Monthly Archives: December 2017

Spekkenfestival 2017 – Ja Zaza ja

Laatste dag van de eerste Spekkenweek, laatste voorstelling voor Maya als jurylid en dat voelt toch een beetje bijzonder. Zouden we de laatste zitting afsluiten met een topper of toch niet helemaal?

Ja Zaza ja, is een voorstelling van compagnie Rizotto en gaat over een meisje dat altijd Nee zegt behalve als het om haar tablet gaat. Zaza is stoer en stout maar eigenlijk ook heel eenzaam, haar ouders zijn er nooit en ze heeft geen vrienden (behalve dan haar tablet die ze Betty noemt).

Via haar games ontmoet ze een sexy groene kikker, een stoere Russische wolf en een heel handige fikser. Via hen leert ze vrienden maken in de virtuele en vervolgens toch ook in de echte wereld.

Het decor is eenvoudig maar super functioneel. De achterwand is een grote tablet en zorgt voor een mooi spel van interactie zowel met het publiek als met de personages.

Zaza lijkt wel een duracelkonijn maar weet duidelijk het publiek aan te spreken. Het taalgebruik en gedrag is heel herkenbaar voor veel tienjarigen (of ongeveer die leeftijd) en dat slaat duidelijk aan. De afwisseling tussen het virtuele en het analoge zit goed in elkaar en het jonge publiek is helemaal mee in het verhaal. Ik hoor tijdens de voorstelling ook regelmatig volwassenen heel hartelijk lachen met de humor die sterk aanwezig is. De zang is misschien niet altijd top maar dat doet geen afbreuk aan het stuk (en met de voorstelling van Katalina in het achterhoofd is het niet ongewoon natuurlijk dat het verschil ons opvalt).

De voorstelling brengt op een leuke manier een actueel thema waarover later tussen kinderen en ouders of leerkrachten zeker nog nagepraat kan worden.
Kortom, een geslaagde afsluiter van onze spekkenweek.

Zelf ook zin gekregen om een voorstelling mee te pikken tijdens de kerstvakantie? Neem dan zeker eens een kijkje op de website van het Spekkenfestival en bestel je tickets online, bij Uitbureau in de Veldstraat of aan de kassa van Theater Tinnenpot voor zover er nog plaatsen beschikbaar zijn.
De leeftijdsaanduidingen in het programmaboekje zijn echt wel een aanrader om te volgen, ze geven je een grotere garantie op een voorstelling die op maat van jouw kind is en dus meer kans op een voltreffer.

 

Spekkenfestival 2017 – Pom Pom Pomme

Koud en nat weer, ideaal om naar een theatervoorstelling te gaan kijken. En dus deden wij er vandaag nog eentje, de vierde en voorlaatste alweer, Pom Pom Pomme van Theater Hutsepot.

Wij zagen tijdens de Gentse feesten van 2016 al twee gesmaakte voorstellingen van Theater Hutsepot: Ginder en Over hoedjes & kalfjes, best benieuwd dus naar deze voorstelling.
Pom Pom Pomme wordt gebracht door Tom Van Mieghem (verteller) met muzikale ondersteuning van Peter Verberckmoes, huiscomponist en multi-instrumentalist bij theater Hutstepot.


Pom Pom Pomme gaat over appelpitjes en appelbomen, over de tijd dat een appel nog veel meer was dan zomaar een appel.
Het decor is uitermate sober, een paar stevige fruitbakken met appels. Voor de start van de voorstelling worden er enkele geschild en uitgedeeld aan de kinderen die er zin in hebben.


Pom Pom Pomme is een verhaal vol fantasie, fantasie die extra geprikkeld wordt bij de kinderen want de verteller gaat ook in interactie met zijn publiek. Tom Van Mieghem is en blijft een meester-verteller. Veel meer dan zijn stem heeft hij niet nodig om het jonge (en iets minder jonge) volk geboeid te houden, van het begin tot het einde van het verhaal. Erg mooi om vast te stellen dat zoiets toch nog kan vandaag, dat kinderen toch een uur geboeid kunnen luisteren naar iemand die ‘gewoon’ een verhaal vertelt.

Kortom, wij waren fan en wij niet alleen. Theater Hutsepot is een naam die u zeker mag onthouden wat ons betreft 🙂

Zelf ook zin gekregen om een voorstelling mee te pikken tijdens de kerstvakantie? Neem dan zeker eens een kijkje op de website van het Spekkenfestival en bestel je tickets online, bij Uitbureau in de Veldstraat of aan de kassa van Theater Tinnenpot voor zover er nog plaatsen beschikbaar zijn.
De leeftijdsaanduidingen in het programmaboekje zijn echt wel een aanrader om te volgen, ze geven je een grotere garantie op een voorstelling die op maat van jouw kind is en dus meer kans op een voltreffer.

 

 

 

Spekkenfestival 2017 – Hemel

Vandaag heel veel volk in de stad en zo ook in theater Tinnenpot. De voorstellingen van de Gruffalo voor de kleintjes waren in een mum van tijd uitverkocht maar ook voor Hemel, onze voorstelling van vandaag, bleken alle kaartjes de deur uit.

Luk De Bruyker ( ex Theater Taptoe) en Willem Verheyden (ex DE MAAN) lieten zich inspireren door het scenario van “Hemel !” van Daniël Billiet en Freek Neirynck om een woordloze figurentheatervoorstelling te maken met als uitgangspunt de vele schilderijen van de surrealistische Belgische schilder René Magritte.
Met de oorspronkelijke versie van Theater Taptoe uit 1991 toerde het gezelschap de wereld rond. Ze speelden het méér dan 400 keer. De productie werd genomineerd voor de Signaalprijs van het Jeugdtheater.
Naar aanleiding van de viering “50 jaar Magritte” werd de muziekscore live uitgevoerd door een tubaspeler van I Solisti del Vento. Het was voor het eerst en ook meteen voor het laatst dat deze uitvoering in Gent te zien en te horen was. Aangezien ik zelf nogal fan ben van Magritte, keek ik toch wel met extra verwachtingen uit naar deze voorstelling.

Bij het binnenstappen van de theaterzaal zien we meteen een mooi, groot, rood gordijn. We zoeken een plekje en ik bemerk dat er een briefje hangt op de stoel achter mij met de tekst “ceci n’est pas une chaise”. Ik dacht er verder niet bij na, maar uiteraard kwam het hoofdpersonage, René Magritte, daar even plaats nemen bij de aanvang van de voorstelling. Niet eenvoudig om je om te draaien zo dichtbij maar uiteindelijk was het maar enkele minuutjes en keek ik dan maar naar de reacties voor en naast mij 🙂

Het gordijn wordt geopend en we zien een leeg kader van een schilderij en overal wolken.
René Magritte stapt zijn eigen surrealistisch universum binnen. Hij ontmoet er objecten, dieren, mensen, ja … zelfs zichzelf in de schilderijen die hem wereldberoemd maakten. De situaties zijn grappig en uiteraard een tikje magisch-realistisch.
De live muziek voegt zeker een extra dimensie toe en dat is altijd mooi meegenomen 😉


Het ritme van de voorstelling is laag, passend bij het onderwerp, maar niet iedereen in het publiek kan zich daarin vinden zo blijkt. In tijden van flitsende shows, vol speciale effecten en (soms te veel) muziek/geluid, is dit beslist ‘andere koek’ maar volgens mij en mijn twaalfjarig jurylid heel erg lekkere koek. Het feit dat Maya iets kent van de werken van Magritte zal wellicht ook bijgedragen hebben aan haar interesse voor de voorstelling, maar op zich is die voorkennis niet noodzakelijk (het maakt gewoon een aantal zaken iets gemakkelijker om te begrijpen).

Kortom, wij vonden dit een heel fijne voorstelling en een bezoekje aan het Magrittemuseum in Brussel zal komend jaar hoogst waarschijnlijk op onze agenda staan 🙂

Zelf ook zin gekregen om een voorstelling mee te pikken tijdens de kerstvakantie? Neem dan zeker eens een kijkje op de website van het Spekkenfestival en bestel je tickets online, bij Uitbureau in de Veldstraat of aan de kassa van Theater Tinnenpot voor zover er nog plaatsen beschikbaar zijn.
De leeftijdsaanduidingen in het programmaboekje zijn echt wel een aanrader om te volgen, ze geven je een grotere garantie op een voorstelling die op maat van jouw kind is en dus meer kans op een voltreffer.

 

 

Spekken 2017 – Katalina, een poppenopera

Vandaag dag 2 voor de kinderjury, met zowaar een opera op het programma, een poppenopera dan wel, met een zingende kat en een zingende kip en nog zoveel meer.

Alles begint met het verhaal van de familie Poes Lief waar Katalina, de vijfde van een achtling, als enige houdt van klassieke muziek. Katalina vlucht weg, de pesterijen beu, en ontmoet Violette, de muzikale sprinkhaan, die het katje overtuigt om haar dromen te volgen. Katalina bewondert Pouline, de Bekende Kip, die prachtig kan zingen…

Katalina is een fijn stukje muzikaal theater waarbij het jonge publiek op een vrolijke manier kennis kan maken met opera, belcanto en klassieke muziek. Enkel begeleid door een elektrische piano brengen twee dames een knap staaltje muziek te berde, terwijl de verteller het verhaal brengt voor de toeschouwers en ook met de poppen zelf communiceert.

Het publiek krijgt op die manier een mooi verhaal te horen en verschillende porties klassieke muziek geserveerd zonder dat het zwaar op de hand wordt. Geen sinecure trouwens om het publiek geboeid te houden zo blijkt, de aria’s in het tweede deel lijken voor een deel van de (jongere?) kijkertjes toch niet zo vanzelfsprekend. Er is wel wat geroezemoes op de tribunes ook al blijft er op de scene continu iets te beleven. Klassieke aria’s zullen hoogstwaarschijnlijk niet vaak op musical.ly en co te zien zijn en dus is het voor de meesten wellicht even wennen aan deze muziek 😉

Het verhaal is vlot opgebouwd en krijgt ook een mooi einde. Het is knap hoe met kleine accessoires snelle personagewissels worden doorgevoerd. De poppen zijn divers en mooi gemaakt waardoor het boeiend blijft om te zien wat er allemaal op de scène gebeurt. De muziek is het belangrijkste onderdeel van de het stuk maar ook naar de verhaallijn, de outfits en de poppen ging heel wat aandacht en zorg; wat maakt dat Katalina een aanrader is om te zien.

Zelf ook zin gekregen om een voorstelling mee te pikken tijdens de kerstvakantie? Neem dan zeker eens een kijkje op de website van het Spekkenfestival en bestel je tickets online, bij Uitbureau in de Veldstraat of aan de kassa van Theater Tinnenpot voor zover er nog plaatsen beschikbaar zijn.
De leeftijdsaanduidingen in het programmaboekje zijn echt wel een aanrader om te volgen, ze geven je een grotere garantie op een voorstelling die op maat van jouw kind is en dus meer kans op een voltreffer.

Spekken 2017 – Missie Entreprieze

Kerstvakantie betekent al heel wat jaren kindertheater voor ons. De volledige lagere schooltijd zat Maya met veel plezier in de kinderjury van het Spekkenfestival in Theater Tinnenpot (een organisatie van Uitbureau) en ging ik met evenveel plezier mee om samen met haar te genieten van een uitgebreide waaier diverse voorstellingen.
Nu ze twaalf geworden is, kan ze samen met vriendin A. die ook al enkele jaren meegaat, nog voor de laatste keer zetelen in de jury en haar kritisch oordeel vellen over vijf voorstellingen, samen met nog drie andere kinderen tussen 9 en 12 (de ‘Lollies’ zoals ze de oudste groep daar noemen, naast de Smarties en de Chocotoffs).

Vandaag beet Kompanie Kassei, een jong theatergezelschap uit het Gentse, de spits af met Missie Entreprieze. Vier personen: Wiki, Wablief, Wortel en Veronique (die eigenlijk toch niet Veronique blijkt te zijn) vertrekken op ultrageheime missie naar de ruimte.

Wat volgt is een uurtje met heel wat humor en interactie met het publiek. Al van voor de start van de voorstelling lopen de personages rond tussen de wachtende gasten en slaan ze een praatje met hen of stellen vragen aan de vele kinderen die vaak met nieuwsgierige oogjes naar de bizarre (en ook wel coole) outfits kijken.

Voor velen is het een beetje moeilijk om dat intrigerende goudkleurige pakje onder hun stoel nog even te laten liggen. Mits even aandringen lukt dat echter wel en kan de voorstelling van start gaan met een reeks ‘vluchtinstructies’ waarbij taal- en andere humor rijkelijk aanwezig is. Zuurstof werd zoetstof (terwijl de rode snoepveter boven het hoofd hangt te bengelen om opgepeuzeld te worden), ‘indien vergezeld van ouders, help dan eerst jezelf’, en nog meer van dat.

Ook de iets jongere kinderen rondom mij kunnen heel wat van de humor smaken. De jongedame uit het publiek (die vooraf gevraagd was of ze het zag zitten om een leuke grap uit te halen) geniet met volle teugen wanneer ze als slachtoffer met ruimteziekte op het podium mag komen en haar knalblauwe tong aan iedereen mag laten zien. Het moment waarop het geluid van aliens door de boxen klinkt en iedereen zich zo snel mogelijk moet verstoppen in onder de gouden dekentjes die onder de stoel liggen, zorgt voor algehele hilariteit en ook wel een beetje spanning. Veel nieuwsgierige snoetjes komen nog gauw even ‘piepen’ boven hun dekentje om te zien wat er te gebeuren staat op het podium 🙂

De outfits van de personages waren beslist creatief ten noemen. De stopcontacten aan de oren zorgden voor leuke (inter)acties; de flikkerende lichtjes op de T-shirt van Wiki en de schoenen van Wortel waren uiteraard ‘cool’ voor heel wat jonge kijkertjes. Ook voor de volwassenen waren er een aantal leuke verwijzingen en allusies.

Voor de jongsten wordt het  laatste stuk van de voorstelling toch wat lastiger om te blijven volgen en er is wel iets meer afleiding en geroezemoes in de tribune merkbaar. Het verhaal zelf lijkt op het einde ook net iets minder uitgewerkt waardoor de clou minstens voor een deel van het publiek verloren ging. Zij die wel doorhadden hoe de situatie van Veronique in elkaar zat (en die ik kort even kon bevragen), bleken ook een beetje ontgoocheld over het eerder abrupte einde. Een paar minuutjes extra hadden mogelijks een heel verschil kunnen maken.

Kortom, als starter van onze theaterweek beslist een leuk stuk om te zien maar niet het beste dat we in de voorbije edities al mochten meemaken.

Zelf ook zin gekregen om een voorstelling mee te pikken tijdens de kerstvakantie? Neem dan zeker eens een kijkje op de website van het Spekkenfestival en bestel je tickets online, bij Uitbureau in de Veldstraat of aan de kassa van Theater Tinnenpot voor zover er nog plaatsen beschikbaar zijn.
De leeftijdsaanduidingen in het programmaboekje zijn echt wel een aanrader om te volgen, ze geven je een grotere garantie op een voorstelling die op maat van jouw kind is en dus meer kans op een voltreffer.

Winter in Gent

2017 zal in ons geheugen blijven hangen als dat jaar waarin december dacht: ‘ik geef er eens een goei lap op met wat echt winterweer’. In geen tijden zoveel sneeuw gezien, toch  niet in Vlaanderen en meer bepaald in Gent. Blijkbaar hadden we telkens het spreekwoordelijke lot in de loterij gewonnen voor de grootste portie vlokken.
Resultaat: verkeerschaos alom en behoorlijk wat gebibber en frustraties maar daarnaast ook wel veel mooie beelden en winterpret.

Impressie van een korte wandeling:

 

De winter is niet mijn meest favoriete seizoen maar zo nu en dan kan ik dit toch wel smaken en Maya was dolgelukkig dat ze eindelijk nog eens in de sneeuw kon spelen 😉

Stad en universiteit, tentoonstelling in het STAM

Op 9 oktober 1817 werd in Gent de universiteit plechtig geopend. Alles begon met 4 faculteiten, 16 professoren en 190 studenten. Ze huisden in leegstaande gebouwen zoals kloosters, abdijen en in het Burgerlijk Hospitaal van de Bijloke. Vandaag is de Universiteit Gent uitgegroeid tot een van de grootste universiteiten in het Nederlandse taalgebied met meer dan 40.000 studenten en 9.000 personeelsleden.

De tentoonstelling in het STAM kijkt terug op de wisselwerking tussen stad en universiteit in de afgelopen tweehonderd jaar en onderzoekt kansen voor de toekomst. Waarom kreeg Gent een universiteit? Waarin verschilt het studentenleven van nu met dat van vroeger? Welke mogelijkheden biedt het rijke en diverse patrimonium van de universiteit? Ook de protesten, betogingen en de strijd om de vernederlandsing komen aan bod.

Na een heerlijke brunch in het STAMcafé genoten wij – in het aangenaam gezelschap van goede vrienden – van deze tentoonstelling. Als oud-student van de UGent (toen nog RUG trouwens) was het een fijne manier om enkele leuke herinneringen op te halen van ons eigen studentenverleden 🙂

Een impressie in enkele beelden.

Een kamer waar je op de muur mag schrijven en een favoriete herinnering op een ouderwetse fiche mag noteren (ik was niet de enige met die Walter Prevenier de meest memorabele prof vond, naast Luc De Grauwe, die ook 🙂 )

Mijn favoriete universiteitsgebouw: de boekentoren, in oude tekeningen en foto’s maar ook opgebouwd uit universiteitstijdschriften en een reuzegrote “maquette”.

Meer info over de praktische modaliteiten lees je op www.stam.be