Na een lange periode van blok en examens had Maya eindelijk een weekje vrij en was er ruimte om eens iets anders te doen dan studeren. Naast wat praktische afspraken, zoals bij de kapper en de tandarts, was er ook ruimte om af te spreken met vriendinnen en gingen we ook eens samen een dagje naar zee. Ik had er zelf minstens even hard naar uitgekeken om eindelijk nog eens naar Oostende te gaan. Ondanks het minder goede weer (waarbij we nog last minute van dag wisselden om de regen grotendeels te vermijden) heb ik enorm genoten en de rest van het gezelschap ook wel 😉
Onderweg kregen we nog wat regen over ons heen, maar toen zaten we gelukkig in de auto, eens aan de kust bleef het de rest van de dag droog. Er liep heel weinig volk buiten en verschillende horecazaken waren gesloten (sluitingsdag of vakantie), maar we lieten het niet aan ons hart komen, wel integendeel. Er stond een (heel) erg stevige wind, maar daar lieten we ons niet door kennen. We genoten van de rust en kozen een wandelroute met de wind in de rug (toch zeker op dijk want daar was tegenwind wandelen echt geen optie).
We waagden ons ook aan een wandeling tot op de Strekdam (die wellicht net niet afgesloten was ondanks de felle wind) en hielden er een gezandstraald gezicht aan over en een portie zand in onze zakken (en in mijn haar dat ‘s avonds pas na 3 keer wassen en spoelen terug ‘zandvrij’ was).
Als afsluiter brachten we nog een bezoekje aan een fijne collega, waar Maya genoot van het gezelschap van de viervoeters in huis. Kortom, een heel rustige, maar o zo deugddoende dag er even tussenuit.
Al van in de kleuterschool maakte ik een lunchbox voor Maya, vanaf pakweg het tweede leerjaar deed ze dat zelf, elke dag opnieuw, het hele humaniora door. Ook nu neemt ze haar lunchbox mee naar de UGent, al was het maar omdat er dikwijls gewoon te weinig tijd is om aan te schuiven in het studentenrestaurant of om ergens een belegd broodje te gaan kopen.
Ik probeer er dan ook voor te zorgen dat er in de lunchbox al eens wat variatie zit en dat er ook tussendoortjes zijn om mee te nemen, want ook die zijn nodig om de kleine hongertjes te stillen. Uiteraard zitten er bij die tussendoortje ook ‘gewone, gekochte, voorverpakte koeken’, maar ik maak ook wel tijd voor gezonder alternatieven die toch vrij gemakkelijk mee te nemen zijn. De tussendoortjes die minder vlot mee te nemen zijn in de rugzak en op de fiets, die houden we wel voor tijdens het weekend en de vele studeermomenten thuis (maar daar schreef ik al vaker een postje over 😉 )
Naast de mueslirepen (waar ik zelf ook grote fan van ben), maak ik zo nu en dan ook broccoli flatbread. Supereenvoudig om te maken, weinig ingrediënten voor nodig en meteen ook een extra portie groente verwerkt in een eenvoudige snack. Een receptje dat ik hier dan ook graag deel, vooral voor mijn persoonlijk gemak want dan moet ik niet meer op zoek gaan in mijn receptenmappen naar de juiste verhoudingen van de ingrediënten 😉
Maar je kan het sowieso online op heel wat fora terugvinden. Dus bij deze,
Ingrediënten
1 broccoli
2 – 3 eieren (beetje afhankelijk van de grootte)
100 g amandelmeel
kruiden naar keuze, bv oregano, peper, zout, nootmuskaat, tijm ….
Werkwijze
Snij de broccoli in stukken en hak hem tot ‘rijst’ in de blender
voeg de eieren en het amandelmeel toe
kruid af naar eigen smaak
meng alle ingrediënten
verdeel op een bakplaat en druk aan tot een platte koek
bak in de oven gedurende 20 minuten op 200 graden C
laat afkoelen en snij in stukken/reepjes
Perfect een week in de koelkast te bewaren of langer in de diepvries
Ideaal als tussendoortje, maar ook als broodvervanger, extraatje in de lunchbox….
Smakelijk! Laat bij gelegenheid eens weten of jij dit ook zou maken en je het lekker vond.
Al van bij het begin ging ik naar het Lichtfestival in Gent. De eerste editie bezocht ik door omstandigheden enkel samen met een kleine Maya. Ik moest haar in mijn nek zetten zodat ze de projecties kon zien op de muren want de mensen om haar heen verhinderden haar uitzicht. In de tram was het nogal benauwend, zo volgepropt met mensen in dikke jassen dus deden we ondanks de kou een flinke wandeling te voet. Ze heeft er nog altijd herinneringen aan en elke editie kwamen er nieuwe herinneringen bij.
Dit jaar was het nog even spannend, het festival viel immers op het einde van haar eerste examenperiode aan de UGent. Gelukkig viel het laatste examen op de startdag van het festival en dus konden we samen op stap. Het werd andermaal een flinke wandeling, want we parkeerden aan het Sint-Pietersstation, liepen naar het startpunt onder de stadshal, volgden de route van 7.2 km en dan moesten we uiteraard nog terugwandelen naar onze wagen, goed voor meer dan 20.000 stappen.
Door het boerenprotest diezelfde dag in Gent was er wellicht net iets minder volk die avond en dat maakte het voor ons eens zo aangenaam, want we konden overal vlot door.
Een bloemlezing van een deel van de kunstwerken.
Op een 3 meter hoog metalen masker projecteert kunstenaar Radu Ignat allerlei animaties. Het gezicht verandert van kenmerken, vorm en textuur. Soms lijkt het werk wel een hologram, dan weer zie je heel goed de structuur waarop geprojecteerd wordt. Best bijzonder, en heel grappig hoe zowel Maya als haar vriendin (student geneeskunde) meteen reageren op het beeld dat het dichtst de spieren in het gelaat lijkt te benaderen.
 Het standbeeld van Jacob Van Artevelde waakt over de Vrijdagmarkt en is echt wel een baken in de stad. Voor het festival zette studio FAH een bol (of is het een zeepbel of een energieveld?) over het beeld. De bedoeling om Jacob te bedekken onder een laagje sneeuw slaagde niet helemaal. Een beetje jammer, maar ook zonder het echte sneeuwbaleffect werd het toch een eyecatcher.
 “In het dagelijks leven kun je meestal niet gemakkelijk van kant wisselen, maar tijdens het Lichtfestival gaat dat in een paar stappen. Met deze installatie Portal geeft de Oostenrijkse kunstenaar Alfredo Barsuglia bezoekers de kans om fysieke en mentale verandering te ervaren.” Zo vertelt toch de tekst bij het kunstwerk. Wij zagen er vooral een verwijzing in naar een regenboog en genderdiversiteit. Leuk, maar hebben nu niet meteen een fysieke of mentale verandering ervaren.
L’heure bleu, het blauwe uur… De tijd tussen dag en nacht verschijnt vaak aan ons als het uur van dromen en vrijheid. Claudia Reh nodigt de bezoeker uit om het spectrum van grenzen tussen het zichtbare en onzichtbare opnieuw grafisch te verkennen in een analoge lichtinstallatie.
Het eerste deel van de Sleepstraat was gedompeld in een blauw licht, in het tweede deel stonden een hele reeks klassieke overheadprojectoren (die ikzelf nog in de klas heb weten gebruikt worden en die wij vroeger ook nog op kantoor staan hadden voor toelichtingen, waar is de tijd) die tekeningen en kunstwerken op de muren projecteerden. Vooral de bewegende kunstwerken – verf en losse elementjes in een doorschijnend bakje water op die lichtbakken – zorgden voor een mooi extra element. Leuk om zien hoe ouders aan hun (jonge) kinderen uitlegden hoe die toestellen werken. Het zorgde voor extra gezelligheid en ook een beetje nostalgie hier.
Reskate is een artistiek collectief gevormd door MarÃa López en Javier de Riba, beeldende kunstenaars uit respectievelijk Baskenland en Barcelona. Het werk met lichtgevende verf belicht donkere stadsplekken. Ik was niet helemaal zeker of dit werk nu deel uitmaakte van het officieel programma of niet (en ik was niet alleen), maar gelukkig was er het plannetje met uitleg. Al maakte het voor mij op zich niet uit, de wandeling was een extra uitnodiging om de stad te ontdekken na het invallen van de duisternis.
De rode bol, Tierra, verspreidt een helderrode warme gloed, een verwijzing naar de klimaatcrisis en de opwarming van de aarde. De Spaanse kunstenaar SpY nodigt iedereen uit om na te denken over de uitdagingen waar we allemaal voor staan en de kleine stappen die we individueel en collectief kunnen nemen.
Het kunstwerk liep helaas schade op van de wind en zou niet worden hersteld. Als alternatief verscheen de typische Gentse boodschap Nie Neute, niet Pleuje op een lichtbord.
 De havenkranen aan Dok staan er nu werkloos bij, maar vormden ooit het kloppend hart van de Gentse haven. Fisheye laat deze kranen herleven in flitsend licht.
In combinatie met de rode bol en de vele andere lichtjes aan de dokken sowieso een heel mooi zicht om even bij stil te staan en van te genieten. De minder mooie kantjes van deze buurt vallen ook veel minder op in de duisternis.
De installatie van Sedemminut begint als een ontspannen wandeling die subtiel verandert in een loopje. Uiteindelijk versnelt alles tot een sprint met de snelheid van het licht. Het motto van het kunstwerk: voor vrede, voor vrijheid, voor kunst.
Niet evident om vlot op beeld vast te leggen, wel heel leuk gedaan. Wie niet oplette, ontdekte het kunstwerk pas na enige tijd.
 Het project van de studenten Audio Visual Design is een viering van de verbeelding en creativiteit van de jonge geesten die de toekomst vorm zullen geven.
Het was een combinatie van vrolijke, bizarre, soms bevreemdende beelden, boeiend genoeg om even bij stil te staan en te bekijken.
‘Evanescent’ vindt zijn inspiratie in de Covid-pandemie. Het werk van Atelier Sisu wil het gevoel van vergankelijke schoonheid en waardering voor het leven in het moment vastleggen, zoals dat van een zeepbel.
Een installatie die je niet kon missen, kleurrijk en groot. Aangezien ik een fan ben van zeepbellen kon het werk me zeker bekoren 🙂
‘Firefly Field’ van Studio Toer laat je vol verwondering kijken naar vuurvliegjes in het park. De nachtdiertjes gloeien, flitsen en zweven boven de grond. Samen creëren ze een dynamisch lichtspel dat de nieuwsgierigheid en het ontzag van de bezoekers prikkelt.
Ik maakte ook nog een compilatievideo van deze en enkele andere installaties tijdens onze wandeling.
 
 
