Monthly Archives: July 2019

Gentse Feesten 2019 – Miramiro deel 2

Cultuur, Gentse Feesten, Op stap, woord in beeld, , , ,

Dit jaar is de programmatie van Miramiro toch een stuk minder dan de voorbije edities  (of dit indruk heb ik althans) waardoor we zeker niet elke dag moesten gaan om toch heel wat van de gratis voorstellingen mee te pikken. De site blijft wel een gezellige plek om rond te lopen en ze doen hun best om originele kinderanimatie te voorzien, dat moet gezegd.

Op dinsdagnamiddag trokken we, gewapend met een portie watermeloen en 2 drinkbussen gekoeld water (die je aan de bar op de site gratis kon laten bijvullen trouwens, fijn en ook wel nodig, eigenlijk), richting Gentse Feesten voor nog een portie Miramiro.
Onze eerste voorstelling was er eentje in de binnentuin van de oude Sint-Baafsadbij. Om veiligheidsredenen is de capaciteit daar beperkt en dus is tijdig aanwezig zijn wel aangewezen. De binnentuin baadde in de felle zon, een uitdaging dus voor het publiek (dat beschutting zocht in kleine schaduwhoekjes of zichzelf beschermde met (geïmproviseerde) hoofddeksels) maar nog veel meer voor de artiesten van het Spaanse Compania de Circo eira. Met Espera brachten zij een intimistische, woordenloze voorstelling waarbij er toch een hele sterk band ontstond met het publiek. Een warm applaus gaven we met plezier aan het einde van de voorstelling.

Van de Sint-Baafstuin trokken we naar het Spaans Kasteelplein waar een metalen constructie al klaar stond en deed vermoeden dat we hier een ‘stevige’ prestatie mochten verwachten. Cie Dyptik bracht met zes hiphopdansers, vier jongens en 2 meisjes, D-Construction, een zoektocht naar vrijheid van beweging waarbij de metalen constructie zowel hun partner als een obstakel vormt. Krachtige beats, break dance, gedurende ruim 35 minuten geven deze zes jonge dansers alles wat ze in zich hebben en dat terwijl het ruim 30 graden is! Drijfnat mogen ze dan ook een staande ovatie van het publiek voor hun sterke performance in ontvangst nemen.

De derde en laatste voorstelling die wij zagen, ging door op het Sint-Baafsdorp. Daar lagen heel wat balen stro al op ons te wachten. De twee artiesten van het Spaanse Amer i Africa Circ Cia brachten er met Enva een 50 minuten durend spektakel voor kracht, handigheid en humor. De spierkracht van de man in kwestie was indrukwekkend, hoe lang en hoe vaak hij zijn vrouwelijke tegenspeler op handen gedragen heeft, ik weet het niet maar het was wel indrukkend veel. De acties vol kracht worden afgewisseld met originele tussenstukken waarbij o.a. met een touw leuke dingen worden gedaan. De interactie tussen beide spelers is heerlijk om zien, de humor soms subtiel, soms hilarisch. Maar de artiesten betrekken ook het publiek bij hun act en ook dat is best wel indrukwekkend bij momenten. De voorstelling verveelde dan ook geen minuut en andermaal bedankte het publiek met een staande ovatie. Het was een heerlijke manier om onze avond op de feesten af te sluiten 🙂

 

 

Gentse Feesten 2019 – Miramiro en co

Cultuur, food, Gentse Feesten, Op stap, woord in beeld, , , ,

Op zondag 21 juli trokken we opnieuw naar de feesten, deze keer richting site Oud Sint-Baafs voor enkele voorstellingen van Miramiro.

De eerste ging door op het Sint-Baafsdorp. Met Peek-a-Boo! brengt Compagnie Charlie (BE) een boksmatch vol kluchtige acrobatie en slapstick. De boksers van Compagnie Charlie gaan met elkaar op de vuist, voor een ei, een vrouw, voor eeuwige roem. Al een kwartiertje voor de eigenlijke start van de voorstelling is er interactie tussen de artiesten en het publiek. Kleine dingetjes die ervoor zorgen dat de sfeer al meteen juist zit: dit gaat duidelijk plezant worden.

Wat volgt, zijn 40 minuten puur plezier. We verstaan geen jota van wat er gezegd wordt maar toch begrijpen we alles 🙂 Het is bij momenten alsof je naar een film van Laurel en Hardy zit te kijken. Iedereen weet wat er gaat komen en toch moet je lachen. De slagen die de heren elkaar uitdelen, worden met het nodige geluid kracht bij gezet. Wanneer ze vallen en over elkaar duikelen, vraag je je verbaasd af hoe ze er in slagen om dit allemaal zonder blauwe plekken of schaafwonden klaar te spelen. Wanneer er zowaar een bruine beer komt opdagen, wordt het helemaal hilarisch en het meisje uit het publiek speelt haar gastrol met verve (evenals de dame die een amoureuze snaar raakt bij een van de boksers) 🙂

Omdat we dan nog wel wat vrije tijd hebben voor er weer een act op ons programma staat, besluiten we even richting centrum te wandelen op zoek naar een terrasje om met ons gezelschap dat intussen uit 8 personen bestaat, iets te drinken. Onderweg houden we nog even halt voor een bezoek aan het Geraard de Duivelsteen. Dit gebouw is uitzonderlijk tijdens de feesten open voor het publiek en dus ‘moesten’ we toch even een kijkje nemen. Ik was persoonlijk een beetje ontgoocheld omdat het gebouw er al zo verkommerd bij staat, ook de tijdelijke tentoonstelling van Tom Liekens kon mij maar matig bekoren (de zwart-witbeelden nog het meest). Op Gentse Blogjes kan je er trouwens een mooi verslag over lezen van No Butterfly.

Na een beetje zoeken vonden we Bar Petanque alwaar we ons de frisse drankjes lieten smaken en wij ‘en passant’ nog snel even ons petanqueskills testen 😉


Het was er heerlijk zitten, maar wij keerden toch terug richting Coyendanspark voor een volgende voorstelling van Miramiro: La grande phrase van Compagnie Didier Théron uit Frankrijk. Het eerste kwartier gebeurde er echter niet zo heel veel en we vreesden er eigenlijk een beetje voor dat de hele wandeling gewoon meer van hetzelfde zou zijn.

Bovendien wilden we ook nog iets eten, dus besloten we dat laatste voorrang te geven en konden nog net aanschuiven in de Komkommertijd voor een lekker (veganistisch!) buffet à volonté. Nu er niet meer geschreven wordt voor Gentblogt, ligt de druk ook een stuk minder hoog om alle voorstellingen mee te maken en nemen we gewoon wat meer tijd om bij te praten met vrienden, dat is minstens even aangenaam en vaak is er daar te weinig tijd voor.

De Franse compagnie kreeg echter nog een herkansing want diezelfde avond gaven ze ook nog een andere voorstelling Air. Net als in La Grande Phrase dragen de dansers van AIR pakken met opgeblazen lucht. We hoorden dat de wandeling La grande phrase toch nog leuke dingen had gebracht, dus hoopten we nu ook op een goede voorstelling. Helaas bleven we toch een beetje op onze spreekwoordelijke honger zitten (die andere was intussen ruimschoots gestild). Veel herhaling en weinig indrukwekkend. Het meeste bijzondere zijn de pakken maar die scheppen op de een of andere manier toch meer verwachtingen dat wat er hier getoond werd.

Niets aan te doen helaas, volgende keer beter. Wij hadden enkele uren gezellig kunnen bijpraten en 2 leuke plekken getest die we zeker kunnen aanraden voor een drankje of een (uitgebreide en gezonde) maaltijd.

 

Gentse Feesten 2019 – Puppetbuskers

Cultuur, Gentse Feesten, Op stap, , , , ,

De Gentse Feesten zijn opnieuw gestart en dat betekent ook weer een ruim aanbod aan straattheater. Dit jaar heb ik me voorgenomen om alles wat meer op het gemak te doen: we zien wel welke voorstellingen we halen en zijn het er minder dan de voorbije jaren dan is dat helemaal niet erg (ik was zowaar zelfs bijna zonder fototoestel vertrokken, maar had natuurlijk sowieso nog de smartphone ter beschikking).

Op de eerste zaterdag van de feesten hielden we het beperkt tot een namiddag Puppetbuskers. We deden dit in het fijne gezelschap van goede vrienden die een stuk van het programma samen met ons volgden.

De eerste voorstelling ging door op het Luisterplein (aka het Laurentplein) in de tent. Het Italiaanse Compagnia La Fabiola bracht er Attenti a quei due. De 2 draadpoppen, een hond en een meisje, waren erg mooi gemaakt met veel beweeglijke details. Zo konden ogen én wenkbrauwen van het meisje evenals haar neusje en haar duimen apart bewogen worden, het staartje en de oren van de hond zorgden voor extra schattigheid en het hondje had in zijn bewegingen en looks heel erg veel van een echt exemplaar. Dat konden de honden in het publiek trouwens bevestigen want die waren uitermate geïnteresseerd 😉

Tegen het einde van de voorstelling viel de regen plots met bakken uit de hemel en dus besloten we nog even in de tent te blijven (op enkele dapperen na die toch een nat pak opliepen) tot de bui over was. Tijd dus om iets te drinken en nog even bij te praten. Door de hevige regenval had ook Théâtre des Babioles (Fr) zich verplaatst naar de tent op het Luisterplein: “Anatole, réparateur de coeurs” gaat over een klusjesman die de harten van het publiek controleert en herstelt waar nodig.

Gelukkig konden we minder dan een uur later terug droog door de stad lopen (nog een half uur later hadden we zelfs terug een stralende zon en werd het nog behoorlijk warm).

Onze volgende drie voorstellingen gingen (met enige vertraging als gevolg van de hevige regenbuien) door op de gezellige Kalandeberg. Compagnie Dès Demain uit Frankrijk beet de spits af met Ce qui deviennet les choses. Het verhaal van Léon en Basile, een uitstapje van de anders valide en zijn helper, verliep langzaam en leek ergens onderweg toch een beetje te verdwalen. In elk geval duurde de voorstelling te lang om het publiek te blijven boeien, jammer maar soms valt het eens wat tegen.

Gelukkig zorgde Bence Sarkadi uit Hongarije met The Budapest Marionettes terug voor een vrolijke noot en veel ambiance op het pleintje. Verschillende draadfiguren, begeleid door vrolijke muziek, passeren de revue: een minimarionet, een circusacrobaat, een dansende Turk, grappige muzikale draken (los tres terrores) en ten slotte een kopie van de artiest himself waardoor je een poppenspel op verschillende niveaus kreeg. Een uitgebreid applaus werd dan ook met plezier gegeven.

Le Bruit des Casseroles uit Frankrijk sloot met Citron  het rijtje af. Een oogbol wordt een levend wezentje dat op verkenning gaat in de wereld. Nieuwsgierig en naïef, grappig en zelfs een beetje ontroerend. De wind stak bij momenten een stokje in de spreekwoordelijke wielen maar de artiesten integreerden dit uitermate vlot in hun voorstelling en wisten daarmee het publiek zeker te bekoren. Ook deze voorstelling is zeker het bekijken waard 🙂

Omdat we nog wel een beetje tijd hadden, besloten Maya en ik via een omwegje terug naar onze fietsen te stappen. Zo zagen we onderweg nog een prachtige voorstelling van een kattenduet, gebracht door wel twee erg jonge straatartiesten met veel talent (door de vele passanten kon ik geen goed filmpje maken). Als u de komende dagen nog ergens kattengezang hoort, blijf dan zeker staan want het loont de moeite.

Op het Sint-Baafsplein pikten we dan weer nog een stukje voorstelling mee van de Dynamic Symphonic Band. Een beetje bigband kan er voor behoorlijk wat sfeer zorgen en dat was ook nu weer zo. Het werd nog een uurtje genieten van heel wat popsongs in een klassiek kleedje, altijd leuk (al was het maar om de nummers in kwestie zo snel mogelijk te herkennen) 😉

Note to self: volgende keer stilstaan tijdens het filmen maar met aanstekelijke muziek niet altijd eenvoudig 😉

Uiteindelijk een vrij rustige maar wel heel fijne namiddag, zo mogen er gerust nog volgen 🙂

P.S. Nog meer verhalen over de Gentse Feesten kan je o.a. lezen op Gentse blogjes.

 

Styling

shopping,

Het speelde al een tijdje in mijn hoofd dat het wel eens leuk zou zijn om voor mezelf een afspraakje bij een styling coach te boeken maar ja, wie kies je dan en zou dat zijn geld wel echt waard zijn etc etc. Toen ik op de blog van Lobke een enthousiaste reportage las over haar bezoek aan Liesbeth Diels van Lilirooz  greep ik mijn kans om deel te nemen aan de wedstrijd voor een gratis styling sessie. Groot was mijn verrassing toen ik van Liesbeth zelf een berichtje ontving dat ik ook een styling sessie aangeboden kreeg en daarbij iemand mocht meebrengen. En zo geschiedde, samen met K. trok ik op een zonnige middag begin juli richting Herent, vlak bij Leuven.

We waren best wat zenuwachtig want ja, het voelde toch wel een beetje als een ‘keuring’ waaraan we ons zouden onderwerpen. De avond voordien hadden we allebei toch nog liggen nadenken over de outfit die we zouden aantrekken voor ons bezoek zo bleek 😉 Ons stresske was echter volledig onterecht, Liesbeth is een super charmante madam waarbij we ons snel op ons gemak voelden.

Tijdens een intake gesprek stelde ze ons heel wat vragen over het soort kledij in onze kasten, de zaken waarover we niet zo blij zijn wat ons figuur betreft, de reden waarom we bepaalde items wel of niet dragen, welke invloed ons werk heeft op de keuze van onze kledij…. Op basis van dit gesprek koos ze vervolgens een aantal outfits uit de kledingcollectie in haar loft. Liesbeth werkt met de merken Just in Case en Magdalena, waarvan ze zowel outletstukken als nieuwe collectie hangen heeft. In haar keuze voor ons week ze bewust af van wat we eerder standaard zouden kiezen, in mijn geval geen broeken dus maar jurkjes en rokken 😉

We maakten blijkbaar beide de fout om bloesjes of T-shirts doorgaans over onze broek/rok te dragen (of het nu is om dat buikje te camoufleren of om een ‘zogenaamd’ te kort bovenlijf te camoufleren). Vanaf nu weten dat het anders (en beter) kan 😉

Jurkjes werden in mijn geval stevig dichtgeknoopt (“geen strik, dat is voor paaseieren”) en vervolgens losjes over het riempje getrokken zodat het geheel mooi gaat ‘blousen’. Dat blousen doe je ook met T-shirts en truitjes (die dan uiteraard best een beetje wijder zijn, iets waar ik toch wat moet aan wennen want ik draag al jaren eerder nauw aansluitend).

Wat hoorden en leerden veel en enkele tips wil ik hier wel delen.

Een basisstuk dat zowat elke vrouw past en in haar garderobe mag hebben: een levis 501, met rechte pijpen en hoge taille (geen stretch!, geen lage taille). Eentje om te onthouden.

Kies voor minder kleren maar betere (en bij voorkeur duurzame merken). Dat probeer ik al een tijdje te doen, dus op dat vlak zat ik al op dezelfde golflengte. Less is more 🙂

Zorg ervoor dat je kleding voor 70% uit basics bestaat en ga voor 30% speciallekes of extra’s. Ook daar kan ik mij helemaal in vinden. Ik probeer al een tijdje enkel nog kleding te kopen waarvan ik weet dat ik ze minstens met een aantal andere stuks kan combineren die ik al heb. Hiervoor moet je natuurlijk wel goed weten wat er in je kast hangt 😉

Koop liever geen kleding die je enkel op een speciale gelegenheid kan dragen, maar koop stukken waarin je je goed voelt en die je bij wijze van spreken elke dag kan/wil dragen. Ook daar zit ik op dezelfde golflengte al blijft het soms een moeilijke. Ik heb nog wel een paar jurkjes in mijn kast hangen die ik voor een bijzondere gelegenheid kocht maar verder amper draag en eigenlijk is dat jammer.
Splits je garderobe bovendien niet op in een zomer- en wintercollectie maar draag jurkjes gewoon door in de winter en ruil die blote benen voor (dikke) kousen en laarsjes. Op dat vlak zal ik nog een beetje moeite moeten doen want jurkjes staan voor mij gelijk aan mooi weer en in de winter ga ik quasi altijd voor broeken.

Doe weg wat je niet draagt en zorg dat je enkel stukken in je kast hebt waar je blij van wordt. Voel je je goed in je outfit dan straal je dat ook uit. OK, dit is er eentje die je niet van vandaag op morgen kan realiseren maar ‘t is wel een doel waar ik verder wil aan werken. Voorlopig werk ik nog in 2 stappen: stukken waarover ik twijfel, leg ik nog een tijdje onderaan in mijn kast. Als ze daar na een half jaar of maximum een jaar nog steeds onaangeroerd liggen, dan weet ik zeker dat ze weg mogen.
Je kan hiervoor ook de omgekeerde kapstopmethode gebruiken: alle kapstokken omdraaien in je kleerkast; wat je draagt, hang je terug ‘gewoon’ en na een jaar bekijk je kritisch de stukken die nog steeds omgekeerd hangen. Over die minimalistische garderobe scheef ik trouwens eerder al eens.

Slotsom

De sessie was voorbij voor we het wisten, we vertrokken er met een goed gevoel, veel tips en ja, ook enkele kledingstukken 😉
Naderhand had ik eigenlijk nog zoveel meer willen vragen, misschien moet ik nu eerst zoveel mogelijk tips proberen toepassen, mijn vragen noteren en wie weet, later nog eens een styling sessie boeken?

Je kan Liesbeth ook volgen via Facebook en Instagram

Disclaimer: door deel te nemen aan de wedstrijd moest ik niet betalen voor de styling sessie maar dit verslag is volledig mijn eigen mening.

In Oostende

Op stap, woord in beeld, , , ,

Op de (voorlopig) heetste dag van het jaar besloten wij richting Belgische kust te rijden om wat verkoeling te zoeken. Door omstandigheden vertrokken we later dan voorzien, maar zo vermeden we een stuk van de files. We kozen voor Oostende en parkeerden onze wagen probleemloos op de zomerparking vlakbij/achter het station. Een hele dag parkeren voor amper 3 euro (wel kleingeld meenemen want automaat werkt niet met app of bankkaart) en dat op wandelafstand van het centrum, kan slechter.

We besloten eerst een hapje te eten en maakten het onszelf niet te moeilijk:  in het Cultuurcafé, het restaurant van Cultuurcentrum De Grote Post hebben ze een mooi aanbod van gerechtjes. We hielden het bij verse garnaalkroketjes voor Maya en een lekkere toast met avocado en kip voor ons.

Vlakbij zit trouwens het leuke Saints & Bullies, de perfecte plek voor een geschenkje voor jezelf of anderen 😉
Vervolgens trokken we naar het toeristisch infopunt om een nieuwe kaart op te halen van the Crystal Ship.  Voor het vierde jaar op rij neemt dit street art festival (de muren van) de stad Oostende in. We besloten de wandeling (10 km) te doen en vulden dit aan met o.a. een bezoekje aan Design Oostende, de moeite van een bezoekje waard voor iedereen die van design houdt en op een hete dag ook ideaal om een beetje van de koelte te genieten 😉

We zagen ‘oude bekenden’ maar ook nieuwe werken

Onderweg zagen we ook nog ander moois en voelden we ons toerist in eigen land 🙂

Tussendoor zorgden we er natuurlijk voor dat we geen dorst leden. Het mooiste drankje van de dag was ongetwijfeld deze home made icetea van rode bessen en met een eetbaar rietje. Een heerlijkheidje van Thee met een verhaal, vlakbij het toeristisch infopunt.

Een afsluitend pootjebaden zorgde ervoor dat we zonder oververhitting de terugreis naar Gent konden maken. En meer moet dat soms niet zijn om een hete zomerdag toch aangenaam door te brengen 😉

Hopelijk hield jij ook het hoofd koel?

 

Hundertwasser

Reizen, woord in beeld, , ,

Nog een laatste blogpost over Wenen (eindelijk) en wel over het meest bijzondere dat we daar zagen, nl. het Hundertwasserhaus. We moesten even zoeken om de juiste straat te vinden maar eens daar, kan je onmogelijk naast het bouwwerk kijken 😉

Het wooncomplex zelf is niet te bezoeken maar op de gelijkvloerse verdieping zit er een winkel/koffiehuis waar je naar een reportage over de man en zijn werk kan kijken. We waren er het grootste deel van de tijd alleen en dus had de dame in kwestie tijd om met ons (mij) een praatje te maken, ideaal om mijn Duits nog een beetje te oefenen 😉

Friedensreich Hundertwasser werd geboren als Friedrich Stowasser in  Wenen op 15 december 1928 (en overleed op 19 februari 2000). Hij was een Oostenrijks kunstenaar en architect en voornamelijk autodidact. Hij stond vooral bekend om de door hem ontworpen, kleurrijke gebouwen en was voorvechter van een mens- en milieuvriendelijke bouwwijze.
Grappig weetje: toen hij in 1949 ontdekte dat het Slavische woord sto of sta honderd betekent, bedacht hij zijn pseudoniem.

Hundertwasser was vrijwel uniek in zijn werk maar er zijn toch wel invloeden te bespeuren van andere kunstenaars. In zijn architectuur zie je duidelijk invloed van Antoni Gaudí,  vooral in de organische vormen en het tegel- en mozaïekwerk. Ook werd hij geïnspireerd door het werk van de Oostenrijkers Egon Schiele en Gustav Klimt.
Naast het vrijwel ontbreken van rechte lijnen is ook het materiaalgebruik opvallend: veel keramiek in harde kleuren. Vaak maakt een toren(tje), met daarbovenop een ui-vorm, deel uit van de door hem ontworpen gebouwen. Daarnaast groeien in zijn ontwerpen planten uit de gevel en op het dak.

Vanuit Hundertwassers architectuurfilosofie was een huis de derde huid, naast de menselijke huid en de kledij, respectievelijk eerste en tweede huid.

Enkele van de praktische ideeën van Hundertwasser waren:

  • De boomhuurder: een vanuit een binnenbalkon naar buiten groeiende boom die in de zomer schaduw geeft en de lucht zuivert, en in de winter het licht gewoon doorlaat
  • Zuivering van het afvalwater van een gebouw door bakken met waterzuiverende planten die aan de gevel hangen.
  • Het vensterrecht: het recht van huurders om dat deel van de gevel, dat ze uit het raam leunend kunnen bereiken, naar eigen smaak te veranderen.

Naast het ontwerpen van nieuwe gebouwen legde Hundertwasser zich toe op de radicale verandering van bestaande gebouwen. Deze verbouwingen gaven hem de bijnaam “gebouwendokter”.  Een bijzonder voorbeeld hiervan kan je ook in Wenen zien (en bevond zich in de buurt van ons hotel), nl de Afvalverbrandings- en stadsverwarmings-centrale Spittelau (1992)

In de buurt van het Hundertwasserhaus bevindt zich ook het Museum Hundertwasser. Wij beperkten ons tot het bekijken van de buitengevel omdat het gesprek en de film in het Hundertwasserhaus ons eigenlijk al heel wat hadden verteld over het leven en werk van de man (maar ‘t was wel de moeite van het ommetje waard).

Het enige souvenir dat we trouwens meebrachten uit Wenen kwam uit het koffiehuis in het Hundertwassergebouw: een mooie gerecycleerde koffietas gemaakt uit koffiegruis! Hundertwasser zou er waarschijnlijk ook zelf heel graag zijn koffie uit gedronken hebben 😉