De titel trekt de aandacht, toch? Ik was alvast nieuwsgierig genoeg om de eerste aankondiging van dit nieuwe festival eens wat grondiger te bekijken en markeerde het evenement in onze agenda (het duurde alleen iets langer om het verslagje uit te schrijven).
Uiteindelijk hebben we er maar kort eventjes van kunnen proeven wegens nog andere bezigheden dat weekend maar wat we proefden, kon ons wel bekoren. De start op zaterdag was alvast veelbelovend: net zoals bij de Gentse Feesten overhandigde de burgemeester de sleutel van de stad aan de tijdelijke burgemeester, deze keer de kinderburgemeester. De stadshal zag er uitermate feestelijk en wild uit, vol spandoeken en met diverse infostandjes in het rond. We haalden ons plannetje op zodat we alvast enkele zaken konden aanstippen voor zondagmorgen, het enige gaatje dat nog in onze agenda overbleef. Via diverse kanalen hoorde en las ik van het overdonderend succes op zaterdag en de vele duizenden kinderen die samen met hun ouders aan het festival hadden deelgenomen.
Op zondagochtend kwam alles net iets langzamer op gang, maar dat moet kunnen natuurlijk. Wij trokken eerst naar het wilde kapsalon waar onze meid zich kon laten transformeren in een woest wijfje (of althans een woest kapsel kreeg aangemeten). Een draai aan het reuzenrad besliste over de coupe: voor haar een coupe ‘stront ontploft’! Met de hogedrukspuit werd er (koude) lucht door haar haren gespoten (oren veilig beschermd door een hoofdtelefoon). Op enkele tellen tijd,zagen haar haren er uit alsof er een half uurtje duchtig crepeerwerk was gedaan. Vervolgens vastzetten met een elastiekje en enkele speldjes, enkele stukje WC-rol erbij en dan een metertje WC-papier erdoorheen. Om het geheel af te werken, nog enkele bruine spetters aanbrengen met de WC-borstel (gelukkig was het aarde maar het effect was zeer realistisch) en klaar was het kapsel. Voor de finishing touch nog een handjevol ‘schilfers’ (graanvlokjes). Ik kan u verzekeren, zo vroeg op de ochtend trokken we behoorlijk de aandacht. Naarmate de dag vorderde en er meer van dergelijke kapsel opdoken, liep ons wijfje er iets meer relaxed bij.
Volgende halte: aanschuiven voor een WMW-Tshirt, met een instant zeefdruk van het WMW-logo. Wegens een te wild kapsel kon ze die helaas niet meteen aantrekken en we schonken hem dan ook met veel plezier een beetje later aan een superlieve J die er meteen ook een beetje woeste man uitzag.
In de Breydelstraat had de Jukebox even pauze genomen en waren er al heel wat wachtenden voor ons in de binnentuin van het Designmuseum. Gezien onze beperkte tijd wandelden we daarom verder langs de Korenlei waar we een kijkje namen bij de woeste kunstenaars die zich waagden aan een stadsgezicht.
Wij zetten onze weg alweer verder naar de Veldstraat waar we de voorstelling van de woeste bende van de Kopergieterij volgden in de binnentuin van Hotel D’haene-Steenhuyse, een plekje waar ik tot op heden nog niet was geweest en dat terwijl de tuin eigenlijk altijd toegankelijk is.
Meer verhalen en foto’s kan je ook vinden op Gentblogt want zowel Ilse, San als Gudrun beleefden heel wat meer dan wij en zorgden elk voor een verslagje.