Voor de derde keer zetelt Maya in de kinderjury van het Spekkenfestival en voor de derde keer ga ik mee en schrijf ik verslagjes voor Gentblogt maar vanaf nu kan ik onze bevindingen ook hier neerpennen. Maya kreeg vier voorstellingen op de planning en de eerste daarvan viel op tweede kerstdag. Samen met vriendinnetje Alix trokken we gezwind richting Tinnenpottheater. De leden van de kinderjury kregen een gepersonaliseerde Spekken T-shirt waardoor ze goed herkenbaar zijn. Vooraf kwam er ook nog een korte briefing door de jurybegeleider met tips en aanwijzingen waarop ze konden letten en na de voorstelling hun commentaar over geven.

De eerste voorstelling had alvast een titel die tot de verbeelding sprak. Het verhaal ging als volgt: Fred en Francis vormen een muziekgroep, Faro en Farinelli. Fred ziet het echter niet langer zitten om nog samen te werken en wil solo gaan. Wanneer hij gecontacteerd wordt door de manager en het duo samen op tournee naar Amerika kan, besluiten Fred en Francis dat ze het over een andere boeg moeten gooien.

Dit is in een notendop het verhaal van Music. Een verhaal over de liefde voor muziek, over vriendschap, over spanningen en hoe de waarheid soms een beetje pijn kan doen. De voorstelling is bedoeld voor kinderen van 8 tot 12 jaar, een groep waar je soms toch al wat moeite moet doen om ze te blijven boeien maar het duo slaagde zeer goed in hun opdracht.

De beide figuren starten heel snel en spontaan, soms subtiel, dan weer expliciet, de interactie met het publiek en die aanpak werkt. Er komt bijna meteen reactie en die dialoog groeit naarmate de voorstelling vordert. De rode draad in het verhaal is uiteraard de muziek en het is fascinerend om vast te stellen hoe goed die muzikale kennis van het jonge publiek al is. Zowel in het Engels als in het Nederlands worden er songteksten meegezongen. Een kippenvelmomentje in de voorstelling is zonder meer wanneer Mia van Gorki wordt ingezet en diverse jonge stemmetjes vol overtuiging en zonder hapering de tekst blijken te kennen.

Op het kantelmoment in het verhaal wordt extra hulp van het publiek ingeroepen: er moet immers gerestyled en een nieuwe hit geschreven worden. Vol enthousiasme wordt er meegewerkt: drie would beJani’s geven modieus advies, er worden rijmwoorden gezocht en gevonden, selfies gemaakt en handtekeningen gecreëerd en er zijn zelfs groupies beschikbaar om van het optreden een heus succes te maken. De grote finale is er dan ook eentje met drie sterren. Uit volle borst wordt er “we want more” gescandeerd en de artiesten haasten zich dan ook voor niet één maar twee bisnummers.

Music is duidelijk niet alleen de eerste liefde van de artiesten, ook het jonge publiek draagt de muziek duidelijk een warm hart toe. Een heel vrolijke en enthousiaste voorstelling (waardoor het rumoer in de tribune niet echt stoorde) die bij iedereen een brede lach op het gezicht toverde.

Dit artikel verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt.