Tijdens de vorige editie van Spekken zagen wij de try-out van Abel Tasmannetje. Toen was enig schaafwerk nog aan de orde en wij waren dus eigenlijk wel erg benieuwd naar deze nieuwe voorstelling.
De plot is nog steeds min of meer dezelfde: Abel is een postbode en baas van de Kwijtgeraakte Post. Hij leert zijn assistent alles van het vak en droomt intussen over zijn jeugdliefde Lies. Ze stuurden elkaar brieven toen ze tien jaar oud waren, maar dan ineens niets meer. Abel wil vertrekken om Lies te vinden, maar kan hij zijn postkantoor en assistent wel aan hun lot overlaten?
De basissetting ziet er nog dezelfde uit: een reusachtige omslag. Net zoals voorheen klappen de diverse kanten op in de loop van de voorstelling maar toch is alles veel rustiger geworden. Er zijn iets minder gadgets en de acteur moet minder heen en weer rennen om alles opgesteld te krijgen. Veel technieken en ideeën werden behouden maar ze werden meer uitgepuurd en beter ingepast in het geheel. Alles hoort beter bij elkaar in plaats van een opeenstapeling van vaak fantastische vondsten.
Ook de verhaallijn is eenvoudiger geworden. Het verhaal is duidelijker en daardoor is er ook meer ruimte voor details die het versterken zonder het complexer te maken. Er kwam ook iets meer humor in het stuk, kleine dingetjes vaak, fijn gevonden en opnieuw meer ingebed in het geheel van het verhaal.
Abel het tasmannetje is een sprookjesachtige, beeldende en muzikale voorstelling. Over moed, vertrouwen en de betoverende kracht van liefde. De voorstelling heeft duidelijk aan kracht gewonnen en dat merkte je meteen aan de reacties van het publiek. Verschillende toeschouwers, groot en klein, kwamen de acteur dan ook feliciteren. Heel boeiend om de evolutie te hebben kunnen meemaken en nu ook zeker een aanrader om eens te zien.
Op de voorlaatste dag van het Spekkenfestival keken wij naar “Waarschijnlijk zullen we het nooit weten” van Brulschaap, een gezelschap uit het Antwerpse.
Deze keer een volledige lege scène, op een groen tapijt en vier spelers na (of beter, 3 spelers en een violist, maar dat is eigenlijk ook een speler natuurlijk :)) Helemaal anders dan wat we de voorbije dagen te zien kregen en dus waren we erg benieuwd naar wat komen zou.
Een boom, een spin en een onzichtbare (die je toch kon zien maar die niet kon spreken) vertellen elk het verhaal van de kapitein en de violist. Elk vanuit hun eigen standpunt, zoals zij het gezien hebben en voor waar aannemen. Terwijl ze het verhaal vertellen, moeten de anderen het helpen uitbeelden.
De voorstelling moet het volledig hebben van de prestaties van de acteurs, zij brengen het verhaal ook letterlijk in beeld want een decor is er niet. Op een appel en een rubix cube na worden er ook geen attributen gebruikt. En toch is de voorstelling zeer beeldrijk: er wordt gespeeld met taal en er wordt uitgebeeld, vooral bij de onzichtbare man leidt dit steevast tot humoristische situaties. De verhalen van de personages zijn sterk, de fantasie van het publiek wordt geprikkeld en iedereen is ‘mee’, hoe gek het verhaal ook wordt.
Brulschaap brengt een aantrekkelijke, lichtjes absurde voorstelling met heel wat humor. Er wordt niet teruggegrepen naar bekende verhalen of een boeiend decor om de voorstelling op een of andere manier herkenbaarder of flitsender te maken, de acteurs staan er en hebben genoeg aan zichzelf en elkaar om het jonge publiek te boeien. Een origineel en knap staaltje kindertheater. Andermaal een aanrader.
Zelf ook zin gekregen om een voorstelling mee te pikken? Je hebt nog één dag de kans. Het volledige programma vind je terug op www.spekken.be Je kan tickets online bestellen of last minute misschien nog een ticketje kopen ter plekke voor zover de voorstelling niet is uitverkocht.
Derde dag van de tweede week Spekken, we zijn over de helft. Vandaag op het menu: Pinocchio van het gezelschap Tweelicht & zoon. Vandaag ook beduidend meer volk dan gisteren. Zou het te maken kunnen hebben met het feit dat dit gezelschap vorig jaar met de Spekkenprijs ging lopen?
Het verhaal van Pinocchio en Ghepetto is uiteraard bij iedereen bekend. De oude poppenmaker die graag een zoon wou. De kleine Pinocchio, een marionet zonder touwtjes, die de grote wereld wil ontdekken en het toch zo moeilijk heeft om op het rechte pad te blijven.
Tweelicht & zoon geeft op een heerlijk manier invulling aan het bekende verhaal. Fris en vrolijk, met een originele invulling van personages en verhaallijnen. Heel veel humor ook maar niet zonder de andere emoties uit het oog te verliezen. Pinocchio is ongelooflijk grappig en lijkt zich bij momenten geïnspireerd te hebben op de komische streken van Mr. Bean. De installatie op het podium is een prima vondst om de verschillende kostuums en attributen aan op te hangen en maakt op sommige momenten zelfs deel uit van het verhaal wanneer het bv een gevangenis of een boom wordt. Ook het doek waarop geprojecteerd wordt en waarmee later de golven en het binnenste van de walvis wordt gesuggereerd is knap bedacht.
De theatermakers hebben zich voor hun voorstelling gebaseerd op het originele verhaal van Carlo Collodi. Hoewel de ‘parate kennis’ van het publiek wellicht eerder teruggaat op de Disneyvariant, vormt dat zeker geen hinderpaal om het verhaal te volgen.
Na een kwartiertje moest de voorstelling wegens technische problemen even worden stilgelegd. Gelukkig zaten zowel de acteurs als het publiek meteen weer in het verhaal na deze onverwachte onderbreking en deed dit geen afbreuk aan de sfeer.
Voor de derde dag op rij konden wij een hele fijne voorstelling meemaken die op veel enthousiaste reacties bij het publiek kon rekenen. Andermaal een aanrader.
Zelf ook zin gekregen om een voorstelling mee te pikken? Het volledige programma vind je terug op www.spekken.be Je kan tickets online bestellen of last minute misschien nog een ticketje kopen ter plekke voor zover de voorstelling niet is uitverkocht.
Tweede dag van de tweede week van het Spekkenfestival. Vandaag een Nederlandse voorstelling op het programma met een toch wel ernstig thema: over ouder worden en vergeten.
Het verhaal is eenvoudig: Fien komt elk weekend langs bij haar oma. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt oma ouder en vergeetachtiger. Ze verhuist naar een home waar nog meer vergeetachtige mensen zitten. Uiteindelijk weet oma zelfs niet meer dat Fien haar kleindochter is en gaat ze ze steeds meer in het verleden leven en wordt ze terug een beetje kind tot ze zelfs dat vergeet.
Drie acteurs, twee mannen en een vrouw, spelen afwisselend met grote poppen de rollen van oma, Fien en enkele andere bewoners van het home. Ze spelen alle drie met alle poppen wat een extra dimensie aan het stuk geeft en niet storend werkt (al past de ene speler soms net dat tikkeltje beter in de rol van een bepaalde pop / bij een bepaald personage). Ook de kraaien worden heel origineel in beeld gebracht (gemaakt van zwarte handschoenen) en dragen een bepaalde symboliek met zich mee die toch voldoende duidelijk blijkt te zijn voor het jonge publiek: telkens een kraai met een lint gaat vliegen, vergeet oma een stukje meer.
Ondanks het vrij zware thema zit er ongelooflijk veel humor in het stuk. Er wordt heel wat afgelachen en bepaalde situaties zijn – zeker voor de volwassenen – vaak heel herkenbaar, soms ook confronterend en ontroerend. De voorstelling bevat immers naast de nodige humor ook heel veel (ingetogen) emotie die zeker bij de volwassenen een gevoelige snaar kon raken.
Bij het einde van de voorstelling kon het gezelschap dan ook rekenen op een heel warm applaus van het publiek. Deze voorstelling gemist? Als ze nog eens op programma staan, zeker gaan kijken want meer dan de moeite waard!
Zelf ook zin gekregen om een voorstelling mee te pikken? Het volledige programma vind je terug op www.spekken.be Je kan tickets online bestellen of last minute misschien nog een ticketje kopen ter plekke voor zover de voorstelling niet is uitverkocht.
De kerstvakantie is al halfweg, tijd dus voor een heerlijke portie kindertheater. Al meerdere jaren maakt Maya met plezier deel uit van de kinderjury van het Spekkenfestival, deze kerstvakantie zowaar al voor de vierde keer. Net zoals zij, kijk ook ik altijd vol verwachting uit naar de voorstellingen. Ik ga immers met veel plezier mee kijken en maak er verslagjes van.
Op tweede kerstdag trokken wij voor het eerst deze editie richting theater Tinnenpot. Aangezien het weertje eerder aan de lente dan aan de winter deed denken, gingen we met de fiets i.p.v. met de tram. Een goede keuze zo bleek want de hele binnenstad stond weer vast in één lange file (wie de komende dagen met de wagen of openbaar vervoer richting Gent/ Tinnenpot wil komen doet er dus goed aan tijdig te vertrekken).
Wat als de wereld nu vergaat en jij en ik alleen overblijven? Alles is ondergelopen. Alles ingezakt en weggeblazen. En kijk hier, wat er aanspoelt: de rest van de wereld.
Onze eerste voorstelling werd STULP van De Zinderij. De Zinderij is een nieuw Kortrijks theatercollectief. Met STULP, hun eersteling, brengen ze een kindervoorstelling over ‘niet groot willen worden’ zo lees ik.
Twee meisjes komen op de scène en lijken alleen op de wereld te zijn. De grens tussen werkelijkheid en fantasie glijden naadloos in elkaar over. Je moet als kijker heel alert blijven om te weten in welke wereld ze zich bevinden. Gedachten huppelen van hot naar her en langzaam ontwaar je dat de werkelijkheid binnensijpelt in de fantasiewereld van deze meisjes. Een ontluikende liefde stelt hun jarenlange vriendschap op de proef.
Als alles weg weg is, dan is de school ook weg. En die straf van gisteren ook. Dan eten we elke dag choco. En gaan we zonder tanden poetsen naar bed.
De juryleden vonden Stulp alvast te smaken al waren er wel enkele minder enthousiaste stemmen in het publiek te horen. De voorstelling spreekt heel hard de fantasie aan maar voor te jonge kinderen was het verhaal wellicht iets te moeilijk om volgen. Als volwassen toeschouwer ga je mogelijks nog meer dingen ontdekken in het verhaal (die al dan niet bedoeld zijn, ik zou het niet met zekerheid kunnen zeggen).
Bij het verlaten van de zaal kon het jonge publiek nog een vervolg breien aan de voorstelling en zelf creatief aan de slag gaan of gewoon nog even spelen in hun eigen stulpje gemaakt met doeken, net zoals op de scène. Een mooi extraatje waarop verschillende kinderen dan ook enthousiast reageerden.
Zelf ook zin gekregen om een voorstelling mee te pikken? Het volledige programma vind je terug op www.spekken.be Je kan tickets online bestellen of last minute misschien nog een ticketje kopen ter plekke voor zover de voorstelling niet is uitverkocht. De hele dag kunnen kinderen trouwens ook terecht in de ontvangstruimte om te knutselen, iets te drinken, een pannenkoek of croque te eten. Zeker doen!
Vorige zondag trokken we met vier bevriende koppels naar het SMAK voor een geleid bezoek aan de tentoonstelling Drawing, the bottom line.
Ik hou van het gebouw maar ik heb het soms moeilijk met de kunstwerken die er hangen, dikwijls spreken ze mij niet aan en soms snap ik ze gewoon niet. Daardoor kom ik ook iets minder vaak in dit museum dan bv het MSK of het Designmuseum. Door nu met een gids door de tentoonstelling te wandelen, kregen we iets meer kader en achtergrond mee en werd een en ander iets ‘duidelijker’. Het kan ook wel aan de kunstvorm gelegen hebben dat ik bepaalde werken meer kon waarderen.
Met tekenen kan je ook heel wat kanten uit en het hoeft niet altijd letterlijk met potlood en papier te zijn. Het kunstwerk van Julian Göthe aan ingang, waarbij met rubberen ’touwen’ lijnen gespannen waren tegen de muur, vond ik bv. erg knap. Een strak lijnenspel en toch niet helemaal strak. Voor de kinderen werd trouwens een aparte gids met opdrachten uitgewerkt zodat ze spelenderwijs de tentoonstelling kunnen ontdekken.
De tentoonstelling is nog te bezoeken tot 31 januari 2016. Meer info op de website van het SMAK.
Dochterlief vierde met haar vriendinnen haar negende verjaardag in het Designmuseum en beleefde daar een superleuke namiddag. Toen we uitkeken naar een activiteit voor haar tiende verjaardag vroeg ze spontaan of dat eventueel terug in het Designmuseum kon? Het thema zou sowieso verschillend zijn, dus waarom niet eigenlijk? En zo maakte ik een afspraak voor een nieuw feestje dat – net als vorig jaar – met enige vertraging zou doorgaan op de eerste zaterdag van de kerstvakantie.
Waar vorig jaar alles in het teken van het licht stond, was het leitmotiv van dit jaar de designderby België-Nederland. We startten opnieuw in de kelder van het museum (omgebouwd tot werk- en feestatelier), waar de geschenkjes opzij werden gelegd voor later en de verjaardagsstoel in elkaar werd gestoken om voor de jarige alvast een lied in stijl te kunnen zingen.
Vervolgens trokken we het museum in waar onze gids Bernadette een heerlijk verhaaltje voorlas over Chinese muisjes in Delft en de aandachtige toehoorders zo het verschil uitlegde tussen Chinees porselein en Delfts aardewerk. Uiteraard volgde op het verhaal een opdracht: de tulpenvaas vinden in het museum. Hier geen klassiek exemplaar maar wel een moderne variant. Daarna mochten de kinderen zelf aan de slag en hun eigen kunstvoorwerp maken: een collage van diverse stukken uit Delfts aardewerk.
Een installatie met schermen en koptelefoons trok hun aandacht en dus kregen ze een momentje om dit eens van dichterbij te bekijken. Het zijn en blijven kinderen van hun tijd natuurlijk 🙂 Op de benedenverdieping ging onze aandacht naar het Chinees porselein en de moderne varianten daarop. Tussendoor ook nog een woordje uitleg over het toenmalige wereldbeeld. Een grote kroonluchter (met een voorstelling van de toen gekende vier continenten) hielp om een en ander te verduidelijken en bood vervolgens inspiratie voor een volgende creatieve opdracht: het tekenen van zeemonsters.
In de kelderverdieping trokken we nog even de kaart van de specerijen en deden we een leuke geurproef. Ruiken aan doosjes en zo de verschillende kruiden en specerijen proberen herkennen: peper, kardemom, kruidnagel, vanille, thee, koffie, … niet zo eenvoudig als het misschien lijkt. Ik vond het heel grappig om te zien hoe verschillend de kinderen reageerden op bepaalde geuren: de meesten vond de geur van koffie verschrikkelijk, vanille was dan weer een grote favoriet, nootmuskaat vonden sommigen best wel lekker ruiken en anderen dan weer absoluut niet, kardemom was de grootste onbekende.
En toen was het dringend tijd voor het ‘echte’ werk: het maken van een eigen tegeltje in Delfts blauw (niet geschilderd maar getekend met blauwe keramiekstiften). De eerste stapjes werden nog ietwat voorzichtig gezet want ‘wissen was geen optie’, maar eens vertrokken kregen de minikunstenaars er echt zin in en maakten ze er elk op hun manier iets heel uniek van.
Voor we het wisten was de tijd alweer bijna voorbij, nog net genoeg om de geschenkjes te openen en iets te eten. Het werd een buffetje met chocolade muffins en ‘karolientjes’ maar ook druiven, zwarte bessen, gedroogd fruit en noten zodat iedereen een bordje met allerlei lekkers kon vullen.
Het feestje was andermaal een voltreffer: dochterlief is en blijft fan van Bernadette die de namiddag op een fijne manier begeleidde, de geschenkjes waren top en alle gasten gingen naar huis met een mooi aandenken. Iedereen tevreden en daar doen we het toch een beetje voor, niet?
Het boostyourpositivityproject werd net als de vorige keer afgesloten met een bloggersbrunch. Dit hebben we vooral te denken aan Oon en Lilith die hierop aandrongen bij Danone, die gelukkig overstag gingen.
Tot mijn verrassing ging de brunch opnieuw door in Gent, in de voor mij nog onbekende zaal Lux aan de Dendermondsesteenweg, op een boogscheut van de Dampoort. Waar ik me de vorige keer nog een echt groentje voelde, had ik me bij deze editie best geamuseerd met de uitdagingen en online terug nieuwe mensen leren kennen. Samen met No Butterfly ging ik op pad en al snel raakten we aan de praat met andere dames (van mannelijke bloggers viel hier immers niet veel te merken 🙂 ). Het was wel fijn om sommige bloggers eens irl te zien al heb ik lang niet iedereen gesproken die ik in gedachten had (soms kies ik wel eens voor de iets veiliger optie om vooral met bekenden of semi-bekenden te praten en duik ik niet zo snel in gesprekken met mensen die ik nog niet ken). Tip voor de organisatie (zelfde opmerking als vorige keer) zet die bloggersadressen eens wat groter op de button, dat vergemakkelijkt de herkenbaarheid zeker voor bloggers die niet zo vaak met hun gezicht online komen en helpt mensen die nog niet zoveel volk kennen om iets sneller op iemand af te stappen die ze dan toch al een beetje online hebben leren kennen.
De zaal was prachtig, ons glas cava werd met de nodige schwung geserveerd en het buffet was heerlijk. Er werd heel wat afgepraat (wat had je gedacht) en de smartphones werden regelmatig bovengehaald om de sociale media van het nodige beeldvoer te voorzien.
Bij het vertrek kregen we er nog een goedgevulde goodiebag bovenop wat fijn meegenomen was natuurlijk.
De week erop werd een ‘pittige’ week met veel werk en heel wat zaken om te verwerken. Mijn batterijen werden bijgevolg zwaar op de proef gesteld.
Gelukkig mag ik nu 2 weken vakantie nemen en hoop ik – ondanks alweer een goed gevulde kalender – wat tot rust te komen, te genieten van mooie momenten en fijne ontmoetingen en ‘bij te tanken’.
Op een onverwacht vrije zondagvoormiddag trokken wij naar het Gentse Caermersklooster, aan de rand van het Patershol. We brachten er een bezoekje aan de (gratis) tentoonstelling over de Gentse filmtheater.
Gent kent al van bij de start van de film een erg levendige bioscoop- en filmcultuur. Over de hele stad verspreid vind je een hele reeks filmzalen, van grote statige paleizen tot kleine wijkcinema’s, volkshuizen en tweederangsbioscopen. De Capitol, de Savoy, de Rex, de Plaza, de Metro, het zijn maar enkele van de vele namen waarvan de een misschien al bekender in de oren klinkt dan de ander.
Alles startte met de uitvinding van de cinematorgraaf van de gebroeders Lumière in 1896. De eerste voorstellingen kregen de Gentenaars te zien in reizende theaters en foren. De eerste stille film was te zien in een barak op het Sint-Pietersplein. De foorkramers wilden echter een vaste plek voor hun voorstellingen en de film evolueerde van een wetenschappelijk wonder naar een bron van vertier.
Een filmvoorstelling begon meestal met een journaal maar midden de jaren 1970 kwam er sleet op de formule. De televisie kwam immers stokken in de wielen steken wat betreft het brengen van (inter)nationaal nieuws. In 1975 kwam Daska met een alternatief: Gentse actualiteiten, streektelevisie avant-la-lettre als het ware. De zwart-witfilmpjes werden geproduceerd aan de Gentse Coupure en kenden veel bijval bij het publiek. En jawel, de komst van de regionale TV-zenders in de jaren 1980 zorgden ook hier voor het verdwijnen van de Gentse filmactualiteiten. In de tentoonstellingsruimte werd een mini-filmtheatertje gecreëerd waar enkele Daskafilmpjes over lokale filmactualiteiten worden vertoond. Online vond ik enkel een filmpje over een ander (maar minstens even interessant thema).
Ook het Gentse Wintercircus speelde een belangrijke rol in de ontwikkeling van de cinema. Aanvankelijk werden er heel wat reizende voorstellingen gegeven maar na verloop van tijd kwam er een vaste projector en werd de NIeuwe Cirk de grootste filmzaal van Gent met een aparte ingang voor het gewone volk en eentje voor de burgerij. Helaas maakte een grote brand in 1921 een einde aan dit verhaal. In 1924 heropende de zaal met een capaciteit van zowat 2400 plaatsen tot Wereldoorlog II. In de jaren ’70 verkocht Mahy, die het gebouw had gekocht en er zijn uitgebreide wagencollectie had gestald, het wintercircus aan Daska die er een multiplex van wou maken. Vergunningsperikelen zorgden er (toen ook al) voor de het project nooit gerealiseerd werd en we uiteindelijk zouden moeten wachten tot het project van de Krook waarin het Wintercircus is opgenomen. Een installatie op het Lichtfestival eerder dit jaar refereert nog naar alle verschillende functies van het wintercircus.
In 1911 opent de eerste echte bioscoop, Oud Gend, in de Statiestraat. In 1938 verandert de naam in de Century. De zaal zou blijven bestaan tot 1985. Ook in 1911, later dat jaar, opent naast Oud Gend de Modern Palace, later de Select. vanaf 1932 spelen hier vooral films die eerst in première gingen in de Capitol. De zaal sloot haar deuren in 1982. Beide zalen werden trouwens afgebroken om plaats te maken voor het Urbiscomplex aan de Zuid.
In 1932 opende het filmpaleis Capitol, een gebouw met een monumentale gevel, plaats voor 1.663 kijkers en voorzien van alle modern comfort (akoestiek, klimaatregeling, een lichtorgel, een limonadier, een tearoom, …) De gevel wordt elke week versierd met een indrukwekkend calicot en in de zalen draaien de grote premières van Amerikaanse en Europese films. Schaalmodellen van de filmzalen worden in vitrines van winkels geplaatst om mee promotie te maken voor de nieuwe voorstellingen. Helaas wordt ook hier in de jaren ’80 het faillissement aangekondigd.
Nog een hele reeks andere zalen worden in de tentoonstelling in de kijker gezet. De Actual (later Cinéac en nog later Eldorado) en de Pathé (later Majestic, waar in 1930 de eerste geluidsfilm in de stad wordt vertoond) in de Veldstraat.
In 1933 wordt de Rex aan het Maria Hendrikaplein ontworpen door de man die eerder al de Capitole had geconcipieerd. Het ontwerp is geïnspireerd op de Parijse Cinéma Rex en er worden vooral Amerikaanse films gedraaid. Het pand staat inmiddels al vele jaren te verkrotten maar een burgerinitiatief ‘Red De Rex’ ijvert voor een grondige renovatie en eerherstel voor dit mooi stukje cultureel erfgoed.
Van vele namen had ik al gehoord, maar het ‘Leopolleke’ op de hoek van het Sint-Pietersplein was mij niet bekend. Misschien door (of ondanks?) de ietwat ‘aangebrande’ reputatie van de zaal. In de zomer van 1981 brandde de zaal volledig uit. Het gerecht vermoedde kwaad opzet maar blijkbaar is de zaak nooit echt helemaal uitgeklaard.
In 1914 opent Vooruit een cinema in de onderste zaal van de achterbouw. Door het grote succes worden er ook films in de theaterzaal gedraaid. In 1931 wordt de eerste Gentse filmclub opgericht. Vanaf de jaren ’60 wordt de cinema verlieslatend en begin de jaren ’80 houden ze er ook daar mee op.
Al vanaf 1912 worden er aan de Sint-Michielshelling films vertoond. De zaal kreeg maar liefst 7 verschillende namen: Patria, Regent, Splendid, Palace, Plaza, Calypso en uiteindelijk Sphinx.
In 1969 opent Studioscoop aan het Sint-Annaplein. In 1974 organiseren zij voor het eerst het Gentse Filmgebeuren, de voorloper van het Filmfestival. Al van bij het begin tot vandaag trekt Studioscoop vooral de cinefiele kaart.
Gent staat vandaag synoniem voor het Internationaal Filmfestival, gestart in de jaren ’70 en steeds verder uitgegroeid tot een professioneel en vermaard festival dat jaarlijks grote namen uit binnen- en buitenland op de rode loper telt.
Eind 1981 worden de eerste vier zalen van het filmcomplex Decascoop in gebruik genomen. Uiteindelijk zou het complex 12 zalen groot worden. Deze muliplexbioscoop beschikte over alle vormen van modern comfort en wou de bezoeker een nieuwe filmervaring bieden. In 1998 wordt Decascoop een beursgenoteerd bedrijf en in 2007 wijzigt de naam naar Kinopolis. Intussen worden al lang niet meer enkel films vertoond maar ook grote theatervoorstellingen (ballet, opera, …) en sportmanifestaties.
Ook heel wat Gentse wijken, Brugse Poort, Muide of Rabot, telden diverse wijkbioscopen. Deze werden vaak in bijberoep uitgebaat. De meest gekende, de Vier Winden, ligt (lag) op de hoek van de Zwijnaardsesteenweg en de Ottergemsesteenweg. Er werden al films vertoond in 1907. De zaal heette later nog Astrid Palace en Movy, maar is wellicht meest bekend onder de naam Metro, die het hield tot de sluiting in 1981.
De hele tentoonstelling is een echte trip down Memory Lane, zeker voor Gentenaars of mensen die vroeger veel in Gent uitgingen. We kijken met plezier naar de foto’s, ontwerpplannen van de filmtheaters, oude krantenartikels, posters en geluidsfragmenten.
De tentoonstelling eindigt met een reeks grote portretten van oude (en soms al verdwenen) filmtheaters in Noord-Amerika. Velen wachten op restauratie, een deel verdween onder de sloophamer en een deel kreeg een nieuwe bestemming als sporthal, restaurant of winkelcomplex.
Ook zin gekregen om een kijkje te nemen?
De tentoonstelling is nog te bezoeken tot 3 januari 2016, elke dag (behalve maandag) van 10 tot 17u.
Het Caermersklooster vind je in de Vrouwebroersstraat 6 in Gent.
December is traditioneel cadeautjesmaand. Op zich ben ik daar niet tegen maar we proberen dat toch een beetje weloverwogen te doen. Zo gaan we niet te veel mee met de hypes van het moment, soms kiezen we ook voor iets nuttig zoals bv een fiets of kledij, we durven ook wel voor een ‘ervaring‘ te kiezen (een uitstapje) i.p.v. het zoveelste stuk speelgoed.
Voor Sinterklaas maken we tot hier toe meestal een uitzondering en zit er wel nog speelgoed in de zak. Ook hier proberen we te kiezen voor stukken die langere tijd ‘meegaan’: Lego friends of een een gezelschapsspel scoren dan ook hoog. Smart games zijn ideaal voor kindjes alleen maar ze kunnen het ook samen met anderen spelen. Daarnaast zijn ze geschikt voor ruime leeftijdscategorieën en nemen ze niet te veel plaats in de kast.
Inmiddels staan hier ook enkele klassiekers in de kast waar ik zelf als kind ook al mee speelde : Wie is het? Dr bibber, 4 op een rij, maar wel bijna allemaal in reisformaat (kleiner om op te bergen en makkelijk mee te nemen op vakantie). Ook Junior scrabble – met een voorgedrukte bordkant voor kindjes die nog maar pas leren lezen en een gewone bordkant – staat hier al verschillende jaren in de kast en wordt nog steeds met plezier gespeeld.
Heel leuk is ook dat er bij mijn ouders nog een deel van ons speelgoed staat. Ideaal voor familiefeestjes of logeerpartijtjes want zo moeten we amper iets meegeven en de meisjes kijken er naar uit om met andere dingen te kunnen spelen. Een toppertje momenteel is Modewijzer. Ook het voorbije weekend, toen we even langs gingen, haalde Maya de doos uit de kast en maakte ze enkele ontwerpjes. De resultaten gingen mee naar huis en werden in een boekje gekleefd dat er inmiddels als een heuse catalogus begint uit te zien. Leuk om vast te stellen dat sommige dingen toch hetzelfde blijven over de generaties heen.
Mocht je nog tips hebben voor een tienjarige, laat ze gerust achter in de commentaren.