Categorie archieven: Cultuur

Boeken in 2024

Mijn leesdoel voor dit jaar had ik opnieuw bescheiden ingesteld. Met 12 boeken per jaar, of eentje per maand, leek me dat gewoon vrij realistisch. Omdat ik (of toch mijn ogen) ’s avonds vaak te moe ben om nog een boek te lezen, lees ik vooral op mooie zonnige dagen, buiten op ons terras. Maar ik ben toch blij dat ik mijn doel met 16 boeken lichtjes overschreden heb.

Na de zomer ben ik wel stilgevallen (op één boek na, maar dat was vakliteratuur). Er zaten goede boeken bij, maar de young adult literature viel dit jaar wat tegen in vergelijking met vorig jaar. Mystery novels en detectives zijn sowieso een blijver in mijn leeslijst (al was het daar dit jaar ook met wat wisselende kwaliteit). De categorie ‘Historical fiction’ is met de boeken van Kate Mosse sowieso geslaagd, ik ben nog steeds erg blij dat ik de schrijfster een paar jaar geleden leerde kennen via een exemplaar in de boekenruilkast.

Gender Swapped myths was zonder twijfel het meest opvallende boek in mijn leesrijtje van 2025. Na Gender swapped fairy tales wist ik intussen wel wat ik mocht verwachten, het leesplezier was er daarom niet minder om.

En dan nog enkele cijfertjes die Goodread voor mij oplijstte:

  • 16 boeken, in totaal goed voor 5.425 pagina’s leesplezier
  • Het kortste boek telde 142 pagina’s, het langste 597, gemiddeld zo’n 339.
  • Het vaakst gelezen boek (1.298.822 keer) op de planken bij Goodreads was ‘De zevenvoudige dood van Evelyne Harcastle’. Een vrij bijzonder boek, niet helemaal fan, maar toch te goed om opzij te leggen.
  • mijn favoriet van 2025: ‘De vergeten tombe’ van Kate Mosse

Zal 2025 een beter boekenjaar worden? Dat valt nog te bezien, maar in elk geval zitten er in de pakjes onder kerstboom wel een aantal boeken waarvan ik weet dat ze goed zijn en die ik met plezier zal lezen 😉

Elzas – kasteel Haut-Koenigsbourg

In september trokken wij enkele dagen richting de Elzas en deden daar enkele leuke bezoeken die ik graag met jullie deel. Op onze eerste reisdag stond er een bezoek aan een bijzonder kasteel op het programma: Château du Haut-Koenigsbourg.

Haut-Koenigsbourg is een indrukwekkend middeleeuws kasteel in roze zandsteen, eigen aan de streek, en ligt bij Orschwiller, ongeveer tien kilometer ten westen van Sélestat en een dikke 25 km boven Colmar. Het majestueuze bouwwerk bevindt zich op een rotskam van de oostelijke Vogezen, op een hoogte van 755 meter.


Vandaag de dag is de Haut-Koenigsbourg een van de best bewaarde kastelen in de Elzas en een geliefde toeristische attractie. Met een lengte van 270 meter en een breedte van 70 meter (en een totale oppervlakte van ca. 1.5 hectare!) biedt het een adembenemend uitzicht over het Rijndal, als er ten minste geen lage wolken hangen 😉

Je kan met de wagen tot vrij dicht bij het kasteel geraken, de weg is enkele richting en maakt een lus rondom de site. Ben je voorbij de site en vond je geen parkeerplaats dichtbij dan moet je dus volledig rondrijden en opnieuw een plekje zoeken op iets meer afstand van de ingang. Beetje verrassend wanneer je er voor de eerste keer komt, maar eigenlijk heel efficiënt en met het hoge bezoekersaantal op jaarbasis ongetwijfeld nodig om verkeersopstoppingen te voorkomen. Wij parkeerden voor alle zekerheid op enige afstand en deden nog een kleine klim te voet naar de ingang, meteen een beetje extra fysieke inspanning na een lange autorit 😉

Het kasteel kent zijn oorsprong in de 12e eeuw en speelde een cruciale rol in de middeleeuwen. Het strategische belang van de locatie werd al vroeg onderkend. De bezitters beheersten de omliggende dorpen en handelswegen in de Rijnvallei. Door de eeuwen heen wisselde het kasteel meerdere keren van eigenaar. Tijdens de Dertigjarige Oorlog werd de burcht belegerd en uiteindelijk in brand gestoken. Na de Vrede van Münster (1648) werd het kasteel een deel van Frankrijk. In de daaropvolgende eeuwen raakte het in verval en werd het uiteindelijk een ruïne.
Na de Frans-Duitse Oorlog werd Elzas-Lotharingen in 1871 onderdeel van het Duitse Keizerrijk. De stad Sélestat schonk de burcht in 1899 aan de Duitse keizer Wilhelm II, die het kasteel zag als een symbool van het Germaanse verleden van de Elzas. Onder leiding van de Berlijnse architect Bodo Ebhardt werd de ruïne tussen 1900 en 1908 grondig gerestaureerd. Deze restauratie leidde tot controverse omwille van een aantal keuzes die gemaakt werden. Restauratie is sowieso een verhaal zonder einde en ook steeds weer een kwestie van keuzes, interpretaties (en ongetwijfeld ook van beschikbare budgetten). Ook vandaag staat de voorzijde van het monument in de steigers voor renovatiewerken. Bij het Verdrag van Versailles (1919, na WOI) kwam het goed terug in Franse handen.

Aan de ingang liggen infofiches in 14 verschillende talen die je als individuele bezoeker doorheen het domein voeren en voorzien van een woordje uitleg. Uiteraard kan je ook deelnemen aan een rondleiding met gids, soms gebeurde dat zelfs voor heel kleine groepjes van 2 tot 4 personen zagen we. Hier en daar pikten we zo nog een brokje extra informatie mee, zowel in het Frans als in het Engels.

We zagen tijdens onze reizen al heel wat kastelen, maar dit is toch wel een bijzonder exemplaar. Moeilijk te beschrijven, deels ingewerkt in de rotsen zelf, indrukwekkend en op sommige momenten precies ook een beetje een mix (samenraapsel klinkt iets te negatief) van uiteenlopende stijlen en tijden. De restauratiekeuzes uit het verleden spelen hier duidelijk in mee, ook al lijken de meeste keuzes toch wel gestoeld op grondig wetenschappelijk onderzoek.

Het aanwezige meubilair straalt echter zonder meer vakwerk uit en de gigantische kachels met geglazuurde tegeltjes zijn ronduit indrukwekkend. De replica’s van de wapens geven ook wel een mooi overzicht van de evolutie in bewapening en verdediging.

Van de tuinen was ik een stuk minder onder de indruk, maar daar zitten mogelijk onze bezoeken een de weelderige Loirekastelen en dito tuinen wel voor iets tussen.
Regelmatig zijn er ook workshops en evenementen die jong en oud onderdompelen in het verleden van de middeleeuwen.

Vonden we dit de moeite? Zeker en vast. Het zou jammer zijn om deze plek niet te bezoeken wanneer je in de buurt bent. Hou er echter wel rekening mee dat het er heel druk kan zijn, ze tellen daar ongeveer een half miljoen bezoekers per jaar.

Alle praktische info over deze plek vind je op de website: https://www.haut-koenigsbourg.fr/en/




Judith van Vlaanderen

Ik vermoed dat zowat de meerderheid van de (TV-kijkende) Vlamingen Judith leerde kennen via de TV-reeks Het verhaal van Vlaanderen waarin Tom Waes op geheel eigen wijze de geschiedenis van onze contreien in beeld bracht. De reeks is trouwens nog steeds te bekijken via VRT Max voor de geïnteresseerden.
Samen met Tom Waes vroeg menig Vlaming zich toen af wie in graf S127 gevonden was bij de graafwerken aan het Sint-Pietersplein in Gent in het begin van de 21ste eeuw. In 2006 vond men geen antwoord op de vraag en verdwenen de gevonden resten in de archieven en de vergetelheid. Het TV-programma gaf het spreekwoordelijke duwtje in de rug om het dossier/het skelet terug van onder het spreekwoordelijke en letterlijk stof te halen. Zoveel jaren later was de wetenschap immers ook alweer verder geëvolueerd dat het misschien wel de moeite loonde om alles nog eens grondig onder de loep te nemen in de hoop een antwoord te kunnen formuleren op de prangende vraag: Is het het gevonden skelet dat van Judith van Vlaanderen?

En zo geschiedde, … rond de nieuwe zoektocht werd een tentoonstelling uitgebouwd en wij gingen een kijkje nemen.

Als bezoeker word je door de experten meegenomen in het verhaal van hun (hernieuwde) zoektocht. De opstelling met kasten, kijkdozen en tafels voor intrigerend studiemateriaal geven je een kleine inkijk in het leven van een onderzoeker.

Wie zich trouwens afvraagt of millimeterpapier nog veel gebruikt wordt vandaag, volgens mij nog volop bij archeologen 😉
Verder ook prachtige oude boekwerken uit de 9de en 10de eeuw die met de nodige omzichtigheid geraadpleegd moeten worden en in de tentoonstelling vaak opgeborgen liggen onder klapdekseltjes om ze maximaal tegen het licht te beschermen.
Uiteraard ook microscopen en filmpjes van moderne onderzoekstechnieken om toch maar zoveel mogelijk informatie te pakken te krijgen en mysteries uit het verleden te ontrafelen.

Parallel krijg je ook heel wat informatie gepresenteerd over de periode waarin de Karolingische dynastie hoogtij vierde. In 3 kamers wordt de informatie enigszins thematisch gebundeld en werden heel wat mooie stukken uit andere binnen- en buitenlandse collecties in bruikleen gegeven voor de tentoonstelling.

Een tijdlijn brengt het verhaal van Judith en de Karolingische dynastie op een visuele manier in beeld. Heel interessant ook dat duidelijk wordt meegegeven waar de onjuistheden en de onzekerheden in de verhaallijnen zitten. Niet alles is immers even duidelijk, boeken en geschriften waren eerder zeldzaam en ook toen bestond er al iets wat je misschien zou kunnen omschrijven als fake news en dus het belang van degelijk bronnenonderzoek mooi in de kijker stelt.

De audiogids maakt deel uit van jouw toegangsticket. Het geeft je nog een pak extra informatie in de vorm van toelichtingen door de experten, maar vooral ook de verhalen die door het personage Judith verteld worden. Deze zorgen ervoor dat je nog meer in het verleden en in het verhaal getrokken wordt. Fans van het Geluidshuis kunnen o.a. de stem herkennen van Leen Renders, host van de podcast Wetenschapje

En weten we nu zeker of het gevonden skelet dat van Judith is? Helaas kunnen we dat nog steeds niet met zekerheid zeggen, maar we kunnen het ook niet met bewijskracht ontkennen. Dat is jammer, maar niet geheel onverwacht. Wat we wel met zekerheid weten, is dat het de vrouw uit S127 van hoge komaf was en in haar tijd als heel belangrijk beschouwd werd. Bovendien zijn er overeenkomsten met het levensverhaal van Judith zoals we dat kennen uit historische bronnen wat ook wel het belang van deze vindplaats aangeeft.
Wie weet zullen we ooit nog in staat zijn om het mysterie nog verder te ontrafelen, sowieso is en blijft het een heel boeiend verhaal.

Als afsluiter en uitsmijter krijg je trouwens nog een 3D-visualisatie te zien van hoe deze vrouw er zou kunnen uitgezien hebben. Dit gebeurde met behulp van geavanceerde 3D-technologie en gezichtsreconstructietechnieken. Omdat er geen volledig DNA werd teruggevonden, werden een aantal variaties gemaakt met verschillende haar-, huid- en oogkleuren die in de regio voorkwamen. Aangezien de vrouw van middelbare leeftijd was (dat kunnen wetenschappers wel afleiden uit de botresten), is het waarschijnlijk dat ze al grijs haar had. Haar kleding en sieraden zijn gebaseerd op andere informatiebronnen uit of verwijzend naar deze periode en waarvan er ook in de tentoonstelling verschillende stukken te zien zijn.

Zelf ook nieuwsgierig geworden? De tentoonstelling opende op 4 oktober 2024 en loopt nog zeker tot 19 januari 2025. Alle praktische info lees je op de website van Historische huizen.

Musea in Berlijn (deel 3) – Humboldtforum en Bröhanmuseum

Als slot van dit drieluikje over Berlijnse musea nog twee tips in een verder totaal onvolledige lijst van interessante musea om te bezoeken, maar kiezen is altijd een beetje verliezen natuurlijk en het geeft ook iets om naar uit te kijken bij een volgend bezoek 😉

Humboldtforum

Toen ik 10 jaar geleden met mijn zusje naar Berlijn ging, liepen we langs een reusachtige bouwput, waar op termijn een nieuw museum (en cultuurcentrum) zou komen. Intussen zijn we 2024 en dat nieuwe, grote, museum is een feit! Je zou het misschien niet meteen herkennen als nieuw, omdat het een gedeeltelijke replica is van het Berliner Stadstschloss (stadspaleis), maar met een moderne aanvulling. Het authentieke stadspaleis liep tijdens de Tweede Wereldoorlog grote schade op en werd tijdens de DDR-periode gesloopt.

Vandaag is het Humboldtforum de thuis voor het etnologisch museum en het museum voor Aziatische kunst, verder vind je er ook een grote tentoonstelling over de stad Berlijn en haar geschiedenis. Het forum wil ook een plek zijn voor interculturele dialoog, ontmoeting en uitwisseling en doet dit met heel wat tijdelijke tentoonstellingen en evenementen. Interesse voor kunst, geschiedenis of wetenschap? Het kan er allemaal. We bezochten er een gratis, tijdelijke tentoonstelling waar we helaas geen foto’s mochten nemen.

Nieuwsgierig geworden? Alle praktische info lees je op: https://www.humboldtforum.org/en/

Bröhanmusem

Na ons bezoek aan Schloss Charlottenburg hadden we nog tijd voor een extra bezoekje. In de brede, groene laan naar het kasteel vind je nog heel wat mooie gebouwen. Eentje ervan herbergt het Bröhanmuseum en bied de bezoeker een blik op kunst en design van de late 19de en vroege 20ste eeuw. Het museum werd genoemd naar zijn oprichter Karl H. Bröhan en is gespecialiseerd in Jugendstil, Art Nouveau, Art Deco en de Berlijnse Secession.

Bij binnenkomst in het Bröhanmuseum stap je meteen in een wereld van elegante vormen en verfijnde ontwerpen. De collectie omvat een breed scala aan objecten, van meubels en keramiek tot glaswerk en schilderijen. Door werken was helaas niet alles te zien, maar wat er stond, kon ons in elk geval bekoren. Het deed me een beetje denken aan de oude collectie van het designmuseum in Gent (momenteel gesloten voor ingrijpende verbouwingen).

Een van de hoogtepunten van het museum is de uitgebreide verzameling van werken van de Berlijnse Secession, een groep kunstenaars die zich afzette tegen de traditionele academische kunst. Helemaal iets anders, maar op zich ook altijd weer eens boeiend om te leren kennen. Er hingen ook nog enkele andere collecties waar wel wat grappige of boeiende stukken tussen zaten.

Zouden we dit museum opnieuw bezoeken? Waarschijnlijk niet meteen (beetje teveel verschillende zaken), maar het was wel een leuke aanvulling van het dagprogramma na het bezoek aan het Schloss Charlottenburg.

Alle praktische info lees je op hun website: https://www.broehan-museum.de/en/the-museum/

Musea in Berlijn (deel 2) – Das Panorama

Eigenlijk hadden we tijdens ons verblijf in Berlijn deze zomer een bezoek aan het Pergamommuseum in gedachten. Dat museum heeft een uitgebreide collectie Assyrische, Babylonische, Perzische en islamitische kunstwerken. Je vindt er enkele indrukwekkende stukken uit de oudheid:

  • het Pergamomaltaar, afkomstig uit de oude stad Pergamom (nu in Turkije). Het altaar dateert uit ongeveer 180 v.Chr. en heeft een indrukwekkend reliëf waarop de strijd tussen de goden en de giganten uitgebeeld wordt
  • de Marktpoort van Milete: een Romeinse poort die diende als toegang tot de marktplaats van de oude stad Milete
  • de Ishtar Poort: oorspronkelijk uit Babylon, één van de meest indrukwekkende monumenten. De poort, gewijd aan de godin Ishtar, is versierd met prachtige blauwe tegels en reliëfs van dieren.

Helaas is het museum voor langere tijd gesloten wegens een heel grondige en noodzakelijke renovatie. Gelukkig was er een alternatief waardoor we toch nog een stukje konden proeven van de grandeur uit de (voor ons toch iets minder bekende) oudheid: Das Panorama, waar je op een unieke manier de antieke stad Pergamon kan ervaren. Meesterwerken uit de oude stad worden er gecombineerd met een indrukwekkend 360°-panorama van kunstenaar Yadegar Asisi.

De tentoonstelling bevat ongeveer 80 belangrijke werken, waaronder delen van het beroemde Telephosfries uit het altaar (origineel en een reconstructie gemaakt met AI die de ontbrekende en verloren gegane beelden opnieuw invult). Deze werken geven een inzicht in de kunst en cultuur van het oude Pergamon. Naast de historische artefacten, biedt de tentoonstelling ook verschillende installaties en nieuwe tekeningen van Asisi.

Je stap als het ware binnen in het jaar 129 na Chr. en ontdekt Pergamon tijdens de Romeinse keizertijd. Het panorama biedt een schitterend uitzicht op de stad, compleet met levendige details en historische nauwkeurigheid. Door het spel van licht en geluid krijg je de stad te zien van bij het ontwaken in de vroege ochtend tot diep in de nacht.

Het is behoorlijk indrukwekkend om als het ware in een reusachtige kijkdoos binnen te stappen en op verschillende niveaus halt te houden en om je heen te kijken, terwijl je langs alle kanten omgeven wordt door het beeld van een levendige stad uit de oudheid. De detailgraad is erg groot en het subtiele klank- en lichtspel maakt de beleving nog sterker.

Na de restauratie en heropening breng ik met plezier een bezoekje aan het Pergamommuseum, maar het Panorama was voor nu zeker een mooie vervanger.

Alle praktische info over Das Panorama lees je hier: https://www.smb.museum/museen-einrichtungen/pergamonmuseum-das-panorama/besuch-planen/adresse/
Wil je meer te weten komen over het Pergamommuseum, lees dan verder op deze pagina.

Musea in Berlijn (deel 1) – Neues Museum

Berlijn telt heel wat musea en voor de bekendste hoef je zelfs niet ver te lopen, want die liggen allemaal bij elkaar op het Museuminsel (of het museumeiland) in de rivier de Spree. Het is zelfs één van de belangrijkste museumcomplexen ter wereld en staat sinds 1999 op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Zonder een museum binnen te lopen, is deze plek dus al de moeite van een bezoekje waard wanneer je in Berlijn bent 😉

Wij deden een beetje van beide: liepen rond in de omgeving van het Museuminsel en gingen ook hier en daar eens binnen, zij het beperkt omdat we ook gewoon graag buiten rondlopen om een stad te ontdekken 🙂

Neues Museum 

Het Neues Museum is vooral bekend voor zijn uitgebreide Egyptische tentoonstelling en de papyruscollectie, maar bevat ook het Museum voor Prehistorie en Vroege Geschiedenis en de Collectie Klassieke Oudheden.

Boeiend hoe trouwens nieuwe delen geïntegreerd werden in het bestaande gebouw en er oude, door de oorlog beschadigde muren mee opgenomen werden in dat nieuwe geheel zonder ze te verbergen. Ook het museumgebouw zelf vertelt op die manier een verhaal.

De Egyptische tentoonstelling en vooral de 3.000 jaar oude buste van de Egyptische koningin Nefertiti is een van de meest populaire bezienswaardigheden van Berlijn (van die laatste mag je trouwens geen foto nemen en daarover wordt heel streng gewaakt). Het is echt een uitgebreide en mooie collectie waardoor je je soms afvraagt wat er nog overgebleven is van mooie stukken in Egypte zelf wanneer je ziet hoeveel moois hier ligt.

Na de uitgebreide Egyptische collectie deden we ook de rest van het museum dat zeker even interessant, boeiend en verrassend was. We zagen er o.a. echt mooie juwelencollecties en een wel heel bijzonder, trompetachtig instrument uit lang vervlogen tijden dat ik nog nooit gezien had. Ook over de ‘goldene Hüte’ uit de Bronstijd had ik nog nooit iets gelezen of gehoord, maar blijkbaar zijn ze enorm zeldzaam en is er maar heel weinig over bekend, dus misschien is dat niet zo verrassend 😉
Ook leuk was de reactie van Maya die als student diergeneeskunde plots op een heel andere manier naar skeletten kijkt en meteen begon te zoeken naar wat ze al/nog kende en waarover ze een extra woordje uitleg kon geven.

Uiteindelijk liepen we toch een aantal uren rond in het museum en we zijn zeker niet bij elk infobord blijven staan om het te lezen. Wat ons betreft zeker een aanrader wanneer je van Egyptische kunst houdt, maar ook de andere collecties waren meer dan de moeite.

Alle praktische info over het Neues Museum lees je hier: https://www.smb.museum/en/museums-institutions/neues-museum/home/

Schloss Charlottenburg

Als je van paleizen houdt, dan moet je in Berlijn zeker een bezoekje brengen aan Schloss Charlottenburg. Het stamt uit de tijd van Pruisische vorsten en werd gebouwd eind 17de eeuw in opdracht van Sophie Charlotte, echtgenote van keurvorst Frederik III die later koning van Pruisen zou worden. Het slot was oorspronkelijk bestemd als zomerhuis voor Sophie Charlotte, later (na haar dood) zou het worden uitgebreid met een orangerie, de kenmerkende koepel en nog later met een volledig nieuwe oostelijk vleugel. 

De paleistuin is eigenlijk een groot publiek park van 55 hectare dat vrij toegankelijk is en graag gebruikt wordt door de Berlijners om te wandelen, de hond uit te laten, te joggen, te picknicken, … Omdat het er later op de dag nog regen voorspeld werd, verkenden wij eerst het park.
Direct achter het paleis liggen de barokke tuinen in Franse stijl, de eerste barokke tuin in Duitsland die naar Frans voorbeeld werd aangelegd. Het achterste gedeelte van het park is net het tegenovergestelde. Hier vind je kronkelweggetjes, een natuurlijk grasveld en hoge bomen, veel meer Engelse stijl.

In het natuurlijker deel van het park hadden we een onverwacht leuke ontmoeting met hongerige en vooral nieuwsgierige eekhoorntjes en koolmeesjes. Het zorgde ervoor dat we ons een hele tijd lieten entertainen en probeerden deze vliegensvlugge diertjes op foto en film vast te leggen. Een superschattige terriër kwam een de idylle verstoren, al was het beestje zelf eigenlijk ook een streling voor het oog en uitermate gehoorzaam. Maya maakte tientallen foto’s, ik deed een poging om filmpjes te maken met mijn smartphone.

Met een brede glimlach op ons gezicht gingen we verder op verkenning.
In het park staan verschillende bouwwerken. Halverwege de tuin staat een mausoleum met een kleine zuilengalerij. Hier vind je de tombes van koning Friedrich Wilhelm III, keizer Wilhelm I en hun echtgenotes. Met een algemeen toegangsticket voor het paleis mag je ook hier een kijkje binnen nemen. Het gebouw is sober aan de buitenkant, maar toch behoorlijk indrukwekkend ingericht aan de binnenkant.

 Aan de noordoostzijde van de tuin, langs de rivier de Spree, staat ook nog het Belvedere. Een paviljoen dat deed dienst als vakantieonderkomen, theehuis en in tijden van oorlog ook als uitkijktoren. Dat zag er echter gesloten uit en dus liepen we maar weer verder want er was uiteindelijk nog een volledig kasteel te bezoeken 😉

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het slot vrijwel volledig vernietigd, maar intussen is het volledig opnieuw heropgebouwd. De inboedel ging echter ook verloren en wat je nu ziet, is dus niet meer origineel. Dat betekent echter niet dat het niet mooi is, wel integendeel. Je hebt niet veel verbeelding nodig om je even een prins(es) of koning(in) te wanen terwijl je door de gangen wandelt en van kamer naar kamer gaat. Prachtige houten vloeren, mooie wandbekleding, imposante luchters, indrukwekkende hoeveelheden zilverwerk, porselein en een kamer die volledig volgepropt is met Delfts blauw. In de grote zalen kon heel wat volk ontvangen worden voor een stevig feestje en kon je een blik op de (Franse) tuin werpen.

Als afsluiter gingen wij nog even naar de taverne in de orangerie. Een eenvoudige taverne met deels zelfbediening en een ietwat bohemien inrichting, misschien niet meteen wat je zou verwachten bij een paleis, maar wel verrassend gezellig (allen jammer dat we de zon moesten missen). We gingen elk voor een koffie of thee en een ander stukje gebak, en ze waren alle drie erg lekker 🙂

 

Berlijn – de muur

Denk je aan Berlijn, dan denk je aan de Berlijnse Muur. In 1961 bouwde de DDR een gigantische betonnen muur om West-Berlijn heen, zodat de inwoners van Oost-Berlijn en bij uitbreiding de rest van de Duitse Democratische Republiek niet meer zo eenvoudig via West-Berlijn naar het (kapitalistische) westen konden vluchten. De muur trok niet enkel een fysieke scheiding door de stad, maar verscheurde ook hele families en buurten. Het zou 28 jaar duren eer de Berlijnse Muur, in 1989, ten val kwam en de stad opnieuw één geheel kon worden.

Nog steeds zijn de herinneringen aan deze periode prominent aanwezig in de stad, met restanten van de muur die deels behouden werden en verschillende gedenkplaatsen, infopunten en musea die werden opgericht. Wij kozen voor de zichtbare restanten uit het verleden en lieten onze wandelingen deels gelijk lopen met de locatie van de legendarische muur.

In de wijk Mitte loopt de Bernauer Strasse, een plek waar heel wat Duitsers nog probeerden de grens over te steken. De ramen van de huizen in Oost-Berlijn stonden immers op de grens, al duurde het niet lang voor de autoriteiten alle gebouwen lieten blokkeren. Bij het overgebleven stuk muur in de Bernauer Strasse staat een gedenksteen voor deze mensen en je kunt ook meer over de muur te weten komen in het gratis museum.

Aan de andere kant van de Bernauer Straße staat het Documentatiecentrum Berliner Mauer met een uitkijktoren. Vanaf een platform op de vijfde verdieping kan je een stuk van het grensgebied en een oude wachttoren te zien. Wat moet dit toch een vreselijk tijd geweest zijn, zo’n verdeelde stad met een strook niemandsland en een muur als scheiding tussen 2 werelden.

Op de Potsdamer Platz, waar ooit de muur dwars over het plein werd gebouwd, zijn nog kleine stukjes Berlijnse Muur te bezichtigen en er hangen foto’s van hoe de plek er uit zag toen de muur het plein, de stad en het land verdeelde. Deze restanten van de muur hangen helaas intussen vol kauwgum en vormen verder bijna continu de achtergrond voor selfies, niet meteen de beste plek om een stukje geschiedenis te ‘proeven’.

Of voorzien van meer actuele referenties, dat ook.

Een beetje verder, op de Leipziger Platz, staan nog enkele segmenten van gerestaureerde authentieke muurschilderingen. Genuine Vintage Street Art als het ware 😉

 

De East Side Gallery (in de Mühlenstrasse, langs de Spree) is de naam van het bekendste en langste stuk muur dat nog staat. Met zijn 1.316 meter is het ook de langste kunstgalerie in de buitenlucht. Het is er bovendien ook heel aangenaam wandelen, zeker langs de Spree, tussen de Oberbaumbrücke en het Ostbahnhof.

Na de neergang van de Berlijnse Muur in 1989 werd dit stuk muur aan de oostkant door 118 kunstenaars uit 21 landen beschilderd. Voordien was de oostkant van de muur altijd onbeschilderd gebleven, in tegenstelling tot de westkant. Op pakweg een half uurtje kan je de langs de muur in beide richtingen wandelen, beetje afhankelijk van hoeveel foto’s je wil nemen van de kunstwerken en de omgeving 😉

De East Side Gallery is intussen echt een gedenkplaats. Door uitlaatgassen, de invloed van het weer en ouderdom vertoonden beroemde afbeeldingen zoals de kus tussen de Oost-Duitse leider Honecker en zijn Russische tegenhanger Brezjnev, of de Trabant die uit de muur lijkt te komen, steeds meer barsten en afbladderende verf. Bovendien rotte de muur aan de binnenkant en brokkelde af aan de buitenkant om nog maar te zwijgen van de impact van mensen die stukken uit de muur hakten als souvenir en ongewenste graffiti achterlieten boven de kunstwerken.


In 2008 kreeg de East Side Gallery een opknapbeurt. In totaal werden meer dan 800 muurstukken en een 100-tal kunstwerken gered. De meeste kunstenaars die in 1990 hun werk op de muur zetten, werden betrokken bij de restauratie die ruim een jaar duurde.

 Kortom, nog heel wat te zien van die Berlijnse muur en nog veel meer over te lezen, verspreid doorheen de stad.

Cloudy Oostende

Sinds we in 2016 een vrijgezellendag op pinksterzaterdag organiseerden in Oostende proberen we er jaarlijks nog steeds eens met (een deel van) dat gezelschap op uit te trekken. En omdat Oostende nu eenmaal heel vlot te bereiken is met de trein vanuit Gent en er altijd wel iets te beleven valt, trekken we doorgaans dezelfde richting uit. Beetje wandelen, wat cultuur opsnuiven, iets eten en drinken en vooral veel bijpraten, meer moet dat niet zijn 😉

Het weer zat een beetje tegen, maar dat kon de pret niet drukken. Na de trein namen we deze keer meteen de kusttram richting Oosteroever. Daar was een deel van ons gezelschap immers nog nooit geweest en zo kon er weer iets nieuws ontdekt worden. Met de nieuwe Crystalshipkaart bij de hand konden we sowieso al de streetart onderweg in de gaten houden en uiteraard moest die regelmatig op foto worden gezet (dat heb je wanneer een deel van het gezelschap actief is op de socials 😉 )

Zat het weer wat tegen, dan hadden we net geluk met een extra kunstevenementje en zo kwam het dat we een kunstgalerijtje binnenstapten, waar we heel vriendelijk ontvangen werden en uiteindelijk ook iets langer bleven om te genieten van een heerlijke kop foffie of thee (kwestie van dat regenbuitje aan ons voorbij te laten gaan).

Door het mindere weer waren er ook beduidend minder dagjestoeristen en moesten we niet lang aanschuiven voor een plekje over de gratis overzetboot.

Terug op de andere oever was het intussen tijd om naar onze lunchplek te gaan, in Bar Bristol op het Leopold I-plein. Vriendelijk ontvangen, leuke inrichting (al was het wel even wennen aan het rode licht in de toiletten, totaal ander sfeertje) en een mooie lunchformule (verplicht vanaf 5 personen, met minder kan je van de kaart kiezen).

Na een uitgebreide lunchbabbel besloten we toch nog even de benen te strekken en sprongen hier en daar nog even binnen, o.a. bij chocolatier Oliver Willems (die o.a. Ensorpralines ontwikkelde en nog veel meer lekkers in de vitrine had liggen).

Al wandelend op de dijk, langs de Venetiaanse galerijen, bleek het net de laatste weekend van de fototentoonstelling van Arno te zijn. Niet zo heel groot, maar wel met prachtige foto’s, heel verhalend en ook wel emotioneel. Duidelijk veel meer dan gewoon een reeks foto’s, zonder meer. Blij dat ik dit toch nog gezien heb.

De dag was weer veel te kort en Oostende had nog zoveel meer te bieden. Ik kijk al uit naar een volgend bezoek, want in Oostende ben ik intussen toch wel een stukje van mijn hart verloren.

Assepoester

Vorig jaar schreef ik al eens een blogpost over Het Geluidshuis en de vele toffe audioverhalen die zij maken. We zijn al jaren fan, alle heerlijke hoorspelen hebben hier een ereplaats in Maya’s boekenkast en worden nog steeds (her)beluisterd. Batavia, de podcast voor volwassenen, was in 2023 een heerlijke ontdekking voor mezelf. Ik vond het zalig om gedurende zes weken uit te kijken naar de volgende afleveringen (en neen, ik wilde niet binge-luisteren, het wachten maakte deel uit van het genieten van elke nieuwe aflevering).

Intussen lanceerde Het Geluidshuis ook reeksen voor de jongste oortjes met o.a. Kabouter Korsakov en de herwerking van een aantal klassieke en wereldberoemde sprookjes (Er-waren-eensjes-reeks). Groot was onze verrassing én het enthousiasme (ja, ook bijna 19-jarigen durven al eens stuiteren van plezier wanneer er een pakje van Het Geluidshuis afgeleverd wordt) toen we een kersvers exemplaar van Assepoester in ontvangst mochten nemen. We genoten van de ‘unboxing’ zoals dat tegenwoordig heet. Hoe mooi kan je het inpakpapier laten passen bij de inhoud, toch?

We scanden al eens de QR-code en ontdekten de kei-coole soundboard die je kan gebruiken wanneer je zelf het verhaal gaat voorlezen. Tussen de tekst staan kleine symbolen die aangeven wanneer er een geluidje in de app beschikbaar is om je verhaal extra kleur te geven. Superleuk gevonden vind ik dat en wellicht ideaal om sommige kindjes net iets meer bij het verhaal te houden 😉

Wie niet zo sterk is in voorlezen moet echter geen schrik hebben, wel integendeel. Bij het boekje zit nog steeds een cd en daarop leent de onovertroffen Warre Borgmans zijn zalige voorleesstem uit om de kleine en grotere oortjes te verwennen met een verhaal.
Gezien het erg drukke werk- en studeerschema zowel bij Maya als bij mezelf, stelden we het luisteren uit tot het weekendontbijt. Het perfecte moment om even helemaal te ontspannen en te genieten voor we aan de slag zouden gaan met studeren en andere taken op onze uitgebreide to do-lijst 🙂

En genieten, dat deden we. Het klassieke verhaal kreeg een aantal leuke aanpassingen, signatuur van Het Geluidshuis. Een fijne portie humor, wat gelaagdheid hier en daar die ook de oudere luisteraars een extra (glim)lach ontlokt zonder dat het de kleintjes zou storen. De genderswap van de toverfee, de gouvis met zijn korte geheugen, … Ja, we hebben gelachen aan de ontbijttafel.

De scenaristen van Het Geluidshuis zorgen er ook hier weer voor dat je als volwassene echt wel minstens even hard kan genieten van het verhaal. Assepoester is een heel grappig en vrolijk verhaal geworden vol knipogen, perfect om voor te lezen of te beluisteren.
Ik denk dat het duidelijk is dat wij alvast fan zijn, en dat ook dit boekje een plek krijgt in Maya haar favoriete boekenrij 🙂

Alle praktische info over dit en alle andere verhalen van het Geluidshuis vind je op hun website: geluidshuis.be