Het voorbije weekend gingen mijn gedachten regelmatig naar het meisje van 16 dat met haar fiets geen partij was voor de vrachtwagen die haar aanreed. De tranen sprongen in mijn ogen toen ik aan de ouders dacht en hoe vreselijk het moet zijn om dergelijk nieuws te horen te krijgen. (enkele berichten uit de krant)

Toen ik deze middag een bericht met als titel ‘tragisch ongeval’ op mijn telefoon zag voorbijflitsen, knipperde ik even met mijn ogen want het was dit keer niet via social media of krantenupdate maar via Smartschool.

Op vrijdag 23 februari 2018 bracht de politie ons tijdens de middagpauze op de hoogte van het tragische ongeval van mw. C.D., onze leerkracht Latijn. Zij werd bij een verplaatsing met de fiets aangereden in haar woonplaats en werd levensgevaarlijk gewond overgebracht naar het UZ Gent. De urenlange inspanningen van het medisch team hebben jammer genoeg niets kunnen veranderen aan haar kritieke toestand. De artsen lieten weten alle hoop te hebben opgegeven. …

Ik kon het gewoon niet geloven, Maya’s klastitularis, de leerkracht die haar inspireerde om Latijn als richting te kiezen, de leerkracht waar ze zo naar opkeek en waar de hele klas dol op was, die is er plots niet meer.

Al het andere valt in het niets, telkens weer bij zo’n tragisch ongeval. Zoveel mensen blijven verweesd achter en weten even niet meer hoe het verder moet. En toch zullen ze verder gaan, met vallen en opstaan, met herinneringen aan wat was en wensen of dromen hoe het anders zou kunnen (geweest zijn). Littekens die hun sporen nalaten, voor altijd. Littekens die misschien niet nodig waren, die misschien vermeden hadden kunnen worden.

Mijn gedachten gaan naar de directe omgeving van mevrouw C.D. en mijn zorgen naar ons meisje, dat we met extra warmte en liefde zullen helpen om ook dit een plek te geven in haar leven.

En misschien moeten nog meer mensen ook deze open brief eens lezen.