Monthly Archives: December 2014

Spekkenfestival: Music was my first love

Cultuur, , ,

spekkenlogo

Voor de derde keer zetelt Maya in de kinderjury van het Spekkenfestival en voor de derde keer ga ik mee en schrijf ik verslagjes voor Gentblogt maar vanaf nu kan ik onze bevindingen ook hier neerpennen. Maya kreeg vier voorstellingen op de planning en de eerste daarvan viel op tweede kerstdag. Samen met vriendinnetje Alix trokken we gezwind richting Tinnenpottheater. De leden van de kinderjury kregen een gepersonaliseerde Spekken T-shirt waardoor ze goed herkenbaar zijn. Vooraf kwam er ook nog een korte briefing door de jurybegeleider met tips en aanwijzingen waarop ze konden letten en na de voorstelling hun commentaar over geven.

De eerste voorstelling had alvast een titel die tot de verbeelding sprak. Het verhaal ging als volgt: Fred en Francis vormen een muziekgroep, Faro en Farinelli. Fred ziet het echter niet langer zitten om nog samen te werken en wil solo gaan. Wanneer hij gecontacteerd wordt door de manager en het duo samen op tournee naar Amerika kan, besluiten Fred en Francis dat ze het over een andere boeg moeten gooien.

Dit is in een notendop het verhaal van Music. Een verhaal over de liefde voor muziek, over vriendschap, over spanningen en hoe de waarheid soms een beetje pijn kan doen. De voorstelling is bedoeld voor kinderen van 8 tot 12 jaar, een groep waar je soms toch al wat moeite moet doen om ze te blijven boeien maar het duo slaagde zeer goed in hun opdracht.

De beide figuren starten heel snel en spontaan, soms subtiel, dan weer expliciet, de interactie met het publiek en die aanpak werkt. Er komt bijna meteen reactie en die dialoog groeit naarmate de voorstelling vordert. De rode draad in het verhaal is uiteraard de muziek en het is fascinerend om vast te stellen hoe goed die muzikale kennis van het jonge publiek al is. Zowel in het Engels als in het Nederlands worden er songteksten meegezongen. Een kippenvelmomentje in de voorstelling is zonder meer wanneer Mia van Gorki wordt ingezet en diverse jonge stemmetjes vol overtuiging en zonder hapering de tekst blijken te kennen.

Op het kantelmoment in het verhaal wordt extra hulp van het publiek ingeroepen: er moet immers gerestyled en een nieuwe hit geschreven worden. Vol enthousiasme wordt er meegewerkt: drie would beJani’s geven modieus advies, er worden rijmwoorden gezocht en gevonden, selfies gemaakt en handtekeningen gecreëerd en er zijn zelfs groupies beschikbaar om van het optreden een heus succes te maken. De grote finale is er dan ook eentje met drie sterren. Uit volle borst wordt er “we want more” gescandeerd en de artiesten haasten zich dan ook voor niet één maar twee bisnummers.

Music is duidelijk niet alleen de eerste liefde van de artiesten, ook het jonge publiek draagt de muziek duidelijk een warm hart toe. Een heel vrolijke en enthousiaste voorstelling (waardoor het rumoer in de tribune niet echt stoorde) die bij iedereen een brede lach op het gezicht toverde.

Dit artikel verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt.

Maquettes kijken in het STAM

Cultuur, Op stap,

Zondagvoormiddag in Gent en nog niets op het programma? Dat is het ideale moment om één van onze stadsmusea te vergasten op een bezoekje. Deze keer werd ging het richting STAM waar een nieuwe tentoonstelling over maquettes enkele weken voordien in première was gegaan.

IMG_0169

In tijden van 3D software lijkt het old school en retro maar toch blijven ook vandaag maquettes nog steeds tot de verbeelding spreken en het geliefde medium bij ontwerpers. Architecten gebruiken ze nog altijd voor onderzoek en om opdrachtgevers of het grote publiek te verleiden en te overtuigen.
Schaalmodellen en maquettes hebben nog steeds iets wonderlijk. Ze verkleinen de wereld en maken hem voor velen ook beter te begrijpen of te beheersen, of zo lijkt het toch. Als kind al spelen we met mini-versies van de omgeving – LEGO, poppenhuizen, Matchbox – het bestaat al lang en het blijft ook populair.
Als bezoeker krijg je bij het binnenkomen een grote kast met curiosa te zien, typische ‘postuurkes’, schaalmodellen die illustreren hoe we de wereld in miniformaat proberen vast te houden. Van hieruit neemt de tentoonstelling ons mee voor een reis in de geschiedenis. De 3D-pop-up blijkt bijvoorbeeld al veel langer te bestaan dan de meesten onder ons denken.

IMG_0170 IMG_0172

In de diverse zalen worden verschillende aspecten van maquettes in de kijker gezet en krijgen we vooral heel wat mooie voorbeelden te zien. Het gaat hierbij zowel over foto’s als over echt maquettes, voorbeelden van ontwerpwedstrijden of technische instructie-maquettes, geschenken of historische reconstructies, objecten in hout, papier, gips of piepschuim en zelfs 3D-printing. De originele maquette van de boekentoren die momenteel in de oude glorie hersteld wordt, een voorbeeld van hoe de Sint-Michielskerk er had kunnen uitzien mét toren, … het ene voorbeeld spreekt nog meer tot de verbeelding dan het andere.

IMG_0174 IMG_0183

Eigenlijk spreken de beelden voor zich, ga dus zeker eens een kijkje nemen en laat je verrassen door de wondere wereld van de maquette.

En voor wie zelf bouwkriebels gekregen zou hebben, maak misschien je eigen papieren versie van de Stadshal, de sjablonen liggen er ter beschikking;-)

IMG_0210 IMG_0212

Dit artikel verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt.

Rope skipping is fun

Uncategorized,

IMG_0043

Sport is tof en beweging is nodig. Daarom wou ik echt wel dat dochterlief iets van sport zou doen. Wat wij persoonlijk niet zo tof vinden, is heen en weer moeten rennen (lees: rijden met de auto) naar trainingen of wedstrijden of wat dan ook. De keuze werd dus onder andere gemaakt op basis van beschikbaarheid op wandel- of fietsafstand. In de kleuterklas was het nog even ballet maar dat bleek toch een beetje tegen te vallen. Gelukkig was er een fijn alternatief: rope skipping bij Sipiro De trainingen gaan door in de sporthal van het humaniora en dat is dus super handig want zo kan Maya van school nog even naar de opvang/studie en vervolgens rechtstreeks naar de sportles.

Ropeskipping is trouwens heel wat meer dan zomaar touwtje springen. Het is een behoorlijk intensieve sport waar toch wel wat techniek en (na verloop van tijd) de nodige acrobatie komt bij kijken. Voordeel is wel dat je er niet veel voor nodig hebt: een paar goede sportschoenen en een springtouw. Het is best indrukwekkend om te zien hoe de startende springertjes op enkele maanden tijd evolueren.

Ze zouden trouwens graag nog wat extra jongens verwelkomen want die zijn met niet zo veel. In tegenstelling tot wat velen denken is rope skipping zeker niet voor doetjes. Een filmpje van het demoteam en een filmpje ‘speed‘ (zoveel mogelijk keer springen per minuut) om te tonen wat een toppers (en toppers in spe) er bij Sipiro zitten.

Na een jaartje springen kan je overschakelen naar de competitiegroep maar dat hoeft niet. Je kan ook gewoon recreatief blijven springen, één uurtje in de week of twee uurtjes in de week, waar je zelf zin in hebt. Na enkele jaren één uur in de week te springen, gaat Maya dit schooljaar 2 keer in de week springen en ze doet het nog steeds met evenveel plezier.  Wie interesse heeft om het eens te proberen, kan trouwens altijd eens een proefles doen.

Jaarlijks organiseert Sipiro een clubdemo, het ideale moment voor ouders en sympathisanten van de springers om te kijken welke kunsten en technieken ze inmiddels onder de knie hebben. Voor de springers zelf ook een mooi moment om te tonen wat ze al kunnen en een ideaal repetitiemoment voor de competitiespringers.

Nog twee filmpjes om af te sluiten: eentje van de mini’s en eentje van de iets ouderen, waarbij de touwen alle kanten uitgaan. Niet alles verloopt foutloos maar ze amuseren zich wel enorm en daar draait het uiteindelijk allemaal om.

Carl Cneut – In my head

Cultuur, ,

Op een grijze zondagmorgen wandelen wij naar de Sint-Pietersabdij voor de opening van een tentoonstelling over het leven en werk van Carll Cneut. De man is geen onbekende voor ons, hij leerde onze spruit enkele kneepjes van het tekenen in de derde kleuterklas en ze volgde bij hem ook al een workshop in de bibliotheek, nog steeds kan ze zich deze activiteiten heel goed herinneren. De hoogste tijd voor ons dus om het werk van de man, die jong en minder jong duidelijk weet te begeesteren, van dichterbij te leren kennen. Carll Cneut is inmiddels één van de bekendste een meest gelauwerde illustratoren van Europa. In 1996 debuteerde hij als (prenten)boekillustrator met de poëziebundel Varkentjes van marsepein. In 2003 verscheen het eerste boek waarvoor hij zowel de illustraties als de tekst maakte The Amazing Love Story of Mr Morf. Intussen dragen al tientallen boeken van zeer uiteenlopende auteurs zijn signatuur, werden zijn boeken al meer dan 170 keer vertaald en verschenen ze in 35 landen.

De tentoonstelling bestaat uit drie delen. In het inleidend deel hangen op panelen in de vorm van uitvergrootte notitieblaadjes hele reeksen polaroids, genomen door Carll Cneut gedurende twee jaar. Deze beelden geven een unieke inkijk in het leven van de kunstenaar.

IMG_0090 IMG_0092

Na de inkijk in het dagelijks leven, stappen we in deel 2 van de tentoonstelling bijna letterlijk in het hoofd van Carll Cneut. We krijgen een koptelefoon mee – keuze trouwens uit Nederlands of West-Vlaams – waarbij we de stem van Wouter Deprez horen die urenlange interviews verwerkt heeft tot teksten en verhalen die kleur en betekenis geven aan de foto’s, filmpjes en afbeeldingen uit het leven van de kunstenaar. Jeugdherinneringen en fantasie vloeien door elkaar en toveren regelmatig een glimlach op de lippen van de bezoekers. De West-Vlaamse versie van de audioguide is echt een aanrader en goed te begrijpen door iedereen die een beetje voeling heeft met het West-Vlaams. Dit deel van de tentoonstelling doet sterk terugdenken aan de tentoonstelling over de blauwe vogel van Maeterlinck (ook in de Sint-Pietersabdij en ook erg de moeite trouwens) en er zijn ook enkele beelden die terugkeren want Carll Cneut werkte toen samen met Do van Ranst aan een kinderversie van het boek.
Het derde deel van de tentoonstelling is het meest klassieke onderdeel met een hele reeks tekeningen en schilderijen van Carll Cneut, van zijn beginjaren tot vandaag. De originele tekeningen uit een vijftiental van zijn boeken zijn ware pareltjes en verschillende bezoekers zouden er zo eentje (of meer) mee naar huis willen nemen. De kunstenaar werkt trouwens het liefst met acrylverf , maar voegt er vaak iets aan toe: pastel, potlood, wasco of inkt. De keuze van het materiaal wordt mee bepaald door het verhaal zelf, zoals het dromerige van pastel bij De Heksenfee of heel fragiele inkttekeningen in de tuin de De gouden kooi.
Als kers op de taart verhuist Carll Cneut zijn werkkamer voor de duur van de tentoonstelling naar de Sint-Pietersabdij. Wie dus geluk heeft, kan de kunstenaar in hoogsteigen persoon aan het werk zien in zijn (tijdelijk) atelier.
IMG_0159 IMG_0161
Praktisch

van 2 december 2014 tot 10 mei 2015 in de Sint-Pietersabdij
gratis voor Gentenaren op zondag van 10 tot 13u
Alle openingsuren en prijzen vind je op de website van de abdij

Dit artikel verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt.

Zonnige zaterdag

Op stap,

Soms heb je niet veel nodig om te genieten van het weekend. Na enkele noodzakelijke aankopen in de voormiddag, lieten we in de namiddag de boel de boel en trokken naar de Bourgoyen aangespoord door een sms van K.

Het fototoestel ging mee en we genoten van de zon en het uitzicht. We waren niet alleen maar het was er vrij rustig, wel heel wat lopers (in totaal zo’n dertigtal kruisten ons pad, meestal alleen, soms per twee).

Na de wandeling waren we welkom bij K. en K. voor een gezellige babbel en een opwarmertje. J. en L. zorgden ervoor dat ook onze meid zich niet verveelde. Lekker zen keerden wij huiswaarts.