Kolibrie in mijn hoofd

Wanneer ik in de stad rondloop, zonder specifiek doel of op weg van punt A naar punt B, dan is de kans heel groot dat ik u niet zie. Ik kreeg dan ook al meermaals een opmerking in de aard van ‘moest je weer niemand kennen‘, ‘zeg, reageert gij niet wanneer ze uw naam roepen of zwaaien naar u?‘. Ik doe dat niet met opzet, echt niet, maar ik zie of hoor dat meestal gewoon niet. Wanneer ik alleen rondloop dan ben ik meestal ‘naar binnen gekeerd’. Ik probeer het uit te leggen.

Ik loop rond en kijk net genoeg uit mijn ogen om nergens tegen te botsen maar verder zie ik meestal niemand ‘echt’. Ik geef mijn gedachten de ruimte om los te komen. Soms betekent dit dat ik mijn hoofd leeg laat komen, soms betekent het dat de zotste gedachten(associaties) haasje over mogen springen in mijn hoofd zonder dat ik bewust alles volg wat zich daar dan afspeelt.

Het beeld van een kolibrie in mijn hoofd vond ik uitermate passend bij hoe ik die toestand ervaar: gedachten die rondvliegen in mijn hoofd met een vleugelslag die soms amper bij te houden is, associaties die zo snel gaan dat je zelf niet meer kan volgen hoe de zaken aan elkaar gelinkt zijn maar op dat moment geeft dat eigenlijk totaal niet en lig ik daar ook niet wakker van.

De nachtelijke variant is iets vermoeiender. In mijn slaap lopen heel wat gedachten door elkaar en soms lijk ik wel in een rollenspel of een film te zitten waarbij ik zowel regisseur, acteur als toeschouwer ben. Doorgaans lopen er dan ook nog een reeks varianten van dialogen door mijn hoofd. De details herinner ik mij meestal niet, maar wel dat het een inspannende nacht was voor mijn hoofd. Het zijn – voor zover ik mij dingen herinner – ook altijd behoorlijk onrealistische situaties met personen of onderwerpen die in het echte leven niets met elkaar te maken hebben. Ongetwijfeld zal het wel een of andere vorm van verwerking  van indrukken en ervaringen zijn, maar het is zeker niet te vergelijken met liggen piekeren. Die ochtenden nadien voel ik me niet doodmoe maar ik merk wel dat ik een bepaalde inspanning geleverd heb. Een mentale variant van sporten misschien: je bent moe maar het heeft ergens ook wel deugd gedaan?

Enfin, dit vooral om u te zeggen dat ik niets tegen u heb wanneer ik niet reageer op uw vriendelijke groet of uw handengezwaai. Misschien moet ik bij gelegenheid eens onderzoeken hoe je de aandacht van een kolibrie kan trekken 🙂

kolibrie1images

3 reacties op “Kolibrie in mijn hoofd

  1. heel mooi geschreven, ik herken vaak ook niemand, dan loop ik in mijn gedachten rond. Niet bewust, maar het gebeurt gewoon. Af en toe moet je die gedachten los laten en dan fladderen die alle kanten op.

  2. Ik steek het op mijn zicht, zelfs als ik mijn bril op heb. Gelukkig voor mij vergeven mijn vrienden mij mijn verstrooidheid (en komen ze op mijn schouder tikken als ik in dromenland aan het wandelen ben).

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *