Wij gaan deze zomer niet op reis maar genieten met volle teugen van vakantie in eigen land. We hadden al een schitterende Gentse feesten maar er is uiteraard meer. Mensen trekken zo vaak naar het buitenland om daar heel wat dingen te bezoeken die je ook in eigen land kan ontdekken.
Lang geleden gingen wij al eens naar de grotten van Han, maar het leek ons wel leuk om dat nog eens over te doen en zo geschiedde. Via internet werd de nodige info opgezocht en verzameld, we maakten een picknick klaar en zetten de frigobox in de koffer van de auto. Altijd handig immers om toch wat eten en drinken bij de hand te hebben wanneer je op stap gaat.
Ongeveer 200km en 2 uur later kwamen we op onze bestemming aan. We besloten in de voormiddag de grotten te bezoeken en in de namiddag het wildpark. We kochten bijgevolg een combiticket wat ons ook toegang gaf tot een museum (PrehistoHan) en een kleine tentoonstelling. Echt goedkoop is zo een ticket niet, 26 euro voor een volwassene maar vooraf aankopen via internet spaart je nog enkele euro en dan moet je ook niet meer in de file staan aan de kassa.
Het was even wachten op het treintje dat ons naar de grot zou voeren. Voor dat vertrok, kwam er ook nog een fotograaf rond die gauw bij iedereen eens een parkiet op de schouder zette maar algauw denderden we over de sporen. Een Waalse studente, die heel erg haar best deed om Nederlands te spreken, was onze gids van de dag. In Frankrijk hebben we inderdaad al indrukwekkender grotten gezien (le gouffre de Padirac) maar als eerste kennismaking voor Maya was dit meer dan OK. Een Waalse studente deed haar best om ons enige informatie over de grotten in het Nederlands te vertellen. De obligatie uitleg over het ontstaan van de stalagmieten en stalactieten, zuilen en ‘gordijnen’, met enige fantasie vallen er ook wel enkele figuren in de druipstenen te herkennen: een toren van Pisa, een vrijheidsbeeld, een olifant, een krokodil, … Er was ook nog een kleine lichtshow die op de kleinsten vooral indruk maakte omdat het op sommige momenten pikdonker was. Het korte boottochtje waarmee je vroeger de tocht in de grotten afsloot, is er niet meer (de uitleg van de studente was ons niet helemaal duidelijk maar we vermoeden dat het iets te maken had met te wisselende waterstanden), het afsluitende kanonschot en de expliciete vraag naar een fooi die waren er wel nog.
Een kleine twee uren rondlopen in zomertenue (weliswaar met een extra trui maar toch) in een temperatuur van 13° Celsius zorgde ervoor dat we ons met veel genoegen terug lieten opwarmen in het zomerzonnetje. Een picknick langs de oevers van de Lesse vormde dan ook de perfecte middagpauze.
Na de middag was het tijd voor deel 2 op de site van het domein Han-sur-Lesse: het wildpark. We waren een beetje lui en kozen voor de gemakkelijkste optie: een ritje met de open bus. Voor een wandeling van enkele kilometers doorheen het heuvelachtig domein van zo’n 250 ha werden trouwens stevige stapschoenen aangeraden. Het moet gezegd, het landschap is prachtig en de meeste diersoorten hebben er echt wel veel ruimte. De wilde paarden leken zich echt te amuseren en renden vrolijk in het rond, de herten, steenbokken, geiten, Galloways en anderen hielden zich iets rustiger in de schaduw van de bomen. De 2 (oude) berinnen genoten van het koude water maar hadden het misschien toch iets minder naar hun zin (hun leefruimte was beslist minder groot dan in de vrije natuur). De tijd vloog voorbij en we kwamen terug aan het ontmoetingscentrum voor we er erg in hadden.
Aangezien we een combiticket hadden gekocht, konden we ook een bezoekje brengen aan PrehistoHan, een klein museum waarin een nieuwe tentoonstelling een overzicht geeft van 50 jaar opgravingen in de bedding van de Lesse ter hoogte van de grotten. De tentoonstelling is zeker een bezoekje waard. Ze is leuk opgebouwd en wat de kinderen zeker zal bekoren is de interactieve bioscoopzaal. Je krijgt er een 3D-brilletje met oortje opgezet krijgt (eentje dat mij wel hoofdpijn bezorgde) en in gezelschap van Laura Craft (what’s in a name) neem je deel aan de archeologische opgravingen, alsof je er echt bij was. Met de joystick zoek je mee naar de geheime galerijen en moet je codes helpen kraken. Terwijl wij als volwassene nog eerder bedachtzaam te werk gingen, was de jongste meteen mee in het verhaal en had ze op het einde van de rit beduidend meer punten gescoord dan mama en papa, wat de voldoening enkel maar groter maakte 😉 Om af te sluiten, hingen we ook nog even rond op de speeltuin, met mooie houten tuigen, wat geitjes en ezeltjes op een grasveld aan de zijkant en veel bankjes en tafeltjes.
Omdat we het nog wat vroeg vonden om rechtstreeks terug naar huis te rijden, besloten we een tussenstop te maken in Dinant, een half uurtje rijden van Han. We wandelden naar het centrum van de stad en kochten een ticketje voor een bezoek aan de citadel. We waren niet zo dapper om de trap te nemen maar kozen voor het vertier van de kabellift. Die bracht ons op enkele tellen naar de top. Ook hier aan de ingang fotografen die er op stonden een plaatje van ons te maken dat we achteraf aan de uitgang konden aankopen. Ik vraag me af hoeveel sleutelhangers ze op zo’n dag verkopen en hoeveel ze er mogen weggooien. Tegenwoordig heeft toch echt wel bijna iedereen een fototoestel bij. In de citadel liep een extra tentoonstelling over het leven daar tijdens Wereldoorlog I, naar aanleiding van de honderdjarige herdenking uiteraard. Klein, maar mooi voorgesteld en je kon je op die manier toch weer iets beter een beeld vormen van hoe het leven toen geweest moet zijn (niet aangenaam, zoveel is zeker).
We namen ook nog een kijkje in de Collegiale kerk Onze-Lieve-Vrouw van Dinant (ofte collégiale Notre Dame in het Frans). Het glasraam in de dwarsbeuk blijkt er van de hand van de Gentse glazenier Gustave Ladon en behoort tot de grootste glasramen van Europa. Hun beiaard, ook gesneuveld tijdens de oorlogen, bleek nog maar net volledig gerestaureerd en stond er prachtig te blinken, letterlijk en figuurlijk als het ware.
Al wandelend door de straten van Dinant zagen we ook heel wat verwijzingen naar Adolphe Sax, exact 200 jaar geleden geboren in Dinant. Op de brug over de Maas verschillende grote beelden van saxofoons, elk in een bepaalde stijl geschilderd die moet refereren naar een Europees land. In de straten heel wat cartoons die verwijzen naar de man en daar zaten echt hele leuke tussen. En zo sloten wij onze dag af en reden vlotje terug richting Gent, voorwaar een fijne dag.
