Tijdens de vorige editie van Spekken zagen wij de try-out van Abel Tasmannetje. Toen was enig schaafwerk nog aan de orde en wij waren dus eigenlijk wel erg benieuwd naar deze nieuwe voorstelling.
De plot is nog steeds min of meer dezelfde: Abel is een postbode en baas van de Kwijtgeraakte Post. Hij leert zijn assistent alles van het vak en droomt intussen over zijn jeugdliefde Lies. Ze stuurden elkaar brieven toen ze tien jaar oud waren, maar dan ineens niets meer. Abel wil vertrekken om Lies te vinden, maar kan hij zijn postkantoor en assistent wel aan hun lot overlaten?
De basissetting ziet er nog dezelfde uit: een reusachtige omslag. Net zoals voorheen klappen de diverse kanten op in de loop van de voorstelling maar toch is alles veel rustiger geworden. Er zijn iets minder gadgets en de acteur moet minder heen en weer rennen om alles opgesteld te krijgen. Veel technieken en ideeën werden behouden maar ze werden meer uitgepuurd en beter ingepast in het geheel. Alles hoort beter bij elkaar in plaats van een opeenstapeling van vaak fantastische vondsten.
Ook de verhaallijn is eenvoudiger geworden. Het verhaal is duidelijker en daardoor is er ook meer ruimte voor details die het versterken zonder het complexer te maken. Er kwam ook iets meer humor in het stuk, kleine dingetjes vaak, fijn gevonden en opnieuw meer ingebed in het geheel van het verhaal.
Abel het tasmannetje is een sprookjesachtige, beeldende en muzikale voorstelling. Over moed, vertrouwen en de betoverende kracht van liefde. De voorstelling heeft duidelijk aan kracht gewonnen en dat merkte je meteen aan de reacties van het publiek. Verschillende toeschouwers, groot en klein, kwamen de acteur dan ook feliciteren. Heel boeiend om de evolutie te hebben kunnen meemaken en nu ook zeker een aanrader om eens te zien.
Het is een heus huzarenstukje hoe één acteur alle personages speelt en ook nog eens aan de lopende band het decor verbouwt. Dat decor zit bovendien hoogst ingenieus in elkaar met een heleboel verborgen hoekjes en kantjes. Abel Tasman is er in ‘gewone’ en miniversie en de acteur is als HoofdPostbode zelf ook nog eens personage in het verhaal. Misschien lag het aan de extra stress omwille van de eerste voorstelling en de techniek die niet helemaal mee wou maar anderzijds zou het werken met twee spelers de zaak wellicht iets eenvoudiger gemaakt hebben, zowel voor de acteur als voor het publiek. Al moet worden gezegd dat het jonge publiek best wel geboeid bleef door het verhaal en het ook allemaal vrij goed leek te snappen. Jonge geesten gaan meestal iets gemakkelijker mee in een fantasie en hebben genoeg aan beelden om het verhaal te kunnen volgen. Het zijn eerder volwassenen die er graag nog een woordje uitleg bij hebben, maar eigenlijk hoeft die extra toelichting niet en wordt de voorstelling zelfs nog mooier wanneer ze verder wordt uitgepuurd.
