De volgende stop op ons programma kan je eigenlijk ook wel een Parijs monument noemen, maar weer van een heel andere orde: het grootwarenhuis Galeries Lafayette. Meer dan de moeite waard om eens binnen te stappen, zelfs voor wie totaal geen koopintenties heeft (zoals wij).  Het gebouw dateert van eind 19de eeuw, in 1912 werd de reusachtige koepel van glas in lood gebouwd. Het tien verdiepingen tellende gebouw mag je gerust indrukwekkend noemen: de koepel, de galerijen, de oude liften, … Niet meteen mijn stijl, maar toch keek ik mijn ogen uit en genoot 😉

Een mooie extra (en bijkomende reden waarom ik hier naar binnen wou met Maya) is dat dit gebouw een dakterras heeft waar je als bezoeker gratis toegang toe hebt en  je een wijds overzicht over de stad hebt.  We waren zeker niet de enigen hier,  ‘uiteraard’ ook heel wat dames (en heren) die zich van hun beste kant lieten zien voor de (vele) foto’s. Best wel grappig hoe de winterjas uit moest bij sommigen voor een mooier beeld terwijl er boven een best ijzige wind stond die dan weer het haar in de verkeerde richting blies waardoor die foto uiteraard nog eens opnieuw gemaakt moest worden.
We zagen (uiteraard) de Eiffeltoren, maar ook de Sacré Coeur en het Centre Pompidou.

We wandelden nog even verder in deze winkelbuurt en keken vooral naar de façades van de gro(o)t(s)e gebouwen.

In de omgeving van de Place Vendôme met de triomfzuil van Napoleon werden de vitrines nog wat exclusiever en de klanten duidelijk ook. Exclusieve parkeerplaatsen voor de winkel, inclusief ‘valet’ die het voertuig parkeert en/of het portier opent en een oogje in het zeil houdt. Helemaal hilarisch werd het wanneer we een dame zagen toekomen aan de winkel van Dior met een hele hippe elektrische step, waaraan vooraan een rugzak-mandje hing dat duidelijk voor een huisdier bestemd was. Ik dacht spontaan aan een chihuahua, maar het bleek zowaar voor een grote, witte papegaai te zijn die met een metalen kettinkje aan de poot op de schouder van het baasje zat (maar dus even het mandje in moest terwijl baasje ging shoppen)! Dat zal wellicht toch de meest bijzondere oppas van de dag geweest zijn voor de valet van dienst zou ik zo denken 😉

Volgende stop was het Palais Royal, zoals de naam het zegt, ooit een koninkrijk paleis in Parijs, maar tegenwoordig een overheidsgebouw waarin het Franse Ministerie van Cultuur, de Franse Raad van State en de Grondwettelijke Raad gezeteld zijn. De basis voor het gebouw is gelegd in de zeventiende eeuw, door kardinaal de Richelieu die het na zijn dood aan de toenmalige koning Lodewijk XIII schonk. Toen Napoleon aan de macht kwam, werd het paleis vooral een kantoorgebouw en na een grondige restauratie in 1876 werd het pand tot nu een overheidsgebouw. Het Palais Royal zelf is niet toegankelijk voor het publiek, maar de tuin en het binnenplein zijn dat wel.

In het midden van de tuin vind je een grote fontein. Rondom de fontein allemaal groene stoeltjes, net als in het Jardin des Tuileries bij het Louvre. Ook hier kunst in de publieke ruimte trouwens. O.a. werk van Pol Bury, een Belgische kunstenaar trouwens, vooral bekend om bijdragen aan de kinetische kunst zo lees ik.

Je vindt er ook een plein met zwart/wit gestreepte zuilen van verschillende hoogtes. Dit kunstwerk wordt Les Deux Plateaux genoemd. Het is een kunstinstallatie gemaakt door de Franse kunstenaar Daniel Buren (dezelfde van Les Anneaux of De Ringen die we vorig jaar in Nantes zagen trouwens). De zuilen camoufleren blijkbaar ventilatieschachten voor een ondergrondse opslagruimte en waren op het moment van hun plaatsing halfweg de jaren ’80 nogal omstreden omwille van de hoge kostprijs en omdat ze niet zouden passen in de omgeving (zoals wel vaker het geval met dergelijke projecten). Intussen neemt wellicht niemand nog aanstoot aan het kunstwerk en zijn de zuilen een zeer populaire selfiespot geworden. Het is een fijne plek om even te relaxen.

We wandelden nog even verder, langs La Samaritaine, nog zo’n befaamde winkel in Parijs, maar ‘t was vooral de Lego Store waar we toch met plezier even binnen gingen (en Maya grote ogen trok over de prijzen van enkele Lego themadozen).

We zagen het Centre Pompidou al vanuit de verte en dan ook van dichterbij…

… om uiteindelijk, net voor het invallen van de duisternis, aan te komen bij de kathedraal van de Notre-Dame.

Maya verbleef net in een gastgezin in Saint-Malo (meerdaagse schooluitstap) toen een brand het gebouw zwaar verwoestte. Het gebouw nu in het echt zien, riep toch bepaalde herinneringen op (één van de kinderen van het gastgezin werkte in Parijs of was daar in de buurt, die mensen waren dus echt wel bezorgd en de hele avond waren de hallucinante beelden op TV te zien). De sfeer in deze omgeving was duidelijk nog steeds bijzonder te noemen, ingetogener dan vroeger zou ik zeggen.

En dan hadden we alweer heel wat stappen op onze teller staan, tijd dus om naar het hotel terug te keren…

2 leuke eetplekjes die we vandaag ontdekten

Compose, cantine sur Mesure,  Square de l’opera Louis Jouvet

DS Café Beaugrenelle, rue de l’ingénieur Robert Keller