Maandelijkse archieven: september 2016

Parklife 2016

Het festival van Vlaanderen heeft er sinds vorig jaar een uniek evenement bij in Gent. Naast OdeGand, de start van het festival, is er kort nadien Parklife, een muzikale belevenis in de groene omgeving van het Parkbos.
We hadden dit jaar niet zoveel tijd maar besloten er toch gauw even heen te rijden en wat van de sfeer op te snuiven. Doordat we er erg vroeg waren (11u en sommigen waren hun stand nog aan het opbouwen 🙂 ) was het er nog niet zo druk en konden we rustig eens een kijkje nemen, de vele foodtrucks (beduidend meer dan vorig jaar) eens screenen (het zag er weer erg lekker uit) en naar de kids village gaan.

Je kon er zowaar een schilderij fietsen: een ongelooflijk leuk concept waarbij er een soort kom op een fiets gemonteerd staat. In de kom wordt een blad papier vastgezet en een rondje verf gespoten, dan is het fietsen geblazen en door de middelpuntvliedende kracht verspreidt de verf zich ‘straalgewijs’ naar buiten. Stap voor stap worden nieuwe kleuren toegevoegd en gefietst, op het einde nog enkel druppels verf in plaats van een rondje met een bloem/stervormig resultaat. Een portie glitters maakt het kunstwerkje af. Daarna overstappen op de ‘droogfiets’: trappen op de bijzonder pedalen stuurt lucht langs het kunstwerkje dat op deze manier sneller droogt (al lieten we de kaart nog even drogen aan de waslijn om helemaal zeker te zijn).

wp_20160925_11_23_10_pro
We liepen verder langs de Alprobar voor een smoothie en bestelden bij de pastabar een hapje dat we verorberden in de buurt van het podium. Kort maar krachtig en toch blij dat we er nog even tijd voor maakten in onze planning.

wp_20160925_11_47_03_pro

Parklifr is voorbij maar het Parkbos ligt er uiteraard nog. Zin om een kijkje te gaan nemen? Zeker doen, je kan er al mooie wandelingen maken. Meer info lees je op www.parkbos.be

 

Cultuurmarkt en OdeGand

De start van het cultuurseizoen in Gent is altijd een beetje bijzonder want dat betekent meteen een groot muziekfestival in de binnenstad. De voorbije jaren kochten (of kregen) we tickets en maakten dan een (soms moeilijke) keuze uit de binnenvoorstellingen, dit jaar besloten we het bij de buitenactiviteiten te houden. We trokken in de latere namiddag richting Kouter en gingen snuisteren op de cultuurmarkt. We ontmoetten er vrienden en kennissen en verzamelden informatie over de nieuwe programma’s van cultuurhuizen en musea.

wp_20160917_17_13_09_pro

Tussendoor sprongen we in de Mageleinstraat eens binnen bij chocolatier CacaOh!. We kregen er een enthousiaste toelichting over de soorten bonen en de verwerking ervan in de verschillende chocoladesamenstellingen. De man vertelde ons hoe hij zelf in Zuid-Amerika op bezoek ging bij cacaoboeren daar. Tot onze vreugde mochten we ook proeven en ja hoor, zijn bittere variant met 80% cacao smaakte heerlijk zacht in vergelijking tot sommige andere soorten die we vroeger al proefden of kochten. We lieten ons dan ook verleiden tot de aankoop van een reep extra donkere chocolade en een reep witte met karamel en zout (ook al yummie).

We sprongen nog even binnen bij vrienden waar we meteen mochten blijven voor een lekkere hap. Na het eten trokken S. en A. nog mee met ons richting Graslei voor de avondvoorstelling van OdeGand. We genoten van de muziek en van de acrobatische en poĂ«tische capriolen in de verte (we stonden wat ver, te ver voor mijn telefoon om foto’s van te maken maar goed genoeg om live mee te kunnen genieten). Als afsluiter andermaal een mooi en uitgebreid vuurwerk. De dochters hadden spijt dat de avond ‘nu al’ voorbij was maar de vermoeide mama’s vonden het meer dan welletjes en dus trokken we ‘moe maar voldaan’ zoals dat dan heet, elk naar onze eigen nestjes terug.

Creatief

Dat ze best creatief is, ons meisje. En de laatste tijd ook steeds vaker op eigen houtje, zonder dat ik mee moet doen (dat is wel eens leuk maar lukt niet altijd om er voldoende tijd voor te maken).
Deze zomer zag ze in een boekje iets van een whiteboard waarop je je schoolplanning kon maken. Omdat we hier zo geen bord hebben, besloot ze dan maar een variant hierop te maken met een stuk karton en oude fiches. Nu vult ze daarop elke week haar eigen planning in.

wp_20160920_19_36_13_pro

Op het einde van de zomervakantie kwam ze nog een reeks kaartjes en stickers tegen (van een actie in een grootwarenhuis), de kaartjes besloot ze niet meer te houden en de stickertjes die zou ze gebruiken om haar eigen dierentuin en kinderboerderij te maken. Momenteel nog een Work-in-Progress maar voorlopig mag het op de salontafel blijven liggen om er tussendoor nog een beetje aan verder te werken 🙂
De ijsberen zitten al in hun zwempoel, de tijgers in hun savanne, vooraan is een groot terrarium in opbouw, rechts achteraan de kinderboerderij…

wp_20160920_19_35_47_pro

De nieuwe leraar heeft intussen ook al enkele creatieve opdrachten gegeven die ze erg leuk vond.
Hij maakte van elke leerling een foto en drukte daarvan een silhouet af. Dit beeld mochten ze dan voorzien van een flashy achtergrond (de potloodlijntjes moest ze op het moment van de foto nog weggommen). Op de poster mogen ze elk een kleine wens formuleren voor hun verjaardag: een dagje geen huiswerk, samen een spelletje spelen in de klas, ….

instagramcapture_bb5a42e9-201e-4107-84bd-0befb60f504e

Voor de verkeersweek mochten ze elk een ontwerp van een button maken en per klas werd er eentje geselecteerd die dan effectief wordt gemaakt.

wp_20160913_19_13_18_pro

Ze mochten ook een tekening maken van iets waarvan ze vrolijk worden. Maya tekende zichzelf die wordt afgezet bij haar goede vriendin M. (die ze maar enkele keren per jaar ziet omdat ze niet zo dichtbij woont en een hele drukke agenda heeft). Hopelijk blijven ze die sterke band behouden, dat zou erg fijn zijn. Ze had het meest plezier bij het tekenen van de huizen en een beetje te oefenen op perspectief en kreeg nadien ook inspiratie om nog eens een briefje te schrijven naar M. (en zo zorgt het ene projectje spontaan voor een volgende bezigheid 🙂 )

wp_20160913_19_13_14_pro

 

Op stap in de Kalevallei

In september trokken we op enkele dagen tijd 2 keer naar de vallei van de Oude Kale. Op een uitzonderlijk warme septemberwoensdag – wanneer de thermometer vlotjes richting 30°C liep – haalden we de fietsen van stal en reden via Mariakerke naar Vinderhoute (langs het kanaal) en vervolgens door een stukje Kalevallei richting Nevele/Merendree naar Luchteren/Drongen en zo terug naar Gent.
We hielden halt aan een schattig boerderijtje waarvan ik wist dat je er soms wel wat kon drinken of een ijsje eten. De plek kreeg intussen een iets professionelere uitbouw: er kwamen meer tafeltjes, uitgebreider openingsuren én de mogelijkheid om er iets te eten (en ze maakten een Facebookpagina). We hielden het die namiddag bij een huisgemaakte vlierbloesemlimonade en een frisdrank maar besloten toen al dat we zeker eens zouden terugkeren om iets van de kaart te proberen.

De zondag nadien trokken we opnieuw die richting uit: Maya ging naar de kidsdag van PonyConnect en wij besloten een wandeling te maken in de Kalevallei. We parkeerden de wagen aan het kerkhof van Lovendegem, vlakbij de Van Vlaenderensmolen. Deze Vinderhoutse lus is niet zo lang maar voert je wel bijna volledig langs onverharde paden tussen de weilanden en akkers. Het werd een heel rustige wandeling zonder veel tegenliggers: enkel ter hoogte van de nieuwe picknickplek passeerde ons een ruiter en op het pad zelf enkele keren een fietser en 2 mountainbikers. Die fietsers zouden er eigenlijk niet mogen zijn maar doordat aan twee poortjes de prikkeldraad is doorgeknipt, is er zo toch een sluiproute voor fietsers bijgekomen. Aangezien de fietsers heel vriendelijk en galant waren, maakte ik er maar geen opmerking over. Wederzijds respect brengt uiteindelijk meer op dan gesakker en we hadden er ook niet echt last van (al kan ik me voorstellen dat het op drukke momenten wel anders is).

Afgaande op het foldertje van Natuurpunt dat we bij hadden, besloten we er nog een extra lusje bij te nemen. Dat extra rode lusje bleek ietwat avontuurlijker te zijn, vooral omdat de route niet volledig gevolgd kon worden. Een stuk van het pad, langs de Molenmeers was volledig dichtgegroeid en dus kozen we voor de weg doorheen het natuurgebiedje waar we plots met 3 (weliswaar heel rustige) Galloway-runderen geconfronteerd werden. Er was echter geen uitgang te zien (of we hebben ergens over een hekken heengekeken) en dus kropen we over de prikkeldraad naar de volgende weide maar bleken toen, afgaand op het plannetje, aan de andere kant van de waterloop te zitten. We besloten toch even verder te exploreren en ontdekten een nieuw pad in aanleg, langs een ontginningsput (wellicht de Zuurhoek), dat echter ook eindigde in weilanden. Aangezien er in sommige weiden ook koeien liepen, besloten we daar toch niet over de draden te kruipen maar een beetje op onze stappen terug te keren. We kropen door een nadarhekken naar de openbare weg, wandelden langs een groot kasteeldomein (kasteel van Vinderhoute) en uiteindelijk terug naar onze parkeerplaats.

Het middaguur was intussen ruimschoots bereikt en dus trokken we naar eethuis De Oude Kale voor een aperitief en een lunch. De grijze lucht ruimde intussen steeds meer plaats aan de zon en het was er andermaal heerlijk toeven in de tuin tussen de fruitbomen. Geen fancy toestanden hier maar eenvoudige tafeltjes in het gras. Wie iets te eten bestelt, krijgt een papieren nap en gerechten geserveerd op leuke retro borden. De wederhelft ging voor een klassieke cava, ik voor de cava met vlierbloesem en verse munt (best lekker). Daarna ging hij voor de groentetaart met een slaatje en een Vedett, ik koos de pasta met kaassaus en hesp ‘van de chef’ (met extra schijfjes tomaat, stukjes broccoli en hardgekookte eitjes) en een glas water. De groentetaart werd gesmaakt, de pasta was uitermate lekker: geen bloemige witte saus maar Ă©chte kaassaus, mĂ©t een korstje. Om af te sluiten namen we beide nog een cappuccino (het was een Belgische, met slagroom, niet met melkschuim, maar dat paste hier eigenlijk wel). Met een rekening van 45 euro in totaal vonden wij dit dik in orde en zeker een aanrader voor wie graag eens in een landelijk kader tafelt.

Extra info over de inrichtingswerken die uitgevoerd werden in de Kalevallei lees je hier. De officiële uitgebreide wandelfolder van Toerisme Oost-Vlaanderen kan je o.a. hier aankopen of er gewoon gratis de kaart downloaden als pdf of gpx-bestand (voor GPS).
Wij hebben alvast genoten van onze uitstap, benieuwd of dit ook jou zou kunnen bekoren. Laat het me gerust eens weten 🙂

Dagje Luik – Dali en la Boverie

Zo nu en dan gaan wij ook wel eens buiten Gent op cultuuruitstap. Deze zomer trokken we in aangenaam gezelschap richting Luik voor een tentoonstelling over de flamboyante Salvador Dali. Aangezien deze tentoonstelling doorging onder het stationsgebouw van Luik-Guillemins zelf, sprak het eigenlijk voor zich dat we met de trein zouden reizen (de NMBS biedt hiervoor trouwens B-dagtrips aan). Je bent wel even onderweg (snelle verbinding vanuit Gent duurt pakweg 1,5 uur) maar dat ben je met de wagen ook. In de trein kan iedereen echter gezellig ontspannen en een praatje slaan, een dutje doen, iets lezen, …. We namen meteen ook een ontbijtje mee voor onderweg, tijd genoeg om het te verorberen 🙂

Het station in Luik is op zich al de moeite van het bekijken waard: een indrukwekkende moderne constructie van de architect Calatrava met veel glas, beton en staal in spannende bogen en vormen. Eigenlijk heel passend om net daar een tentoonstelling over het werk van Dali te brengen. Aangezien we nog even te vroeg waren, namen we uitgebreid onze tijd om het bouwwerk en de omgeving te bekijken en te fotograferen (dat gebeurt al eens wanneer er twee leden van het gezelschap met een reflexcamera rondlopen :)) Naast het stationsgebouw trok de vrij nieuwe financietoren onze aandacht, voorwaar ook een indrukwekkend gebouw.

img_2051

De tentoonstelling zelf dan: deze voert de bezoeker naar de wereld van de kunstenaar en dat is vrij letterlijk te nemen. Via schilderijen, beeldhouwwerken en grote kijkdozen krijg je een inkijk in de gedachtewereld van de man. Dochterlief was niet meteen enthousiast, de stijl van Dali kan haar maar matig bekoren, haar papa bekeek alles uitermate grondig. De tentoonstelling is zeker apart te noemen en geeft een unieke kijk op het leven en werk van deze intrigerende kunstenaar. Ik leerde toch wel enkele aspecten van de man kennen waarover ik voorheen nog niets gehoord had.

Toen we ons bezoekje hier afrondden was het al middag en dus zochten we een picknickplek. We wandelden hiervoor richting La Boverie, een park en een vernieuwd museum. Het Paleis van Schone Kunsten (niet te verwarren met het Museum voor Schone Kunsten) was het hoofdpaleis tijdens de wereldtentoonstelling van 1905. Het bevindt zich op het schiereiland la Boverie gelegen op de Maas. De stad Luik wou een nieuw cultureel kunstcentrum en koos daarvoor de gebouwen van dit paleis uit. Het kunstcentrum kreeg ook een nieuwe naam, La Boverie, genoemd naar het gelijknamige aanpalende natuurpark. Met de verbouwing van La Boverie werden er ook een nieuwe wandel- en fietsverbinding over en wandelkades langs de Maas aangelegd.
We waren duidelijk niet de enige bezoekers die op deze mooie dag een plek in het park hadden uitgezocht maar we vonden nog een bankje en genoten van de zon en het meegebrachte lekkers. Tussendoor gingen er nog twee op foto-exploratie.

img_2079

De permanente tentoonstelling van La Boverie is gratis toegankelijk elke eerste zondag van de maand. Wij besloten te passen voor de openingstentoonstelling van het vernieuwde gebouw en het bij het proevertje te houden.
Groot en klein waren intussen ook welkom op een gratis workshop waarvoor je niet eens vooraf moest inschrijven. Maya wou graag even creatief bezig zijn, zeker toen K. bij haar wou blijven en voor de nodige vertaling van het Frans naar het Nederlands kon zorgen en wat begeleiding indien nodig. In het museum mochten geen foto’s genomen worden. U zult me dus op mijn woord moeten geloven dat er mooie dingen te zien waren. Ook Maya had intussen een mooie ‘aquarel’ gemaakt en die mocht mee naar huis. Eigenlijk moesten er nog figuurtjes op komen die ze uit tijdschriften had geknipt (om zo een collage te maken) maar omdat we de kleuren van de ecoline zo mooi vonden, hebben we die er uiteindelijk toch niet op gekleefd.wp_20160911_20_48_08_pro

Toen we terug buiten kwamen, was het in het park echt wel op de koppen lopen van het volk. Duidelijk een echte hotspot, zowel voor zonnekloppers, picknickers, cultuurliefhebbers als Pokémonjagers 🙂

Wij besloten nog even langs de vernieuwde kades van de Maas richting stadscentrum te wandelen. Op zondag in Luik geen open winkels en mede door de opkomende bewolking zag de stad er iets minder levendig uit. Letterlijk en figuurlijk een stuk grijzer dan Gent op zondagen tegenwoordig.

Slotsom: ons bezoekje aan Luik was top, met de trein was ideaal en heel ontspannend. Misschien komen we nog wel eens terug al heeft de stad zelf ons nog niet helemaal kunnen overtuigen.

Zelf zin om nog een bezoekje te brengen aan de tentoonstelling van Dali? Dat kan! De tentoonstelling werd verlengd tot 6 november 2016.

Kokerellen: (niet te) zoete lekkernijen

Het voorbije weekend wou ik nog wel eens iets zoets maken samen met Maya en dus bladerde ik even door enkele (kinder)kookboeken. Voordeel van die recepten is dat ze heel eenvoudig zijn zonder al te veel ingewikkelde handelingen, de kinderen moeten het recept immers ook (bijna) alleen kunnen uitvoeren.

Het eerste recept, voor vruchtencakerotsjes, komt uit “de kinderkookbijbel” van Nancy McDougall. Een leuk kookboek, met duidelijke foto’s en heldere beschrijvingen.
Voor pakweg een 20-tal stuks (hangt er een beetje van af hoe groot je de rotsjes maakt natuurlijk) heb je volgende ingrediënten nodig:

  • 225g zelfrijzend bakmeel
  • 115g margarine
  • een grote appel
  • 50g gedroogde (voorgeweekte) abrikozen
  • 50g sultanarozijnen
  • de geraspte schil van Ă©Ă©n kleine sinaasappel
  • 75g rietsuiker (waarvan 2 el apart houden)
  • 1 ei
  • 15ml of 1el melk

Ik zat zonder abrikozen (die ik trouwens nooit te weken leg eerlijk gezegd, ik snij/knip ze gewoon in kleine stukjes) en dus ging ik voor iets meer rozijnen deze keer. Ook de geraspte schil liet ik achterwege want geen gegarandeerd onbespoten exemplaar in huis. Je kan de abrikozen trouwens ook vervangen door gedroogde pruimen, vijgen, mango’s of stukjes chocola toevoegen.

Werkwijze:
Boter door het meel mengen met je vingertoppen tot je een mengsel krijgt dat op broodkruim lijk (ik doe dat niet graag maar Maya vindt dat heerlijk om met haar vingers in het deeg te zitten 🙂 )
Vervolgens de appel schillen en in stukjes snijden, de abrikozen hakken en samen met de rozijnen, de sinaasrasp en de suiker door het meelmengsel roeren (hou 2 lepels suiker apart).
Het ei loskloppen in de melk en vervolgens ook aan het mengsel toevoegen tot alles net aan elkaar kleeft.
Lepels met beslag in hoopjes op een ingevette bakplaat leggen (of velletjes bakpapier op je plaat leggen). Het restje suiker gebruiken om over de hoopjes te strooien.
Bak de cakejes 12-15 minuten, tot ze goudbruin zijn, in een voorverwarmde oven op 190°C. Serveer ze warm of koud, met of zonder extra boter.

WP_20160904_14_02_11_Pro

Het tweede recept (we waren toch goed bezig samen, we konden even goed nog iets extra bakken) komt uit “Nora’s kokkies” van Nora Sands. Andermaal een leuke uitgave, vlot geschreven en met heel wat foto’s.

Voor een 10-tal ‘machtige muffins’ heb je volgende ingrediĂ«nten nodig:

  • 200g bloem
  • 2 theelepels bakpoeder
  • 50g lichte basterdsuiker
  • 1,5 dl melk
  • 1 ei
  • 50g boter
  • ca 50g gedroogde abrikozen, fijn gesneden
  • 50g rozijnen
  • 1/2 theelepel vanille-essence

Aangezien ik dus zonder abrikozen zat en we in het andere recept al voor extra rozijnen gingen, koos ik deze keer voor een vulling van okkernoten, hazelnoten en chocoladebolletjes, héél lekker :p
De bloem, suiker en bakpoeder gingen in een grote kom waaraan we vervolgens de melk, het ei en de boter toevoegden. Alles met een lepel roeren tot een glad beslag (of kneedgrage handjes hun ding laten doen, dat kan ook).
De gehakte gedroogde vruchten (of in mijn geval: de noten en de chocolade) toevoegen en de vanille-essence. Nog eens goed door elkaar roeren en zoveel mogelijk lucht in het beslag kloppen om de muffins extra te laten rijzen tijdens het bakken.
Het beslag in papieren vormpjes doen met een lepel (3/4 vullen) en ze vervolgens 10-15 minuten bakken in een oven van 220°C.

WP_20160904_22_05_27_Pro

Ik kon nog net de laatste exemplaren op een fotootje vastleggen, de rest werd al met veel plezier verorberd 🙂

Beide recepten bevatten weliswaar suiker maar niet al te veel zodat het eindresultaat niet té zoet is.

Nog tips of suggesties zijn altijd welkom.