Het laatste weekend van de feesten, zoals steeds vliegen de dagen voorbij. Het weer was intussen wel wat minder maar we lieten het niet (al te veel) aan ons hart komen. Een extra trui en regenjas zorgden voor de nodige bescherming (of toch grotendeels).
Op zaterdag trotseerden publiek en het Figurenkombinat uit Duitsland de regenvlaag voor de voorstelling Hühnchens neue Welt (al ruilden we de open ruimte van the Green wel voor de overkapping onder de Stadshal).
Aan de voet van de de toren van het Belfort stonden net als het vorig weekend twee caravannetjes waarin opnieuw 2 fijne voorstellingen van Puppetbuskers werden gebracht: Ze Patrècathodics van Scopitone & Cie (dezelfde acteur van Cie NiClouNiVis trouwens die ons op vrijdagavond nog vergastte op het verhaal van Zwartbaard en nu het verhaal van Blauwbaard op uiterst originele manier ten tonele bracht) en Miniature van Kiosk Théâtre, beide uit Frankrijk. Het verhaal van Blauwbaard was vrolijk en hilarisch, het andere caravanverhaaltjes eerder poëtisch en een beetje droevig, zonder woorden en met een originele techniek die ik eerder al eens zag tijdens het Spekkenfestival. Meer foto’s van de voorstellingen zijn te vinden op de Facebookpagina van Puppetbuskers of op de blog van Max Van Hemel, die wel met een goede camera op stap blijft gaan tijdens de feesten.
Op zondagochtend scheen het zonnetje nog veelbelovend en trokken we per fiets richting De Campagne in Mariakerke voor een VIPmeeting (groot woord voor een weliswaar lekkere receptie) naar aanleiding van de 25-ste editie van de Gentse Buitenband. We besloten de fietsroute zelf niet mee te doen omdat we niet zo graag in grote groep fietsen maar liever zelf de groene Gentse buitenband verkennen op rustiger momenten. Helaas moest de zon tegen de middag plaats ruimen voor de wolken en we geraakten nog net droog thuis.
Na een lichte luncht trokken we ondanks de regen terug naar de feestenzone voor de laatste dag. Op de Kalandeberg wist La Marlette ons bijna 45 minuten te boeien met En attendant Margot. De poppenspeler stond gelukkig onder een grote parasol en wij vormden een muurtje van regenjassen en paraplu’s die ondanks het slechte weer oprecht genoten van deze fijne voorstelling.
En toen was het eigenlijk gedaan, al gingen we nog voor een tweede keer naar de kippetjes kijken, lieten ons nog verleiden tot een warme chocolademelk in het Stadscafé (een grote mok dampende melk en een potje donkere chocoladepastilles om er zelf in te mengen). En omdat twee meisjes elkaar niet zo vaak gezien hadden deze feesteneditie verlengden we het samenzijn nog wat langer. Merci trouwens Sandra voor de lekker visschotel die je op tafel toverde.
En toen waren de Gentse Feesten 2015 voor ons echt helemaal voorbij. Jammer maar helaas. Het werd opnieuw een reeks van ontmoetingen met fijne mensen, samen naar mooie en originele voorstellingen kijken, genieten van de vele zonnige momenten en de regen dapper trotseren. Kortom, een staycation waar ik telkens opnieuw met volle teugen van geniet en die ik echt niet zou willen missen.
Het feestenprogramma is bij vele organisatoren dit jaar een beetje minder door het terugschroeven van de subsidies en dat merk je toch wel. Mede hierdoor was ook ons programma niet elke dag even vol. Toch lieten we niet na om regelmatig eens de stad in te trekken al was het maar voor enkele uurtjes.
Op woensdag besloten we een wandeling langs een aantal pleinen te maken en pikten we een voorstelling van Puppetbuskers mee in de Triodosbank nabij Sint Jacobs. Deze nieuwe locatie biedt bescherming tegen regen of hitte, we werden er hartelijk ontvangen en kregen zelfs een wereldwinkelsapje aangeboden. De artiesten van de dag kwamen ons niet onbekend voor, ze bleken ook in het publiek gezeten te hebben tijdens de voorstelling van Hamlet. Niet evident lijkt me wanneer je weet dat dit Argentijnen zijn die slechts enkele woorden Engels kennen en de voorstelling van Hamlet volledig in het Frans was (en soms heel snel gesproken Frans). Frederico Galvàn bracht ons Basura Belleza ofte mooi afval. Een eenvoudige verhaallijn met een vleugje humor en poëzie die het publiek wel kon bekoren.
Ook op donderdag zagen ze ons terug bij de Triodosbank voor nog twee voorstellingen van Puppetbuskers. De eerste was buiten: het Spaanse Cia de Tireres Errantes met Walking Errabundo Pelele. Een artiest met een pop in een koffer die volop de interactie aangaat met het publiek, altijd goed voor een portie plezier en vrolijkheid.
Binnen een het Portugese Cia Marimbondo met het vrolijke Banana Split, een cabaretshow met bananen als personages.
Op vrijdag beperkten we ons bezoek aan de feesten tot een voorstelling in hotel d’Haene-Steenhuyse van het Franse Cie NiClousNiVis met La Véritable histoire du terrible Barbe Noir Noir Een originele versie van het verhaal van Zwartbaard en zijn trouwe knecht, qua verhaal eerder eenvoudig maar wat het decor betreft zat alles heel knap in elkaar, fijn om gezien te hebben.
Op maandag ruilden we de Gentse Feesten voor familiale aangelegenheden: in de voormiddag de tienerneefjes opvangen (incl. koken voor vijf en dat zijn toch andere volumes dan voor 3), in de namiddag richting Deinze voor een gezellige namiddag in de tuin met lekkere hapjes en spelletjes Viking Kubb.
Op dinsdag, nationale feestdag, mochten we gezellig aanschuiven bij hele goede vrienden voor een heerlijke brunch. De kat des huizes werd er verwend met een heel uitgebreide borstelbeurt waarvan zowel de geborstelde als de borstelaar veel plezier beleefden.
Nadien nog de stad in getrokken want iedereen had best nog zin in een portie (straat)theater en animatie. Op MiramirO probeerden we enkele installaties van Les Fonctionn’air (van het Franse DUT) uit, allemaal zaken die werkten op lucht. Ook Schubabianci, het kleine rijdende aquarium van Exoot (uit Nederland) trok doorheen het publiek. Het muziekje van Jaws zorgde voor de nodige aandacht en het water dat hij zo nu en dan in het rond spoot voor een verfrissende verrassing (wel opletten geblazen voor smartphones en fototoestellen). Het was er echter heel erg druk en in afwachting van andere voorstellingen trokken we nog eens richting Oude Beestenmarkt alweer we nog eens samen van de grond gingen (het moest maar zo leuk niet zijn) en vervolgens een glaasje dronken om de dorst weg te spoelen.
Van daar ging het terug richting Sint-Baafsdorp voor de voorstelling Tango Sumo van het Franse gezelschap Around. Een danschoreografie voor acht dansers volgens het programmaboekje, al waren het er in ons geval slechts zeven. Bijzonder en zeker knap gebracht al miste ik een beetje een verhaallijn.
Afsluiter van de avond werd een voorstelling uit het programma van Puppetbuskers in Hotel D’Hane-Steenhuyse, een locatie die nog veel te weinig benut wordt voor evenementen allerhande als je het mij vraagt. In de gezellige binnentuin keken we naar Il y a quelque chose de pourri, variation hamlétique van de Cie Elvis Alatac. Het werd een compleet geschifte, hilarische voorstelling, waarbij we al van bij de verwelkoming in de act betrokken werden. We hebben heerlijk gelachen en ons ‘rot’ geamuseerd (pun intended) om het zo maar eens te formuleren.
Met de bloedsporen van de slachtpartij net niet op onze kleren trokken we terug huiswaarts. Voorwaar opnieuw een heel geslaagde feestendag.
Op zondag trokken we andermaal naar de feestenzone en deze keer ging het richting Coyendanspark, site Oude Sint-baafs voor MiraMirO maar eerst fietsten we naar het Augustijnerklooster in de Sint-Margrietstraat waar we naar de tentoonstelling Poppen op de rode loper gingen kijken. Heel knap gepresenteerd en erg jammer dat de tentoonstelling enkel tijdens de feesten te zien is.
Nadien trokken we zoals gepland naar de site Oude Sint-Baafs voor MiraMirO maar de voorstelling die we wilden bekijken bleek bij aankomst echter al volzet en omdat er niet meteen een andere voorstelling volgde (ook daar is de programmatie magerder dan de voorbije jaren) trokken we via het Laurentplein (andermaal verkeerde uurregeling op Gentsefeesten website, wel vervelend) terug richting the Green voor Puppetbuskers. We keken er naar The box van het Franse La Salamandre en het kleine maar heel fijne Rosie Baby Baby van het Franse Ruby Box Theatre. Twee mooie voorstellingen terwijl het zonnetje heerlijk scheen.
Vervolgens schoven we aan de voet van het Belfort aan voor Clic van La Cie des Fourmis dans la Laterne, eveneens uit Frankrijk. Opnieuw een pareltje ook al zaten we met 19 op elkaar gepropt in een kleine caravan. Een combinatie van nostalgie en humor. Vooral de 3D-brillen waren een schitterende vondst.
Op het Sint-Baafsplein bleven we nog even hangen om te luisteren naar een klassiek symfonisch orkest, geen evidentie voor de feesten om zoiets te brengen maar het was meer dan de moeite van het luisteren waard. Vooral ook een dikke pluim voor de techniek want die slaagden er in om de muziek prachtig tot zijn recht te laten komen ondanks de bij momenten harde wind.
Uiteindelijk dan toch terug richting MiramirO waar we een stukje ‘dans met graafmachine’ meemaakten ofte Transports Exceptionnels van Beau Geste uit Frankrijk (ja, heel veel Franse artiesten dit jaar, echt opvallend).
Op het SpaansKasteelplein keken we naar (een try out zo bleek achteraf) van het Belgische Rode Boom: Ongekende Evidenties. Een moeilijk te omschrijven voorstelling, die draait om toeval en keuzes en nog het meest doet denken aan het mentalisme van Gili (maar dan zonder de clou te verklappen). Onverwacht voor de feesten maar wel knap.
Nadien splitste ons gezelschap, dat inmiddels groter was geworden, zich op. De wederhelft en dochterlief gingen samen met S. & kroost nog kijken naar Rien n’est moins sûr (… mais c’est une piste) van het Franse Collectif de la Bascule. Ikzelf ging met T., H., K. en L. nog naar Fidelis Fortibus van Circus Ronaldo. Vorig jaar was ik matig enthousiast over hun samenwerking met Co. St Cecilia maar bij deze voorstelling was ik helemaal verkocht. Zoveel poëzie en ontroering gecombineerd met een portie humor, dit was een bezoekje meer dan waard.
Op het terrein van het festivalhart spotten we ook nog de Boite Tutu van Stefaan De Winter en Kurt Defrancq. Een tot muziekdoos omgebouwde caravan waarvan op gezette tijden het dak opende en een ‘prima ballerina’ verscheen (of toch iemand die ervoor moest doorgaan 🙂 )
Om de avond helemaal af te sluiten, besloten we ook nog het vuurwerk mee te nemen. Dit jaar een uitgave van CBF Pyrotechnics op muziek van de Compact Disk Dummies. Zoals steeds knap in elkaar gestoken maar veel en veel te luid (de muziek bedoel ik). Op de Voorhoutkaai klonk die zo oorverdovend dat we met verschillende mensen gewoon de hele tijd onze oren dichtgestopt moesten houden.
Een zeer gevulde dag maar eentje zoals we ze altijd graag gehad hebben: vol mooie voorstellingen en fijne ontmoetingen met vrienden en oude bekenden.
Voor het eerst in jaren vier ik mijn Gentse Feesten zonder te schrijven voor Gentblogt. Het was toch even wennen: geen grondige voorbereiding, geen strakke schema’s, niet haastig ‘s morgens opstaan om gewapend met een kop koffie vlug foto’s af te laden en artikels te schrijven terwijl de huisgenoten rustig verder sliepen. Anderzijds ook wel meer rust en minder ‘moeten’ (ook al was dat moeten zelf opgelegd). Misschien maar best ook want de voorbije maanden waren heel intensief en ik was eigenlijk wel aan wat rust toe.
Betekent dit dat we niet naar de feesten gaan? Uiteraard niet maar ons programma zit duidelijk minder vol en we durven al eens een dagje overslaan. We laten ook wel wat dingen afhangen van het toeval, van wat er in de loop van die dikke week op ons afkomt. Schrijf ik nog? Ja, maar minder uitgebreid en ik ben ook niet meer altijd met mijn reflexcamera op stap (soms beklaag ik me dat maar mijn schouder is wel blij dat ik uitermate licht gepakt op stap ben).
Hoewel de feesten dit jaar eigenlijk op vrijdag startten i.p.v. op zaterdag, trokken we nog niet meteen naar de binnenstad maar gingen we – net als vele anderen – naar GentJazz voor de avond van Van Morrison, Ginger Baker en Bony King (in omgekeerde volgorde van optreden). De regen die de invallende duisternis met zich meebracht kon de pret niet derven en het was andermaal na middernacht dat we ons bed inrolden (ook voor de jongste die terug mee mocht, al vond ze de avond met Zaz leuker).
Op zaterdagmiddag trokken we toch al eventjes de stad in om op verkenning te gaan. We snoepten van Puppetbuskers op de Kalandenberg (‘la valise à mémère van La Cie. de l’Hyppoféroce uit Franfrijk) en the Green aan het Braunplein/Belfort (The tale of mr. Punch van Ronan Tully uit Ierland) want op het Laurentplein klopte de eigenlijke programmatie niet met de online versie.
We trokken ook naar de Oude Beestenmarkt waar De Gentenaar een heuse promostunt deed: iedereen mocht gratis mee de hoogte in om de feesten van uit de lucht te bekijken. Bij onze ‘vlucht’ hadden we het gezelschap van een muzikant en werden we getrakteerd op een akoestisch nummertje op 30m hoogte. Na de landing kregen we meteen een mooie foto mee en nog een jeton om in een café vlakbij onze dorst (of schrik?) door te spoelen met een Delirium Tremens en de jongste kreeg ook nog een jommekesstrip! Voorwaar een schoon feestengeschenk van de krant.
‘s Avonds ruilden we de feestenzone voor ‘t Schuurken in Mariakerke waar we Jongen toch, een voorstelling van Raf Walschaerts geserveerd kregen in wel heel intieme kring: maximaal 40 mensen en bijna letterlijk op schoot bij de artiest, een heel unieke ervaring en een heel mooie voorstelling.
Voorwaar een geslaagde feestendag!
