Dit jaar hielden we het bij een ‘light edition’ met slechts enkele bezoekjes.
We pikten een heel mooi en intiem concertje van Esme Bos en Bart Voet mee in De Schuur. Beperkt publiek, lekker rustig in/bij het groen van de Bourgoyen, het weer kon iets beter (maar ook slechter dus waren we blij want we kwamen met de fiets, wat ook aangeraden wordt wegens weinig parkeerplek in de buurt), veel gezelligheid en lekker fingerfood. Zeker voor herhaling vatbaar.
Ik ging in goed gezelschap naar een bijzondere en verrassende voorstelling van Ontroerend Goed in het NTG (die een goede review kreeg in de krant).
En we pikten nog een concertavondje mee op het Laurentplein.
Eerst kregen we van Fedia, Naomi en de heren van Suwi-Band een reeks Disneysongs in een verrassend kleedje te horen. Knap gedaan!
Daarna volgde een prachtige voorstelling van Bent Van Looy die helemaal in zijn eentje het Luisterplein bijna 2 uur in de ban hield. Het was er echt heerlijk rustig in het publiek, iedereen genoot van de muziek (en de bindteksten). Bent zelf had er duidelijk ook zin in want hij bleef maar spelen, niet dat wij dat erg vonden trouwens đ
Ik maakte opnieuw enkele korte videosnapshots die ik gewoon achter elkaar plakte als herinnering voor mezelf aan een heerlijk concert waar ik het liefst gewoon live naar zat te kijken (en niet via het scherm van mijn smartphone).
Een heel beperkte Gentse feesten dus dit jaar, misschien omdat we er vele jaren na elkaar heel intens van geproefd hebben, maar vooral ook omdat Maya behoefte had aan wat extra rust na een intense examenperiode (en wij deze keer ook gewoon blijven werken zijn). Moet ook eens kunnen, toch?
Dit jaar is de programmatie van Miramiro toch een stuk minder dan de voorbije edities (of dit indruk heb ik althans) waardoor we zeker niet elke dag moesten gaan om toch heel wat van de gratis voorstellingen mee te pikken. De site blijft wel een gezellige plek om rond te lopen en ze doen hun best om originele kinderanimatie te voorzien, dat moet gezegd.
Op dinsdagnamiddag trokken we, gewapend met een portie watermeloen en 2 drinkbussen gekoeld water (die je aan de bar op de site gratis kon laten bijvullen trouwens, fijn en ook wel nodig, eigenlijk), richting Gentse Feesten voor nog een portie Miramiro.
Onze eerste voorstelling was er eentje in de binnentuin van de oude Sint-Baafsadbij. Om veiligheidsredenen is de capaciteit daar beperkt en dus is tijdig aanwezig zijn wel aangewezen. De binnentuin baadde in de felle zon, een uitdaging dus voor het publiek (dat beschutting zocht in kleine schaduwhoekjes of zichzelf beschermde met (geïmproviseerde) hoofddeksels) maar nog veel meer voor de artiesten van het Spaanse Compania de Circo eira. Met Espera brachten zij een intimistische, woordenloze voorstelling waarbij er toch een hele sterk band ontstond met het publiek. Een warm applaus gaven we met plezier aan het einde van de voorstelling.
Van de Sint-Baafstuin trokken we naar het Spaans Kasteelplein waar een metalen constructie al klaar stond en deed vermoeden dat we hier een ‘stevige’ prestatie mochten verwachten. Cie Dyptik bracht met zes hiphopdansers, vier jongens en 2 meisjes, D-Construction, een zoektocht naar vrijheid van beweging waarbij de metalen constructie zowel hun partner als een obstakel vormt. Krachtige beats, break dance, gedurende ruim 35 minuten geven deze zes jonge dansers alles wat ze in zich hebben en dat terwijl het ruim 30 graden is! Drijfnat mogen ze dan ook een staande ovatie van het publiek voor hun sterke performance in ontvangst nemen.
De derde en laatste voorstelling die wij zagen, ging door op het Sint-Baafsdorp. Daar lagen heel wat balen stro al op ons te wachten. De twee artiesten van het Spaanse Amer i Africa Circ Cia brachten er met Enva een 50 minuten durend spektakel voor kracht, handigheid en humor. De spierkracht van de man in kwestie was indrukwekkend, hoe lang en hoe vaak hij zijn vrouwelijke tegenspeler op handen gedragen heeft, ik weet het niet maar het was wel indrukkend veel. De acties vol kracht worden afgewisseld met originele tussenstukken waarbij o.a. met een touw leuke dingen worden gedaan. De interactie tussen beide spelers is heerlijk om zien, de humor soms subtiel, soms hilarisch. Maar de artiesten betrekken ook het publiek bij hun act en ook dat is best wel indrukwekkend bij momenten. De voorstelling verveelde dan ook geen minuut en andermaal bedankte het publiek met een staande ovatie. Het was een heerlijke manier om onze avond op de feesten af te sluiten đ
Op zondag 21 juli trokken we opnieuw naar de feesten, deze keer richting site Oud Sint-Baafs voor enkele voorstellingen van Miramiro.
De eerste ging door op het Sint-Baafsdorp. Met Peek-a-Boo! brengt Compagnie Charlie (BE) een boksmatch vol kluchtige acrobatie en slapstick. De boksers van Compagnie Charlie gaan met elkaar op de vuist, voor een ei, een vrouw, voor eeuwige roem. Al een kwartiertje voor de eigenlijke start van de voorstelling is er interactie tussen de artiesten en het publiek. Kleine dingetjes die ervoor zorgen dat de sfeer al meteen juist zit: dit gaat duidelijk plezant worden.
Wat volgt, zijn 40 minuten puur plezier. We verstaan geen jota van wat er gezegd wordt maar toch begrijpen we alles đ Het is bij momenten alsof je naar een film van Laurel en Hardy zit te kijken. Iedereen weet wat er gaat komen en toch moet je lachen. De slagen die de heren elkaar uitdelen, worden met het nodige geluid kracht bij gezet. Wanneer ze vallen en over elkaar duikelen, vraag je je verbaasd af hoe ze er in slagen om dit allemaal zonder blauwe plekken of schaafwonden klaar te spelen. Wanneer er zowaar een bruine beer komt opdagen, wordt het helemaal hilarisch en het meisje uit het publiek speelt haar gastrol met verve (evenals de dame die een amoureuze snaar raakt bij een van de boksers) đ
Omdat we dan nog wel wat vrije tijd hebben voor er weer een act op ons programma staat, besluiten we even richting centrum te wandelen op zoek naar een terrasje om met ons gezelschap dat intussen uit 8 personen bestaat, iets te drinken. Onderweg houden we nog even halt voor een bezoek aan het Geraard de Duivelsteen. Dit gebouw is uitzonderlijk tijdens de feesten open voor het publiek en dus ‘moesten’ we toch even een kijkje nemen. Ik was persoonlijk een beetje ontgoocheld omdat het gebouw er al zo verkommerd bij staat, ook de tijdelijke tentoonstelling van Tom Liekens kon mij maar matig bekoren (de zwart-witbeelden nog het meest). Op Gentse Blogjes kan je er trouwens een mooi verslag over lezen van No Butterfly.
Na een beetje zoeken vonden we Bar Petanque alwaar we ons de frisse drankjes lieten smaken en wij ‘en passant’ nog snel even ons petanqueskills testen đ
De Franse compagnie kreeg echter nog een herkansing want diezelfde avond gaven ze ook nog een andere voorstelling Air. Net als in La Grande Phrase dragen de dansers van AIR pakken met opgeblazen lucht. We hoorden dat de wandeling La grande phrase toch nog leuke dingen had gebracht, dus hoopten we nu ook op een goede voorstelling. Helaas bleven we toch een beetje op onze spreekwoordelijke honger zitten (die andere was intussen ruimschoots gestild). Veel herhaling en weinig indrukwekkend. Het meeste bijzondere zijn de pakken maar die scheppen op de een of andere manier toch meer verwachtingen dat wat er hier getoond werd.
Niets aan te doen helaas, volgende keer beter. Wij hadden enkele uren gezellig kunnen bijpraten en 2 leuke plekken getest die we zeker kunnen aanraden voor een drankje of een (uitgebreide en gezonde) maaltijd.
De Gentse Feesten zijn opnieuw gestart en dat betekent ook weer een ruim aanbod aan straattheater. Dit jaar heb ik me voorgenomen om alles wat meer op het gemak te doen: we zien wel welke voorstellingen we halen en zijn het er minder dan de voorbije jaren dan is dat helemaal niet erg (ik was zowaar zelfs bijna zonder fototoestel vertrokken, maar had natuurlijk sowieso nog de smartphone ter beschikking).
Op de eerste zaterdag van de feesten hielden we het beperkt tot een namiddag Puppetbuskers. We deden dit in het fijne gezelschap van goede vrienden die een stuk van het programma samen met ons volgden.
Gelukkig konden we minder dan een uur later terug droog door de stad lopen (nog een half uur later hadden we zelfs terug een stralende zon en werd het nog behoorlijk warm).
Gelukkig zorgde Bence Sarkadi uit Hongarije met The Budapest Marionettes terug voor een vrolijke noot en veel ambiance op het pleintje. Verschillende draadfiguren, begeleid door vrolijke muziek, passeren de revue: een minimarionet, een circusacrobaat, een dansende Turk, grappige muzikale draken (los tres terrores) en ten slotte een kopie van de artiest himself waardoor je een poppenspel op verschillende niveaus kreeg. Een uitgebreid applaus werd dan ook met plezier gegeven.
Le Bruit des Casseroles uit Frankrijk sloot met Citron het rijtje af. Een oogbol wordt een levend wezentje dat op verkenning gaat in de wereld. Nieuwsgierig en naĂŻef, grappig en zelfs een beetje ontroerend. De wind stak bij momenten een stokje in de spreekwoordelijke wielen maar de artiesten integreerden dit uitermate vlot in hun voorstelling en wisten daarmee het publiek zeker te bekoren. Ook deze voorstelling is zeker het bekijken waard đ
Omdat we nog wel een beetje tijd hadden, besloten Maya en ik via een omwegje terug naar onze fietsen te stappen. Zo zagen we onderweg nog een prachtige voorstelling van een kattenduet, gebracht door wel twee erg jonge straatartiesten met veel talent (door de vele passanten kon ik geen goed filmpje maken). Als u de komende dagen nog ergens kattengezang hoort, blijf dan zeker staan want het loont de moeite.
Op het Sint-Baafsplein pikten we dan weer nog een stukje voorstelling mee van de Dynamic Symphonic Band. Een beetje bigband kan er voor behoorlijk wat sfeer zorgen en dat was ook nu weer zo. Het werd nog een uurtje genieten van heel wat popsongs in een klassiek kleedje, altijd leuk (al was het maar om de nummers in kwestie zo snel mogelijk te herkennen) đ
Note to self: volgende keer stilstaan tijdens het filmen maar met aanstekelijke muziek niet altijd eenvoudig đ
Uiteindelijk een vrij rustige maar wel heel fijne namiddag, zo mogen er gerust nog volgen đ
P.S. Nog meer verhalen over de Gentse Feesten kan je o.a. lezen op Gentse blogjes.
We werden hartelijk welkom geheten in de kringsloopwinkel en kregen daar een woordje uitleg en een oude stoel mee die we dus mochten slopen (uiteraard). We kregen hiervoor een aangepaste uitrusting (veiligheidsbril, handschoenen en een coole schort) en het nodige materiaal (koevoet, hamers, zagen), ook een lunchbox waar we goed zorg voor moesten dragen. Dat slopen bleek nog een stevige klus (en niet zo geschikt voor personen met peesontstekingen) maar met vereende krachten lukte het ons toch. En passant ook nog even een jeans in stukken snijden met een elektrisch mes (zoân typisch ding uit de jaren â70) en vervolgens alle afval netjes door de passende gaten naar buiten duwen.
Na het slopen volgde het bouwen: met de beschikbare onderdelen mochten we onze eigen constructie bouwen maar wel scheef want ârecht was slechtâ. Aan hoogst originele werktafels lagen hamers en zagen, nagels en nietjesmachines, touw en scharen,⊠klaar voor gebruik.  Na wat denkwerk togen we elk aan het werk en maken onze eigen, originele, scheve constructies.
Tussendoor even 5 minuten verplichte âschaftâ, tijd voor een boterhammetje met choco, ingepakt in krantenpapier.
Eens de werken klaar werden ze met het nodige tromgeroffel en applaus opgetrokken, werd er van elke maker met zijn/haar werk nog een foto gemaakt en kregen alle stukken een plekje in een hoge constructie.
Al bij al een creatieve belevenis van een uurtje of twee waar naar ons gevoel wel nog net iets meer verhaal mocht hebben ingezeten. De inleiding begon veelbelovend maar eens op de werkplaats werd het bijna gewone knutselworkshop. We hebben ons echter wel geamuseerd en de andere deelnemers (meestal wel vergezeld van net iets jongere kroost) eveneens.
Denk en bouw mee aan Park Katrol,
park van prachtige prutsers,
toren van jong zweet en beschaafde wondjes,
gebouwd met het verdoken talent van elke bezoeker.
We doken mee in de wondere wereld waarin mensen kunnen vliegen, kikkers tot prinsen worden wakker gekust en dieren kunnen spreken. Boeksoep is een voorstelling die kinderen (en volwassenen) wil laten proeven van de magie van boeken en van circuskunsten natuurlijk đ
Heel toegankelijk, het enthousiasme bij de jongste toeschouwertjes deed me bij momenten zelfs denken aan de sfeer van Pierke.
Choreograaf Amala Dianor brengt een nieuwe generatie hiphop dansers samen. Het New School trio speelt met de regels van hiphop en tast de grenzen van het dansgenre af. Deze voorstelling is de geboorte van âAbstractâ, een dansstijl dat hybride durft te zijn en toch trouw blijft aan de roots van hiphop.
Heel andere koek dus dan de vorige voorstelling maar zelfs wie geen fan is van het genre kon zien dat dit toch wel van een stevig niveau was.
Hoe verhouden artiesten, muzikanten en publiek zich ten opzichte van het lichaam? Via een spel misschien? Samen met het publiek weven de artiesten een grote installatie met onwaarschijnlijke schommels in elkaar. Â
Heel veel actie, bij momenten nogal chaotisch, ook wel een beetje spannend en misschien een tikkeltje te lang maar zeker voldoende interessant en boeiend om de voorstelling uit te kijken (tijdens de voorstelling zelf werden we gevraagd om geen fotoâs te maken, deze zijn van de voorbereidingen/intro).
Miramiro zit er intussen op maar er valt nog heel veel te beleven op de feesten. Blij dat ik opnieuw verschillende voorstelling uit deze programmatie kon meemaken (en blij dat we er een nieuwe jonge fan van de feesten en het straattheater bij hebben).
De Gentse feesten zijn bij uitstek een goede gelegenheid om met vrienden af te spreken en samen âiets te doenâ. Dit jaar zag onze zondag er uit als volgt:
Starten met een heerlijk brunch door Vegamuze in The Full Circle Coffee in de Zuidstationstraat, genieten op het terras van heerlijk eten en even heerlijke koffies.
Vervolgens naar Die Verdammte Spielerei met Pakske Klassiek in de mooie Sint-Baafs-kathedraal. Zalig om de mannen, die hun typische witte marcellekes inruilden voor een zwart exemplaar, bezig te horen.
Ferm onder de indruk trouwens van de stem van Stefaan De Winter, nooit gedacht dat hij zo schoon zou klinken bij een prachtige operastem. Ook de samenwerking met Johannes Verschaeve van de Van Jets was zeer geslaagd.
Even binnen springen in het stadhuis om te kijken hoe de Floraliën daar voor een extra mooie aankleding zorgden. Ook gratis te bezoeken trouwens (of met een gids die u een uurtje op sleeptouw neemt voor de luttele prijs van 5 euro).
Uiteraard kon ook een portie Puppetbuskers niet ontbreken. En passant pikten we âDe kleine goochelaarâ van Jahon mee. Leuk entertainment waarbij een pop wordt betrokken in een goochelact. Een fijn tussendoortje voor alle leeftijden.
Daarna was het genieten van het hele mooie Cumulunimbu van Cie Ortiga uit Spanje. Heel knap gebracht en echt de moeite om zien (de voorstelling haalde – terecht – al heel wat prijzen binnen).
Ook de komende dagen trouwens nog heel wat voorstellingen van Puppetbuskers te ontdekken, het volledig programma staat online.
Het avondprogramma sloegen we deze over maar ongetwijfeld kandidaten genoeg om dat in te vullen đ
Vandaag naar miramiro-territorium getrokken, ondanks eerdere berichten tot mijn vreugde dit jaar toch nog op de site Oud Sint-Baafs. We bekeken er drie voorstellingen.
Nog twee keer te zien op zondag 15 juli, een echte aanrader.
Belly of the Whale van Ockhamâs Razor
Een gigantische halfronde constructie, de buik van de walvis, staat symbool voor angsten, krachten en dynamieken in onze wereld. Belly of the Whale gaat over durven springen in het onbekende, doorzettingsvermogen en uiteindelijk ontdekken dat je verder geraakt door de krachten te bundelen met anderen. Helemaal iets anders dan het intimistische van de vorige voorstelling maar visueel valt er wel een en ander te beleven. De constructie waarop en waarmee gespeeld werd zat in elk geval knap in elkaar.
Nog twee keer te zien op zondag 15 juli
Landscape(s) #1 van Cie La Migration
Twee koorddansers voeren hun vloeiende bewegingen uit op een vreemde machine. De virtuoze acrobatie laat je een spectaculair spel van evenwicht en tegengewicht, balanceren en stilstaan zien, als de vlucht van een vogel.
Andermaal een bijzondere constructie die zorgt voor een mooi visueel spektakel. Nog twee keer te zien op zondag 15 juli.
Na jaren heel intensief Gentse Feestenbezoek wordt 2018 misschien een light versie (al meen ik mij te herinneren dat ik zoiets vorige jaren ook wel eens pleegde te beweren maar toch). Desalniettemin trokken we er op vrijdagavond toch al even op uit, om de sfeer te proeven zullen we maar zeggen. Met de fiets ging het naar Dok Noord voor de try-out van Galapiat Cirque, 2 dames die van âhaarhangenâ een acrobatische kunst hebben gemaakt đ
Nog niet alles liep even vlotjes tijdens de try-out maar het resultaat is zeker leuk om naar te kijken (al hebben we de voorbije jaren eigenlijk wel al straffere dingen gezien).
Nog een videofragmentje
Meer zien? Dat kan! De volledige voorstelling is 4 keer te zien in de Expeditie aan Dok Noord (van zaterdag 14/7 tot en met dinsdag 17/7), telkens om 20u en duurt ca 70 minuten. Tickets kosten 10 euro en kan je bestellen via Miramiro
Deze middag – nee toch – terug naar de feesten. Om 13u op het Luisterplein nog eens gekeken naar Pelele met vrienden die de voorstelling nog niet zagen en ondertussen een lekkere vers belegde boterham gegeten (aanrader).
Daarna richting Botermarkt om zeker op tijd te zijn voor de voorstelling “Mr. Bakari” van Cie du Fil Ă Couper l’Eau chaude (what’s in a name). In een extra smalle, kleine woonwagen wordt je als gast netjes op elkaar geperst (de kleinste vooraan op een bankje, de grootste staand achteraan). Je krijgt er een verhaaltje gepresenteerd over ene Mr. Bakari, leuk, grappig en verrassend đ
Daarna ging het richting Kalandeberg met ons gezelschap voor les 3 cochons. Omdat ik deze voorstelling gisteren ook al had gezien, trok ik zelf even richting Werregarenstraatje voor de voorstelling Ai Xico Cica van Sofia Pimentao-Xu. Deze voorstelling startte met vertraging, kwam langzaam op gang en kon mij niet echt boeien waardoor ik afhaakte en terug naar de vrienden ging.
In CaffĂš Rosario maakte we een gesmaakte koffiestop, net op tijd trouwens want plots gingen de hemelsluizen nogal fel open. Eens de regen grotendeels voorbij, waagde ik met Max Van Hemel nog 440 trappen hoog op de toren van de Sint-Baafskathedraal, enkel tijdens deze feesten opnieuw te bezoeken na jaren gesloten te zijn voor herstellingswerken. Wie graag ook eens kijkje neemt, kan er morgen nog terecht tussen 10u en 17u.
