Eindelijk lukt het me weer om een beetje meer te lezen (al durf ik het bijna niet te zeggen uit schrik dat ik weer geen tijd meer over zal hebben). Het duurde bijna een jaar voor ik me door Het Puttertje van Donna Tartt geworsteld heb. Dat was deels te wijten aan het feit dat ik maar heel weinig tijd had om te lezen, dat het een wel heel dik boek is dat je niet zomaar even meeneemt in je handtas of rugzak en dat het ook gewoon een boek is dat niet snel leest. Ik kan niet zeggen dat ik het een slecht vond maar ik denk ook niet dat ik het meteen aan iemand zal aanraden. Ik moet bij gelegenheid toch nog eens haar eerste boek opnieuw lezen want daar was ik jaren geleden toch wel van onder de indruk, benieuwd of dat eigenlijk nog steeds zo is.

Maar na Donna Tart had ik toch echt behoefte aan een boek dat ik als het ware in één hap kon verslinden en dat werd Inferno van Dan Brown. Ik las op elk moment dat ik de tijd vond en het begrip ‘pageturner’ werd heel concreet. Dit smaakte eigenlijk wel naar meer.

Met collega’s had ik recent nog een babbel over boeken en vooral waarmee ze hun (al iets oudere) kinderen aan het lezen konden houden. Zo kwamen we onder andere bij The Hunger games van Suzanne Collins en hoe deze boeken vaak door tieners en hun moeders (misschien ook wel vaders) samen gelezen werden. En dus besloot ik om me hier ook eens aan te wagen. Tijdens het paasweekend las ik deel 1. Het verhaal is eenvoudig maar wel vlot geschreven en heel filmisch in beeld gebracht. Geen wonder dat dit een film geworden is, het lijkt er wel voor geschreven. Persoonlijk voel ik geen behoefte om nu meteen de film te bekijken maar als ontspannende weekendlectuur kon dit er zeker mee door. Ik lees de volgende delen ook nog wel eens denk ik.

Intussen nam ik alvast een ander boek uit de kast, eentje dat daar ook al eventjes stond te wachten om gelezen te worden: De Kleur van de herinnering van Care Santos. Een kluifje van iets meer dan 400 bladzijden, vertaald uit het Spaans. Bij dit verhaal moet je iets meer ‘bij de les’ moet blijven want er wordt nogal wat gewisseld tussen heden en verleden en verteld vanuit verschillende perspectieven. Maar het boek leest vlot weg en ik zit inmiddels over de helft. Het is geen Zafon maar toch zit er een stukje van dezelfde sfeer in zo nu en dan.

Mocht je nog leestips voor mij hebben, laat het me gerust weten in de commentaren. Met nog enkele verlengde weekends in het verschiet denk ik wel dat er nog ruimte zal zijn voor een brokje lectuur.