Maandelijkse archieven: augustus 2014

Labyrinthus: het stadsspel en de film

Het leuke van schrijven voor Gentblogt is dat je al eens uitgenodigd wordt om iets uit te testen. Naar aanleiding van de lancering van een nieuwe jeugdfilm was er ook een digitaal stadsspel ontwikkeld. Of we geen zin hadden om het te komen uittesten. Ja hoor, natuurlijk! En dus trokken San en ik met onze dochters op een zonnige middag aan het begin van de zomervakantie naar het Gentse stadhuis.
In de trouwzaal werd de nieuwe film voorgesteld in aanwezigheid van de regisseur Douglas Boswell en een deel van de jonge cast, waaronder hoofdrolspeler Spencer Bogaert, Emma Verlinden, Nell Cattrysse en Pommelien Thijs. Naar aanleiding van de lancering van het film werd er dus ook een stadsspel ontwikkeld dat die dag voor het eerst zou worden gespeeld en dat samen met de cast (want die waren zelf ook best nieuwsgierig).

20140703_AV_Labyrinthus_stadhuis IMG_7543
We kregen van de organisatie de vraag of we het zagen zitten om samen met de jonge acteurs en de regisseur in één groepje te zitten en dat vonden we uiteraard geen enkel probleem, wel integendeel.
In de film Labyrinthus moet de veertienjarige Frikke een code vinden om zijn vrienden te redden uit een computerspel. Die zijn daar toevallig terechtgekomen en worden door Pekk, een kwaad meesterbrein, vastgehouden… maar de tijd tikt!

Dan naar het spel: we kregen eerst allemaal een T-shirt van de film cadeau (en het zorgde meteen voor extra promotie in de stad). Vervolgens kregen we per groepje een GSM/GPS-toestel dat ons het te volgen parcours zou wijzen. Gedurende twee uur wordt wie het spel speelt met de hulp van een virtueel labyrint door de spannendste plekjes van Gent geloodst. Door de kaart te volgen en de virtuele vlaggetjes te vinden, baanden we zo onze weg richting eindpunt. Bij elk vlaggetje moet je een opdracht uitvoeren en dan kan je verder naar de volgende locatie. De opdrachten zijn zowel visueel (foto’s nemen), auditief (iets zingen of spreken) als virtueel (effecten) en alles werd meteen doorgestuurd via het toestelletje dat we mochten gebruiken.

IMG_7555 IMG_7560 IMG_7561

Het spel is zo gemaakt dat er competitie ontstaat tussen de verschillende deelnemende groepen: via het kaartje kan je de andere groepen volgen en hen dwarsbomen. Elke uitgevoerde opdracht levert punten op, maar doordat iedereen de andere groepen virtueel kan bestoken met objecten, kan je ook weer punten verliezen. Daarnaast is het ook zo dat de oplossingen van de opdrachten door de verschillende groepen met elkaar vergeleken worden: je krijgt dus een score die je deels zelf in de hand hebt maar die ook bepaald wordt door hoe goed (of slecht) ze is in vergelijking met de andere groepen.
Enkele van de opdrachten om je alvast zin te doen krijgen: vorm een zin waarbij de eerste letter van elk woord overkomt met de letters van Labyrinthus; maak een piramide van minstens 3 niveaus; beeld uit hoe je vlucht met een blik vol angst …

IMG_7566 IMG_7569

 

IMG_7572 IMG_7575

Voor de lancering van het spel eindigde de route, uiteraard, bij Kinepolis waar de leuke namiddag werd afgesloten met een signeersessie én een ticket voor de film. Dat filmticketje werd gebruikt naar het einde van de zomervakantie, andermaal in groep en het werd heel gezellig. Voorzien van popcorn en ander lekkers keken we naar een hele fijne prent, een echte familiefilm. Wij amuseerden ons met het herkennen van de exacte locaties want de film is immers helemaal in Gent opgenomen (en het vaststellen van zaken die niet overeenstemmen met de werkelijkheid maar dat is film natuurlijk, de mooiste plekjes worden aan elkaar geplakt).

IMG_7570 IMG_7592

Ook zin gekregen om te spelen? Het stadsspel werd ontwikkeld door Paradiso Filmed Entertainment en I Challenge en zal ongeveer 1 jaar beschikbaar zijn. De film zal  nog wel eventjes in de bioscoop te zien zijn maar misschien toch niet te lang mee wachten dan.

 

Wonderkabinet

Deze zomer kon je terecht in de Dominicaner Bibliotheek van de Ugent voor een wel heel bijzondere tentoonstelling: ‘Het Wonderkabinet’. In de 16de en 17de eeuw brachten vorsten, rijkelui en geleerden in speciaal daarvoor ingerichte kamers allerlei curiosa bijeen zoals monsterlijke foetussen op sterk water, amuletten, cultusobjecten, … In een curiositeitenkabinet werd alles verzameld wat verwondering en nieuwsgierigheid wekte, alles wat vreemd, bizar en ongehoord was.

WP_20140816_010 WP_20140816_008 WP_20140816_009

Deze tentoonstelling probeert de geest van zo’n curiositeitenkabinet op te roepen, het is echter geen reconstructie. Hiervoor wordt gebruik gemaakt van 350 bijzondere collectiestukken uit de Gentse universitaire collecties zoals een zeeduivel, een cycloop, een varken met twee koppen, zonnekijkers, microscopen, fossielen, merkwaardige vruchten, archeologische objecten, skeletten, plastinaten, oude geneeskundige instrumenten, maskers uit Afrika en Oceanië, … Deze bijzondere stukken werden aangevuld met 50 kunstwerken.

WP_20140816_007WP_20140816_006

Voor Gentblogt ging Max naar de opening en maakte dit verslag.  Wij gingen een kijkje nemen tijdens het laatste weekend van de tentoonstelling en we waren duidelijk niet de enigen die gauw nog even wilden komen kijken. Verwondering en verbazing zijn inderdaad op zijn plaats in deze ruimte. De vele stukken werden niet thematisch in de bibliotheek geplaatst maar door elkaar waardoor je extra aangespoord wordt om goed te kijken en je te laten verrassen. Je weet nooit wat het volgende voorwerp in of naast de kast is.

WP_20140816_005 WP_20140816_004

Het Wonderkabinet is een project van de Gentse Universitaire Musea (GUM). In dit samenwerkingsverband bereiden ze een Universiteitsmuseum voor in de westelijke vleugel van de campus Ledeganck. De opening van het nieuwe museum is gepland voor 2017-2018, in het kader van de viering van 200 jaar Universiteit Gent. Alvast iets om naar uit te kijken.

WP_20140816_003 WP_20140816_002

123-piano

Vorig jaar veroverden een reeks piano’s en de vele muzikanten die er gebruik van maakten de harten van vele Gentenaars, ook dat van ons. Elke dag gedurende vijf weken ging ik met plezier elke dag van en naar het werk doorheen het Sint-Pietersstation. De verwondering van toevallige passanten, het genot van de vele spelers, jong en oud, beginners en heel ervaren muzikanten.

Wij gingen voor Gentblogt naar de openingsavond, trotseerden de regenvlagen, genoten van de zonnestralen tussendoor en genoten met volle teugen van de muziek. We startten in het station waar zonder twijfel de meest indrukwekkende piano staat: eentje met LED-lichtjes die aanschieten en verkleuren op de noten van de muziek.

Vervolgens trokken we naar de Stadshal waar Lady Linn haar eerste gastoptreden gaf terwijl de zon haar gouden gloed over het publiek liet schijnen. En dat publiek genoot, met volle teugen.

Van een dame in het publiek hoorden we dat er ook nog een optreden was op de Kouter, aan het Paard van Troje. Gelukkig reden er op het moment van de voorstelling geen trams voorbij want die zouden de sfeer daar wel eens stevig kunnen verpesten met hun snerpende geluiden wanneer ze rond de Kouter rijden.

Om af te sluiten trokken we terug naar de Stadshal waar Lady Linn nog een tweede gastoptreden gaf. Ondertussen hadden ook al heel wat andere muzikanten uit het publiek spontaan hun kunsten gedeeld met de omstaanders. Ook vanuit de hemel kwam er ondersteuning met klank en licht. Dat was niet meteen nodig maar gelukkig stonden we droog. Bovendien werd er nog een drankje aangeboden door de Stad dus dat was ideaal om nog beetje na te praten met vrienden die we daar toevallig troffen.

123-Piano loopt nog tot 21 september. Alle verdere info, kan je terugvinden op de website van het project : www.123-piano.be Voor elke locatie is er al een hashtag (Twitter) en instagram aangemaakt. Veel plezier met spelen of luisteren.

regenboog

 

Naar Han-sur-Lesse en Dinant

Wij gaan deze zomer niet op reis maar genieten met volle teugen van vakantie in eigen land. We hadden al een schitterende Gentse feesten maar er is uiteraard meer. Mensen trekken zo vaak naar het buitenland om daar heel wat dingen te bezoeken die je ook in eigen land kan ontdekken.
Lang geleden gingen wij al eens naar de grotten van Han, maar het leek ons wel leuk om dat nog eens over te doen en zo geschiedde. Via internet werd de nodige info opgezocht en verzameld, we maakten een picknick klaar en zetten de frigobox in de koffer van de auto. Altijd handig immers om toch wat eten en drinken bij de hand te hebben wanneer je op stap gaat.

Ongeveer 200km en 2 uur later kwamen we op onze bestemming aan. We besloten in de voormiddag de grotten te bezoeken en in de namiddag het wildpark. We kochten bijgevolg een combiticket wat ons ook toegang gaf tot een museum (PrehistoHan) en een kleine tentoonstelling. Echt goedkoop is zo een ticket niet, 26 euro voor een volwassene maar vooraf aankopen via internet spaart je nog enkele euro en dan moet je ook niet meer in de file staan aan de kassa.

Het was even wachten op het treintje dat ons naar de grot zou voeren. Voor dat vertrok, kwam er ook nog een fotograaf rond die gauw bij iedereen eens een parkiet op de schouder zette maar algauw denderden we over de sporen. Een Waalse studente, die heel erg haar best deed om Nederlands te spreken, was onze gids van de dag. In Frankrijk hebben we inderdaad al indrukwekkender grotten gezien (le gouffre de Padirac) maar als eerste kennismaking voor Maya was dit meer dan OK. Een Waalse studente deed haar best om ons enige informatie over de grotten in het Nederlands te vertellen. De obligatie uitleg over het ontstaan van de stalagmieten en stalactieten, zuilen en ‘gordijnen’, met enige fantasie vallen er ook wel enkele figuren in de druipstenen te herkennen: een toren van Pisa, een vrijheidsbeeld, een olifant, een krokodil, … Er was ook nog een kleine lichtshow die op de kleinsten vooral indruk maakte omdat het op sommige momenten pikdonker was. Het korte boottochtje waarmee je vroeger de tocht in de grotten afsloot, is er niet meer (de uitleg van de studente was ons niet helemaal duidelijk maar we vermoeden dat het iets te maken had met te wisselende waterstanden), het afsluitende kanonschot en de expliciete vraag naar een fooi die waren er wel nog.

Een kleine twee uren rondlopen in zomertenue (weliswaar met een extra trui maar toch) in een temperatuur van 13° Celsius zorgde ervoor dat we ons met veel genoegen terug lieten opwarmen in het zomerzonnetje. Een picknick langs de oevers van de Lesse vormde dan ook de perfecte middagpauze.

Na de middag was het tijd voor deel 2 op de site van het domein Han-sur-Lesse: het wildpark. We waren een beetje lui en kozen voor de gemakkelijkste optie: een ritje met de open bus. Voor een wandeling van enkele kilometers doorheen het heuvelachtig domein van zo’n 250 ha werden trouwens stevige stapschoenen aangeraden. Het moet gezegd, het landschap is prachtig en de meeste diersoorten hebben er echt wel veel ruimte. De wilde paarden leken zich echt te amuseren en renden vrolijk in het rond, de herten, steenbokken, geiten, Galloways en anderen hielden zich iets rustiger in de schaduw van de bomen. De 2 (oude) berinnen genoten van het koude water maar hadden het misschien toch iets minder naar hun zin (hun leefruimte was beslist minder groot dan in de vrije natuur). De tijd vloog voorbij en we kwamen terug aan het ontmoetingscentrum voor we er erg in hadden.

Aangezien we een combiticket hadden gekocht, konden we ook een bezoekje brengen aan PrehistoHan, een klein museum waarin een nieuwe tentoonstelling een overzicht geeft van 50 jaar opgravingen in de bedding van de Lesse ter hoogte van de grotten. De tentoonstelling is zeker een bezoekje waard. Ze is leuk opgebouwd en wat de kinderen zeker zal bekoren is de interactieve bioscoopzaal.  Je krijgt er een 3D-brilletje met oortje opgezet krijgt (eentje dat mij wel hoofdpijn bezorgde) en in gezelschap van Laura Craft (what’s in a name) neem je deel aan de archeologische opgravingen, alsof je er echt bij was. Met de joystick zoek je mee naar de geheime galerijen en moet je codes helpen kraken. Terwijl wij als volwassene nog eerder bedachtzaam te werk gingen, was de jongste meteen mee in het verhaal en had ze op het einde van de rit beduidend meer punten gescoord dan mama en papa, wat de voldoening enkel maar groter maakte 😉 Om af te sluiten, hingen we ook nog even rond op de speeltuin, met mooie houten tuigen, wat geitjes en ezeltjes op een grasveld aan de zijkant en veel bankjes en tafeltjes.

Omdat we het nog wat vroeg vonden om rechtstreeks terug naar huis te rijden, besloten we een tussenstop te maken in Dinant, een half uurtje rijden van Han. We wandelden naar het centrum van de stad en kochten een ticketje voor een bezoek aan de citadel. We waren niet zo dapper om de trap te nemen maar kozen voor het vertier van de kabellift. Die bracht ons op enkele tellen naar de top. Ook hier aan de ingang fotografen die er op stonden een plaatje van ons te maken dat we achteraf aan de uitgang konden aankopen. Ik vraag me af hoeveel sleutelhangers ze op zo’n dag verkopen en hoeveel ze er mogen weggooien. Tegenwoordig heeft toch echt wel bijna iedereen een fototoestel bij. In de citadel liep een extra tentoonstelling over het leven daar tijdens Wereldoorlog I, naar aanleiding van de honderdjarige herdenking uiteraard. Klein, maar mooi voorgesteld en je kon je op die manier toch weer iets beter een beeld vormen van hoe het leven toen geweest moet zijn (niet aangenaam, zoveel is zeker).

IMG_9125 IMG_9126

We namen ook nog een kijkje in de Collegiale kerk Onze-Lieve-Vrouw van Dinant (ofte collégiale Notre Dame in het Frans). Het glasraam in de dwarsbeuk blijkt er van de hand van de Gentse glazenier Gustave Ladon en behoort tot de grootste glasramen van Europa. Hun beiaard, ook gesneuveld tijdens de oorlogen, bleek nog maar net volledig gerestaureerd en stond er prachtig te blinken, letterlijk en figuurlijk als het ware.

IMG_9131 IMG_9135

Al wandelend door de straten van Dinant zagen we ook heel wat verwijzingen naar Adolphe Sax, exact 200 jaar geleden geboren in Dinant. Op de brug over de Maas verschillende grote beelden van saxofoons, elk in een bepaalde stijl geschilderd die moet refereren naar een Europees land. In de straten heel wat cartoons die verwijzen naar de man en daar zaten echt hele leuke tussen. En zo sloten wij onze dag af en reden vlotje terug richting Gent, voorwaar een fijne dag.

IMG_9117 IMG_9121

 

 

Op stap in eigen streek

Wanneer het zonnetje schijnt en we niets speciaals op het programma hebben, dan halen we hier graag de fietsen eens uit voor een ritje in de omgeving. Die omgeving is nogal vaak het groenere zuiden van Gent, zo tussen Drongen en Latem zeg maar, met een uitschuivertje richting Deinze. De totale afstand moet immers ook verteerbaar zijn voor onze bijna negenjarige.
In mijn fietstas meestal een grote fles gekoeld water en eventueel een truitje voor mocht het toch wat frisjes blijken te zijn. De fototas blijft meestal thuis, enkele snapshots worden dan wel snel met de telefoon gemaakt.
Wanneer je niet te snel rijdt dan geniet je ook wel meer van het landschap en de omgeving en ga je ook iets gerichter rondkijken om leuke dingen te ontdekken.

brug

Een krokodil in de lucht, allez op de brug eigenlijk.

koe

Koeien die verkoeling zoeken in de Leie.

boot

Niet alleen koeien maar uiteraard ook bootjes, klein en groter, op en langs de Leie.

En soms koppelen we het spreekwoordelijke nuttige aan het aangename en gebruiken we ons stalen ros om pakjes af te leveren bij vrienden of gaan we eens dag zeggen bij familie en dat is dan weer heel fijn bijpraten. En zo glijdt de dag voorbij en keren wij met een goed gevoel huiswaarts 🙂

Experiment met haloumi

Eigenlijk wou ik al een hele tijd eens iets klaarmaken met haloumi. Gegrilde kaas dat kon toch alleen maar lekker zijn? Toen ik in het grootwarenhuis een pakje haloumi zag liggen, besloot ik dan ook om er meteen eentje mee te nemen naar huis.
Ik keek even links en rechts op het internet en besloot toen zelf iets in elkaar te flansen met wat ik nog in de ijskast en de voorraadkast vond.

Ik zag bij Jamie Oliver iets over haloumi met sesamzaadjes en dat leek me een goede basis om mee te starten. Ik deed een stevige geut olijfolie in een grote pan en perste er een dikke teen look in uit. Net zoals Jamie hou ik me niet meer bezig met het pellen van de look, gewoon zo door de pers duwen (veel gemakkelijker trouwens om nadien de pers uit te kuisen, het velletje van de look houdt alle achtergebleven restjes bij elkaar).
Terwijl de olie warm werd, sneed ik de haloumi in schijfjes en bestrooide elk schijfje rijkelijk met sesamzaadjes die ik er zachtjes in duwde.

Terwijl de kaas lag te bakken in de pan goot ik er gauw nog een geutje notenolie bij voor extra aroma. Ondertussen beetje couscous gegaard, zongedroogde tomaatjes, kerstomaatjes en olijven gesneden, dat restje komkommer kon er ook nog wel bij en een beetje gehakte amandelnoten.

Het geheel gemengd in een kom, gebakken haloumi er bovenop en de olie met de sesamzaadjes als ‘sausje’ over de couscous gegoten. Ik vond het gerechtje best lekker (al vond ik de haloumi relatief zout), dochterlief was slechts half overtuigd. Als ik het nog eens maak, zal het wellicht enkel voor mezelf zijn vermoed ik.

haloumi