Onze niet meer zo kleine spruit werd tien vandaag. Tien verdorie, de tijd vliegt! Waar is dat kleine meisje gebleven dat ik met één hand/arm uit haar wiegje naast ons bed haalde om ze ’s nachts de borst te geven en nadien met één armbeweging terug legde (om minstens de helft van de keren even later toch te moeten opstaan omdat de juffrouw een volle pamper had maar soit, dit geheel terzijde).
Al dagen, eigenlijk weken, keek ze uit naar deze dag. Blij omdat ze tien werd als één van de laatsten in de klas, blij omdat ze dit jaar op een woensdag verjaart, blij omdat ze lekkers mocht meenemen naar school, blij omdat ze kaartjes en verjaardagswensen in ontvangst zou mogen nemen en ook wel cadeautjes…
’s Morgens werd ze verrast met haar brooddoos op haar bord (op haar bord was al a-typisch want die staat normaal gezien naast haar bord en op woensdag had ze toch helemaal geen brooddoos nodig?). Onder de noemer ‘op je verjaardag mag je een beetje een zotte doos zijn’ stopte ik er alvast een paar grappige teensokken in. “Cool!” was de reactie toen ze de doos opende, al was het nog even wachten om ze aan te doen want bij het schooluniform passen nu eenmaal geen gekke sokken. In de brievenbus stak al een mooie verjaardagskaart van haar allerliefste meter (de avond voordien daar nog persoonlijk door haar ‘gepost’) en daar was ze heel blij om want de postbode komt immers pas later op de dag langs.
Vervolgens trokken we met homemade cake en vers & gedroogd fruit naar school waar het lekkers met veel plezier verorberd werd, zo bleek. Als verrassing haalden we haar ’s middags samen af van school en gingen we buitenshuis ‘lunchen’ bij Paul’s Boutique (waar we maanden geleden eens onverwacht gingen eten toen we met een stroompanne zaten in de wijk). Ik wist dat ze daar graag nog eens terug wou en de verrassing viel bijgevolg ook in zeer goede aarde (aangezien burgers of frietjes thuis eigenlijk nooit op het menu staan, kon het wel eens op een dag als vandaag).
Op mijn vraag wat ze in de namiddag graag wou doen, was het antwoord: “eens naar de Ikea gaan om ideetjes op te doen voor mijn kamer wanneer we volgend jaar verhuizen”. En dus trokken we op een druilerige woensdagnamiddag voor enkele uurtjes naar IKEA. We maakten een ritje met de lange Albatros-tram (voor het eerst dat we er op zaten en ja, hij is best lang). We verzamelden ideeën, maakten foto’s en kwamen voorlopig enkel met papieren servetjes (immers nog enkele feestjes in het verschiet) en met een opbergdoos voor legoblokjes naar huis. Grappige opschriften op sommige koffiemokken in het restaurant trouwens, alleen moest ik wel even uitleggen wat ‘koffiedik’ was.
Om de dag af te sluiten, keken we met ons drietjes nog naar een heerlijke fotoreeks – die ik toevallig online ontdekt had – van een architectuurreis naar New York en omstreken die een goede vriendin van ons een tijd geleden organiseerde.
De vele wensen die haar langs diverse kanalen bereikten: kaartjes, telefoon, bezoek, sms en sociale media (van de mama) nam ze met veel plezier in ontvangst.
Toen ons tienermeisje naar bed ging, besloot ze dat het een heerlijke dag geworden was en daar konden wij enkel maar blij om zijn. Genieten van eenvoudige dingen en die dingen vooral ook samen kunnen beleven, meer moet het soms niet zijn …