Deze zomer tappen we uit een ander vaatje. Geen midzomervakantie in la douce France, o.a. omdat het daar dit jaar door de Olympische Spelen wellicht extra druk zal zijn, maar ook omdat we nog niet wisten hoe onze student uit de examens zou komen in haar eerste jaar aan UGent. En dus kozen we voor een vakantie in de eerste week van juli, meteen na de examens, en trokken we noordoostwaarts, voor een weekje naar Berlijn.

Er werd heel wat opzoekwerk gedaan (lang leve reisgidsen uit de bibliotheek, zo heb je meteen verschillende invalshoeken en kaarten) in combinatie met info op het wereldwijde web. We zetten verschillende opties op het lijstje van mogelijkheden en legden slechts één bezoek vooraf vast, namelijk dat aan de Duitse Reichstag. Een bezoek is gratis, maar vooraf registreren is verplicht om veiligheidsredenen. Je kan je slechts een dikke maand vooraf aanmelden, dus dat moet je wel even in de gaten houden. Je kies bij voorkeur een aantal tijdslots en enkele dagen later krijg je bevestiging van het aan jou toegewezen tijdsblok waarin je je moet aanmelden (incl. de vraag om daar toch een kwartiertje op voorhand te zijn, er moet immers nog een veiligheidsscreening ter plekke gebeuren: checken van de identiteitsgegevens en je persoonlijk, vooraf doorgestuurd aanmeldbewijs + door een veiligheidssluis gaan, net zoals in de luchthaven).

Vanuit ons hotel namen wij de metro richting Hauptbahnhof. Vanaf daar was het nog heel even wandelen (er is een andere metrolijn met een halte nog dichterbij, maar dat vonden wij niet de moeite waard om nog te moeten overstappen, even wandelen is immers ideaal om de omgeving te ontdekken).

Dat Duitsland gastland is (was) van het EK voetbal, daar konden we moeilijk naast kijken. Op het stationsplein heel wat infostandjes en een beetje verder stond elk deelnemend land ook weergegeven als een beer met de kleuren van de respectievelijke nationale vlag (voor alle zekerheid ook nog de vermelding van het land op de beer want aangezien sommige landen dezelfde kleurencombinaties in hun vlaggen hebben, was er wel wat creativiteit nodig om elke beer een uniek look te geven). In de buurt bleek ook een volledig voetbaldorp aangelegd (zagen we achteraf vanuit de hoogte), waar ook gesport werd.

Deze wijk kent trouwens heel wat nieuwe en moderne gebouwen. Altijd fijn om dus wandelend naar je bestemming verder te lopen en intussen je ogen volop de kost te geven. Wij hebben in Gent ‘de diamant’ bij het station, zij hebben daar hun ‘kubus’, best een indrukwekkend kantoorgebouw.

Een deel van het grote plein voor het Rijksdaggebouw was een bouwwerf en we moesten even letterlijk een blokje omlopen om bij de toegang aan te komen. Wellicht mede omwille van het EK voetbal waren een extra straten autovrij gemaakt, net zo handig om in alle rust rond te wandelen. Gelukkig waren we ruim op tijd vertrokken en hoefden we ons niet te haasten (er was zelfs tijd om nog foto’s te maken).

De toegangscontrole verliep zonder problemen (gelukkig nog even gecheckt bij iemand van het personeel of we in de juiste rij stonden, de lange rij was voor gegidste rondleidingen, aangezien wij enkel een bezoek aan de koepel deden, mochten we meteen door een andere deur naar de controle). Vervolgens werden onder begeleiding, in een groep van een 20-tal personen, naar binnen gebracht waar de volgende deur pas open ging wanneer de eerste gesloten was en er een andere begeleider ons meenam in de lift naar boven (de controle is dus wel erg strikt, maar vriendelijk). Eens boven, kan je vrij rondlopen in de koepel en op het buitenterras.

Tijdens De Tweede Wereldoorlog werd het Rijkdaggebouw zwaar beschadigd.  Na de Duitse hereniging keerde het parlement in 1999 uit Bonn terug naar de gemoderniseerde Reichstag.
De imposante glazen koepel staat symbool voor het nieuwe Duitsland en biedt een mooi uitzicht over de stad. 360 kleine spiegels in de koepel moet het binnenkomende licht weerspiegelen en versterken.

De Reichstagkoepel in cijfers, dat is: 38m diameter, 23.5m hoog (of 47 m hoog wanneer je rekent vanaf de grond), 1200 ton zwaar en het kostte zo’n 600 DM. Dagelijks kunnen 8.000 mensen de site bezoeken en sinds de opening van de koepel in 1999 deden dat al ruim 40 miljoen mensen! Ook heel wat klassen, zowel lagere scholen als middelbare studenten hebben een bezoek aan deze plek op hun planning staan (neen, de schoolvakantie was duidelijk nog niet begonnen in Duitsland).

In de koepel krijg je ook nog extra info mee over de geschiedenis van het gebouw, inclusief fotomateriaal. Best interessant om een snel overzicht te krijgen van deze belangrijke periode, met niet al te veel tekst en sprekende beelden.

Vanaf de Reichstag kan je in alle richtingen over heel Berlijn kijken. Leuk is dat je buiten foto’s kunt maken (zonder glas en in ons geval ook regendruppels) en dus alles toch net iets beter en scherper in beeld kan brengen, al had een extra streepje zon op onze foto’s best gemogen ;-).

Van de Reichstag wandelden we naar de Brandenburger Tor, nog zo’n monument dat een enorme geschiedenis met zich meedraagt. Het is naast één van de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad de enige oude stadspoort in Berlijn die nog overeind staat en ze kwam na de Tweede Wereldoorlog in de Russische sector te liggen. In 1961 werd er vlak achter de Brandenburger Tor begonnen met de bouw van de Berlijnse Muur. Omdat het tijdens de Koude Oorlog niet mogelijk was de Brandenburger Tor te passeren ging de oude stadspoort symbool staan voor de Duitse eenwording. Nu lag echter ook daar het accent duidelijk op het EK voetbal en maakte menig (voetbal)toerist selfies in aangepast thema. Mijn voorkeur ging toch uit naar een foto zonder die sportcontext 😉

Van daar wandelden we meteen even verder naar nog zo’n bijzondere plek. Het plein met het Holocaustmonument. Het monument is in 2005 geopend als herinnering aan de Joodse bevolking die in de Tweede Wereldoorlog werd vermoord. Het monument bestaat uit meer dan 2.700 betonnen blokken waar je doorheen kunt lopen op een golvende ondergrond en een oppervlakte van 19.000m². Tegelijk speels en verwarrend.
Het Gedenkteken voor de Vermoorde Joden van Europa is ontworpen door de Amerikaan Peter Eisenmann. Als je langs en door de blokken loopt, zou je het gevoel moeten krijgen wat de joden hadden in de concentratiekampen: de smalle paatjes, eindeloze gangen, en hoge blokken laten je gedesoriënteerd voelen. Alsof je geen uitweg vindt.

In het informatiecentrum wordt de geschiedenis van het joodse volk verteld aan iedereen die meer wil weten, wij hielden gewoon even halt bij het monument en lazen een stukje duiding in de reisgids.

Voor de terugweg naar het hotel namen we de route langs de Spree. Helaas geen weer voor een terrasje, maar toch heerlijk wandelen daar.