Vandaag naar miramiro-territorium getrokken, ondanks eerdere berichten tot mijn vreugde dit jaar toch nog op de site Oud Sint-Baafs. We bekeken er drie voorstellingen.
De eerste Horizon van Chloé Moglia, een voorstelling in de Sint-Machariuskerk en dus beperkt qua capaciteit. Tijdig aanwezig zijn en in de rij wachten is bijgevolg noodzakelijk (gelukkig was er dankzij de match van de Rode Duivels op dat moment wellicht net iets minder volk maar de kerk was sowieso volzet en ik weet niet of alle gegadigden binnen zijn geraakt).
Een knappe jongedame verschijnt onder een hoog staketsel en trekt zich langzaam via een touw de hoogte in. Vanaf het begin wordt duidelijk dat dit een bijzondere voorstelling zal worden. Alles lijkt in slow motion te verlopen, elke beweging is uiterst geconcentreerd en langzaam. Je ziet de spieren in haar lichaam samentrekken, je hoort haar bijzonder manier van ademhalen. Op wat baby- en peutergeluiden na is het dan ook uiterst stil in de kerk. Iedereen kijkt verwonderd en bewonderend naar wat deze dame presteert. Zonder ook maar enige vorm van veiligheid hangt ze zowaar een half uur (dat is dus wel 30 volle minuten!!!) aan haar armen meerdere meters boven de grond. Om haar ene arm even te laten rusten, blijft ze dan gewoon even aan één arm hangen alsof het niets is! Wanneer iemand even een applausje waagt, maant iedereen de persoon tot stilte aan, uit schrik dat we deze artieste uit haar concentratie zouden halen. Het is werkelijk fascinerend om haar bezig te zien en op het einde krijgt ze dan ook een staande ovatie van het publiek. Dit is echt een prachtprestatie.
Nog twee keer te zien op zondag 15 juli, een echte aanrader.
Belly of the Whale van Ockham’s Razor
Een gigantische halfronde constructie, de buik van de walvis, staat symbool voor angsten, krachten en dynamieken in onze wereld. Belly of the Whale gaat over durven springen in het onbekende, doorzettingsvermogen en uiteindelijk ontdekken dat je verder geraakt door de krachten te bundelen met anderen. Helemaal iets anders dan het intimistische van de vorige voorstelling maar visueel valt er wel een en ander te beleven. De constructie waarop en waarmee gespeeld werd zat in elk geval knap in elkaar.
Nog twee keer te zien op zondag 15 juli
Landscape(s) #1 van Cie La Migration
Twee koorddansers voeren hun vloeiende bewegingen uit op een vreemde machine. De virtuoze acrobatie laat je een spectaculair spel van evenwicht en tegengewicht, balanceren en stilstaan zien, als de vlucht van een vogel.
Andermaal een bijzondere constructie die zorgt voor een mooi visueel spektakel. Nog twee keer te zien op zondag 15 juli.
Check het programma voor exacte uren en locaties.
Deze post verscheen ook op Gentseblogjes