Op zondag trokken we andermaal naar de feestenzone en deze keer ging het richting Coyendanspark, site Oude Sint-baafs voor MiraMirO maar eerst fietsten we naar het Augustijnerklooster in de Sint-Margrietstraat waar we naar de tentoonstelling Poppen op de rode loper gingen kijken. Heel knap gepresenteerd en erg jammer dat de tentoonstelling enkel tijdens de feesten te zien is.

Nadien trokken we zoals gepland naar de site Oude Sint-Baafs voor MiraMirO maar de voorstelling die we wilden bekijken bleek bij aankomst echter al volzet en omdat er niet meteen een andere voorstelling volgde (ook daar is de programmatie magerder dan de voorbije jaren) trokken we via het Laurentplein (andermaal verkeerde uurregeling op Gentsefeesten website, wel vervelend) terug richting the Green voor Puppetbuskers. We keken er naar The box van het Franse La Salamandre en het kleine maar heel fijne Rosie Baby Baby van het Franse Ruby Box Theatre. Twee mooie voorstellingen terwijl het zonnetje heerlijk scheen.

Vervolgens schoven we aan de voet van het Belfort aan voor Clic van La Cie des Fourmis dans la Laterne, eveneens uit Frankrijk. Opnieuw een pareltje ook al zaten we met 19 op elkaar gepropt in een kleine caravan. Een combinatie van nostalgie en humor. Vooral de 3D-brillen waren een schitterende vondst.

Op het Sint-Baafsplein bleven we nog even hangen om te luisteren naar een klassiek symfonisch orkest, geen evidentie voor de feesten om zoiets te brengen maar het was meer dan de moeite van het luisteren waard. Vooral ook een dikke pluim voor de techniek want die slaagden er in om de muziek prachtig tot zijn recht te laten komen ondanks de bij momenten harde wind.

Uiteindelijk dan toch terug richting MiramirO waar we een stukje ‘dans met graafmachine’ meemaakten ofte Transports Exceptionnels van Beau Geste uit Frankrijk (ja, heel veel Franse artiesten dit jaar, echt opvallend).

Op het SpaansKasteelplein keken we naar (een try out zo bleek achteraf) van het Belgische Rode Boom: Ongekende Evidenties. Een moeilijk te omschrijven voorstelling, die draait om toeval en keuzes en nog het meest doet denken aan het mentalisme van Gili (maar dan zonder de clou te verklappen).  Onverwacht voor de feesten maar wel knap.

Nadien splitste ons gezelschap, dat inmiddels groter was geworden,  zich op. De wederhelft en dochterlief gingen samen met S. & kroost nog kijken naar Rien n’est moins sûr (… mais c’est une piste) van het Franse Collectif de la Bascule. Ikzelf ging met T., H., K. en L. nog naar Fidelis Fortibus van Circus Ronaldo. Vorig jaar was ik matig enthousiast over hun samenwerking met Co. St Cecilia maar bij deze voorstelling was ik helemaal verkocht. Zoveel poëzie en ontroering gecombineerd met een portie humor, dit was een bezoekje meer dan waard.

Op het terrein van het festivalhart spotten we ook nog de Boite Tutu van Stefaan De Winter en Kurt Defrancq. Een tot muziekdoos omgebouwde caravan waarvan op gezette tijden het dak opende en een ‘prima ballerina’ verscheen (of toch iemand die ervoor moest doorgaan 🙂 )

Om de avond helemaal af te sluiten, besloten we ook nog het vuurwerk mee te nemen. Dit jaar een uitgave van CBF Pyrotechnics op muziek van de Compact Disk Dummies. Zoals steeds knap in elkaar gestoken maar veel en veel te luid (de muziek bedoel ik). Op de Voorhoutkaai klonk die zo oorverdovend dat we met verschillende mensen gewoon de hele tijd onze oren dichtgestopt moesten houden.

Een zeer gevulde dag maar eentje zoals we ze altijd graag gehad hebben: vol mooie voorstellingen en fijne ontmoetingen met vrienden en oude bekenden.