Maandelijkse archieven: mei 2019

Albertina en Palmenhuis

Omdat het vrij fris was, besloten we tijdens onze citytrip nog een extra museum te doen. We waren er al eerder eens langs gelopen en kregen toen al het gevoel dat deze plek ons wel zou kunnen bekoren en dat bleek effectief zo te zijn.

Het museum werd genoemd naar de stichter van het prentenkabinet, hertog Albert Casimir van Saksen-Teschen. Het prentenkabinet bevond zich oorspronkelijk in Bratislava, de hoofdstad van Slowakije, maar verhuisde al in 1795 naar de tegenwoordige locatie in Wenen. In 1919 werden gebouwen en collecties eigendom van de Oostenrijkse staat. In 1920 werd de collectie samengevoegd met die van de Kaiserliche Hofbibliothek. Vanaf die tijd heten zowel het gebouw als de collectie Albertina. De collectie telt 65.000 tekeningen, meer dan 1.000.000 bladen grafiek en heeft werk van de laatgotiek tot de hedendaagse kunst.

Het museumgebouw zelf is prachtig. Het combineert moderne architectuur met de historische “Prunkräume” van de Habsburgers. Prachtige kamers, met indrukwekkende luchters en nog mooiere parketten en tapijten en heel wat details o.a. in de decoratie op deuren en muren.

Waar we in Schönbrunn niet mochten fotograferen, konden we hier (in behoorlijk rustige omstandigheden trouwens) meteen onze schade inhalen 😉

Ook de collecties bleken meer dan de moeite waard. Je krijgt er een prachtig overzicht van heel wat toppers, aangevuld met nationale helden die ik persoonlijk niet kende maar wiens werk ik echt wel schitterend vond.

Eén van de vele pareltjes uit het prentenkabinet

Enkele ontdekkingen (voor mij dan toch) uit de Oostenrijkse schilderkunst

Ferdinand Georg Waldmüller, schilder en schrijver uit de Biedermeiertijd met werk dat zo knap gemaakt is dat het echt bijna foto’s leken, zo ongelooflijk scherp en zo prachtig van kleuren!!

Friedrich von Amerling, Schilder (Biedermeier) die vooral bekendheid verwerft als portretschilder. Als één van de eerste wijkt hij af van de typische (ernstige) (statie)portretten maar schildert hij zijn onderwerpen vaak slapend of loom zoals dit deze allerschattigste baby met blozende kaakjes.

Rudolf von Alt maakte dan weer furore als landschapsschilder en architectuurschilder waarbij hij in zijn waterverftekeningen een grote mate van detail tentoon spreidde.

Peter Fendi (eveneens Biedermeier) geeft met zijn aquarelleren ook mooie inkijkjes in het leven van toen.

Er lagen ook enkele mooie tekening van Rubens én werk van Klimt

En dan volgde nog een mooie ronde twintigste eeuwse kunst met heel veel toppers, ken jij ze allemaal?

Alle info over het museum, een blik op de collecties en het gebouw, aankondigingen van nieuwe tentoonstellingen,… je leest het allemaal op de website van het Albertina.

Nadien gingen we naar het Palmenhaus, dat bijna letterlijk achter de hoek van het Albertina ligt.

Deze oude plantenkas is gevestigd in het park Burggarten in de tuin van het Hofburg Paleis. en werd in het begin van de 19de eeuw gebouwd. De achterwand maakte vroeger zelfs deel uit van de oude stadsomwalling. Begin 20ste eeuw werd ze verbouwd en kreeg ze de typische Jugendstilelementen die je nu nog kan zien. Het werd een van de mooiste glasconstructies van zijn tijd. De Oostenrijkse keizer gebruikte het Palmenhaus als plek om te ontspannen. Tegenwoordig doet het Palmenhaus dienst als cafe-restaurant.  Aan het einde van de 2Oste eeuw volgde een grondige restauratie. Beslist een aanrader om er eens langs te gaan (al was het maar gewoon om het blik te werpen op het gebouw en het interieur).

Meer foto’s en andere praktische info lees je op de website van het Palmenhaus

 

Schloss Schönbrunn

Wie Wenen bezoekt, ‘moet’ ook naar paleis Schönbrunn. Dit stuk cultureel erfgoed is sinds de jaren ’60 één van de drukst bezochte bezienswaardigheden van de hoofdstad. In 1996 werden het paleis en de tuinen door de UNESCO tot Werelderfgoed verklaard.

In de loop van de geschiedenis werd het slot meermaals vernield door brand of andere verwoestingen tijdens oorlogen. Maria Theresia, dochter van keizer Karel VI, maakte er de zomerresidentie van de Habsburgers van en dat zou zo blijven tot 1918. Onder de regeerperiode van Maria Theresia veranderde het gebouw ingrijpend. De huidige inrichting van het paleis stamt grotendeels uit deze periode en geldt als enige voorbeeld van de Oostenrijkse  rococo.
Begin 19de eeuw werd de façade van het paleis in het zogenaamde Schönbrunn-geel geschilderd. Deze kleur zal in de daaropvolgende honderd jaar een kenmerk zijn voor Oostenrijk-Hongarije, veel stations- en regeringsgebouwen kregen een zelfde laagje.

Bezoekers aan het kasteeldomein worden toegelaten in tijdsblokken, het is dus wel even opletten wanneer je een ticket aan de automaat koopt waar je mogelijks het eerste tijdsblok toegewezen krijgt dat nog beschikbaar is  (en je zal niet toegelaten worden wanneer je ticket een ander tijdsblok aangeeft, de controles zijn strikt).
Wij kochten ons ticket aan de kassa (omdat we niet helemaal zeker waren van onze keuze en nog enkele vragen wilden stellen) en de verkoopster gaf ons als tip eerst een stukje van de oranjerie (na Versailles de grootste in Europa vertelt een infobord ons) en de bijbehorende tuin te bezoeken om de wachttijd (een half uurtje) te vullen.
Doordat het nog maar april is, staan de meeste planten nog binnen en kan je enkel hier en daar eens binnengluren. Ook in de tuin is het aandeel groen en bloeiende planten nog beperkt. Meer tijd hadden we bijgevolg niet nodig om dit stukje te verkennen.

Het is even aanschuiven om binnen te geraken in het paleis zelf (zeker wanneer blijkt dat we sowieso onze rugzak en paraplu moeten achterlaten in de vestiaire en we daar nog eens moeten aanschuiven) maar uiteindelijk verloopt alles vlot.
Er mogen helaas geen foto’s genomen worden in het paleis maar (zo zal tijdens een ander bezoek later nog wel blijken) dat zorgt er voor dat we alles vlot kunnen bekijken én mooi kunnen doorlopen.
Er zijn audiogidsen ter beschikking in verschillende talen, ik kies meteen voor Duits (M. gaat uiteraard voor Engels) en luister met veel plezier naar de uitleg. Nederlands is helaas niet beschikbaar in gesproken versie, maar er is wel een samenvatting op papier beschikbaar en dus kan Maya ook volgen (al is het voor haar iets omslachtiger want zij moet eerst lezen en dan kijken terwijl wij kunnen rondlopen, rondkijken en tegelijkertijd luisteren naar de uitleg).

Ondanks het grijze weer en het prille seizoen kunnen we de inrichting van de tuin / het kasteelpark wel waarderen. De bomen vormen mooie lanen, er zijn heel wat beeldhouwwerken en vijvers die het park verder ‘aankleden’. De dierentuin in het kasteeldomein bezochten we niet (daarvoor heb je ook een ander toegangsticket nodig).

Waar we wel even halt hielden, was aan het doolhof  (of eigenlijk twee: een kleintje met lage haagjes en een grote met hoge hagen en als ultiem doel een groot uitkijkplatform rond een grote plataan). We gingen de uitdaging aan en het kostte ons best wel wat tijd om het platform te bereiken maar het is ons uiteindelijk wel gelukt 🙂

Het meest opvallende aan het paleisdomein is de Gloriette, een bouwwerk dat de slottuin afsluit. Het gebouw diende als blikvanger aan het einde van de tuin en tegelijkertijd als uitzichtpunt over de tuin (en de stad). Het is de grootste gebouw in zijn soort ter wereld met een breedte van 84,3 meter (inclusief de trappen zelfs 135,3 meter), een diepte van 14,6 meter en een hoogte van 15,95 meter. Het gebouw werd gebruikt als dinerzaal en locatie voor feesten en ook als ontbijtruimte voor keizer Frans Jozef I. Na de restauratie eind jaren 90 kwam er een café in de voormalige eetzaal (we hebben het niet uitgetest).

Wij vonden een bezoek aan Schönbrunn zeker de moeite waard (al hebben we in Frankrijk zeker ook al paleizen bezocht die ons minstens evenzeer konden boeien).
De metro bracht ons snel ter bestemming.  Die metro is trouwens het ideale transportmiddel in de stad: stipt, deels onder en deels boven de grond, hele ruime diensturen, netjes, … Kortom, ideaal om je zonder hinderpalen snel door de stad te verplaatsen. wij kochten een driedagenticket en Maya mocht gewoon gratis met ons meereizen.

Alle info voor een bezoek aan het paleis (inclusief heel wat beelden van het interieur) vind je op de website van Schloss Schönbrunn.

 

 

 

Tuinieren is genieten

Steeds meer geniet ik van werken in de tuin, al moet ik er wel aan toevoegen dat ik zeker geen slaaf van mijn eigen tuin wil worden. Bij ons dus geen arbeidsintensieve toestanden of daar streef ik in elk geval naar, al vraagt elke tuin zijn onderhoud natuurlijk 😉
De tuin van mijn vader, dat is een ander verhaal. Het aantal uren onderhoud is ontelbaar maar hij doet dat erg graag, al heel zijn leven lang. Het is dan ook met plezier dat ik er zo nu en dan een dagje ga helpen.

Bloemen snoeien of planten, groente zaaien of oogsten, de vogeltjes (o.a. veel mezen en vinken maar ook de specht is vaste klant) die blijvend komen snoepen van de mandjes gevuld met zelf gekraakte okkernoten van onze eigen boom (die vinden ze veel lekkerder dan die gekochte zaadbollen, want deze lieten ze gewoon beschimmelen), het is heerlijk ontspannend.
Bij mooi weer eten we ook buiten op het terras of drinken er een koffietje in de namiddag, en dat is dubbel genieten.

Daarom nog eens een fotoreeks van het groene paradijsje dat deze tuin nog steeds is, ook al ligt hij er misschien niet altijd perfect bij (of toch niet volgens zijn normen).

Naast de gewone irissen, die al waren uitgebloeid, lieten er nu ook hele fijne exemplaartjes op verschillende plaatsen hun kopjes zien.

De pioenen doen het iets minder dit jaar (effect van de droogte?), maar het Zeeuws knoopje bloeide vrolijk.

Van de kattenstaarten overleefden er na verschillende jaren nog slechts een paar planten, maar intussen groeien er al nieuwe in de serre. Duizendschoon komt dan weer overal te voorschijn piepen in verschillende kleuren (en intussen staan er ook alweer zaailingen op te groeien in de serre).

 

Ook het Vingerhoedskruid (digitalis) heeft zichzelf rijkelijk uitgezaaid in de tuin en staat al weelderig te bloeien in verschillende kleuren. Altijd grappig om de hommels in de bloemen te zien kruipen en ze volledig bedekt met stuifmeel weer te voorschijn te zien komen.

 

Met de rozen gaat het soms wat moeilijk maar de klimrozen over de grote pergola doen het steeds supergoed (de gele ruiken heerlijk, de rode zijn iets later maar altijd uitermate uitbundig in aantallen), en de nieuwe plantjes zijn prachtig van kleur, hopelijk groeien ze ook met plezier.

 

In de tuin ook verschillende exemplaren Clematis, waarbij de ene ook al iets beter groeit dan de andere maar de bloemen die er stonden waren toch om te mooist.

 

Na het tuinieren is mijn hoofd meestal helemaal zen, al durft mijn lijf wel eens protesteren wanneer ik bv toch net iets te veel of te lang gebogen heb gestaan 😉

Kerken in Wenen

Tijdens onze wandelingen doorheen Wenen kwamen we heel wat kerken tegen (en dan hebben we er ongetwijfeld nog meer niet gezien dan wel). We zijn verre van ‘kerkgangers’ maar een portie religieuze architectuur van tijd tot tijd dat kunnen we wel smaken 😉

Het is ook een vrij eenvoudige manier om Maya met verschillende stijlen kennis te laten maken (zonder dat we er altijd veel uitleg bij geven maar we wijzen haar soms wel op bijzondere kenmerken hier en daar en laten haar zo toch een beetje proeven van architectuur).

De Votivkirche was in elk geval al een heel mooi voorbeeldje van neogotiek. De kerk werd gebouwd als bedanking na de mislukte aanslag op de Oostenrijkse keizer Franz Joseph. De torens van deze kerk zijn trouwens de op een na hoogste van Wenen (die eer krijgt een ander religieus gebouw, de Stefansdom).

Van de Stefansdom (met de hoogste toren van Wenen en zelfs één van de hoogste kerktorens ter wereld) kon vooral het dak ons eigenlijk bekoren (wel moeilijk op beeld te zetten doordat er weinig open ruimte rond de dom is). Het was er ook behoorlijk druk en dus wierpen we maar kort een blik naar binnen. Deze rooms-katholieke kathedraal is de grootste van het land en ook een van de belangrijkste gotische bouwwerken in Oostenrijk.

We zagen ook enkele staaltjes van zuivere (Jezuiëten)barok, uitermate overdadig zoals enkel barok dat is.

Van een heel ander kaliber was dan weer de Grieks-orthodoxe kerk die op onze wandelroute lag. Nu Maya (oud) Grieks studeert op school vond ze het wel fascinerend om de teksten binnen te proberen ontcijferen (dat lukte slechts een klein beetje maar het was wel leuk om haar zo enthousiast te zien).

Opnieuw heel anders van stijl is dan weer de Minorietenkerk, gelegen aan het rustige Minorietenplein (ideaal trouwens om even te genieten op een bankje). In de kerk bevindt zich een mozaïekkopie van Het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci.

De laatste in dit rijtje is de Karlskirche aan de gelijknamige Karlsplatz. Deze rooms-katholieke kerk kreeg een portico naar antiek voorbeeld maar Maya wees ons meteen op een aantal punten waarbij het portiek voor haar duidelijk afweek van een ‘echt’ klassiek bouwwerk. Op zo’n momenten werpen de extra toelichtingen van de leerkracht Latijn hun vruchten af 😉

We bleven er nog even nagenieten van het mooie weer die dag en waren daarin duidelijk niet de enigen, Wenen geeft de bewoners en bezoekers ook heel wat mogelijkheden met de vele parken en pleinen in de stad en dat vonden wij hoogst aangenaam 😉

 

 

Wenen in beeld – een blik op de stad

Tijdens een citytrip wandelen wij standaard heel wat af, het is voor ons de leukste manier om een stad beter te leren kennen. Je kan gemakkelijker even halt houden dan met de fiets, even een terrasje doen of een winkeltje binnenstappen of kort even binnen kijken in een openbaar gebouw…
Dagelijks deden we toch tussen de 20.000 en de 30.000 stappen, dan mag je jezelf al eens trakteren op koffie en gebak in de namiddag 😉
We gebruikten de voorgestelde wandelingen uit de Momoreisgids (vroeger 100% gidsen, bizarre naamswijziging trouwens als je ’t mij vraagt) maar weken er regelmatig van af omdat we net iets te veel heen en weer werden gestuurd en het handiger was om bepaalde stukken van verschillende routes te combineren.
In Wenen bestaat een heel groot deel van de binnenstad uit mooie straten met knappe gebouwen, meestal klassiek, soms verrassend modern, kerken, mooie winkels, parken, … heel veel om te bekijken dus 🙂

Uiteraard konden we ook het Sisikasteel en de paardenkoetsen niet zomaar voorbijlopen (al was Maya er van overtuigd dat de paarden niet altijd even gelukkig waren of op hun gemak wanneer ze naar hun gedrag en hun oren keek, ze heeft er echt wel al oog voor ondertussen).

Vaak zijn de gebouwen groot en imposant maar soms zit de schoonheid of het bijzondere ook in galerijtjes, in extra elementen op of aan gebouwen, in monumenten in parken, …

En wanneer je nog beter kijkt, dan zie je nog meer details die een glimlach op je gezicht toveren …

Nürnberg

Op onze reis naar Wenen de voorbije paasvakantie maakten wij tijdens de heenreis een tussenstop in Nürnberg. We logeerden er, zoals eerder al gezegd, in een mooi Novotel waar we gerust nog eens willen halt houden. Doordat onze reisroute minder dan 700 km bedroeg, we ’s morgens vertrokken waren en de baan op zondag echt wel rustig was (en je bovendien in Duitsland toch een stuk sneller kan/mag rijden) waren we in de late namiddag al ter bestemming en hadden we na inchecken nog ruim de tijd om op verkenning te gaan in de stad.

Het Beierse Nürnberg is best wel de moeite van een bezoekje waard. Het is één van de weinige Duitse steden die de oorspronkelijke vestingsmuren en torens grotendeels heeft behouden. De stad zelf telt iets meer dan 500.000 inwoners en vormt samen met de omliggende gemeenten Fürth, Erlangen en Schwabach de zogeheten Metropolregion Nürnberg, een agglomeratie van 3,5 miljoen inwoners.

Tussen de muren een mooie wandelzone met stukjes groen en recreatieruimte (o.a. een groot skatepark).

Ook de rest van de binnenstad heeft heel wat mooie plekjes, met o.a. heel wat kerken. Veel gebouwen zijn ook opgetrokken in een roze steen, typisch voor de regio.

Ook kunst in verschillende maten en stijlen te zien hier 🙂

  

Een wandelingske over de oudste vrije hangende brug in Duitsland (gelukkig had Maya niet al te veel last van hoogtevrees, al bleef ze liever niet stilstaan om even van het uitzicht te genieten).

We deden ook nog een kleine wandeling omhoog om een kijkje te nemen bij het Nürnberger kasteel.

Iets lekker eten of drinken was ook geen enkel probleem. Verschillende pleintjes hebben terrasjes en er waren – naar analogie met de kerstmarkten – ook een aantal paasmarkten met stalletjes waar je zowel iets te eten als allerlei geschenkjes en paasgerelateerde spulletjes kon kopen.

Kortom, Nürnberg is best wel de moeite om het even met een bezoekje te vereren 🙂

 

Park Halfweg

Vandaag andermaal op pad voor het werk, deze keer slechts een halve dag en dichter bij huis: opening van park Halfweg, tussen de Noorderlaan en de Drongensesteenweg in Gent. Helaas zat het weer wat tegen, vooral de temperatuur en de harde noordenwind. Gelukkig hielden we het wel droog 😉

Een nieuw park van ca. 20 ha dat zeker veel gebruikt zal worden en een mooie groene schakel vormt tussen de Blaarmeersen en de Bourgoyen-Ossemeersen. Nu maar hopen dat iedereen er mee zorg voor draagt.

Meer weten over het park? Dan kan je in deze perskamer terecht 🙂