Tag Archives: MiramirO

Gentse Feesten 2019 – Miramiro deel 2

Cultuur, Gentse Feesten, Op stap, woord in beeld, , , ,

Dit jaar is de programmatie van Miramiro toch een stuk minder dan de voorbije edities  (of dit indruk heb ik althans) waardoor we zeker niet elke dag moesten gaan om toch heel wat van de gratis voorstellingen mee te pikken. De site blijft wel een gezellige plek om rond te lopen en ze doen hun best om originele kinderanimatie te voorzien, dat moet gezegd.

Op dinsdagnamiddag trokken we, gewapend met een portie watermeloen en 2 drinkbussen gekoeld water (die je aan de bar op de site gratis kon laten bijvullen trouwens, fijn en ook wel nodig, eigenlijk), richting Gentse Feesten voor nog een portie Miramiro.
Onze eerste voorstelling was er eentje in de binnentuin van de oude Sint-Baafsadbij. Om veiligheidsredenen is de capaciteit daar beperkt en dus is tijdig aanwezig zijn wel aangewezen. De binnentuin baadde in de felle zon, een uitdaging dus voor het publiek (dat beschutting zocht in kleine schaduwhoekjes of zichzelf beschermde met (geïmproviseerde) hoofddeksels) maar nog veel meer voor de artiesten van het Spaanse Compania de Circo eira. Met Espera brachten zij een intimistische, woordenloze voorstelling waarbij er toch een hele sterk band ontstond met het publiek. Een warm applaus gaven we met plezier aan het einde van de voorstelling.

Van de Sint-Baafstuin trokken we naar het Spaans Kasteelplein waar een metalen constructie al klaar stond en deed vermoeden dat we hier een ‘stevige’ prestatie mochten verwachten. Cie Dyptik bracht met zes hiphopdansers, vier jongens en 2 meisjes, D-Construction, een zoektocht naar vrijheid van beweging waarbij de metalen constructie zowel hun partner als een obstakel vormt. Krachtige beats, break dance, gedurende ruim 35 minuten geven deze zes jonge dansers alles wat ze in zich hebben en dat terwijl het ruim 30 graden is! Drijfnat mogen ze dan ook een staande ovatie van het publiek voor hun sterke performance in ontvangst nemen.

De derde en laatste voorstelling die wij zagen, ging door op het Sint-Baafsdorp. Daar lagen heel wat balen stro al op ons te wachten. De twee artiesten van het Spaanse Amer i Africa Circ Cia brachten er met Enva een 50 minuten durend spektakel voor kracht, handigheid en humor. De spierkracht van de man in kwestie was indrukwekkend, hoe lang en hoe vaak hij zijn vrouwelijke tegenspeler op handen gedragen heeft, ik weet het niet maar het was wel indrukkend veel. De acties vol kracht worden afgewisseld met originele tussenstukken waarbij o.a. met een touw leuke dingen worden gedaan. De interactie tussen beide spelers is heerlijk om zien, de humor soms subtiel, soms hilarisch. Maar de artiesten betrekken ook het publiek bij hun act en ook dat is best wel indrukwekkend bij momenten. De voorstelling verveelde dan ook geen minuut en andermaal bedankte het publiek met een staande ovatie. Het was een heerlijke manier om onze avond op de feesten af te sluiten 🙂

 

 

Gentse Feesten 2019 – Miramiro en co

Cultuur, food, Gentse Feesten, Op stap, woord in beeld, , , ,

Op zondag 21 juli trokken we opnieuw naar de feesten, deze keer richting site Oud Sint-Baafs voor enkele voorstellingen van Miramiro.

De eerste ging door op het Sint-Baafsdorp. Met Peek-a-Boo! brengt Compagnie Charlie (BE) een boksmatch vol kluchtige acrobatie en slapstick. De boksers van Compagnie Charlie gaan met elkaar op de vuist, voor een ei, een vrouw, voor eeuwige roem. Al een kwartiertje voor de eigenlijke start van de voorstelling is er interactie tussen de artiesten en het publiek. Kleine dingetjes die ervoor zorgen dat de sfeer al meteen juist zit: dit gaat duidelijk plezant worden.

Wat volgt, zijn 40 minuten puur plezier. We verstaan geen jota van wat er gezegd wordt maar toch begrijpen we alles 🙂 Het is bij momenten alsof je naar een film van Laurel en Hardy zit te kijken. Iedereen weet wat er gaat komen en toch moet je lachen. De slagen die de heren elkaar uitdelen, worden met het nodige geluid kracht bij gezet. Wanneer ze vallen en over elkaar duikelen, vraag je je verbaasd af hoe ze er in slagen om dit allemaal zonder blauwe plekken of schaafwonden klaar te spelen. Wanneer er zowaar een bruine beer komt opdagen, wordt het helemaal hilarisch en het meisje uit het publiek speelt haar gastrol met verve (evenals de dame die een amoureuze snaar raakt bij een van de boksers) 🙂

Omdat we dan nog wel wat vrije tijd hebben voor er weer een act op ons programma staat, besluiten we even richting centrum te wandelen op zoek naar een terrasje om met ons gezelschap dat intussen uit 8 personen bestaat, iets te drinken. Onderweg houden we nog even halt voor een bezoek aan het Geraard de Duivelsteen. Dit gebouw is uitzonderlijk tijdens de feesten open voor het publiek en dus ‘moesten’ we toch even een kijkje nemen. Ik was persoonlijk een beetje ontgoocheld omdat het gebouw er al zo verkommerd bij staat, ook de tijdelijke tentoonstelling van Tom Liekens kon mij maar matig bekoren (de zwart-witbeelden nog het meest). Op Gentse Blogjes kan je er trouwens een mooi verslag over lezen van No Butterfly.

Na een beetje zoeken vonden we Bar Petanque alwaar we ons de frisse drankjes lieten smaken en wij ‘en passant’ nog snel even ons petanqueskills testen 😉


Het was er heerlijk zitten, maar wij keerden toch terug richting Coyendanspark voor een volgende voorstelling van Miramiro: La grande phrase van Compagnie Didier Théron uit Frankrijk. Het eerste kwartier gebeurde er echter niet zo heel veel en we vreesden er eigenlijk een beetje voor dat de hele wandeling gewoon meer van hetzelfde zou zijn.

Bovendien wilden we ook nog iets eten, dus besloten we dat laatste voorrang te geven en konden nog net aanschuiven in de Komkommertijd voor een lekker (veganistisch!) buffet à volonté. Nu er niet meer geschreven wordt voor Gentblogt, ligt de druk ook een stuk minder hoog om alle voorstellingen mee te maken en nemen we gewoon wat meer tijd om bij te praten met vrienden, dat is minstens even aangenaam en vaak is er daar te weinig tijd voor.

De Franse compagnie kreeg echter nog een herkansing want diezelfde avond gaven ze ook nog een andere voorstelling Air. Net als in La Grande Phrase dragen de dansers van AIR pakken met opgeblazen lucht. We hoorden dat de wandeling La grande phrase toch nog leuke dingen had gebracht, dus hoopten we nu ook op een goede voorstelling. Helaas bleven we toch een beetje op onze spreekwoordelijke honger zitten (die andere was intussen ruimschoots gestild). Veel herhaling en weinig indrukwekkend. Het meeste bijzondere zijn de pakken maar die scheppen op de een of andere manier toch meer verwachtingen dat wat er hier getoond werd.

Niets aan te doen helaas, volgende keer beter. Wij hadden enkele uren gezellig kunnen bijpraten en 2 leuke plekken getest die we zeker kunnen aanraden voor een drankje of een (uitgebreide en gezonde) maaltijd.

 

Miramiro part2

Cultuur, Gentse Feesten, Op stap, woord in beeld, , , , ,

Op maandag (ja er zit wat vertraging op dit verslag, vakantiemodus) trok ik nog eens naar miramiro in fijn gezelschap. We volgen drie voorstellingen:

Boeksoep (Fullstopacrobatics)

We doken mee in de wondere wereld waarin mensen kunnen vliegen, kikkers tot prinsen worden wakker gekust en dieren kunnen spreken. Boeksoep is een voorstelling die kinderen (en volwassenen) wil laten proeven van de magie van boeken en van circuskunsten natuurlijk 😉

Heel toegankelijk, het enthousiasme bij de jongste toeschouwertjes deed me bij momenten zelfs denken aan de sfeer van Pierke.

New School (Compagnie Amala Dianor)

Choreograaf Amala Dianor brengt een nieuwe generatie hiphop dansers samen. Het New School trio speelt met de regels van hiphop en tast de grenzen van het dansgenre af. Deze voorstelling is de geboorte van “Abstract”, een dansstijl dat hybride durft te zijn en toch trouw blijft aan de roots van hiphop.

Heel andere koek dus dan de vorige voorstelling maar zelfs wie geen fan is van het genre kon zien dat dit toch wel van een stevig niveau was.

Je sens la terre bouger (Cirque Barbette)

Hoe verhouden artiesten, muzikanten en publiek zich ten opzichte van het lichaam? Via een spel misschien? Samen met het publiek weven de artiesten een grote installatie met onwaarschijnlijke schommels in elkaar.  

Heel veel actie, bij momenten nogal chaotisch, ook wel een beetje spannend en misschien een tikkeltje te lang maar zeker voldoende interessant en boeiend om de voorstelling uit te kijken (tijdens de voorstelling zelf werden we gevraagd om geen foto’s te maken, deze zijn van de voorbereidingen/intro).

Miramiro zit er intussen op maar er valt nog heel veel te beleven op de feesten. Blij dat ik opnieuw verschillende voorstelling uit deze programmatie kon meemaken (en blij dat we er een nieuwe jonge fan van de feesten en het straattheater bij hebben).

Miramiro

Cultuur, Gentse Feesten, Op stap, , , , , , ,

Vandaag naar miramiro-territorium getrokken, ondanks eerdere berichten tot mijn vreugde dit jaar toch nog op de site Oud Sint-Baafs. We bekeken er drie voorstellingen.

De eerste Horizon van Chloé Moglia, een voorstelling in de Sint-Machariuskerk en dus beperkt qua capaciteit. Tijdig aanwezig zijn en in de rij wachten is bijgevolg noodzakelijk (gelukkig was er dankzij de match van de Rode Duivels op dat moment wellicht net iets minder volk maar de kerk was sowieso volzet en ik weet niet of alle gegadigden binnen zijn geraakt).

Een knappe jongedame verschijnt onder een hoog staketsel en trekt zich langzaam via een touw de hoogte in. Vanaf het begin wordt duidelijk dat dit een bijzondere voorstelling zal worden. Alles lijkt in slow motion te verlopen, elke beweging is uiterst geconcentreerd en langzaam. Je ziet de spieren in haar lichaam samentrekken, je hoort haar bijzonder manier van ademhalen. Op wat baby- en peutergeluiden na is het dan ook uiterst stil in de kerk. Iedereen kijkt verwonderd en bewonderend naar wat deze dame presteert. Zonder ook maar enige vorm van veiligheid hangt ze zowaar een half uur (dat is dus wel 30 volle minuten!!!) aan haar armen meerdere meters boven de grond. Om haar ene arm even te laten rusten, blijft ze dan gewoon even aan één arm hangen alsof het niets is! Wanneer iemand even een applausje waagt, maant iedereen de persoon tot stilte aan, uit schrik dat we deze artieste uit haar concentratie zouden halen. Het is werkelijk fascinerend om haar bezig te zien en op het einde krijgt ze dan ook een staande ovatie van het publiek. Dit is echt een prachtprestatie.

Nog twee keer te zien op zondag 15 juli, een echte aanrader.

Belly of the Whale van Ockham’s Razor

Een gigantische halfronde constructie, de buik van de walvis, staat symbool voor angsten, krachten en dynamieken in onze wereld. Belly of the Whale gaat over durven springen in het onbekende, doorzettingsvermogen en uiteindelijk ontdekken dat je verder geraakt door de krachten te bundelen met anderen. Helemaal iets anders dan het intimistische van de vorige voorstelling maar visueel valt er wel een en ander te beleven. De constructie waarop en waarmee gespeeld werd zat in elk geval knap in elkaar.

Nog twee keer te zien op zondag 15 juli

Landscape(s) #1 van Cie La Migration

Twee koorddansers voeren hun vloeiende bewegingen uit op een vreemde machine. De virtuoze acrobatie laat je een spectaculair spel van evenwicht en tegengewicht, balanceren en stilstaan zien, als de vlucht van een vogel.

Andermaal een bijzondere constructie die zorgt voor een mooi visueel spektakel. Nog twee keer te zien op zondag 15 juli.

Check het programma voor exacte uren en locaties.

Deze post verscheen ook op Gentseblogjes

Haarhangen

Cultuur, Gentse Feesten, Op stap, , , ,

Na jaren heel intensief Gentse Feestenbezoek wordt 2018 misschien een light versie (al meen ik mij te herinneren dat ik zoiets vorige jaren ook wel eens pleegde te beweren maar toch). Desalniettemin trokken we er op vrijdagavond toch al even op uit, om de sfeer te proeven zullen we maar zeggen. Met de fiets ging het naar Dok Noord voor de try-out van Galapiat Cirque, 2 dames die van ‘haarhangen’ een acrobatische kunst hebben gemaakt 🙂

Nog niet alles liep even vlotjes tijdens de try-out maar het resultaat is zeker leuk om naar te kijken (al hebben we de voorbije jaren eigenlijk wel al straffere dingen gezien).

Nog een videofragmentje

Meer zien? Dat kan! De volledige voorstelling is 4 keer te zien in de Expeditie aan Dok Noord (van zaterdag 14/7 tot en met dinsdag 17/7), telkens om 20u en duurt ca 70 minuten. Tickets kosten 10 euro en kan je bestellen via Miramiro

Dit bericht verscheen ook op Gentse blogjes

Gentse feesten deel 4

Cultuur, Gentse Feesten, , , , , , , , ,

Niets te doen na het weekend? Niets is minder waar. Na een voormiddag huishoudelijke taken (want die moeten ook gebeuren) trokken we andermaal richting Gent centrum, meer bepaald terug naar de Machariuswijk voor nog een namiddag straattheater met Miramiro. Op het Spaans Kasteelplein pikten we vier voorstellingen mee.
Als eerste Les Achilles van Groupe Tango Sumo, drie mannen die met hun lichaam al dansend in dialoog gaan met elkaar.
De voorbije jaren zagen we al enkele voorstellingen in deze stijl. Ik vind ze wel OK maar word er meestal niet echt door geraakt. Mooi maar zonder veel meer voor mij.

Als tweede 3D van cie H.M.G., twee mannen die hun ding brengen met geluid en een boogvormig ‘instrument’ waarmee de grenzen van het speelterrein worden afgetast. Bij momenten grappig en verrassend maar misschien een tikje te lang (al kan dat het ook aan de hitte van de zon gelegen hebben die toen wel stevig aan het branden was?)

We pauzeerden nog even met een hapje en een drankje in het Coyendanspark (ofte koeiendanspark zoals ik één van de kindjes gisteren nog hoorde zeggen) waar ook van alles te beleven valt.

Derde voorstelling: Fisura van Murmuyo, één van de twee Chileense clowns die enkele jaren geleden nog het verkeer kwamen regelen op de Sint-Jorisbrug tijdens de feesten. Hier geen hoogstaande kunsten, maar puur interactief straatentertainment met een artiest die een paar basisacts heeft en voor de rest ongelooflijk inspeelt op en speelt met het aanwezige publiek. Zo goed als woordeloos (het kazou-achtige dingetje in zijn mond waarmee hij communiceerde buiten beschouwing gelaten) maar met zoveel mimiek, gebaren en theatraliteit dat iedereen kan volgen. Er werd ongelooflijk veel gelachen, ideaal voor een ontspannend feelgoodmoment met de hele familie.

Laatste voorstelling van de dag: Sabordage van La Mondiale Générale die we vorig jaar ook zagen. De voorstelling van vorig jaar was al knap, die van dit jaar – met 4 in plaats van 2 artiesten – werd nog boeiender. Meer humor, meer afwisseling en naast de prachtige evenwichtskunsten op de houten balken ook een hilarische act met een reuzehoepel.
Voorwaar een aanrader en wat mij betreft beslist de knapste voorstelling van de dag.

Hoepelen krijgt een nieuwe dimensie:

en nog een uitsmijtertje om af te sluiten:

 

Gentse feesten deel 3

Cultuur, Gentse Feesten, Op stap, , , , ,

Ja voor de derde dag op rij naar de feesten maar aan een lager tempo dan de voorbije jaren, we zullen zeker niet alle voorstellingen van het straattheater op onze teller staan hebben maar het geeft niet 🙂
Op zondagmiddag stond er voorwaar een klassiek concert van die Verdammte Spielerei in de Sint-Baafskathedraal op het programma. Die Verdammte Spielerei dat is normaal gezien vijf mannen in een wit marcelleke die als minifanfare voor plezier zorgen op publieke feestjes. Voor deze editie hadden ze er wat van hun vrienden (moaten dus) bij gevraagd en een zwart marcelleke aangetrokken 🙂
We kwamen ruim op tijd maar de kathedraal (en daar kan toch wel wat volk binnen) zat ruim voor het aanvangsuur eivol en dus begon het concert gewoon 10 minuten vroeger! Het werd een uurtje luisteren naar klassieke en iets luchtiger muziek waarbij de blazers meestal de hoofdrol speelden. Het concert werd afgesloten met een mooie versie van ‘de fanfare van honger en dorst’, wondermooi qua klank in deze setting.

Ons gezelschap splitste zich op en vertrok verschillende richtingen uit in het feestgedruis. Wij flaneerden nog even door de stad en trokken tijdig richting Augustijnenklooster voor de Puppetbuskersvoorstelling Millefeuilles van het Franse compagnie Areski. Een bijzonder mooie voorstelling waarbij uitgeknipte figuurtjes uit papier de hoofdrol spelen. Een voorstelling waar we vriendelijk werden verzocht onze tassen buiten te laten maar onze GSM mee te nemen. Door zelf de papieren installaties met een lampje te belichten ontstaan schaduwen en dus ook beweging.

Tijdens onze wandeling langs de kunstwerkjes in de (semi)duisternis werden we vier keer bij elkaar geroepen om naar een klein optreden te kijken waarbij boekjes met figuurtjes worden open en dicht geklapt.

In de vooravond gingen we even naar huis om nog een hapje te eten en een extra truitje uit de kast te halen. Deze avond immers vuurwerk op de planning. Ook al jaren een klassieker waarbij we met een aantal vrienden ruim op voorhand afspreken om een goed zicht te hebben op het spektakel. Om de tijd te vullen, zorgen we zelf altijd voor wat drank en hapjes. Terwijl de volwassenen de tijd vol praten, houden de kinderen zich meestal bezig met een spelletje (of ook met wat praten).
Geen idee hoe het komt, maar dit jaar was er beduidend minder volk aanwezig voor het vuurwerk. Zouden nog veel mensen denken dat het vuurwerk op 21 juli doorgaat? Dat is toch al enkele jaren gewijzigd maar de voorbije edities lag 21 juli wel dichter in de buurt en misschien hadden velen het nog niet helemaal door dat het vuurwerk nu telkens de eerste zondag van de feesten wordt afgestoken. We hadden in elk geval ruimte zat en het was absoluut niet nodig om er een uurtje op voorhand te zijn maar op zich vonden we dat niet erg want altijd onderwerpen genoeg om bij te praten 🙂

Zoals meestal was het spektakel weer de moeite. De muziek van Kenji Minogue is niet meteen mijn ding maar het moet gezegd, de vuurwerkmakers wisten er wel raad mee om hun spektakel te laten aansluiten bij het muzikaal geweld. Want geweld, dat was het toch wel, zowel voor de oren als voor het hartritme (man die bas stond hard). Een beetje minder zou echt wel mogen en misschien moet de organisatie/de stad toch wat meer aandacht hebben hiervoor en mensen waarschuwen voor mogelijke gehoorschade en aansporen om hun oren te beschermen en ook oordopjes uitdelen zoals ze al bij veel festivals (en ook tijdens de feesten op het Laurentplein) doen.
Wie het gemist heeft, kan hier nog enkele fragmentjes afspelen:

En eens dat voorbij, was het meer dan tijd om onze fietsen op te halen en naar huis te rijden 🙂

Gentse feesten deel 2

Cultuur, Gentse Feesten, Op stap, , , , , , ,

Eigenlijk al de tweede volwaardige dag van de Gentse feesten maar aangezien ik gisteren nog moest werken voelde vandaag toch meer aan als de eerste echte 😉
We startten de dag in Hotel Reylof voor een gesmaakte (letterlijk en figuurlijk) jazzlunch in heel fijn gezelschap. Ik mag het intussen eigenlijk al een jaarlijkse traditie noemen: lekker eten, mooi geserveerd, fijne muziek en aangenaam tafelgezelschap. Wat heeft een mens meer nodig om te genieten?

Nadien trokken we het centrum in voor een portie straattheater met Puppetbuskers en Miramiro.
Op de Kalandeberg zagen we de heerlijke voorstelling ‘ne me quitte pas’ van het Spaanse duo El retrete de Dorian Grey. Het is een woordeloze voorstelling met ballonnenplooiers maar eentje die je nog nooit hebt gezien! Zalig genoten van de twee heren die zelf ook de moeite van het bekijken waard zijn (hun mimiek is bijwijlen hilarisch). Een sterke aanrader! (ook zondagmiddag 16 juli nog te zien op de Kalandeberg om 15u)

Daarna trokken we naar the green, waar  “L’Homme Orchestre” door Cie Le Mue/tte zagen. Een man die in zijn eentje muziek van een heel orkest brengt. Niet meteen vernieuwend maar toch knap om zien hoe de verschillende touwtjes de juiste instrumenten in beweging brengen zonder het algemene ritme te verliezen.

Van the green ging het naar de Botermarkt waar onder de toren van het Belfort enkele kleinere acts staan opgesteld. We keken naar het Franse La Malette met Little boy, the king of harmonica; een klein poppenspel met verschillende schattige figuurtjes.

Als laatste vandaag op het programma van Puppetbuskers stond een bezoekje aan het kleine caravannetje van Cie Dez Six Faux Nez op het programma. We kregen er het verhaal te zien en te horen van een kindje (een pop?) gemaakt van stof dat op zoek gaat naar andere gelijken op de wereld. Een voorstelling die gebruik maakt van verschillende (projectie)technieken en soms een beetje last heeft van het lawaai buiten. Een deel van de voorstelling is in het Frans maar de meeste stukken tekst worden in het Nederlands herhaald waardoor het verhaal ook voor kinderen ook wel te volgen is (mits hier en daar misschien een woordje uitleg). Voor deze voorstelling betaal je een euro per volwassene, kinderen mogen binnen aan 0,5 euro.

Omdat we nog wel zin hadden in meer trokken we vervolgens richting site Oud Sint-Baafs / Macharius ofte de terreinen van Miramiro. Om de honger te stillen probeerden we de wraps uit (aanrader, stevige portie) en namen er een bordje hartige hapjes bij.

Om onze dag af te sluiten keken we naar Smashed van het Britse gezelschap Gandini Juggling. Ze brachten een verrassende en humoristische jongleeract met appels op de tonen van klassieke muziek en zelfs opera. Indrukwekkend hoe een groep van negen mensen zo mooi synchroon kan jongleren.

Nog een filmpje van Max waarbij ze speelden op een minder klassiek streepje muziek 🙂

Met een voldaan gevoel keerden wij meer dan tevreden huiswaarts.

 

Gentse Feesten 2016: MiramirO

Cultuur, Gentse Feesten, Op stap, woord in beeld, , , , , , , , , , , , , ,

Geen uitgebreide verslagen deze keer maar eerder een overzicht (nabeschouwing) in beeld van de dingen die we zagen (met een beetje vertraging door omstandigheden).

MiramirO gaat nog steeds door op de site Oud Sint-Baafs en blijft een aangename plek om te vertoeven. Meer in het groen dan in het echte centrum, een beperkte maar lekkere catering, leuke installaties die groot en klein kunnen bekoren en uiteraard een stevige portie straattheater. We zagen niet alles maar toch veel:

La Cosa, van de Claudio Stellato Company (BE). Vier mannen die ritmische dingen doen met bergen houtblokken. Intrigerend maar voor mij iets te lang (en als extraatje nog een paar venijnige muggenbeten).

Hands down van Company Chameleon (UK). Twee jonge mannen die de spanningen van het samenzijn uitdrukken in hun dans. Zeer verdienstelijk maar was er niet écht van onder de indruk.

Maya experimenteerde met de compactcamera en maakte er een filmpje van:

La Mondiale Générale (FR) met Braquemard #1. Visueel theater, behoorlijk absurd en tegelijk indrukwekkende evenwichtskunst. Heel bijzonder en erg knap gemaakt.

En in het publiek zat er duidelijk nog een evenwichtskunstenaar.

IMG_1842

Motionhouse & NoFite State Circus (UK) met Block. Mooie combinatie van dans en circus waarbij 1 + 1 toch wel 3 werd. Twintig grote blokken worden gemanipuleerd door een buitengewone bende jonge mensen die zich ten volle uitleven.

Flagrant Dèlire van Compagnie Yann Lheureux (FR). Een woordeloze, muzikale interpretatie van Icarus. “Een repetitieve zoektocht naar identiteit doorheen het territorium op de tonen van Vivaldi” stond er in de brochure. Misschien net iets teveel herhaling, maar wel met heel veel energie gebracht. Knap!

Ook hiervan maakte Maya een filmpje:

De Propere Fanfare van de Vieze Gasten (BE). Zoals steeds een ongelooflijk zotte bende die zich enorm goed amuseert en zonder meer een glimlach op ieders gelaat tovert. Leuk.

IMG_1936

Het Kabinet (BE) met de Kanariteiten. Toch wel een ontgoocheling, veel van verwacht maar weinig spectaculair. Zelfs gewoon vergeten om nog een foto te maken, gelukkig was er nog het ticketje dat we gekregen hadden 🙂

WP_20160716_20_34_46_Pro

Verfie van Theatercompanie DEFDEF & Wing Nuts Decor (BE). Origineel maar niet evident voor een buitenlocatie op de feesten.

CBF Pyrotechnics & Die Verdammte Spielerei (BE). Het jaarlijkse vuurwerk van de feesten, nu al verschillende keren aan de Voorhoutkaai. Met dezelfde vuurwerkmaker van vorig jaar en bijgestaan door de vrolijke muzikanten van Die Verdammte Spielerei. Voor een knap samenspel waarbij het geluid deze keer wel van een verdraagbaar niveau was. Uitermate aangenaam, niet in het minst ook door het leuke gezelschap waarin we die avond konden vertoeven. Volgend jaar met graagte meer van dat.

Gudrun maakte verschillende filmpjes. Het origineel was beter, maar het geeft toch een beetje weer hoe het was 😉

Kortom, veel mooie dingen gezien op deze site maar ook in de binnenstad viel heel wat te beleven o.a. bij Puppetbuskers.

Gentse Feesten deel 3

Cultuur, Gentse Feesten, Op stap, ,

Op maandag ruilden we de Gentse Feesten voor familiale aangelegenheden: in de voormiddag de tienerneefjes opvangen (incl. koken voor vijf en dat zijn toch andere volumes dan voor 3), in de namiddag richting Deinze voor een gezellige namiddag in de tuin met lekkere hapjes en spelletjes Viking Kubb.

Op dinsdag, nationale feestdag, mochten we gezellig aanschuiven bij hele goede vrienden voor een heerlijke brunch. De kat des huizes werd er verwend met een heel uitgebreide borstelbeurt waarvan zowel de geborstelde als de borstelaar veel plezier beleefden.

Nadien nog de stad in getrokken want iedereen had best nog zin in een portie (straat)theater en animatie. Op MiramirO probeerden we enkele installaties van Les Fonctionn’air (van het Franse DUT) uit, allemaal zaken die werkten op lucht. Ook Schubabianci, het kleine rijdende aquarium van Exoot (uit Nederland) trok doorheen het publiek. Het muziekje van Jaws zorgde voor de nodige aandacht en het water dat hij zo nu en dan in het rond spoot voor een verfrissende verrassing (wel opletten geblazen voor smartphones en fototoestellen). Het was er echter heel erg druk en in afwachting van andere voorstellingen trokken we nog eens richting Oude Beestenmarkt alweer we nog eens samen van de grond gingen (het moest maar zo leuk niet zijn) en vervolgens een glaasje dronken om de dorst weg te spoelen.

WP_20150721_015 WP_20150721_021 WP_20150721_024 WP_20150721_025

Van daar ging het terug richting Sint-Baafsdorp voor de voorstelling Tango Sumo van het Franse gezelschap Around. Een danschoreografie voor acht dansers volgens het programmaboekje, al waren het er in ons geval slechts zeven. Bijzonder en zeker knap gebracht al miste ik een beetje een verhaallijn.

WP_20150721_027

Afsluiter van de avond werd een voorstelling uit het programma van Puppetbuskers in Hotel D’Hane-Steenhuyse, een locatie die nog veel te weinig benut wordt voor evenementen allerhande als je het mij vraagt. In de gezellige binnentuin keken we naar Il y a quelque chose de pourri, variation hamlétique van de Cie Elvis Alatac. Het werd een compleet geschifte, hilarische voorstelling, waarbij we al van bij de verwelkoming in de act betrokken werden. We hebben heerlijk gelachen en ons ‘rot’ geamuseerd (pun intended) om het zo maar eens te formuleren.

WP_20150721_030 WP_20150721_031

Met de bloedsporen van de slachtpartij net niet op onze kleren trokken we terug huiswaarts. Voorwaar opnieuw een heel geslaagde feestendag.