We wilden wel eens wat nieuwe musea in eigen land (buiten Gent) ontdekken en toen we het er toevallig met K. over hadden besloten we er meteen eentje samen te doen, het Kuifjesmuseum of officieel het Musée Hergé in Louvain-La-Neuve.
Op de eerste zondag van de maand is het Musée Hergé trouwens gratis toegankelijk voor het publiek.

Met de wagen naar Louvain-La-Neuve was een eitje, de wagen parkeren geen probleem want we hadden meteen een ruime ondergrondse parking gespot. Eens uit de parking slaagden we er blijkbaar in om net die kant buiten te komen waar we niet meteen een wegwijzer of herkenningspunt zagen. Op goed gevoel een richting uitgelopen die niet de juist bleek en aldus een korte verkenning van de quasi verlaten (studenten)stad gedaan. Een bizarre stad eigenlijk, heel veel gebouwen in dezelfde stijl, alsof het grootste deel van de stad in één keer is opgetrokken. Eigenlijk heel a-typisch voor ons land waar je amper twee gelijke huizen naast elkaar vindt. Omdat we precies rondjes bleven draaien, vroegen we de weg aan een ‘local’ en amper vijf minuten later stonden we aan de voordeur van het museum.

Het museum is een bijzonder mooi gebouw, een ontwerp van de Franse architect Christian de Portzamparc, met veel ruimte voor een reis doorheen het oeuvre van Hergé met een uitgebreide kijk op duizenden documenten uit zijn archief. Meer dan 80 originele platen, 800 foto’s, documenten en voorwerpen zijn er samengebracht.

Hergé is niet alleen Kuifje. Hij was ook succesvol als illustrator, letterontwerper, publicist, karikaturist en verteller . Het werd een boeiende tocht die mij alvast heel veel nieuws over de man leerde kennen. Zijn illustraties zijn echt wel knap en konden mij zeker bekoren. Hergé bleek tot mijn verbazing een heuse kattenman te zijn, maar toch koos hij voor een hond als compagnon van Kuifje.

In de taverne van het museum trakteerden we onszelf op een ijsje alvorens de terugweg naar Gent aan te vatten. Deze keer stonden we supersnel aan de parking, onszelf afvragend hoe we er in hemelsnaam in geslaagd waren om zo een omweg te maken om naar het museum te geraken. Maar dan kwam de volgende uitdaging: waar stonden we ook alweer geparkeerd? We hadden immers een andere ingang naar de parking genomen en die ondergrondse bleek een heus doolhof van aparte stukjes parking te zijn met verschillende subniveaus. Nog een geluk trouwens dat we eerst besloten de wagen te zoeken alvorens ons ticket te valideren anders was het daar ongetwijfeld ook nog eens fout gelopen. En zo werd een simpel uitstapje toch nog een beetje avontuurlijk.