Maandelijkse archieven: juli 2020

Waterloo

Op stap gaan in eigen land is hipper dan ooit maar eigenlijk zijn wij daar altijd al fan van geweest.
Eerder dit jaar had ik besloten dat ik die befaamde leeuw van Waterloo wel eens in het echt wou zien. Dat idee had zich een vijftal jaar geleden al in mijn hoofd genesteld, toen ik hoorde dat de site – naar aanleiding van het 200-jarig jubileum van de slag – heel wat moderner, interactiever en interessanter geworden was. Ik dacht ‘we laten dat jubileumjaar voor wat het is en nemen er later wel eens een kijkje wanneer het er minder druk is’. Uiteindelijk werd dat dus vijf jaar later en door de coronacrisis (met lagere bezoekersaantallen en op voorhand te reserveren tickets) zeker ook een stuk rustiger 😉

En aldus geschiedde: op 21 juli, de nationale feestdag en heerlijk (Belgisch) zomerweer, trokken wij niet naar de kust of de Ardennen maar richting centrum van het land, Braine-l’Alleud ofte Eigenbrakel om precies te zijn.
De site van Waterloo bestaat 4 te bezoeken punten: het (ondergronds) memoriaalmuseum, het panorama, de heuvel met de leeuw (uiteraard) en de hoeve d’Houjoument.

Het memoriaalmuseum (Mémorial 1815) vertelt het verhaal van de wereldberoemde Slag bij Waterloo. Het museum opende zijn deuren op 22 mei 2015, kort voor de tweehonderdjarige herdenking van de slag. Het museumgebouw is ondergronds aangelegd om het historische slagveld niet te verstoren. Het voormalig bezoekerscentrum werd gesloopt en het Wassenbeeldenmuseum maakte plaats voor een nieuw restauratiegebouw.

Een 1815 m² (van waar zou dat getal toch komen 😉 ) grote tentoonstellingsruimte toont onder meer via diorama’s de gebeurtenissen die leidden tot de veldslag en de gevolgen die deze had voor Europa na de overwinning van de hertog van Wellington op Napoleon Bonaparte. Bij de ingang krijgen we meteen een reusachtige maquette te zien waar ruim veertig jaar aan gewerkt werd door een Nederlander en die nog maar heel recent naar het Mémorial verhuisde.

Er ging veel aandacht in het museum naar interactieve opstellingen: schilderijen met bewegende kruitdampen of voorbijvliegende sneeuwvlokken, een bovenaanzicht op het slagveld als was het een computerspel, … het zijn maar enkele van de opstellingen die vlot de aandacht vangen van jong en oud. Er is een behoorlijk indrukwekkende filmprojectie op een panoramisch 3D-scherm van 25 m breed die de slag in beeld brengt.

Van het museum trokken we naar Het Panorama, een groot rond gebouw ontworpen voor een doek van 12 m hoog en 110 m lang dat kunstschilder Louis Dumoulin in 1912 maakte. Door het verhoogde midden van de rotunda en het perspectieftalent van schilder krijg je als toeschouwer het gevoel dat je echt uitkijkt op taferelen die zich afspeelden tijdens de Slag bij Waterloo. Geluidseffecten geven de toeschouwer een zo realistisch mogelijke ervaring van het gevecht tussen de infanterie en de cavalerie. Veel ouder en minder modern dan de 3D-film die in het Mémorial te zien is maar toch nog steeds een mooie ervaring.

Na het Panorama trokken we naar buiten om de befaamde leeuw zelf eens wat nader te bekijken. Het monument bestaat uit een reusachtige gietijzeren leeuw die op een kunstmatige heuvel van 45 meter boven de omringende vlakte prijkt. Koning Willem I gaf op 28 juli 1815 al opdracht tot het oprichten van een monument, slechts veertig dagen na de veldslag! De uiteindelijke constructie vond plaats tussen 1823 en 1826. De heuvel, sokkel en de leeuw geven het monument een totale hoogte van 51,45 meter. Bij de bouw werd een trap van 226 treden aangelegd, de (huidige) leuning kwam er pas later.

De beklimming mag best pittig genoemd worden (en je voelt het dan toch wel een beetje dat je een mondmasker draagt). Het uitzicht boven is behoorlijk indrukwekkend: nooit gedacht dat we nog zo’n landelijke omgeving zouden zien zo dicht bij Brussel.

Waar in het museum alles perfect geregeld was qua social distancing (met pijlen en kruisjes en ontsmettingsgels) liep het hier een klein beetje mank. Beneden aan de trap wel ontsmettingsgel beschikbaar (nuttig want de meeste mensen gebruikten toch wel de leuning) maar pas boven zien we het bericht dat er eigenlijk slechts 10 mensen tegelijk op het monument mogen zijn en dat je elkaar niet mag kruisen op de trap. We staan zeker met 20 mensen boven maar gelukkig houdt iedereen wel netjes het mondmasker op en probeert toch een beetje in de eigen bubbel te blijven. We proberen een goed moment te prikken om zo weinig mogelijk mensen te kruisen op de trap naar beneden en dat lukt vrij aardig (oef).

Eens beneden besluiten we eerst iets te eten. Er is een restaurant en een brasserie op de site maar we hebben een picknick meegebracht en ook dat is geen enkel probleem. We kunnen rustig aan een picknicktafel (of op het gras) zitten op het terrein.
Ondertussen kijken we nog even naar een kleine demonstratie hoe de soldaten toen hun geweer moesten laden: veel kans dat je als soldaat al lang getroffen werd door een kogel voor je de kans kreeg om te herladen eigenlijk (de andere animaties gingen die dag niet door).

Na de middag deden we nog een laatste stukje van ons bezoek: de hoeve Hougoumont. Je kan je met de paardenkar naar de site laten voeren maar wij kiezen voor een wandeling (amper 1,5km en met het prachtige weer heerlijk om te doen).

De versterkte hoeve speelde een grote rol in de Slag bij Waterloo. Napoleon slaagde er niet in, ondanks herhaalde aanvallen, de hoeve te veroveren.  In 1815 lag achter het domein, in de richting van de Fransen, een groot park met bomen, omgeven door een dichte haag en een sloot. Het park belemmerde het zicht van de Fransen op Hougoumont. Er werd een harde strijd gestreden en de Fransen konden even de hoeve binnenbreken maar werden uiteindelijk toch verdreven door de Engelsen.

In een gerestaureerde schuur krijgen we opnieuw een mooi visueel schouwspel te zien. Ondertiteling ware misschien iets handiger geweest om alles nog beter te begrijpen maar de slag wordt er op een originele manier in beeld gebracht.

In de tuin is er sinds kort ook een extraatje voor de kleintjes: enkele boerderijdieren waarover de conciërge en dierenverzorger enthousiast (in het Frans) vertelt. Na het stukje over de Vlaamse reus laten we dat deel van de toelichting aan ons voorbijgaan maar ’t is zeker een goed idee om een stukje van de boerderij ook opnieuw ’tot leven te brengen’ en er een educatief luik aan te koppelen.

Uiterst tevreden over ons bezoek wandelen we terug naar de hoofdingang en de parking.

Ons gedacht: een bezoek aan Waterloo is zeker niet oubollig maar meer dan de moeite waard, voor jong en oud. Het museum is modern en interactief, met aandacht voor de jonge bezoekers. Er is heel wat informatie te lezen op de muren en je kan gratis een audioguide downloaden op je smartphone die je nog veel meer uitleg geeft.

 

Het Memoriaal is elke dag open. De hoeve van Hougoumont is geopend op woensdagmiddag, zaterdag, zondag en feestdagen. Momenteel is – ten gevolge van corona – bezoek enkel mogelijk na reservatie van jouw ticket in een specifiek timeslot.

Alle praktische info lees je op: https://www.waterloo1815.be/nl/

 

 

 

 

Kleureyck

Het was al maanden geleden (van oudejaar eigenlijk) dat we nog eens samen afgesproken hadden, maar eindelijk was het toch zover: samen met de vrienden een Gents museum bezoeken en vervolgens iets eten.
We kozen voor Kleureyck in het Designmuseum en ik bestelde onze tickets online (ook al is het gratis als Gentenaar op zondagvoormiddag, als gevolg van de coronacrisis moet iedereen online, in een bepaalde timeslot, de nodige tickets bestellen maar dat loopt allemaal super vlot dus is eigenlijk niet zo erg).

Kleureyck is “een tentoonstelling over vernieuwend en divers kleurgebruik, waarin heden en verleden met elkaar worden verbonden” zo vertelt de online info mij. Het uitgangspunt van de tentoonstelling is het bijzondere kleurgebruik van Jan van Eyck, dat na de restauratie van Het Lam Gods opnieuw ten volle zichtbaar werd. Het kleurgebruik van de schilder vormt het uitgangspunt voor een selectie designers die een affiniteit hebben met kleur.

Wij zijn alvast benieuwd en schuiven iets na tien uur netjes aan in de rij, ontsmetten onze handen, laten onze tickets scannen en krijgen te horen dat we voor meer info de QR-code kunnen scannen op onze smartphone om zo alle informatie over de tentoonstelling te lezen. De weliswaar vriendelijke museumbediende blijkt vrij formeel, hij deelt duidelijk liever geen papieren waaier uit om in het museum te gebruiken aan mensen in het bezit van een smartphone. We besluiten er geen punt van te maken en volgen de pijlen die ons doorheen het museum zullen voeren.

We starten (en eindigen) via een aantal historische salons van Hotel de Coninck die omgevormd werden tot ‘experience rooms’ waarvoor hedendaagse designers worden uitgenodigd om een project te tonen of een werk te creëren binnen het thema kleur en zintuigen. (Door de coronamaatregelen kan helaas niet alles ervaren worden zoals het origineel voorzien was, altijd een beetje jammer natuurlijk want dingen kunnen aanraken maakt het zeker voor kinderen maar ook voor volwassenen soms net nog dat beetje leuker of interessanter).

Al in de tweede kamer worden we uitgenodigd om een gekleurd stukje steen te nemen, een QR-code in te scannen en ons stukje steen (dat we nadien mogen meenemen naar huis) deel te laten worden van een groter digitaal geheel. Op zich leuk maar het feit dat ik hiervoor online toch wel wat gegevens moest invoeren, deden mij vrij snel afhaken (zou ik te oud worden voor dat soort dingen of ben ik gewoon het vele inloggen en aanmelden een beetje moe, ’t zou kunnen).

De tentoonstelling is opgevat als een wandeling doorheen de zeven hoofdkleuren die Jan van Eyck en zijn tijdgenoten gebruikten en waarbij kennis, inspiratie en mystiek de onderlagen zijn. In verschillende kleuropstellingen worden projecten tentoongesteld van designers uit meerdere ontwerpgebieden (productontwerp, crafts, textielontwerp, grafisch ontwerp, juweelontwerp, architectuur,…). Sommige designers werken vooral vanuit een onderzoeksmatige benadering van kleur,  Anderen zijn meer geïnteresseerd in kleur en perceptie, of de invloed van kleur in een ruimtelijke context.

In de tentoonstellingsruimtes staat (helaas) niets van informatie op de muren of pancartes zoals we het eigenlijk gewoon zijn. Alle info over de tentoongestelde werken lees je online maar dat vind ik niet zo handig omdat ik mijn telefoon wil gebruiken om foto’s te maken en ik ook geen zin heb om de hele tijd op mijn scherm te zitten lezen. Ik besluit dan maar gewoon te kijken naar de dingen die ik zie en de indrukken op te nemen zoals ze op mij afkomen, zonder verdere uitleg.

Onderweg zie ik enkele papieren waaiers liggen met informatie: op zich zijn ze origineel vormgegeven (geïnspireerd op de kleurenwaaiers die je kan vinden bij verfwinkels: lange stroken die onderaan vast zitten met een pennetje waardoor je ze als een waaier kan openvouwen) maar ze zijn vrij groot en ze liggen me op de een of andere manier niet gemakkelijk in de hand. Ik blijf dus toch maar gewoon kijken naar de voorwerpen die ik zie zonder verdere uitleg of toelichting te lezen. Ik besef dat ik daardoor dingen mis maar dan is dan maar zo, soms is gewoon naar dingen kijken die je mooi vindt goed genoeg 😉

We lopen ook nog even naar de bovenverdieping om nog eens een kijkje te nemen in de vaste collectie waar ik toch ook wel bepaalde kleurenlinken zie met de tijdelijke tentoonstelling 😉

Iets sneller dan verwacht, minder dan 1,5u later, zijn we rond (op de website staat om het bezoek te beperken tot 1,5u dus daarin zijn we zeker geslaagd). We hebben zeker heel wat mooie stukken gezien maar blijkbaar was ik niet de enige die het gevoel had ergens een beetje ontgoocheld of misschien eerder ‘onvoldaan’ te zijn.
Lag het aan de corona-omstandigheden (en het feit dat we de hele tijd met een mondmasker moesten rondlopen en regelmatig onze handen ontsmetten), lag het aan het ontbreken van informatie in de tentoonstelling zelf (op de muren of pancartes) en de overschakeling naar vooral digitale informatiedeling of was het nog iets anders, ik kan er niet direct de vinger op leggen maar het leek alsof we iets misten.
Blij dat ik eindelijk mijn favoriete Gentse museum terug zag maar iets minder enthousiast dan anders dus, kan gebeuren.

 

 

Het museum is op dit moment enkel open voor een bezoek individueel of met je gezin of bubbel. Reserveer je ticket vooraf op www.designmuseumgent.be/tickets. Dat is de enige manier om het museum te bezoeken.

Wandelen

Ik ben wel een ‘stapper’ maar niet dat ik volop wandelingen plan als uitstap (gewoon eerder dat wij tijdens onze uitstappen veel wandelen, vaak in de stad omdat dit nu eenmaal een interessante manier is om kennis te maken met een plek en daarnaast zal ik bv een deel van mijn boodschappen eerder te voet doen ipv fiets of tram te nemen).
Door de coronacrisis en de daaruit volgende (semi)lockdown werd wandelen in de buurt een noodzaak (zowel fysiek als mentaal, zowel voor mij als voor Maya). Na verloop van tijd en ook wel dankzij de vele zonnige dagen maakten we van die nood een deugd en werden de wandelingen iets waar we bijna spontaan naar gingen uitkijken (of het misten wanneer het er door omstandigheden niet van kwam).

Ik besef dat we van geluk mogen spreken dat we in de groenere rand van Gent wonen. Ik hou er wel van om ook te kunnen ‘huizen en tuinen kijken’ tijdens een wandeling maar ging toch steeds meer genieten van de rust in het groen en zeker van het Parkbos. Al vermeden we het Parkbos bewust op zonnige weekenddagen en zochten we andere plekjes op toen er niet veel anders dan wandelen en fietsen mogelijk was en het er bij momenten behoorlijk druk was.

Nu velen weer andere dingen doen in hun vrije tijd blijven Maya en ik nog regelmatig wandelen. Het zorgt voor rust in mijn hoofd en minder verkramping in mijn ledematen want ik doe nog steeds bijna voltijds thuiswerk en dan wordt er veel te weinig bewogen want zelfs de afstand naar de koffie of het toilet zijn thuis immers beduidend korter dan op kantoor 😉

Regelmatig haal ik mijn telefoon boven om de mooie (of leuke) dingen die we zien vast te leggen en te delen met anderen. Die kleine gelukjes geven mij alvast een goed gevoel en zorgen ervoor dat ik er weer even tegenaan kan gaan. Voorlopig blijft ook Maya onze wandelingen leuk vinden, hopelijk kunnen we ze nog lang samen blijven doen en genieten van de mooie dingen rondom ons.

Heb jij zaken anders aangepakt tijdens de lockdown die je graag wil behouden?