Tag Archives: Spekkenfestival

Spekkenfestival 2015 – STULP

De kerstvakantie is al halfweg, tijd dus voor een heerlijke portie kindertheater. Al meerdere jaren maakt Maya met plezier deel uit van de kinderjury van het Spekkenfestival, deze kerstvakantie zowaar al voor de vierde keer. Net zoals zij, kijk ook ik altijd vol verwachting uit naar de voorstellingen. Ik ga immers met veel plezier mee kijken en maak er verslagjes van.

Op tweede kerstdag trokken wij voor het eerst deze editie richting theater Tinnenpot. Aangezien het weertje eerder aan de lente dan aan de winter deed denken, gingen we met de fiets i.p.v. met de tram. Een goede keuze zo bleek want de hele binnenstad stond weer vast in één lange file (wie de komende dagen met de wagen of openbaar vervoer richting Gent/ Tinnenpot wil komen doet er dus goed aan tijdig te vertrekken).

Wat als de wereld nu vergaat en jij en ik alleen overblijven?
Alles is ondergelopen.  Alles ingezakt en weggeblazen.
En kijk hier, wat er aanspoelt: de rest van de wereld.

Onze eerste voorstelling werd STULP van De Zinderij.  De Zinderij is een nieuw Kortrijks theatercollectief. Met STULP, hun eersteling, brengen ze een kindervoorstelling over ‘niet groot willen worden’ zo lees ik.
Twee meisjes komen op de scène en lijken alleen op de wereld te zijn. De grens tussen werkelijkheid en fantasie glijden naadloos in elkaar over. Je moet als kijker heel alert blijven om te weten in welke wereld ze  zich bevinden. Gedachten huppelen van hot naar her en langzaam ontwaar je dat de werkelijkheid binnensijpelt  in de fantasiewereld van deze meisjes. Een ontluikende liefde stelt hun jarenlange vriendschap op de proef.

Als alles weg weg is, dan is de school ook weg.
En die straf van gisteren ook.
Dan eten we elke dag choco.
En gaan we zonder tanden poetsen naar bed.

KBG_0828 KBG_0833KBG_0837 KBG_0840 KBG_0841

De juryleden vonden Stulp alvast te smaken al waren er wel enkele minder enthousiaste stemmen in het publiek te horen. De voorstelling spreekt heel hard de fantasie aan maar voor te jonge kinderen was het verhaal wellicht iets te moeilijk om volgen. Als volwassen toeschouwer ga je mogelijks nog meer dingen ontdekken in het verhaal (die al dan niet bedoeld zijn, ik zou het niet met zekerheid kunnen zeggen).

Bij het verlaten van de zaal kon het jonge publiek nog een vervolg breien aan de voorstelling en zelf creatief aan de slag gaan of gewoon nog even spelen in hun eigen stulpje gemaakt met doeken, net zoals op de scène. Een mooi extraatje waarop verschillende kinderen dan ook enthousiast reageerden.

KBG_0846 KBG_0849

Zelf ook zin gekregen om een voorstelling mee te pikken? Het volledige programma vind je terug op www.spekken.be Je kan tickets online bestellen of last minute misschien nog een ticketje kopen ter plekke voor zover de voorstelling niet is uitverkocht. De hele dag kunnen kinderen trouwens ook terecht in de ontvangstruimte om te knutselen, iets te drinken, een pannenkoek of croque te eten. Zeker doen!

KBG_0845

 

Spekkenfestival: Kus gezocht

spekkenlogo

Voorlaatste dag van de kerstvakantie, laatste dag van het Spekkenfestival. Helaas komt er aan mooie liedjes veel te gauw een eind. Maar voor dat eind gekomen is, toch nog een mooie voorstelling om mee af te sluiten. Ook deze keer een voorstelling uit Nederland, maar met een Gentse ‘touch’ want Luk De Bruyker (‘groot Pierke’ voor wie het niet zou weten en nog zoveel meer) stond in voor de regie.

Kus gezocht vertelt het verhaal van Loes, een klein meisje dat een beetje boos wordt wanneer mama haar geen kus komt geven en geen verhaaltje voorleest omdat ze nog bezig is met de baby. Loes vindt het allemaal niet leuk meer, ook haar boek en haar knuffels niet want alle aandacht gaat toch maar naar die baby. Vermoeid valt ze toch in slaap maar wanneer het zandmannetje langs komt, brengt hij met slaap ook een hele fantasiewereld die tot leven komt.

Spekkenfestival: Still

spekkenlogo

Al een beetje bekomen van het feesten en dus trokken we opnieuw richting Tinnenpot voor een nieuwe voorstelling. Deze keer van Meandertaal, een nieuw Vlaams figurentheatergezelschap, met Still hun eerste productie: een volledig woordenloze voorstelling.

Het verhaal gaat over Bruno, een wonderlijke jongen met een rijke fantasie. Dankzij die fantasie kan hij samen met zijn buurmeisje de oorlog overwinnen. De ballonnen worden bommen, de ogen verrekijkers waarmee de waanzin wordt verjaagd. Het verhaal is bij momenten behoorlijk donker maar er blijven toch lichtvoetige elementen aanwezig.

Het is heel fascinerend om zien hoe de figurenspeler telkens weer het decor wijzigt, uitvouwt, openschuift, aanpast, bijvult, … soms bijna in volledige duisternis en tussendoor ook nog een deel van de belichting regelt. Ook een oude platenspeler brengt op hoogst originele wijze beweging in het decor. Onder de tafel moet alles beslist heel strak geschikt en georganiseerd geweest zijn om dergelijke vlotte decorwissels te kunnen realiseren. De aparte stukken zijn allemaal in detail uit- en afgewerkt en creëren een heel eigen sfeer. Hier zijn ongetwijfeld ettelijke uren tijd in gekropen en het maakt je als toeschouwer blijvend nieuwsgierig naar wat er nog allemaal zal komen op dat vlak.

Ietwat onverwacht volgt er een pauze en worden we vriendelijk verzocht om ook voor een tiental minuutjes de zaal te verlaten. Het moment voor een eventuele plaspauze maar noodzakelijk voor de spelers om een grotere decorwissel door te voeren.

In deel 2 van de voorstelling is Bruno een oude man geworden. Zijn buurmeisje, Célestine, is niet meer. Met weemoed blikt hij terug op hun heerlijke leven samen. Elementen uit het eerste deel passeren opnieuw de revue, maar nu vanuit een ander standpunt en met een andere theatertechniek. Ook hier enkele fijne vondsten al ging mijn persoonlijke voorkeur wel uit naar deel 1. Of ook in deel 2 de fantasie sterker is dan de werkelijkheid, daarvoor moet u bij gelegenheid zelf eens naar de voorstelling komen…

DSC_6541

Still is een fantasierijke en prachtig vormgegeven voorstelling, maar misschien net iets te moeilijk om volgen voor wie de korte inhoud van het verhaal niet vooraf gelezen had.

Dit verslag verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt.

Spekkenfestival: Abel Tasmannetje

spekkenlogo

Zondag tussen kerstdag en nieuwjaar, ideaal voor een kinderportie theater en zo trokken wij opnieuw richting Tinnenpot, deze keer voor Abel Tasmannetje van Arthur Geesing. Het werd nog even rennen want de tram had vertraging en bovendien was het ongelooflijk druk (veel passagiers op de tram en nog meer volk in de stad waardoor er soms bijna geen doorkomen aan was). Gelukkig waren we net op tijd aanwezig.

De voorstelling van de dag was een try-out, de eerste in Vlaanderen, enkele dagen later zou de première in Nederland volgen. We startten met een beetje vertraging door een technisch probleem dat ook tijdens de voorstelling nog niet helemaal was opgelost maar gelukkig niets onoverkomelijk.

Abel Tasmannetje is een heel bijzondere postbode, eentje die in een magische PostTas woont en hiermee onbestelde post toch ter bestemming brengt. Regelmatig stuurt hij post naar eigen inzicht naar mensen die het pakje of kaartje kunnen gebruiken. Met zijn magische PostTas reist hij zelfs door de tijd om de juiste bestemmeling te achterhalen. Of het nu gaat om flessenpost uit 1492 van ene Columbus of een postkaart uit 1946, geen moeite is hem te veel.

Op een dag meldt HoofdPostbode van de EPBO (Eerste Post Bij Ongelukken) zich bij Tasman. Hij maakt er kennis met Abel zelf maar ook met Sjak en Mak, twee overvolle postzakken, de manier van postverdeling en alle andere ‘eigen’ regels van Tasman, die elke nacht droevig wacht op die ene brief die niemand hem schrijft. Samen bestellen ze o.a. de verloren briefkaarten van Teun en Tessa en hopen zo de twee geliefden voor altijd samen te brengen. Maar de liefde laat zich niet dwingen. De laatste kaart wil (moet) Abel zelf afleveren en daar kan Hoofdpostbode hem niet bij helpen.

Het is een heus huzarenstukje hoe één acteur alle personages speelt en ook nog eens aan de lopende band het decor verbouwt. Dat decor zit bovendien hoogst ingenieus in elkaar met een heleboel verborgen hoekjes en kantjes. Abel Tasman is er in ‘gewone’ en miniversie en de acteur is als HoofdPostbode zelf ook nog eens personage in het verhaal. Misschien lag het aan de extra stress omwille van de eerste voorstelling en de techniek die niet helemaal mee wou maar anderzijds zou het werken met twee spelers de zaak wellicht iets eenvoudiger gemaakt hebben, zowel voor de acteur als voor het publiek. Al moet worden gezegd dat het jonge publiek best wel geboeid bleef door het verhaal en het ook allemaal vrij goed leek te snappen. Jonge geesten gaan meestal iets gemakkelijker mee in een fantasie en hebben genoeg aan beelden om het verhaal te kunnen volgen. Het zijn eerder volwassenen die er graag nog een woordje uitleg bij hebben, maar eigenlijk hoeft die extra toelichting niet en wordt de voorstelling zelfs nog mooier wanneer ze verder wordt uitgepuurd.

Mits nog enig schaafwerk wordt dit een heel mooie en verrassende voorstelling waarvan velen nog zullen genieten. We vonden de try-out alvast meer dan de moeite om mee te maken en de nabespreking van de acteur met (een deel van) het publiek was ook een interessante ervaring.

Dit artikel verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt.