Maandelijkse archieven: januari 2021

Vogels kijken (en tellen)

In de tuin bij mijn vader hangen al jaren voedersilo’s voor de tuinvogels. Hij koopt geen vetbollen meer in de winkel want de vogels geven allemaal sterk de voorkeur aan de okkernoten (die hij stuk voor stuk kraakt om de voedersilo’s te vullen, letterlijk duizenden zijn er zo al in zijn handen gepasseerd). Telkens weer is het een plezier om de vele fladderaars aan het buffet te zien aanschuiven, elk in hun eigen stijl.

Ik wilde dit ook graag in onze tuin en vorige winter hing ik voor het eerst een voedersilo met noten op. Het duurde even voor de vogels het ontdekten en zich veilig genoeg voelden om te komen eten, maar het lukte. Deze winter mocht het al iets meer zijn en ik verzamelde een deel van mijn (zelf gezaaide en uitgeplante) zonnebloemen en begon alvast met het kraken van noten (een deel voor mezelf, om lekker notenbrood te bakken, en een deel voor de tuinvogels). Ik kocht ook een zak strooivoer en verwerkte die in zelfgemaakte ‘vetbollen’: plantaardig vet even laten smelten en dan samen met zaden, pitten en noten in een bekertje gieten, terug hard laten worden in de frigo, uithalen en ophangen.

De resultaten mochten er zijn: behalve koolmezen en pimpelmezen mochten we dit jaar ook de grote bonte specht tot de vaste gasten rekenen aan onze voederplek. Verder ook enkele vinkjes, een troepje staartmezen (wat een allerschattigste dotjes zijn dat zeg!), een roodborstje en een koppeltje zwartkoppen (had ik nog nooit gezien, en verwarrend om te leren kennen want het vrouwtje heeft een oranjebruin kopje!).

De mezen en de specht hangen aan het voederbakje zelf en eten dat het een lieve lust is. Doordat er onderaan het bakje beugeltjes zitten, kunnen ook andere, kleinere vogels voorzichtig komen snoepen van de noten.

Het voederbakje hangt in een hazelaar en het is fascinerend om zien hoe de vogels in de hazelaar bij de buren al zitten ‘aan te schuiven’ om dan door te vliegen en huppen naar onze hazelaar, meestal in een vast parcours van het ene naar het andere takje en uiteindelijk naar de voedersilo, maar  nooit rechtstreeks. Wanneer de volgende in de rij vindt dat het wachten wel lang genoeg geduurd heeft, dan jaagt hij/zij meestal de eter weg om zelf aan te schuiven en de ene heeft duidelijk meer geduld of honger dan de anderen 😉

Beneden in het gras komen vooral de kauwen en soms eens een merel kijken wat er daar te rapen valt. Sommige van de notensnoepers zijn namelijk behoorlijke ‘smossers’ en soms kan je de stukjes noot zo in het rond zien vliegen.

De kauwen zijn mijn beste vrienden niet, met vereende krachten slagen ze er telkens weer in om mijn zelfgemaakte vetbollen uit de struik te halen/trekken om dan op de grond alles op te eten en niets meer over te laten voor de kleintjes. Meestal kan ik het al raden wanneer ze weer eens de zaak aan het afbreken zijn want dat gaat doorgaans gepaard met behoorlijk wat lawaai, echte hooligans zijn het  😉
Ze jagen me trouwens soms de stuipen op het lijf wanneer ze ergens noten gevonden hebben en die dan proberen kraken door ze vanuit een hoogte te laten vallen. Dat geeft behoorlijke knallen wanneer er ze eentje tegen het (dak)raam knalt.

Onlangs zag ik op ons terras in de schemering ook een winterkoninkje zitten, zijn silhouet is behoorlijk herkenbaar en het was mijn klein gelukje van die dag om te weten dat we ook deze gast hier in de buurt hebben.

Ook de groene specht zagen we het voorbije jaar meermaals in het gras rondlopen op zoek naar mieren en ander voedsel. Topmomentje was deze zomer toen we een koppeltje groene spechten met een bijna volwassen jong voedsel zagen zoeken in onze tuin.

In het voorjaar en de zomer zagen we regelmatig heel wat kauwen met hun jongen foerageren in het gras, ze kregen daarbij meestal gezelschap van verschillende bosduiven en de eksters lieten zich ook regelmatig horen en zien (en gingen al eens in de clinch met de kauwen).

En, last but not least, we zagen al 2 keer een eekhoorn in en uit onze aangeplante wilgen springen! Nootjes gaat het diertje daar niet vinden maar het was wel heel leuk om het diertje al eens in de tuin te spotten.

De lockdown en het vele thuiswerk heeft ons in elk geval meer en beter kennis laten maken met de (gevleugelde) gasten in onze tuin en het heeft ons al veel plezier gebracht.
De gemengde hagen die de scheiding vormen tussen de tuinen zijn zeker niet ‘mooi’ te noemen,  eerder een ‘mikmak’ van verschillende soorten. Ze staan voor een deel ook volledig op de eigendom van de buren, maar ze vormen een visuele, groene afscherming en ze bieden duidelijk een goede schuilplaats voor de tuinvogels.
Ik zou dan ook graag in onze tuin nog meer struiken aanplanten, liefst streekeigen, gevarieerd en bloeiend/bessen dragend om zo nog meer dieren aan te trekken en de biodiversiteit extra kansen te geven. En wie weet, komt de eekhoorn dat met plezier op regelmatige basis een bezoekje brengen 😉

Dit weekend was het vogeltelweekend van Natuurpunt. Op hun website vind je heel wat tips en informatie over het voederen van dieren en hoe je jouw tuin diervriendelijk(er) kan inrichten.

NB: het maken van mooie vogelfoto’s is geen sinecure en dus plukte ik voor deze post free downloads van het internet, op die manier zijn de beestjes waarvan sprake toch duidelijk te herkennen 😉

Wat kwam er van 20 voor 2020?

In januari 2020 maakte ik ook eens een lijstje met intenties voor het nieuwe jaar. Hoewel nummer 20 (dit lijstje is geen verplicht ‘nummer’ om te halen tegen het einde van het jaar) een belangrijke was, wou ik toch eens kijken hoe ver ik geraakt ben met mijn intenties van pakweg een jaar geleden 😉

1. Ik heb gelezen, en misschien zelfs iets meer dan vorige jaren omdat we meer thuis waren en we ook veel mooie zomerdagen hadden (en dan nestel ik mij met veel plezier met een boek in de zon).
De boekenlijst van Maya voor school inspireerde/intrigeerde me en ik las een reeks jeugdboeken en dat was eigenlijk echt wel leuk. Tijdens de zomervakantie las ik vooral opnieuw spannende boeken, sommige klassiekers (Het parfum – Suskind) las ik eens opnieuw en ik ging ook met plezier snuisteren in de boekenruilkasten op het werk en in de buurt om mijn voorraad (ont)spannende lectuur aan te vullen/ te vernieuwen.  Een ander boek dat ik (eindelijk) las, was Oorlog en terpentijn van Stefan Hertmans, echt ‘schoon’ (een beter woord heb ik er niet voor).

2. Niemand had kunnen vermoeden dat wandelen zowat dé activiteit van 2020 ging worden.
Ik prijs me nog steeds erg gelukkig dat wij in een vrij groene omgeving wonen (ook al liggen de snelwegen, gewestwegen en spoorwegen vlak bij) en we op wandelafstand nog een open kouter hebben én het schitterende parkbos.
Er werd en wordt hier behoorlijk veel gewandeld, misschien eerder korte afstanden, maar wel regelmatig en die regelmaat doet deugd, zowel voor het lichaam als voor de geest.

3. Trappen doen: op de werkplek in Gent, na de lunch in het restaurant, van verdieping 3 naar verdieping 13, goed voor 200 treden.
Dat is er door corona, de lockdown en het vele thuiswerk helaas niet van gekomen. Thuis loopt ik ook wel regelmatig heen en weer op de trap, maar dat zijn er uiteraard maar een fractie van het aantal op kantoor 😉

4. Blijvend aandacht hebben voor kleine gelukjes: het bleek een groot voordeel toen corona ons land en leven voor groot deel lam legde dat ik hierin al wat geoefend was en ik heb de techniek ook proberen doorgeven aan Maya.
Onze vele lockdownwandelingen kregen op die manier een extra dimensie en zorgden voor wat extra positiviteit. Samen legden we heel wat van die kleine gelukjes vast op onze smartphone 🙂

5. Recepten uitproberen: eenvoudig en snel, zo heb ik ze het liefst, maar zo nu en dan kan er ook wel eens een ander tussen zitten.
Ik maakte o.a. de snelle citroencake van Nenoo, erg lekker. Deze maand experimenteerde ik nog eens een beetje en paste een recept voor een feestelijk hapje aan tot een heerlijk broodbeleg met mascarpone, kruiden en gerookte zalm.

6. Zo gezond mogelijk proberen eten: het voorbije jaar werd Een dagelijkse portie power van Claudia Van Avermaet met stip het kookboek waaruit ik het meest recepten haalde en sommige ook heel regelmatig maak.
Het recept voor het spelt(noten)brood met Griekse yoghurt (en zonder gist, kneden of rijzen) ken ik intussen uit mijn hoofd en maak ik met veel plezier (en iedereen die het proeft, is doorgaans erg enthousiast). Recent maakte ik nog eens een portie (spelt)pancakes met blauwe bessen, ideaal als gezond tussendoortje ook al zorgen de blauwe bessen voor een beschimmelde look 😉

7. Werk maken van een meer duurzame/minimalistische kleerkast: als gevolg van de lockdown ging ik amper winkelen en aangezien ik online kledij kopen echt niet leuk vind, kwamen er dus ook zo goed als geen nieuwe stuks in mijn kleerkast bij.
Ik wil iets kunnen voelen en passen voor ik het koop en ik ben bovendien absoluut geen fan van de vele bestelwagentjes die in steeds grotere aantallen rondtuffen om pakjes af te leveren, laat staan dat ik dan nog eens goederen zou moeten terugsturen omdat ze niet passen, ook alweer ‘gedoe’ en zeker niet duurzaam.
Ik probeer zoveel mogelijk te kijken wat en waar ik koop, te kiezen voor eerder tijdloze items die ik echt mooi vind en die ik minstens met enkele andere stukken kan combineren.  Mijn meest recente aankoop was een mooie mohair sjaal van Leselles , gemaakt van fabrieksoverschotten (die ik kocht toen ze een pop up store hadden bij Juttu).
Ik draag vaker dezelfde kledingstukken, maar dat stoort mij niet. Door corona waren we sowieso veel meer thuis en zagen anderen dat niet, maar dat zal me niet tegenhouden om ook na corona zo verder te doen 😉

8. Tijd maken om dingen samen met Maya te doen: het was misschien niet meteen wat ik in gedachten had, maar door corona, de lockdown en het thuiswerk/thuisonderwijs gingen we heel veel samen wandelen. In het begin was het soms met tegenzin dat ze mee op stap ging, maar we ondervonden allebei dat het ons deugd deed (en na verloop van tijd vroeg ze soms zelf wanneer we gingen wandelen).
De beweging verzette onze gedachten, al stappend konden we onze emoties en gedachten ventileren, we ontdekten plekjes in onze eigen buurt die we tot dan nog niet gezien hadden, met de smartphone legden we mooie dingen vast…
Onze band werd er zeker sterker door en daar ben ik erg blij om.

9. Tijd maken om dingen samen met M. te doen: want dat komt er veel te weinig van.
Hier stak corona eerder stokken in de wielen. Samen wandelen deden we niet zo vaak, maar verhoudingsgewijs zaten we wel vaker samen een boek te lezen op ons terras in de zon en vertelden we regelmatig aan elkaar dat het daar zo slecht nog niet was, op dat terras van ons 😉

10. In de tuin (van mijn vader) werken: tijdens de lockdown in het voorjaar kon ik helaas niet naar mijn vader (gelukkig voor hem was er zijn tuin en hadden we een mooi voorjaar, hij spendeerde er zowat al zijn tijd in denk ik en verzette er heel veel werk).
Gelukkig kon ik in onze eigen tuin aan de slag. Langzaam maar zeker komen er meer planten en ik leefde me o.a. uit met het kweken van lavendel (honderden spontane zaailingen heb ik in potjes gezet en weer uitgeplant toen ze groter werden).  Tijdens de zomer (juli, augustus) en het najaar kon wel opnieuw naar Zomergem en dat was telkens weer genieten.

11. Op stap in eigen land: want je moet niet altijd ver gaan om mooie en boeiende dingen te zien.
Ook dat stond door Corona op een laag pitje, weinig verslaggeving op deze blog als gevolg.
We waren blij met het alternatief dat Gent uitwerkte voor de OpenMonumentendag en trokken er met de fiets en te voet op uit om de omgeving van Mariakerke en Sint-Denijs-Westrem op een andere manier te ontdekken.
In de zomer reden we nog eens naar zee en gingen er wandelen in Oostende en Koksijde, in de herfstvakantie gingen we met de trein naar Oostende voor enkele uren. Onze poging om dit in de kerstvakantie te herhalen voor The Crystal Ship by night draaide helaas – door problemen op het spoor – in de soep en hebben we gemist.

12. Tijd maken voor (beste) vrienden: moeilijk helaas door corona, gelukkig waren er enkele wandeldates en konden we toch een keertje samen een museumbezoek inplannen in Gent en Waterloo.

13. Op stap met mijn zusje: de tickets voor een citytrip naar Stockholm waren geboekt,  helaas…
Hopelijk kunnen we in 2021 wel samen op stap (of desnoods in 2022, maar we gaan zeker nog eens samen op citytrip).

14. Op stap met mijn metekind: zelfde probleem helaas…

15. Mijn kine-oefeningen doen: met mijn knie gaat het momenteel beter, mijn rug is wisselend. Veel thuiswerk en online vergaderen betekent minder bewegen en dus moet ik daar wel extra op letten en regelmatig eens gaan wandelen 😉

16. Meer lokaal winkelen (en afvalarm): lokaal winkelen was tijdens de lockdown geen probleem (en misschien zelfs een extra aanleiding om eens buiten te komen).
Op wandelafstand hebben we een bakker, een keurslager (die ook wat kruidenierswinkel is en zelfs een beperkt aanbod verse groente/fruit heeft) en een groentewinkel. In het najaar mocht ook de papierwarenwinkel open blijven (zo blij voor hen) en ik kocht er met veel plezier mijn kerstkaartjes.

17. Tekenen: dat is er precies niet van gekomen, geen duidelijk idee waarom niet (misschien omdat ik nog net iets liever wou lezen?)
Maya maakte wel weer enkele mooie dingen, o.a. een prachtige tekening van een koolmees.

18. Iets nieuws proberen: heel even geproefd van yoga maar nog steeds niet zeker of het echt mijn ding is.

19. Blijven bloggen: het was hier soms iets rustiger, maar ik kom hier nog steeds graag verhalen delen en er komen ook nog steeds mensen lezen waar ik uiteraard ook blij om ben 🙂

20. Slotsom: 2020 was een jaar dat helemaal anders verlopen is dan gedacht maar waarin ik toch verschillende van mijn doelstellingen met een positief gevoel kan afsluiten 🙂

Weekend lover

Na een drukke werkweek kan ik ongelooflijk deugd hebben van het weekend. Het voordeel van meer (momenteel eigenlijk zo goed als voltijds) thuis te werken, is dat ik een aantal huishoudelijke taken, zoals de was en de strijk, gemakkelijker kan inplannen tijdens de week. De was insteken, uithalen, ophangen, strijken of wegleggen zijn tussentijdse pauze- en beweegmomentjes geworden die me even weghalen van het beeldscherm en mijn stoel.

In het weekend besteed ik doorgaans iets meer tijd in de keuken: om verse soep te maken, een eenvoudig taartje of mijn favoriete notenbrood te bakken of aan foodprepping te doen voor de week die komt.

 

Een restaurantbezoek zat er het voorbije jaar om gekende redenen nauwelijks in en zal ook op korte termijn nog niet meteen in de agenda verschijnen. Zo nu en dan doen we wel eens van take away om de lokale horeca te steunen. Het voorbije weekend stond er hier Spaanse witloofrolletjes met serrano en manchego / papillotte van kabeljauw met zuiderse puree en crema catalana als dessert van één van onze favoriete eetplekjes Bodega op tafel.

 

Daarnaast wandelen we meer dan anders, hoe zou dat toch komen 😉 We blijven vaak dicht bij huis; met het Parkbos vlakbij hebben we dan ook een mooi wandelgebied in onze buurt waar we al heel wat keren, ook met vrienden, gingen wandelen. De foodtruck die er naast warme/koude dranken ook heerlijke zoete bladerdeeg- en hartige aardappelwafeltjes verkoopt, is intussen een populaire plek geworden 😉

Aangezien Maya’s schoolwerk weinig ruimte laat voor daguitstappen blijven we verder meestal thuis en vullen we de tijd die over blijft o.a. met lezen, TV kijken, een beetje bloggen …
Maar hoe graag ik ook thuis ben, het begint toch wel te kriebelen om weer eens iets verder te trekken dan onze eigen omgeving 🙂

Deze blogpost schreef ik in kader van de BlogBoost Najaarschallenge. Meer lezen? Deze bloggers doen ook mee!

Haras national du Pin

De laatste blogpost van onze zomervakantie in 2020 kreeg ik niet meer uitgeschreven vorig jaar en verschijnt daarom begin 2021.
Als afsluiter hadden we nog een bezoekje gepland speciaal voor Maya, nl. aan le Haras national du Pin, de eerste (oudste) koninklijke stoeterij van Frankrijk, in de gemeente Pin-au-Haris in de Orne (Normandie Basse).

Het landgoed beslaat vandaag meer dan 2.471 hectare. De eerste stallen werden gebouwd vanaf 1715 en de eerste hengsten arriveerden in 1717. De bouwstijl is gelijk aan die van de “École de Versailles”. De huidige gebouwen (zowel de stallen als het kasteel) werden gebouwd onder het bewind van Lodewijk XV, tussen 1715 en 1730 en kregen de bijnaam “het Ruiter Versailles “.
De terrassen van het kasteel werden aangelegd volgens de traditie van de Franse formele tuin. De stallen zijn in hoefijzervorm rond de majestueuze binnenplaats gebouwd. Hier verblijven een dertigtal hengsten van tien verschillende rassen, allemaal bestemd voor de fokkerij.

De Percherons, uit de Perche-regio, zijn de sterpaarden van de Pin-stoeterij. Zij trekken de traditionele rijtuigen. Ze zijn zwart of grijs en wegen tussen de 800 en 1200 kg. Bij de Pin worden ze zowel gereden als in harnas getoond, en soms worden ze gepresenteerd met side-saddle riding. Ze worden wereldwijd geëxporteerd en zijn vooral populair in de Verenigde Staten en Japan. Daarnaast vind je er ook verschillende warmbloedrassen zoals Arabische paarden, Anglo-Arabieren, Selle Français, Lipizzaners, Hannoveraanse paarden, Franse dravers, volbloeden, Andalusische paarden …

De stoeterij verwelkomt jaarlijks (in niet-coronatijden uiteraard) enkele tienduizenden bezoekers. In de eerste stal worden tentoonstellingen over paarden georganiseerd en er zijn regelmatig evenementen. Op de site worden ook heel wat internationale sportwedstrijden georganiseerd, vooral rond eventing, maar ook menwedstrijden en races. De “École Supérieure du Cheval et de l’Équitation” biedt op de site opleidingen aan in zadelmakerij, smeden, rijden op jonge paarden en gecombineerd rijden.

In de erekamer van het zadel worden een mooie collectie tuigen gepresenteerd. De collectie bevat twee soorten harnassen: halsbanden in Engelse stijl en borstgordels.

De stoeterij bezit twee magazijnen met door paarden getrokken voertuigen, die deel uitmaken van het erfgoed van de Haras Nationaux. De meeste van deze voertuigen zijn gespoten in de kleuren van de Haras Nationaux: marineblauw en rood, met een “H” op de deuren.

Wij hielden het bij een eerder kort bezoek aan de site en kregen een minidemonstratie van een tiental minuutjes. Op bepaalde dagen zijn er ook langere voorstellingen waarvoor je tickets kan kopen.

Dat er plaats genoeg is om te oefenen, konden we nog eens vaststellen toen we wegreden: kilometers lange brede stroken met haagjes om over te springen 😉

Alle praktische info lees je op hun website: https://www.haras-national-du-pin.com/