl ananassap, 50ml citroensap, 4dl spuitwater
Voor de gembersiroop: 2dl water, 40g suiker, 1,5 cm gember fijngesneden, 1 kaneelstokje
Om af te werken (optioneel): verse muntblaadjes, citroen, suiker, verse vruchten (rode bessen, groene appel, meloen, mango, …)
Bereiding:
Vermeng water, suiker en gember in een pan en doe er een kaneelstokje bij. Breng alles aan de kook en laat 15 minuutjes zachtjes sudderen. Haal de pan van het vuur en laat minstens 2 uur afkoelen.
Vermeng het sinaasappelsap met het ananassap, citroensap en spuitwater. Zeef de gembersiroop en giet die erbij.

Aangezien ik toevallig alle fruit in verse variant in huis had, ging ik voor geperst citrussap, sneed de ananas, mixte die fijn in de foodprocessor en duwde de pulp door een fijn zeef. Beetje omslachtig maar voor een keertje zag ik dit wel zitten 🙂
Voor de liefhebbers: wrijf met een partje citroen over de rand van de glazen en draai ze in de suiker en gehakte muntblaadjes. Verdeel de punch over de glazen en werk af met stukjes fruit.

Aangezien een aperitief vaak nog lekkerder smaakt met iets erbij, meteen ook maar een receptjes voor een eenvoudig hapje 😉

Toastjes met geitenkaas en gerookte zalm (± 10 personen)
Ingrediënten:
200 gr geitenkaas, 2 eetlepels licht opgeklopte room, een weinig olijfolie, 1 eetlepel gehakte dille, een weinig gembersiroop, peper en zout, 1 snede gerookte zalm in julienne
Bereiding:
Vermeng de kaas met dille, room, olijfolie en gembersiroop. Kruid met peper en zout. Meng alles tot een zachte massa en vul in een spuitzak met grove kartel. Spuit roosjes op een toastje of op een aperitieflepeltje. Werk af met de julienne van zalm.

WP_20170129_13_02_14_Pro

Santé!

Suggesties voor andere hapjes of drankjes altijd welkom in de commentaren.

#Happythings2017

Liesellove deed begin deze maand een oproep die ik wel zag zitten. Ik zie de gelijkenis met #kleinegelukjes2016 van Madebyellemieke vorig jaar, een uitdaging die me opnieuw leerde zoeken naar de kleine dingen die een mens gelukkig kunnen maken. De perfecte aanleiding om terug wat meer met fotografie bezig te zijn zonder de focus sterk op techniek te leggen. Ik maakte immers ongeveer alle foto’s met mijn smartphone, een eenvoudige Windowsphone waarop enkel maar een betaversie van Instagram draait en de mogelijkheden voor het toepassen van filters uitermate beperkt zijn. Die beperking zorgt er echter voor dat je nog iets meer gaat focussen op het beeld zelf in de wetenschap dat bewerken achteraf toch niet of nauwelijks mogelijk zijn. Ik herontdekte dat ik dat eigenlijk altijd graag gedaan heb, rondlopen en kijken, op zoek gaan naar kleine, mooie, leuke, boeiende dingen, vaak alledaagse dingen, soms een detail,…

Het is wel leuk om terug wat extra aandacht aan te geven aan die kleine dingen die me blij maken, die wat extra kleur of warmte in de dag brengen, die je inwendig of volmondig doen glimlachen, …

Bij Liesellove kon je al een eerste update zien, hieronder volgt een reeksje van mij:

Bloemen maken me blij en de lente dat is weer volop genieten want ook de natuur krijgt opnieuw kleur

De zon geeft mij energie, zeker tijdens de eerste mooie dagen wil ik echt naar buiten. Mijn zonnebril uit Berlijn met de typische Ampelmannetjes doet me bovendien terugdenken aan een fijne citytrip met mijn zusje.

Lekker eten maakt mij ook blij: samen thuis gezellig tafelen (geen ingewikkelde toestanden), uitgebreid borrelen of een heerlijke pastaschotel, maar ook met plezier ergens mijn voetjes onder tafel mogen steken 🙂

Daguitstapjes in eigen land, daar hebben we al vaak van genoten. Er is hier zoveel moois te zien, je hoeft helemaal niet naar het buitenland. Deze foto is van villa Empain in Elsene die we tijdens de krokusvakantie met een bezoekje vereerden.

Een goede tas koffie, liefst een latte macchiato, kan soms zo deugd doen en al helemaal wanneer je ze in een leuke plek mag opdrinken. In Gent keuze genoeg trouwens, altijd een reden om nog eens de stad in te trekken (ook al gebeurt dat tegenwoordig wat minder wegens drukke agenda’s).

Heb jij ook zo van de kleine dingen waar je blij van wordt? Laat het gerust weten in de commentaren.

 

Bloemkoolpizza

Ik begon het precies steeds meer te zien op sociale media: pizzabodems gemaakt van bloemkool. Aangezien ik een bloemkool had gekocht, besloot ik me op een vrije zaterdag eens te wagen aan het recept.

Ingrediënten
1 bloemkool
1/2 cup geraspte mozzarella
1 tl gedroogde oregano
1 tl gedroogde basilicum
1/2 tl zout
1/1 tl knoflookpoeder
1 ei

Werkwijze
Verwarm de oven voor op 260°C.
Verwijder de blaadjes en de stam van de bloemkool en verdeel in stukjes, doe alle stukjes in een foodprocessor. Vermaal de bloemkool (je zou ze ook kunnen raspen maar dat lijkt me eerlijk gezegd een beetje geknoei met bloemkoolkruimels die alle richtingen uitspringen).
Doe de gemalen bloemkool in een kom en zet 4 minuten in de microgolf. Laat even afkoelen. Giet de gekookte bloemkool in een propere handdoek en wring er zo veel mogelijk vocht uit.
Doe de bloemkool terug in een kom en voeg de geraspte mozzarella en de kruiden en het ei aan toe. Meng alles goed onder elkaar.
Giet het mengsel uit op een bakplaat waarop je een vel bakpapier hebt gelegd. Duw het geheel in een ronde platte vorm met eventueel een opstaand randje voor de korst.
Bak gedurende ca 15 minuten of tot het geheel verkleurt.
Voeg je favoriete toppings toe en schuif nog eens 5-7 minuten in de oven (of tot de kaas gesmolten is).

Mijn gedacht
Maak dit recept niet wanneer je niet veel tijd hebt. Ik heb niet zo een grote foodprocessor en moest mijn bloemkool in porties vermalen, de bloemkool vormde een massa die rond het mes bleef hangen waardoor de rest niet meer vermalen werd (beetje prutswerk dus, maar met een grotere keukenrobot heb je dat probleem misschien niet).
Het uitpersen van bloemkool vond ik persoonlijk ook een beetje knoeien (vooral omdat je dan met zo een ‘geurige’ handdoek blijft zitten die je eigenlijk liefst zo snel mogelijk in de wasmachine gooit). Wel verbazingwekkend hoeveel vocht je uit zo’n bloemkool geperst krijgt.
Eens dat achter de rug is de rest kinderspel: bakken, beleggen en nog eens in de oven.
Het werd geen pizza die je los uit het vuistje kon eten, daarvoor was de korst nog net iets te zacht, maar het was wel lekker.
Ga ik dit recept nog vaak maken? Vaak niet, maar misschien zo nu en dan wel, het is immers een prima manier om extra groente in de maaltijd te verwerken en dat is toch mooi meegenomen. En de huisgenoten hebben alles netjes opgegeten, al was Maya toch net iets trager en minder enthousiast aan het eten dan bij klassieke pizza 🙂

Ontbijtrepen

Mijn zusje maakt ze al een tijdje en gaf er mij vorige maand ook een portie. Ik was verkocht en vroeg meteen het recept. Ik teste het uit, stelde inderdaad vast dat het nauwelijks tijd of moeite kost om de repen zelf te maken en dus zullen ze hier ook regelmatig in een doosje meegenomen worden naar school of het werk.
Bovendien ook eindelijk een recept waarbij ik die pot kokosolie kan gebruiken die ik maanden geleden kocht in een ietwat impulsieve bui 😉
Omdat lekkere en eenvoudige receptjes er om vragen om gedeeld te worden, bij deze:

Ingrediënten
1 banaan
150 g havermout
50 g rozijnen
50 g notenmix (kies jouw favoriete soorten of gedroogd fruit)
60 ml amandelmelk
3 el kokosolie
3 el honing

Werkwijze
Plet de banaan en meng de havermout, rozijnen en noten erbij.
Smelt de kokosolie en honing op een laag vuur. Giet dit samen met de (koude) amandelmelk bij het havermoutmengsel. Goed mengen.
Verdeel alles in een ovenschaal waarin je eerst een vel bakpapier legt.
Laat een half uur bakken in een voorverwarmde oven op 180°C.
Goed laten afkoelen en in repen snijden.

Aangezien ik toevallig een grote doos dadels had staan, heb ik deze gebruikt in plaats van de rozijnen. Wie niet zo van de kokossmaak houdt, kan stukjes (donkere) chocolade toevoegen (of gewoon omdat je zin heb in een reep met een chocoladetoets).
Op mijn bakplaat kon ik gerust een dubbele portie kwijt en aangezien we hier al met minstens 2 personen fan zijn zullen we hier snel een nieuwe portie nodig hebben 🙂
De stukken zijn misschien niet zo groot maar een portie vult stevig 🙂

Maya en ik zijn alvast verzekerd van een lekker en gezond tussendoortje 🙂

Het Hortamuseum in Brussel

Omdat we deze krokusvakantie richting Elsene gingen voor een bezoekje aan villa Empain, onderzocht ‘onze persoonlijke reisgids’ de mogelijkheden om daar nog iets aan toe te voegen. Als we daar dan toch zijn, kunnen we er even goed een mooi dagprogramma van maken, toch? 🙂
Zo bleek dat het Hortamuseum eigenlijk niet erg ver uit de buurt lag en het hoog tijd werd dat we eens een bezoekje brachten aan het huis van de Belgische architect waar we al jaren een uitgesproken bewondering voor hebben (ook al is ons eigen huis totaal anders qua stijl 😉 )

We reden van de Victorialaan in Elsene richting Sint-Gillis en parkeerden ons in de buurt van de abdij Ter Kameren. Aangezien het intussen middag was, wandelden we eerst richting Flagey waar we ons uiteindelijk in de Irish Pub lieten binnenvallen voor een kleine lunch. We werden er uitermate vriendelijk ontvangen en lieten ons de club sandwich met frietjes zeer smaken.

Vervolgens wandelden we door de stad, genietend van de mooie architectuur onderweg, richting Amerikastraat.

Het Hortamuseum herken je meteen, of het zou moeten zijn dat je nog nooit van Horta of Art Nouveau gehoord hebt, maar zelfs dan 😉
Het Hortamuseum bestaat uit twee panden, het huis van de architect (nr 23) en zijn atelier (iets soberder, nr 25). Intussen werd ook het pand nr 21 (niet op de foto) aangekocht en verbouwd; de nieuwe ingang bevindt zich nu daar (de vorige ingang in nr 25 wordt nog heringericht).

Kleine ontgoocheling voor mij bij de ingang: geen fototoestellen of GSM’s (noch handtassen, rugzakken etc) toegelaten, alles moet worden achtergelaten in de vestiaire (gratis maar verplicht). Ik mag dus geen foto’s maken, achteraf gezien misschien toch niet zo erg want ik had er wellicht honderden gemaakt en daardoor wellicht heel wat van het vele moois gemist dat we te zien zouden krijgen.
Ik denk dat de beste omschrijving nog een vergelijking met Alice in Wonderland is: het voelt als rondlopen in een fantasiewereld die amper in woorden te vatten is. Wat een prachtige woning heeft deze man kunnen creëren, een sprookjespaleis van vormen en licht, kleuren en materialen, zo rijk aan details, zo harmonieus bij elkaar passend, zo vooruitstrevend ook voor zijn tijd.
Sommige elementen (zoals de witte tegeltjes in één van de leefruimtes) kunnen me op zich misschien minder bekoren, maar het geheel is zo uitzonderlijk, zo verbazingwekkend dat we kijken en blijven kijken. De gracieuze trapleuning, de variatie in de deurklinken, het discreet toilet in de master bedroom, de wintertuin op de hoogste verdieping, zelfs van de lichtknopjes en de kraantjes aan de radiatoren geniet ik .
En dat licht! De (binnen)ramen, spiegels, het glazen dak en de open ruimtes zorgen er voor dat deze woning uitermate veel daglicht binnenhaalt, iets wat bij de meeste panden uit het begin van de 20ste eeuw eerder uitzonderlijk is. Nog heel veel in deze woning is authentiek en bewaard gebleven, de (meubel)stukken die werden toegevoegd, komen uit andere art nouveau-panden en passen hier perfect.

Voor foto’s verwijs ik naar de blog van Wanderful die er vorig jaar een bezoekje bracht (ontdekte ik bij het schrijven van deze post en het zoeken naar beeldmateriaal 🙂

Moet het nog gezegd dat wij fan zijn? Alle drie trouwens want ook onze elfjarige, die totaal geen idee had van wat ze zich bij Art Nouveau moest voorstellen, waant zich ook in een fantasiepaleis (al had ze wel een beetje hoogtevrees bij het zien en afdalen van de trappenhal van vijf verdiepingen).

In de buurt kan je trouwens nog verschillende Art Nouveau-panden ontdekken. Ondanks het druilerige weer lopen we nog een blokje om met de flyer die we meekrijgen als handleiding. Tot onze verbazing stellen we vast dat het Tasselhuis (werelderfgoed) gewoon leeg staat en te huur is als kantoorruimte. Dat is toch even schrikken. Hopelijk krijgt het gauw zorgzame nieuwe bewoners die bewonderaars van Horta’s architectuur binnen laten.

Zelf ook zin gekregen om een bezoekje te brengen aan het Hortamuseum? Alle info vind je op hun site. Geniet ervan en laat me bij gelegenheid eens weten wat je ervan vond 😉

 

Villa Empain – Elsene

Een verslag op haar blog (die ik nog niet zo lang geleden ontdekte, maar waar ik meteen fan van was wegens duidelijk heel wat gelijklopende liefdes) was voor ons de aanleiding om zelf ook richting Elsene te trekken voor een bezoek aan villa Empain. Na een beetje voorbereidend werk door de wederhelft (die zich ontpopt heeft als ideale reisgids/organisator) besloten we tijdens de krokusvakantie te gaan wegens minder druk op de weg en bovendien gratis toegang op elke eerste woensdag van de maand 🙂
We parkeerden vlotjes in de Victoriastraat achter de villa (tip op hun website gevonden, je kan er gratis staan). De Franklin Rooseveltlaan zelf is in deze buurt grotendeels voorbehouden voor Corps Diplomatic, de straat telt immers heel wat ambassades. Tussen de vele imposante woningen valt villa Empain echter meteen op: statig grijs met gouden lijnen, je kan er eigenlijk niet naast kijken.

Deze luxe-villa, want zo mag je deze woning zeker omschrijven, dateert van begin jaren 30 van vorige eeuw. Soberheid en luxe worden op een prachtige manier met elkaar gecombineerd tot een uniek geheel met heel wat art deco-elementen. Het gebouw kende verschillende functies (villa uiteraard maar ook museum voor sierkunst, ambassade, tentoonstellingsgebouw, radio- en TV-gebouw) tot het leeg kwam te staan in de jaren ’90. Het gebouw werd uiteindelijk gekocht door de Bogghosianstichting die instond voor de restauratie.

We komen aan iets na openingstijd, ongeveer gelijktijdig met een groep leerlingen die zich snel in het gebouw verspreiden gewapend met schetsboeken. We staan zo geïntrigeerd te kijken naar de inkomhal dat de dame aan de infobalie ons vriendelijk roept om ons aan te melden. We krijgen van haar een flyer mee met wat extra info over het gebouw en de tijdelijke tentoonstelling ‘Decor’. Die tijdelijke kunstwerken maken de site nog indrukwekkender dan ze anders al is. Maya is meteen verkocht door de zwevende zilveren kussens (silver clouds) van Andy Warhol. Ik vind ze, net als de kralen gordijnen van Felix Gonzales-Torres, een boeiende aanvulling in het geheel. Ze toveren in elk geval meteen een glimlach op ons gezicht en doen ons met nog meer enthousiasme rondkijken naar het vele moois om ons heen.

Terwijl we van kamer naar kamer wandelen ontmoeten we de tekenaars die elk op hun manier een stukje van de villa vastleggen in hun schetsboek, de ene met potlood, heel geconcentreerd, een andere met pen, uit de losse pols, de ene tekent een stuk het gebouw, de andere dan net weer die ene die dat stuk van het gebouw aan het tekenen is. Eigenlijk zijn ze zelf ook een fotoreportage waard maar ik wou ze niet al te veel storen en maakte slechts enkele snapshots 🙂

Meest in het oog springend zijn beslist de gekleurde stroken van de Franse kunstenaar Daniël Buren. Zowel binnen als buiten is de folie op de ramen te bewonderen en ze passen wonderwel bij het gebouw, alsof ze altijd bij het huis gehoord hebben. De tijdelijke tentoonstelling Decor is trouwens wegens succes verlengd tot 2 april 2017.

In de kelders van de villa, volledig ingericht als expositieruimte, loopt nog tot 30 april 2017 de tentoonstelling denkbeeldige grenzen. Iets totaal anders maar toch de moeite om ook even langs te gaan.

Permanente eyecatcher is het grote zwembad, omgeven door een pergola, aan de achterzijde van het huis. Het is het eerste en grootste private zwembad dat hier werd aangelegd en het moet gezegd, het is indrukwekkend. Of het veel gebruikt is, dat is een andere vraag want echt zwembadweer dat hebben we hier toch niet zo vaak. Maak zeker nog even een kleine wandeling in de tuin, je hebt er mooi zicht op de villa en vindt er nog enkele permanente kunstwerken.

Wij zouden een bezoekje aan villa Empain zeker aanraden. Je loopt er ongeveer 1,5u tot 2u rond, een beetje afhankelijk van de extra tentoonstellingen van dat moment. Alle praktische info lees je op hun website.

Laat gerust in de commentaren weten wat jij van de villa vond.