De Gentse feesten worden voor het eerst in jaren een editie zonder het schrijven van blogposts tijdens de feesten zelf (ik ben wel van plan om er nadien nog enkele stukjes over te plegen, wanneer ik mijn foto’s kan afladen van mijn reflex wat nu niet lukt). Het zorgt ervoor dat de planning minder strak is en we er ook iets flexibeler mee omspringen.
Maar toch alvast eentje, al gaat dat meer over eten maar dat is ook feesten 😉
Al enkele jaren starten we min of meer onze feesten met een middagconcert inclusief lunch in het kader van GentJazz in hotel Reylof. Het hotel is best bijzonder te noemen qua inrichting, geen typisch hotel maar net van een iets andere klasse. Het lunchmenu dat ze serveren tijdens GentJazz is dat trouwens ook. Niet alleen heel lekker maar ook een lust voor het oog. Het weer zat eindelijk ook terug mee en dus stonden de tafels in de binnentuin gedekt.
Wij genoten in goed gezelschap van een heerlijke middag met heerlijke schotels en fijne muziek. Ideaal dus om er een jaarlijkse traditie van te maken.
Aperitiefhapjes (v.l.n.r.): komkommersoepje met appel, watermeloen met lava’s en iets met aubergine (als ik me niet vergis)
Een voorgerecht met gemarineerde zalm en rode biet en voor Maya een overheerlijke tomatensoep met balletjes.
Ons hoofdgerecht was er eentje met pladijs (Maya koos een spaghetti uit de kinderopties en was daar zeer blij mee).
Als dessert voor ons een combinatie van mascarpone en frambozen (in kubusjes dan toch) en met zowaar een slinger selder op! Voor Maya een kommetje met ijs en fruit.
Heb jij bepaalde tradities tijdens de feesten? Ging je al eens lunchen in Reylof (ze hebben er ook een heerlijke afternoon tea trouwens)? Laat het gerust weten in de commentaren.
Voor het eerst in jaren vier ik mijn Gentse Feesten zonder te schrijven voor Gentblogt. Het was toch even wennen: geen grondige voorbereiding, geen strakke schema’s, niet haastig ‘s morgens opstaan om gewapend met een kop koffie vlug foto’s af te laden en artikels te schrijven terwijl de huisgenoten rustig verder sliepen. Anderzijds ook wel meer rust en minder ‘moeten’ (ook al was dat moeten zelf opgelegd). Misschien maar best ook want de voorbije maanden waren heel intensief en ik was eigenlijk wel aan wat rust toe.
Betekent dit dat we niet naar de feesten gaan? Uiteraard niet maar ons programma zit duidelijk minder vol en we durven al eens een dagje overslaan. We laten ook wel wat dingen afhangen van het toeval, van wat er in de loop van die dikke week op ons afkomt. Schrijf ik nog? Ja, maar minder uitgebreid en ik ben ook niet meer altijd met mijn reflexcamera op stap (soms beklaag ik me dat maar mijn schouder is wel blij dat ik uitermate licht gepakt op stap ben).
Hoewel de feesten dit jaar eigenlijk op vrijdag startten i.p.v. op zaterdag, trokken we nog niet meteen naar de binnenstad maar gingen we – net als vele anderen – naar GentJazz voor de avond van Van Morrison, Ginger Baker en Bony King (in omgekeerde volgorde van optreden). De regen die de invallende duisternis met zich meebracht kon de pret niet derven en het was andermaal na middernacht dat we ons bed inrolden (ook voor de jongste die terug mee mocht, al vond ze de avond met Zaz leuker).
Op zaterdagmiddag trokken we toch al eventjes de stad in om op verkenning te gaan. We snoepten van Puppetbuskers op de Kalandenberg (‘la valise à mémère van La Cie. de l’Hyppoféroce uit Franfrijk) en the Green aan het Braunplein/Belfort (The tale of mr. Punch van Ronan Tully uit Ierland) want op het Laurentplein klopte de eigenlijke programmatie niet met de online versie.
We trokken ook naar de Oude Beestenmarkt waar De Gentenaar een heuse promostunt deed: iedereen mocht gratis mee de hoogte in om de feesten van uit de lucht te bekijken. Bij onze ‘vlucht’ hadden we het gezelschap van een muzikant en werden we getrakteerd op een akoestisch nummertje op 30m hoogte. Na de landing kregen we meteen een mooie foto mee en nog een jeton om in een café vlakbij onze dorst (of schrik?) door te spoelen met een Delirium Tremens en de jongste kreeg ook nog een jommekesstrip! Voorwaar een schoon feestengeschenk van de krant.
‘s Avonds ruilden we de feestenzone voor ‘t Schuurken in Mariakerke waar we Jongen toch, een voorstelling van Raf Walschaerts geserveerd kregen in wel heel intieme kring: maximaal 40 mensen en bijna letterlijk op schoot bij de artiest, een heel unieke ervaring en een heel mooie voorstelling.
Ik keek er enorm naar uit en ik niet alleen, ook onze bijna tiener telde de dagen af naar GentJazz en meer bepaald naar het optreden van onze favoriet ZAZ.
Woensdag 15 juli was het zover. Overdag nog een reeks dossiers afwerken, overleggen en crisiscommunicatie helpen voorbereiden, maar de klok tikte lustig verder en al gauw was het tijd om de kantooromgeving in te ruilen voor het festivalterrein.
Ondanks het miezerige weer van de namiddag besloten we toch met de fiets te gaan, kwestie van ‘s nachts toch net iets sneller terug thuis te zijn. Gewapend met wat lectuur voor tussendoor en een truitje voor wanneer het koeler werd, trokken we naar de Oude Bijlokesite. We parkeerden onze fietsen aan het STAM en verkenden eerst even het terrein: main stage, garden stage, foodtrucks, toiletten, jetonbar, … om ons vervolgens onder de Duveltent (voor mocht het toch nog beginnen regenen) aan een tafeltje te installeren, in de buurt van een beeldscherm zodat we ten allen tijde een mooi zicht op het hoofdpodium hadden. Meteen ook enkele stoelen extra bezet houden voor de rest van het gezelschap dat we die avond nog mochten verwachten.
Met een kleine vertraging, pakweg een kwartiertje, trad rond 16.45u Alice on the roof op. Aangezien het nog vrij rustig was, konden we zonder problemen vlakbij het podium staan (wellicht nog veel mensen aan het werk of onderweg en sommigen kwamen misschien ook enkel voor de grootste namen op het programma). Ons meisje keek met grote ogen en veel plezier naar de jongedame op het podium die best wel een knappe act neerzette. Ze was gewoon niet weg te slaan van haar plekje vlak achter de beroepsfotografen. Gelukkig deelden ze op het festival gratis oordopjes uit want die was ik zelf vergeten meenemen en alhoewel niet extreem luid ga je dat na een tijdje toch serieus merken dat je oren een overdosis geluid te verwerken krijgen.
Voor het optreden van Andreya Triana bleven we gezellig buiten zitten, pratend met de vrienden waarmee we hadden afgesproken of andere die we daar tegen het spreekwoordelijke lijf liepen. Van Melanie De Belasio had ik persoonlijk meer verwacht. Haar stem is prachtig maar de stijl van een deel van haar nummers kon mij toch niet de hele tijd bekoren. Fans vonden het echter één van haar beste optredens las ik achteraf. Sommige artiesten hebben toch eigenaardige wensen. Zo moesten de live opnames van deze artieste op de schermen in zwart-wit op de vele beeldschermen worden getoond en niet in kleur. Dat gaf weliswaar een heel mooi effect en zette nog duidelijker in de verf dat deze artieste een mooie dame is maar toch …
Enfin, ondertussen was het al behoorlijk druk geworden op het festivalterrein. Toen het tijd was voor het laatste optreden van de avond op het hoofdpodium lieten we onze stoelen voor wat ze waren en stelden we ons achteraan in de tent op. Niet tussen de massa want dan zie je als kleine kadee toch geen knijt (ook al ben je groot voor je leeftijd) maar met zicht op de grote schermen en ruimte om een dansje te placeren. Als een echte groepie in spe stond ze te gillen en te springen toen ZAZ begon te zingen en ze was in de wolken toen ze op mijn rug mocht zitten om heel even boven de mensenzee uit te steken en een glimp van haar idool ‘in het echt’ op te vangen. We hebben genoten, met volle teugen, gedanst en soms ook meegezongen. Ze straalde en wij straalden met ons meisje mee. De filmpjes geven vooral de sfeer weer want veel zie je er niet op maar het blijven in elk geval mooie herinneringen voor ons.
Bij Gent Jazz denkt iedereen meteen aan de concerten op de Bijlokesite maar elke middag zijn er ook lunchconcerten in hotel Reylof in de Hoogstraat. Het Reylof is beslist een hotel dat als ‘chique’ omschreven mag worden. Zo een plek waar een mens graag eens binnen wil kijken maar waar je niet zomaar even binnen loopt (alhoewel, de afternoon tea is er zeker een aanrader, je hoeft er geen hotelgast voor te zijn).
De lunchconcerten bieden echter een bijkomende mogelijkheid om hier eens binnen te kijken, te genieten van de locatie, het heerlijke eten en aangename live muziek.
Wij pikten dit jaar het concert op 11 juli mee, een optreden van Woodworks (piano en fluit). Omdat het weer zo goed was, ging het concert buiten door en hadden wij een schitterende plekje in de aangename binnentuin met rechtstreeks zicht op de muzikanten.
Een aantal leden van ons gezelschap lieten zich verleiden tot het huisaperitief, een nieuwe creatie van Veuve Clicqot met verse roze pompelmoes en ijs. Heerlijk verfrissend voor een warme zomerdag. Ook de begeleidende hapjes erbij waren uitermate lekker.
De lunchformule laat toe te kiezen uit één, twee of drie gangen. Ondergetekende ging voor 2 gangen: hoofdgerecht en dessert. Het hoofdgerecht was een risotto met vis (pladijs als ik het mij juist herinner) en was zo snel op dat ik er gewoon een foto van vergeten maken ben. Het dessert was al even geslaagd, een echt kunstwerkje.
Kortom, het werd een heel geslaagde middag, in het gezelschap van fijne vrienden, met mooie muziek en lekker & mooi gepresenteerd eten.
