Wij houden van huizen kijken (zoals velen vermoed ik). Ik denk dat het bij mij begonnen is toen ik in mijn eerste licentie (tegenwoordig heet dat master) als keuzevak monumentenzorg had gekozen. Het vak op zich was misschien niet zo bijzonder, maar ik ben één quote nooit vergeten: ‘een stad, en zeker eentje als Gent, leer je het best kennen door naar boven te kijken, als in ‘hoger dan het straatniveau/gelijkvloers’. Zeker in winkelstraten was dat toen heel frappant: vanaf de eerste verdieping leek er plots een ander (ouder) gebouw te staan, met vaak nog mooie architectuurelementen. Sindsdien ben ik eigenlijk niet meer gestopt met rondkijken.

Volgens mij de leukste om een stad te leren kennen, is al wandelend. Gewoon buiten rondlopen, je ogen de kost geven en vaak kom je dan leuke of onverwachte zaken tegen: een mooi gebouw, een gezellig park, een minder bekend museum, grappig straatmeubilair, een alleraardigst winkeltje of atelier, een fijne koffiebar of restaurant ….

Toen corona ons leven sterk bepaalde, gingen wij veel wandelen in de buurt. Vaak in het groen, die luxe hadden wij gelukkig, maar ook gewoon door straten en wijken, langs de huizen. Op die manier kregen we een scala aan huizen en tuinen te zien, die we anders nooit ontdekt zouden hebben. Het zorgde vaak voor gespreksonderwerpen over wat we zelf mooi of minder mooi vonden, ideetjes voor inrichting van de tuin, plantenkeuzes, ….

Recent deden we nog eens zo’n ‘kijkwandeling’. Verschillende straten van een woonwijk aflopen en gewoon huizen kijken. Vaststellen hoe over de jaren heen de stijlen wijzigden, hoe de ene bouwheer en/of architect al creatiever of verrassender uit de hoek kwam dan de andere, hoe oude huisjes naast grote nieuwe villa’s staan, verbaasd zijn over woningen en hoe die ooit vergund geraakt zijn, je afvragen waarom mensen bepaalde keuzes hebben gemaakt… Het zorgde voor een paar uur wandelplezier en een fijne wandelnamiddag 🙂