Meestal gaan wij alleen (met ons twee of tegenwoordig vaker met ons drietjes) op stap en maken we hiervoor – op voorhand – een vrij strak plan op. Strak betekent minstens dat we enkele reisgidsen of websites hebben bekeken, uren en toegangsprijzen van bepaalde attracties hebben gecheckt, de vervoersmodaliteiten hebben bekeken… Meestal is er ook op voorhand een programma uitgestippeld van wat we bij voorkeur elke dag wensen te doen, soms zelfs met een goed weer en een slecht weer variant (en ik geef het toe, vaak zit dat programma eerder te vol dan te leeg). Strak betekent echter niet dat er geen variaties op het programma mogelijk zijn, dat nu ook weer niet. Als blijkt dat er een opportuniteit is of dat ons programma toch wat bijsturing nodig heeft, dan doen we dat uiteraard.
Deze keer lieten we ons met plezier overhalen om in gezelschap enkele dagen naar Parijs te gaan. Tijdens een gezellig overleg vooraf werden er suggesties gedaan, krijtlijnen uitgestippeld en vooral ook marge gelaten voor aanpassingen of gesplitste programma’s. De sfeer zat er vooraf al in, dat zou dus allemaal wel meevallen ter plekke dachten we en dat werd het ook. We hebben genoten, met volle teugen. Aan een ander tempo misschien dan wij doorgaans doen maar verandering van spijs doet eten zegt het spreekwoord en we hebben heerlijk gegeten (letterlijk en figuurlijk).
De heenreis verliep vlot en het hotel werd goed bevonden (aangezien de rest van het gezelschap er eerder al een fijn verblijf had gehad, kon dat eigenlijk al niet fout lopen).
We zaten even buiten Parijs maar dicht bij een station en een half uurtje sporen bracht ons zonder zorgen tot in de lichtstad. Kuierend door de straten zochten we een plekje voor een late lunch. Puur op het gevoel stapten we binnen in Le Faubourg 34, een echte aanrader! Tijdens de lunch merkten we trouwens op dat ze dit jaar nog een award gekregen hadden van TripAdvisor, volkomen terecht als u het ons vraagt.
Wat er nog restte van de namiddag brachten we wandelen door, genietend van de omgeving, de gebouwen en het weer en met als einddoel de Eiffeltoren. We kwamen er aan op het goede moment: bij valavond, net op tijd om de toren nog te zien bij daglicht. Naarmate we dichter kwamen, werd de bewondering en verbazing bij dochterlief steeds groter. Naarmate de schemering inviel, zette het kunstlicht de toren in een gouden gloed en rond de klok van zes werd het zowaar nog mooier, want plots begonnen er overal lichtjes te knipperen en fonkelde de Eiffeltoren alsof het kerstmis was. Ook de jongste telg in ons gezelschap was hierover uitermate te spreken. Als kleine J. iets onthouden heeft van onze reis dan is dat ongetwijfeld de Eiffeltoren en de lichtjes (en dankzij de smartphone en social media zal hij wellicht nog tig keren naar dat filmpje kijken denk ik).
Om onze vermoeide voeten wat rust te gunnen (ongeveer 20.000 stappen gezet vandaag vertelde de stappenteller ons), namen we de metro terug naar het station nadat we eerst nog wat proviand hadden ingeslagen om de rest van de avond in de hotelkamer door te brengen. Op die manier kon de jongste in bed wanneer het manneke met de hamer langskwam. Ook de rest van het gezelschap was wijs en zocht tijdig het bed op, kwestie van de volgende dag opnieuw uitgerust op stap te kunnen gaan.