Monthly Archives: January 2015

Gedichtendag 2015

Cultuur

Naar aanleiding van de Gedichtendag werden opnieuw prijzen uitgereikt en was er plots weer even poëzie op de radio te horen. Alhoewel ik in een ver verleden nog een dikke tien jaar academie voor woord heb gevolgd, waarvan 7 jaar voordracht, en ik toen menig gedicht gelezen heb, is dat allemaal lang geleden. Sedertdien heb ik eigenlijk niet echt meer poëzie gelezen.
Naar aanleiding van gedichtendag (morgen) groef ik nog eens in mijn geheugen en onderstaand gedicht was het eerste dat terug aan de oppervlakte kwamen piepen.

Rutger Kopland – Onder de appelboom

Ik kwam thuis, het was
een uur of acht en zeldzaam 
zacht voor de tijd van het jaar.
De tuinbank stond klaar 
onder de appelboom.

ik ging zitten en ik zat
te kijken hoe de buurman 
in zijn tuin nog aan het spitten
was, de nacht kwam uit de aarde
een blauwer wordend licht hing
in de appelboom

toen werd het langzaam weer te mooi
om waar te zijn, de dingen
van de dag verdwenen voor de geur
van hooi, er lag weer speelgoed 
in het gras en verweg in het huis
lachten de kinderen in het bad
tot waar ik zat, tot
onder de appelboom

en later hoorde ik vleugels
van ganzen in de hemel
hoorde ik hoe stil en leeg
het aan het worden was

gelukkig kwam er iemand naast mij
zitten, om precies te zijn jij 
was het die naast mij kwam
onder de appelboom, zeldzaam 
zacht en dichtbij
voor onze leeftijd.

Uit: Onder het vee, 1966.
parkbank-onder-boom-35983481

 

 

Happy smells

Uncategorized

Alle goede dingen bestaan uit drie zegt het spreekwoord en dus werd ook mijn #Happy lijstje een drieluik.
Sommige geuren kunnen zowat iedereen bekoren, andere zijn persoonlijker maar eigenlijk zijn er best wel een aantal die zonder problemen een glimlach op mijn gezicht kunnen toveren en me fijn gevoel geven. Daarom dus een derde lijstje, nl Happy smells:

1. De geur van vers gemaaid gras. Ik sta er elke keer weer versteld van wat voor een positief effect dit heeft op mijn humeur. Misschien omdat ik het zelf niet moet afrijden? Op een manier doet het me ook altijd denken aan mooi weer.

2. De geur van koekjes die net uit de oven komen. Zelf gebakken koekjes dat is instant gezelligheid, zowel de voorbereiding als het verorberen ervan.

3. De zilte zeelucht. Helemaal perfect in combinatie met het geluid van de branding.

4. Vers gemaakte soep. Soep zorgt voor warmte, letterlijk en figuurlijk. Zodra de uien glazig worden in de olie of de boter ontstaat er een zekere chemie die altijd smaakt naar meer.

5. De geur die even in de lucht hangt vlak na een zachte regenbui. Moeilijk te omschrijven maar wel heel herkenbaar vind ik persoonlijk.

6. Chocolade. Zoals het je kan overvallen in een overdadige golf wanneer je langs een chocolatier passeert of iets subtieler in de vorm van vers gemaakte warme chocolademelk al dan niet met een snuifje kaneelpoeder erbij.

7. Koffie(bonen). Eigenlijk hou ik meer en al langer van de geur dan van de smaak van koffie. Perfect in combinatie met een donker stukje chocola of een vers gebakken koekje.

8. Verse kruiden waar je eens met je handen doorheen gaat, subtiel maar ook heel krachtig: basilicum, munt, tijm, rozemarijn, …

9. Vers geperste of gesneden look die langzaam opwarmt in hete olie en meteen een zuiderse sfeer in de keuken brengt. Heeft nauwelijks meer nodig dat wat verse spaghetti om al een fijne maaltijd te vormen. Heerlijk eenvoudig.

10. Lavendel. Herinneringen aan vroeger, toen er katoenen zakjes gedroogde lavendel in de kleerkast te vinden waren en instant connectie met zomer, zon en vakantie. Afgelopen zomer in de Provence trouwens crème brûlée gegeten met lavendel (melk gekookt met verse lavendelbloemetjes en daarna gezeefd, met een heel subtiel maar duidelijk smaakeffect als resultaat), zalig!

In de boeken van Fantasia / Geronimo Stilton kan je al eens een geurpagina vinden maar hier zal je toch vooral je eigen fantasie moeten laten werken ….

Welke geur maakt jou gelukkig?

 chocolade lavendel

Gentblogt blijft voor altijd 10 jaar jong

Uncategorized

Samen met een groep andere mensen was ik al enige tijd op de hoogte maar we hadden afgesproken dat we de gemaakte keuze voor onszelf zouden houden, tot vandaag. En blijkbaar had ons nieuws een behoorlijke impact want het verscheen in heel wat geschreven en gesproken media (AVS, De Standaard, De Morgen, Het Nieuwsblad, ….)

Ik was er nog niet bij toen Gentblogt boven de doopvont werd gehouden, maar volgde al vrij snel wat daar geschreven werd en besloot in 2009 (volgens de archieven) de stap te zetten naar een actiever engagement en zelf ook mee te werken. Eerst nog voorzichtig, enkele berichten tijdens de Gentse feesten als tijdelijke vrijwilliger, maar na de feesten ‘ben ik blijven plakken’ en blijven schrijven. Volgens de archieven pende ik de voorbije jaren voor Gentblogt 233 artikels bij elkaar en daar ben ik toch best een beetje trots op.

Ik heb via Gentblogt heel wat premières mogen meemaken en ik ontmoette er mensen waarvan er verschillende inmiddels vrienden werden. Ik kreeg langzamerhand meer vertrouwen en zette na lang twijfelen uiteindelijk vorig jaar ook de stap naar een eigen blog.

Ik ga Gentblogt en de grote informatiestroom over zoveel diverse dingen in het Gentse heel hard missen maar het is inderdaad beter om in schoonheid te eindigen dan langzaamaan te moeten inboeten aan kwaliteit omdat het niet langer haalbaar blijkt om die kwaliteit te blijven leveren. En zoals o.a. Veerle ook al schreef, er blijven andere kanalen om elkaar en wat er gebeurt in Gent niet uit het oog te verliezen.

For ever in my heart.

 

Happy Sounds #Happy part2

Uncategorized,

Eigenlijk zijn er best veel zaken waar ik van geniet. Toen ik een lijst aan het maken was in mijn hoofd, bleken daar ook veel geluiden in te zitten. Vandaar een apart lijstje met Happy Sounds:

1. Muziek. Ik denk niet dat ik zonder muziek zou kunnen. ik ben opgegroeid in een huis waar de radio steeds stond te spelen. Wanneer ik aan het werken ben, zet ik wel eens instrumentale muziek op (vaak jazz) om me wat af te sluiten van omgevingslawaai. Wanneer ik in de regen loop, kan ik mijn ergernis ombuigen in happiness door Singing in the rain te zingen (in mijn hoofd want je zal me maar zelden luidop horen zingen, een huppelsprongetje zou je me op dat moment wel nog kunnen zien maken).

2.  Het geluid van de zee. Vooral tijdens een wandeling langs het strand op een rustig moment. Het geluid van de golven in de branding kan enorm rustgevend werken. Onlangs stootte ik nog in een artikel op de suggestie om soms eens 2 minuten niets te doen op het werk om je hoofd tot rust te laten komen. Toen ik op de hyperlink klikte, kreeg ik een foto van de zee te zien en het geluid van de golven te horen.

3. Het gefluit van vogels bij het krieken van de dag. Zorgt ervoor dat ik meteen een goed humeur krijg. En ja, ook in de stad kan je vogels horen fluiten al is het niet altijd vanzelfsprekend.

4. Regendruppels op een paraplu (zolang het niet giet, weliswaar). Zie ook bij muziek.

5. Iemand vrolijk en oprecht horen lachen. Sommige mensen hebben het geluk over een heerlijke lach te beschikken waarbij je niet anders kan dan minstens glimlachen wanneer je hen hoort.

6. Het geluid van krekels en co omdat dit bijna altijd samenhangt met zomer en vakantie.

7. Licht borrelend water op zo’n tuinelement (meestal een bol), heerlijk rustgevend. Een beetje de ‘dicht-bij-huis’variant van de ruisende golven.

8. Het zacht ‘geplop’ van bolletjesplastiek. Stiekem vindt zowat iedereen dat toch zalig om te doen, niet?

En jij, heb jij ook geluiden die een lach op jouw gezicht toveren?

 

 

 

 

….

en jij, waar wordt jij gelukkig van?

Dingen die me blij maken #Happy part1

Uncategorized

Op momenten van verbijstering, wanneer je de kans loopt het vertrouwen in de wereld en de mensheid te verliezen en jezelf in negatieve gevoelens dreigt te hullen, dan is het tijd om stil te staan bij de mooie dingen in het leven.
Een eerste lijstje van dingen die mij vrolijk of gelukkig maken (in willekeurige volgorde)

1.  De zon! Want de zon geeft me energie, de zon zet alles letterlijk en figuurlijk in een mooier daglicht en de zon maakt de meeste mensen beter gezind. De zon in alle seizoenen en op elk moment van de dag. Nu mijn werkplek op de dertiende verdieping ligt, geniet ik nog vaker van het mooie licht dat de zon kan produceren en ik ben niet de enige die daarvan kan genieten op kantoor. Ik merk dat collega’s elkaar regelmatig attent maken op een mooie zonsop- of ondergang dezer dagen.

2. Een Onverwacht Compliment. Kan ervoor zorgen dat die eeuwige onzekerheid minstens voor even de kop wordt ingedrukt.

3. Mijn voeten ergens onder tafel mogen steken voor een lekkere maaltijd. Ik zie niet op tegen koken maar het eens niet zelf moeten doen, daar kan ik enorm van genieten.

4. Een gelukkige dochter. Als zij gelukkig is, dan ben ik dat ook.

5. Op stap in mijn geliefde Gent, alleen of in gezelschap, altijd iets te beleven, altijd iets te ontdekken. Al als kind wist ik dat ik niet in het dorp zou blijven waar ik opgroeide maar dat ik in Gent zou komen wonen.

6. Mijn ventje dat ervoor zorgt dat ik mij over bepaalde zaken geen zorgen moet maken (ook al is dat voor mij niet altijd gemakkelijk om mij over bepaalde dingen geen zorgen te maken, ik kan het u verzekeren).

7.  Vriendschap. Iets om te koesteren en zorg voor te dragen.  Waar je ongelooflijk veel aan hebt ook al besef je het misschien niet altijd.

8. Samen een gezelschapsspel spelen en het liefst nog eentje waarbij al eens gelachen kan worden. Het moet allemaal niet te serieus zijn, spelen is leuker dan winnen.

9. Knus in de zetel, onder een dekentje, genieten van een goed boek of een goed programma op TV.

10. Een opdracht tot een goed einde brengen en zien dat je inspanningen beloond worden.

….

En jij, wat maakt jou vrolijk of gelukkig?

lezen

Spekkenfestival: Kus gezocht

Cultuur, , , ,

spekkenlogo

Voorlaatste dag van de kerstvakantie, laatste dag van het Spekkenfestival. Helaas komt er aan mooie liedjes veel te gauw een eind. Maar voor dat eind gekomen is, toch nog een mooie voorstelling om mee af te sluiten. Ook deze keer een voorstelling uit Nederland, maar met een Gentse ‘touch’ want Luk De Bruyker (‘groot Pierke’ voor wie het niet zou weten en nog zoveel meer) stond in voor de regie.

Kus gezocht vertelt het verhaal van Loes, een klein meisje dat een beetje boos wordt wanneer mama haar geen kus komt geven en geen verhaaltje voorleest omdat ze nog bezig is met de baby. Loes vindt het allemaal niet leuk meer, ook haar boek en haar knuffels niet want alle aandacht gaat toch maar naar die baby. Vermoeid valt ze toch in slaap maar wanneer het zandmannetje langs komt, brengt hij met slaap ook een hele fantasiewereld die tot leven komt.

Het grootste deel van het ver haal wordt er gewerkt met black light wat zorgt voor heel mooi effecten (maar foto’s maken sterk bemoeilijkt en het ook de setting zou verstoren). Eén voor één komen verschillende figuren tot leven: de krokodil uit het favoriete boek van Loes, haar knuffelezel, haar eerste knuffelbeer, … maar dan komt er ook een grote draak die Loesje ontvoert. Wie zal haar redden? Ezel is niet sterk genoeg, krokodil is te klein en grote beer die wil niet meer want Loes geeft hem geen kusje meer nu de baby er is en zij een nieuwe knuffelbeer kreeg… Gelukkig loopt het verhaal goed af, want dat doen toch (bijna) alle verhalen en Loesje is zo blij dat ze na haar redding haar knuffels overlaadt met kusjes en zowaar besluit om de volgende dag ook de baby een kusje te zullen geven.
DSC_6557 DSC_6564
Dit artikel verscheen eerder, in lichtjes andere vorm op Gentblogt.
Wij genoten in elk geval andermaal van dit festival en kijken ‘met goesting’ uit naar de volgende editie.

Spekkenfestival: Still

Cultuur, , ,

spekkenlogo

Al een beetje bekomen van het feesten en dus trokken we opnieuw richting Tinnenpot voor een nieuwe voorstelling. Deze keer van Meandertaal, een nieuw Vlaams figurentheatergezelschap, met Still hun eerste productie: een volledig woordenloze voorstelling.

Het verhaal gaat over Bruno, een wonderlijke jongen met een rijke fantasie. Dankzij die fantasie kan hij samen met zijn buurmeisje de oorlog overwinnen. De ballonnen worden bommen, de ogen verrekijkers waarmee de waanzin wordt verjaagd. Het verhaal is bij momenten behoorlijk donker maar er blijven toch lichtvoetige elementen aanwezig.

Het is heel fascinerend om zien hoe de figurenspeler telkens weer het decor wijzigt, uitvouwt, openschuift, aanpast, bijvult, … soms bijna in volledige duisternis en tussendoor ook nog een deel van de belichting regelt. Ook een oude platenspeler brengt op hoogst originele wijze beweging in het decor. Onder de tafel moet alles beslist heel strak geschikt en georganiseerd geweest zijn om dergelijke vlotte decorwissels te kunnen realiseren. De aparte stukken zijn allemaal in detail uit- en afgewerkt en creëren een heel eigen sfeer. Hier zijn ongetwijfeld ettelijke uren tijd in gekropen en het maakt je als toeschouwer blijvend nieuwsgierig naar wat er nog allemaal zal komen op dat vlak.

Ietwat onverwacht volgt er een pauze en worden we vriendelijk verzocht om ook voor een tiental minuutjes de zaal te verlaten. Het moment voor een eventuele plaspauze maar noodzakelijk voor de spelers om een grotere decorwissel door te voeren.

In deel 2 van de voorstelling is Bruno een oude man geworden. Zijn buurmeisje, Célestine, is niet meer. Met weemoed blikt hij terug op hun heerlijke leven samen. Elementen uit het eerste deel passeren opnieuw de revue, maar nu vanuit een ander standpunt en met een andere theatertechniek. Ook hier enkele fijne vondsten al ging mijn persoonlijke voorkeur wel uit naar deel 1. Of ook in deel 2 de fantasie sterker is dan de werkelijkheid, daarvoor moet u bij gelegenheid zelf eens naar de voorstelling komen…

DSC_6541

Still is een fantasierijke en prachtig vormgegeven voorstelling, maar misschien net iets te moeilijk om volgen voor wie de korte inhoud van het verhaal niet vooraf gelezen had.

Dit verslag verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt.

Spekkenfestival: Abel Tasmannetje

Cultuur, , ,

spekkenlogo

Zondag tussen kerstdag en nieuwjaar, ideaal voor een kinderportie theater en zo trokken wij opnieuw richting Tinnenpot, deze keer voor Abel Tasmannetje van Arthur Geesing. Het werd nog even rennen want de tram had vertraging en bovendien was het ongelooflijk druk (veel passagiers op de tram en nog meer volk in de stad waardoor er soms bijna geen doorkomen aan was). Gelukkig waren we net op tijd aanwezig.

De voorstelling van de dag was een try-out, de eerste in Vlaanderen, enkele dagen later zou de première in Nederland volgen. We startten met een beetje vertraging door een technisch probleem dat ook tijdens de voorstelling nog niet helemaal was opgelost maar gelukkig niets onoverkomelijk.

Abel Tasmannetje is een heel bijzondere postbode, eentje die in een magische PostTas woont en hiermee onbestelde post toch ter bestemming brengt. Regelmatig stuurt hij post naar eigen inzicht naar mensen die het pakje of kaartje kunnen gebruiken. Met zijn magische PostTas reist hij zelfs door de tijd om de juiste bestemmeling te achterhalen. Of het nu gaat om flessenpost uit 1492 van ene Columbus of een postkaart uit 1946, geen moeite is hem te veel.

Op een dag meldt HoofdPostbode van de EPBO (Eerste Post Bij Ongelukken) zich bij Tasman. Hij maakt er kennis met Abel zelf maar ook met Sjak en Mak, twee overvolle postzakken, de manier van postverdeling en alle andere ‘eigen’ regels van Tasman, die elke nacht droevig wacht op die ene brief die niemand hem schrijft. Samen bestellen ze o.a. de verloren briefkaarten van Teun en Tessa en hopen zo de twee geliefden voor altijd samen te brengen. Maar de liefde laat zich niet dwingen. De laatste kaart wil (moet) Abel zelf afleveren en daar kan Hoofdpostbode hem niet bij helpen.

Het is een heus huzarenstukje hoe één acteur alle personages speelt en ook nog eens aan de lopende band het decor verbouwt. Dat decor zit bovendien hoogst ingenieus in elkaar met een heleboel verborgen hoekjes en kantjes. Abel Tasman is er in ‘gewone’ en miniversie en de acteur is als HoofdPostbode zelf ook nog eens personage in het verhaal. Misschien lag het aan de extra stress omwille van de eerste voorstelling en de techniek die niet helemaal mee wou maar anderzijds zou het werken met twee spelers de zaak wellicht iets eenvoudiger gemaakt hebben, zowel voor de acteur als voor het publiek. Al moet worden gezegd dat het jonge publiek best wel geboeid bleef door het verhaal en het ook allemaal vrij goed leek te snappen. Jonge geesten gaan meestal iets gemakkelijker mee in een fantasie en hebben genoeg aan beelden om het verhaal te kunnen volgen. Het zijn eerder volwassenen die er graag nog een woordje uitleg bij hebben, maar eigenlijk hoeft die extra toelichting niet en wordt de voorstelling zelfs nog mooier wanneer ze verder wordt uitgepuurd.

Mits nog enig schaafwerk wordt dit een heel mooie en verrassende voorstelling waarvan velen nog zullen genieten. We vonden de try-out alvast meer dan de moeite om mee te maken en de nabespreking van de acteur met (een deel van) het publiek was ook een interessante ervaring.

Dit artikel verscheen eerder in lichtjes andere vorm op Gentblogt.