Monthly Archives: November 2020

Kleine gelukjes

challenge, woord in beeld

Het vierde thema van de najaarsblogchallenge is ‘kleine gelukjes’. Laat dat nu toevallig net het thema zijn waardoor ik mij al enkele jaren laat leiden bij het nemen van smartphonefoto’s!

Proberen om dagelijks minstens één keer stil te staan bij de kleine dingen in het leven die je een geluksgevoel geven, al is het maar heel even. Je bewust zijn hiervan en jezelf eraan herinneren door die kleine gelukjes in schrift of beeld vast te leggen, het helpt om de dagen met een minder positief gevoel toch beter door te raken (en hebben we daar in deze coronatijd niet allemaal wat meer behoefte aan?)

Enkele van mijn kleine gelukjes van de voorbije weken:

Zonsop- en -ondergangen, altijd weer genieten. Ik ging er de voorbije week gewoon letter even bij zitten om te zien hoe mooi de zon opkwam. Zonnestralen geven me altijd energie en dat is – zeker in de wintermaanden – mooi meegenomen.

Werken in de tuin bij en met mijn vader en zowaar in november nog samen een koffie kunnen drinken buiten. Het samen tuinieren zorgt steevast voor rust in mijn hoofd.

Blij zijn wanneer de kamerplanten zo goed groeien (al gaat er heel soms ook wel eens eentje kapot hoor); de uitgebloeide orchideeëntak nog niet afknippen en zien dat hij plots gewoon verder groeit en nieuwe knoppen maakt, ik kan daar echt blij om worden. En mijn monstera die ik ooit kocht als zieltogend plantje doet het nog steeds schitterend.

Receptjes uitproberen en het resultaat daarna samen opsmullen. Uitgebreide en ingewikkelde dingen zijn niet aan mij besteed, maar als het vrij snel en op een eenvoudige manier, zonder speciale ingrediënten gemaakt kan worden, dan test ik het met plezier eens uit. 

En sinds dit jaar maakt ook wandelen, nog veel meer dan vroeger, deel uit van een portie geluk. Ik kus trouwens mijn ‘pollekes’ dat wij in de directe omgeving heel wat groen hebben om te wandelen.

Verzamel jij ook kleine gelukjes?

Deze blogpost schreef ik in kader van de BlogBoost Najaarschallenge. Meer lezen? Deze bloggers doen ook mee!

Nog meer kleine gelukjes:
in 2015: Happy things , happy sounds , Happy smells
in 2016
in 2017 Happythings2017 part1,  Happythings2017 part2 , Happythings2017 part3
in 2018

Chateau des Milandes – Josephine Baker

Cultuur, Op stap, Reizen, woord in beeld, , , , , , ,

Tijdens onze zomervakantie in de Dordogne bezochten we ook een kasteel van een ‘ander kaliber’, het Chateau des Milandes, beroemd (of berucht?) omwille van een bijzondere bewoonster/eigenares, Josephine Baker. Het levensverhaal van deze dame is heel bijzonder en zoveel meer dan het variétémeisje met het bananenrokje waarmee ze in de hele wereld bekend werd. Van straatarm naar erg rijk en terug naar niets, van onbeduidend naar wereldberoemd, invloedrijk en oorlogsheld en ook terug naar af,  van eenzaam kind naar moeder van vele (pleeg)kinderen, van ongeluk naar liefde etc…

Het renaissancekasteel werd origineel gebouwd in 1489 door François de Caumont, heer van Castelnaud. De lambrisering, de grote glas in lood ramen, maar ook de  Art deco badkamers dragen bij tot de esthetische charme van het kasteel.
De huidige eigenaars proberen zoveel mogelijk het kasteel en de erfenis van Josephine Baker te bewaren en in ere te herstellen. In het kasteel zelf mogen echter geen foto’s gemaakt worden, u zal me dus op mijn woord moeten geloven dat het interieur echt wel de moeite loont!

De huidige tuin is ontworpen door Jules Vacherot, een grote landschapsarchitect van de 20e eeuw. Het is een typische Franse tuin die zich uitstrekt over verschillende terrassen met fonteinen, buxus, magnolia’s van meer dan 100 jaar oud, gazons en bloemperken.  De tuin is geklasseerd als een historisch monument en heeft enkele verrassende en speelse elementen. Ook voor de kinderen valt er wel een en ander te beleven 🙂

Alle praktische informatie lees je op www.milandes.com

O ja, nog vergeten te vermelden dat je er ook lekker kan eten in het restaurant op de site voor een redelijke prijs 🙂

Behind the scenes

challenge

Een van de thema’s van de najaarsblogchallenge is ‘behind the scenes’. Een kleine inkijk:

Ik startte deze blog in januari 2014, met dank aan mijn neef die met net dat duwtje in de rug gaf dat ik nodig had (aka: hij zette een omgeving voor me klaar zodat ik meteen kon beginnen met schrijven, nog steeds erg blij mee en hopelijk kan dat nog lang zo blijven).
Met de foto’s lukte het in het begin nog niet echt goed, een slechte smartphone en nul ervaring, beetje bij beetje ging dat beter al zal dat hier nooit een fotoblog worden.

Deze blog is vooral bedoeld voor mezelf, als digitaal archief, een scrapbook van dingen die me bezig houden en waar ik mee bezig ben. Natuurlijk hou ik er van wanneer mensen hier komen lezen en ook nog eens een berichtje achterlaten maar ik ga er mijn onderwerpen niet voor aanpassen. ‘t Is en blijft mijn plekje waar anderen met plezier eens kunnen en mogen komen meelezen. Verder is het ook gewoon erg handig om een digitaal archief te hebben met recepten en verslagen van uitstapjes en reizen. Ik stuurde al regelmatig eens een linkje door naar iemand 🙂
Ik schreef toen al iets langer voor Gentblogt stukjes en sommige gaf ik vanaf 2015 ook hier een plekje, vaak met andere foto’s of een iets persoonlijker insteek. Op die manier maakte ik ook hier een mini-archiefje van enkele intensieve Gentse Feestenjaren 🙂

Ik schrijf meestal direct mijn teksten digitaal uit (ik maak geen ontwerpteksten in een notitieboekje of op losse blaadjes papier), maar ik post zelden meteen. Meestal blijft een tekst nog even sudderen en lees ik hem minstens nog één keer na (al was het maar omdat er anders gegarandeerd nog tikfouten instaan).
Zeker de reisverslagen vragen wel wat meer tijd omdat ik dan ook meer werk heb om foto’s te selecteren en nuttige informatie te verzamelen. Het duurt ook vaak wat langer voor mijn reisverslagen online komen. Meestal moet ik alles even laten bezinken voor ik begin te schrijven en het schrijfwerk gebeurt ook tussen alle andere werk door (vaak ben ik ‘s avonds nog voor het werk bezig met een en ander en soms ben ik ook gewoon te moe om nog veel te schrijven na een dag beeldschermwerk). Dit vintage zeteltje (waarvan we de bruine fluwelen kussens vervingen door een nieuwe zwarte, lederen versie) is tegenwoordig mijn favoriete plekje in huis om te werken, lezen en schrijven.

Ik probeer toch wekelijks een bericht online te zetten. Soms schrijf ik meerdere blogposts in een weekend wat handig om in drukkere periodes toch iets te kunnen blijven publiceren. Ik deed al enkele keren mee aan een blogchallenge en sta eigenlijk nog steeds versteld van de hoeveelheid berichten die geschreven kreeg tijdens de 40 dagen blogchallenge in 2018 😉

Door het bloggen leerde ik online andere mensen kennen waarvan ik sommige met veel plezier nu al jaren online volg. ‘t Is een fijne hobby die ik nog graag lang wil verder zetten en waarbij ik hopelijk nog lang ook anderen kan plezieren 🙂

 

 

Corona-uitstap naar Oostende

Cultuur, Op stap, woord in beeld, ,

Tijdens de herfstvakantie waagden we ons toch eens aan een uitstap iets verder van huis. We gebruikten onze corona-railpass en spoorden naar Oostende. We besloten op de middag te vertrekken en een picknick mee te nemen. De trein was toch voor ongeveer 2/3 gevuld denk ik en er waren verschillende gezinnen bij die voor een uitstapje richting kust trokken.
Eens aangekomen wandelden we richting toeristische dienst waar we een nieuwe kaart van the Crystal Ship haalden. De enkele winkelstraten waar we doorheen wandelden lagen er stil bij, enkel aan de winkels waar voedingswaren verkocht werden – zowel bij de pralines als bij de take away pastabar – stonden mensen in rijtjes aan te schuiven. Centraal stonden ook enkele toiletcontainers opgesteld inclusief toiletdame en reinigingsproducten (goed om weten voor de hoge nood maar we besloten vooral zo weinig mogelijk te drinken zodat we geen sanitaire stop moesten inlassen). We aten onze broodjes op een bankje in de zon en wandelden vervolgens richting dijk. Op het strand was het best wel druk. Het was dan ook zonnig en windstil, ideaal dus voor kinderen om te spelen in het zand en voor de groteren om rustig toe te kijken of misschien zelfs een hazeslaapje te doen 😉

De oude gaanderijen stonden gestut en de houten platen waren hier en daar al voorzien van een ‘kunstwerk’ of vormden op zich bijna een kunstwerk (al waren de omgevallen stutten vooral gevaarlijk vrees ik maar het had ergens ook wel iets).

Vervolgens gingen we op zoek naar ‘het echte werk’. Heel wat street art werken hadden we al gezien maar toch nog niet allemaal (of nog niet iedereen van ons drie). We kozen een stuk van het parcours dat ons eerder wegvoerde van het echte centrum waardoor we heerlijk rustig konden wandelen en slechts nu en dan andere wandelaars of fietsers tegen kwamen.

Uiteraard moest ook het gloednieuwe kunstwerk van Arno op de foto vastgelegd worden 🙂

We brachten nog een onverwacht voordeurbezoekje aan een collega en trokken vervolgens iets na 16u opnieuw richting station waar we nog een koffie en een wafel kochten voor we terug richting Gent spoorden (de treinzitjes waren nu trouwens bijna allemaal bezet).

Wat ik vond van onze uitstap? Het was eerder kort maar toch fijn om nog eens aan zee geweest te zijn.  Bovendien was ik erg blij dat we voor een weekdag gekozen hadden want in het weekend was het echt wel op de koppen lopen bleek uit vele berichten. Intussen komen de examens met rasse schreden dichterbij en dus zal het wel weer even duren tot het volgende gezinsuitstapje iets verder van huis (gelukkig zijn er nog de wandelingen dicht bij huis en ook daar blijven we nog nieuwe dingen ontdekken).

 

Beynac-et-Cazenac

Op stap, Reizen, woord in beeld, , , , ,

Nog een postje over onze zomervakantie (langzaam maar zeker raken de teksten geschreven en de foto’s geselecteerd).
Ons hotel in de Dordogne had uitzicht op 3 kastelen in de omgeving, eentje daarvan was het kasteel van Beynac. We gingen er eens een avond langs de Dordogne wandelen en een hapje eten maar uiteraard brachten we het dorpje en het kasteel zelf ook een bezoek.

Beynac is beslist een bezoek waard wanneer je in de Périgord Noir bent. Het kasteel uit de 12e eeuw is een van de best bewaarde en meest authentieke in de regio en biedt een adembenemend uitzicht op de vallei van de 5 kastelen en de rivier de Dordogne. Het dorp straalt nog heel wat authenticiteit uit en is zeker een wandeling waard, maar hou er rekening mee dat je op sommige stukken vrij stevig moet klimmen.

De oorsprong van Beynac is niet middeleeuws maar ouder, er zijn sporen die teruggaan tot 2000 voor Christus. Het kasteel, waarschijnlijk bestemd om over de Dordogne te waken, bestond al in de 9e eeuw. Ten tijde van de Honderdjarige Oorlog was het fort van Beynac een van de bolwerken van de Fransen. De Dordogne diende toen als grens tussen Frankrijk en Engeland; het kasteel van Castelnaud was in handen van de Engelsen.

Het kasteel ligt op een 150m hoge rots boven het dorp en werd gebouwd in de 12de eeuw door de baronnen van Beynac. Het kasteel van Castelnaud, dat aan de andere kant van de rivier ligt en dat we in 2015 bezochten, is vanaf het terras goed te zien.

Het kasteel was al regelmatig het decor van films: Revenge of the Musketiers Bertrand Tavernier in 1994, The Visitors II (Corridors of Time) van Jean-Marie Poiré in 1997, Jeanne d’Arc door Luc Besson 1999.

Weekend in pictures

challenge, woord in beeld,

Het tweede thema van de Blogboostchallenge ging over rituelen. Ongetwijfeld heeft iedereen die, maar ik vond er nu niet meteen inspiratie in om daarover te schrijven. Tot ik me het voorbije weekend realiseerde dat er in dit coronajaar met intussen een tweede lockdown toch wel een bepaalde regelmaat in onze weekends begint te komen die misschien wel richting ritueel gaat of op gewoonte begint te lijken…

… en dus maakte ik een beeldverslagje van hoe die weekends er steeds vaker uitzien in 2020 (en dat ze op een bepaalde manier ook wel hun charme en voordelen hebben al was ik dolgraag wat meer op stap kunnen gaan nu het herfstvakantie is en had ik heel erg graag met vrienden en familie kunnen afspreken om gewoon samen rond te tafel te genieten van lekker eten en elkaars gezelschap zonder ons zorgen te moeten maken).

Naast het verwerken van de was, wordt er doorgaans wel wat meer gekookt en vooral gebakken in het weekend. Mijn favoriete kookboeken werden het voorbije jaar met stip Dagelijkse portie power en Repower van Claudia Van Avermaet (het andere luik met de sportieve/yogatips daar moet ik nog steeds aan beginnen moet ik bekennen) en Het grote appelboek van Els Debremaeker.

Al gebruik ik ook nog steeds mijn eigen (blog)archief om terug enkele klassiekers op tafel te zetten zoals een heerlijke portie verse scones. Extra koken/bakken was trouwens ook mijn uitweg toen een stevige hoofdpijn veel lezen (op papier of online) verhinderde op zondag.

Tijdens de eerste lockdown ging ik bijna dagelijks wandelen, samen met Maya en dat hielden we ook tijdens de zomervakantie nog vrij goed vol. De start van het nieuwe schooljaar zorgde ervoor dat zij daar helaas nauwelijks nog tijd voor had (en zij had natuurlijk ook wel haar sportactiviteiten die terug gestart waren). Nu ze echter 2 weken herfstvakantie heeft en ook de sportactiviteiten terug on hold gezet worden, zal dat wandelen misschien ook wel opnieuw wat beter ingepland worden (of dat gaan we toch zeker proberen want een extra portie daglicht is zeker aan te bevelen nu de dagen steeds korter worden).

Het voorbije weekend werd het nog een deugddoende wandeling op afstand en met mondmasker in de Bourgoyen met 2 goede vriendinnen en toch ook al een korte wandeling met dochterlief. Wandeling gaan trouwens meestal gepaard met het nemen van enkele smartphonefoto’s, onder het motto #wiewandeltzietmeer #wiewandeltkijktmeer en #kleinegelukjes

Deze blogpost schreef ik binnen het thema ‘Rituelen en gewoontes‘, het tweede thema van de BlogBoost Najaarschallenge. Meer lezen? Deze bloggers doen ook mee!