Tag archieven: wandelen

My weekend in pictures

Het voorbije weekend startte in mineur, ik kreeg ’s nachts een migraine-aanval en spendeerde een halve dag extra in bed/zetel. Na de middag mezelf wat ‘bezig gehouden’ in de tuin want schermen of lezen waren duidelijk nog geen goed idee.

Op zondag gelukkig beter en konden we onze dag starten met een lekker ontbijt buitenshuis (Wasbar) in goed gezelschap.

Voordeel van een kleine wandeling op zondagochtend in een stukje binnenstad is dat je streetart kan spotten die je doorgaans niet ziet omdat ze op de rolluiken van winkels staan (en dus enkel zichtbaar tijdens sluitingstijd). 

En daarnaast nog een werk gezien dat er kwam met een duidelijke link naar Van Eyck.

 

Na de middag werden de verorberde calorieën van ’s morgens omgezet in energie, tijdens een wandeling doorheen Sint-Martens-Latem. Een goede 12 km op een gezapig tempo waarbij we de tijd namen om rond te kijken naar het moois dat er te zien was en dat is meer dan huizen of dure auto’s 😉

Mooie dagen, ze zouden altijd langer mogen duren maar wat we gekregen hebben, dat nemen ze ons toch al niet meer af 😉

My weekend in pictures

Nu de examentijd weer aangebroken is, blijven we vooral thuis in het weekend. Zelfs na een lockdown en meer dan een jaar maximaal thuiswerken gaat me dat eigenlijk nog steeds niet vervelen. Het lijkt me zelfs steeds eenvoudiger af te gaan, zeker met het mooie weer en eigenlijk zou het weekend gerust een dagje langer mogen duren 😉

Waar hou ik me dan zoal mee bezig naast wat gebruikelijk huishoudelijk werk zoals de was en de strijk (al probeer ik ook die wel in de week te doen; zeker nu ik nog maximaal thuiswerk is dat beweegmoment tussendoor)?

Heel vaak is dat foodpreppen: verse groente en fruit, uit de tuin van mijn vader of uit de winkel deels verwerken voor later (diepvriesporties) of voor de komende dagen of om een foodbox te vullen en cadeau te geven (de voorbije maanden al enkele keren). Ook wel eens iets extra bakken of een nieuw recept uittesten. Zeker uit het meest recente boek van Claudia Van Avermaet, dagelijkse portie power in dertig minuten, zijn er nog wel wat receptjes die ik wil uitproberen. Tijdens de examenperiode probeer ik nog vaker om iets extra op tafel te zetten dat bovendien ook nog beetje gezond is. Daarnaast is er eigenlijk inspiratie in overvloed, uit (gratis) magazines, via instagram, foodblogs,…

Vorige zaterdag maakte ik er een ‘ovenreeks’ van met een speltbroodje, broccoli flatbread, courgettebolletjes en muffins met peer en chocolade. Daarnaast bakte ik nog bananapancakes en maakte power ketchup, ideaal om het flatbread en de courgettebolletjes in te dippen 😉

Ik probeer regelmatig een handje te helpen in de tuin van mijn vader maar ook in onze eigen tuin moet er al eens gewerkt worden 😉 In de gaten houden dat het onkruid binnen de perken blijft en tegelijk ruimte geven aan wilde of gezaaide bloemenzaadjes en gekochte of gekregen plantjes om zich te ontwikkelen.

En we gaan ook nog wel eens wandelen, zelfs dat zijn we eigenlijk nog niet moe. Afgelopen zondag maakte ik samen met M. een lange wandeling in Sint-Martens-Latem. Voordeel is dat hij de omgeving kent als zijn broekzak en we geen wandelapp of kaart nodig hebben om een mooie wandeling te maken langs straten waar het echt wel rustig genieten en rondkijken is. Behalve in de monumentale Rodebeukendreef maakte ik zelfs geen foto’s, gewoon wandelen, kijken en bijpraten, meer moet dat soms niet zijn. Nu de horeca terug open is, konden we ook even pauzeren op het terras van bakkerij Himschoot waar we na de examens ook nog wel eens terugkomen om met een drietjes te genieten.

Met een beetje geluk blijft er dan ook nog wat tijd over om wat te lezen en voor je het weet, is het weekend alweer voorbij 😉

Wandelen in Koksijde

Dat er een hittegolf is, hoef ik niemand meer te vertellen. Om wat verkoeling op te zoeken, besloten we toch eens richting kust te trekken. Niet om aan het strand te liggen en in de zee te duiken, maar gewoon om te wandelen (en een nieuwe plek te verkennen in ons eigen Vlaanderen) in iets minder hete omstandigheden. Ik haalde mijn inspiratie uit het werk waar ik de voorbije maanden al verschillende wandeltips verzamelde en ik koos voor een wandeling in Koksijde die deels door het natuurgebied De Noordduinen liep.

Op de website van toerisme Koksijde vind je heel wat wandelingen opgelijst en ze zijn allemaal gratis beschikbaar via Route You (of je kan een kaartje kopen in de toeristische dienst). We maakten thuis al een printje zodat we meteen konden starten (zonder de hele tijd te moeten volgen via de smartphone, die ik trouwens liever wou gebruiken om wat foto’s te maken).

We vertrokken pas op de middag (in de veronderstelling dat de grootste drukte dan wel voorbij zou zijn) maar aangezien de E40 nog steeds te kampen had met filegolven, kozen we voor de E17 als alternatief (iets langer in afstand maar wel een heel pak vlotter om te rijden). Het laatste stuk van de route liep langs langs gewestwegen en kan je eigenlijk wel als ‘scenic route’ omschrijven. Mij waren de meeste dorpsnamen bekend (mede door het werk) maar het lezen van de naambordjes gaf meteen een extra toeristische toets aan onze uitstap 😉
Woesten (menig boekenlezer wel bekend), deelgemeente van Vleteren (wellicht veel beter bekend, zeker bij bierliefhebbers), en zijn kerktoren trokken zo onze aandacht dat we er even zelfs even halt hielden en eens rond de kerk (ze was gesloten dus binnenkijken kon niet) en het kerkhof liepen, moet kunnen bij 36°C 😉

We parkeerden in Koksijde in de buurt van de bioscoop (buiten het centrum, maar wel gratis en dicht bij het vertrekpunt van onze wandeling), namen kaart/routebeschrijving en een fles ijsgekoeld water mee in de rugzak, en verkenden de artiestenwandeling. Deze route van 9,3 km loopt een stukje door natuurgebied en door verschillende villawijken van deelgemeente Sint-Idesbald waar kunstenaars als Paul Delvaux, Willem Elsschot en vele andere ooit gewoond en/of gewerkt hebben.

Ons oog viel na het parkeren quasi meteen op het bijzondere en moderne kerkgebouw dat we ook nog even van dichtbij wilden bekijken (gelukkig wel open). De Onze-Lieve-Vrouw-ter-Duinenkerk wordt  ook wel de “kathedraal van het licht” genoemd en dat is niet onterecht. Deze parochiekerk dateert uit 1956-1962 en werd ontworpen door architect Jozef Lantsoght (1912-1988). De vorm is geïnspireerd op de kokkel (het schelpdier waaraan Koksijde mogelijk zijn naam te danken heeft). In het oorspronkelijk plan was er ook een losstaande toren voorzien, maar door de nabijheid van het militair vliegveld kwam die er niet. Het dak van staal heeft de vorm van twee golven die tegen elkaar inbeuken met daarop een kruisdragende bol, een werk van Antoon Viaene.

Het interieur van de kerk wordt verlicht door moderne glasramen en nergens is een kolom te zien wat zorgt voor een ongehinderd zicht. Het gebruik van moderne materialen (staal, beton en betonglas) kon ons zeer bekoren maar wie ons kent, weet dat dit geen verrassing is 😉

Ook het wijwatervat en de Kruisweg zijn hier een pak moderner en origineler en vond ik echt wel knap. Alleen al omwille van de architectuur en de inrichting is het zeker eens de moeite om hier even een kijkje te nemen.

Maar we kwamen om te wandelen en dat deden we dan ook. De route bleek met bordjes uitgezet, het kaartje was een handige aanvulling maar de verdere routebeschrijving hadden we eigenlijk niet nodig, ‘t kan maar zo eenvoudig zijn, toch?

Nog een zijsprongetje: bij het begin van de route ligt ook het Abdijmuseum Te Duinen. Momenteel is het museum enkel open in de namiddag en omwille van Corona moet je een bezoek inplannen. Meestal is het niet nodig om lang op voorhand te reserveren, je kan er tijdens de week vaak nog de dag zelf terecht. Het museum brengt o.a. de geschiedenis van de cisterciënzers in de Lage Landen. De abdij is een archeologische site en kan bezocht worden. Het museum bevat een permanente collectie van liturgisch zilverwerk afkomstig uit heel Europa. Je kan er ook een VR-beleving boeken en in het museumcafé kan je jouw dorst lessen met een lokaal biertje (opgelet, je kan er wel enkel cash betalen).

Vlakbij het museum ligt de Zuidabdijmolen, ook deze kan je bezoeken (in coronatijden enkel op vaste tijdstippen en mits reservatie vooraf).

Na de site en de molen trokken we richting natuurgebied De Noordduinen. Hier wisselen duingraslanden, duinvalleien, duinstruwelen, bosjes en oude vissershuisjes elkaar af. We waren blijkbaar de enigen die op deze warme dag in de duinen kwamen wandelen maar dat vonden we helemaal niet erg, nog zo rustig 😉 Intussen waren er wolkjes voor de zon gekomen en stond er een lichte zeebries wat het wandelen erg aangenaam maakte. We zagen sporen van schapen en konijnen maar de dieren zelf hadden duidelijk een ander plekje opgezocht. Wat er in het zand zat, daarvan heb ik geen idee alleen hadden we allemaal na een half uur wandelen wel behoorlijk zwarte voeten!

Na de duinen volgende de villawijken, een afwisseling van oudere en meer recente woningen, leuk om naar te kijken en uitermate rustig om te wandelen. We kwamen enkel zo nu en dan wat fietsers tegen (langs dezelfde wegen lopen immers verschillende routes).

Onderweg kwamen we langs het Delvauxmuseum waar je de grootste verzameling werken van Paul Delvaux kan zien.

De Keunekapel is een voormalig kapelletje uit het begin van de 20ste eeuw dat qua vorm meer weg heeft van een vissershuisje. Toen ze niet langer gebruikt werd als kapel, werd ze verkocht aan een kunstschilder en omgebouwd tot villa zonder iets aan de buitenkant te wijzigen. Nog later werd ze eigendom van de gemeente en gebruikt voor tentoonstellingen. In 2000 werd er een beeldentuin ingericht. De naam keunekapel kreeg ze in de jaren ’40 toen de duinen rondom de kapel een favoriete plek waren voor tal van ‘duinekonijntjes’ (voor wie het nog niet begrepen zou hebben: keun is dialect voor konijn).

Na de villawijken voerde de route ons richting kust en zeedijk, waarbij we nog lang het bijzondere Museum ’t Krekelhof liepen, een rariteitenkabinet en bizar ambachtenmuseum.

Afsluiten deden we met een drankje op de zeedijk waar we er – of all places – net dat terrasje uitkozen dat uitgebaat bleek te worden door de Gentse neuzenman!

Na een rustige maar boeiende én verkoelende namiddag trokken wij met een tevreden gevoel terug huiswaarts.

Wandelen

Ik ben wel een ‘stapper’ maar niet dat ik volop wandelingen plan als uitstap (gewoon eerder dat wij tijdens onze uitstappen veel wandelen, vaak in de stad omdat dit nu eenmaal een interessante manier is om kennis te maken met een plek en daarnaast zal ik bv een deel van mijn boodschappen eerder te voet doen ipv fiets of tram te nemen).
Door de coronacrisis en de daaruit volgende (semi)lockdown werd wandelen in de buurt een noodzaak (zowel fysiek als mentaal, zowel voor mij als voor Maya). Na verloop van tijd en ook wel dankzij de vele zonnige dagen maakten we van die nood een deugd en werden de wandelingen iets waar we bijna spontaan naar gingen uitkijken (of het misten wanneer het er door omstandigheden niet van kwam).

Ik besef dat we van geluk mogen spreken dat we in de groenere rand van Gent wonen. Ik hou er wel van om ook te kunnen ‘huizen en tuinen kijken’ tijdens een wandeling maar ging toch steeds meer genieten van de rust in het groen en zeker van het Parkbos. Al vermeden we het Parkbos bewust op zonnige weekenddagen en zochten we andere plekjes op toen er niet veel anders dan wandelen en fietsen mogelijk was en het er bij momenten behoorlijk druk was.

Nu velen weer andere dingen doen in hun vrije tijd blijven Maya en ik nog regelmatig wandelen. Het zorgt voor rust in mijn hoofd en minder verkramping in mijn ledematen want ik doe nog steeds bijna voltijds thuiswerk en dan wordt er veel te weinig bewogen want zelfs de afstand naar de koffie of het toilet zijn thuis immers beduidend korter dan op kantoor 😉

Regelmatig haal ik mijn telefoon boven om de mooie (of leuke) dingen die we zien vast te leggen en te delen met anderen. Die kleine gelukjes geven mij alvast een goed gevoel en zorgen ervoor dat ik er weer even tegenaan kan gaan. Voorlopig blijft ook Maya onze wandelingen leuk vinden, hopelijk kunnen we ze nog lang samen blijven doen en genieten van de mooie dingen rondom ons.

Heb jij zaken anders aangepakt tijdens de lockdown die je graag wil behouden?

Op stap in de Kalevallei

In september trokken we op enkele dagen tijd 2 keer naar de vallei van de Oude Kale. Op een uitzonderlijk warme septemberwoensdag – wanneer de thermometer vlotjes richting 30°C liep – haalden we de fietsen van stal en reden via Mariakerke naar Vinderhoute (langs het kanaal) en vervolgens door een stukje Kalevallei richting Nevele/Merendree naar Luchteren/Drongen en zo terug naar Gent.
We hielden halt aan een schattig boerderijtje waarvan ik wist dat je er soms wel wat kon drinken of een ijsje eten. De plek kreeg intussen een iets professionelere uitbouw: er kwamen meer tafeltjes, uitgebreider openingsuren én de mogelijkheid om er iets te eten (en ze maakten een Facebookpagina). We hielden het die namiddag bij een huisgemaakte vlierbloesemlimonade en een frisdrank maar besloten toen al dat we zeker eens zouden terugkeren om iets van de kaart te proberen.

De zondag nadien trokken we opnieuw die richting uit: Maya ging naar de kidsdag van PonyConnect en wij besloten een wandeling te maken in de Kalevallei. We parkeerden de wagen aan het kerkhof van Lovendegem, vlakbij de Van Vlaenderensmolen. Deze Vinderhoutse lus is niet zo lang maar voert je wel bijna volledig langs onverharde paden tussen de weilanden en akkers. Het werd een heel rustige wandeling zonder veel tegenliggers: enkel ter hoogte van de nieuwe picknickplek passeerde ons een ruiter en op het pad zelf enkele keren een fietser en 2 mountainbikers. Die fietsers zouden er eigenlijk niet mogen zijn maar doordat aan twee poortjes de prikkeldraad is doorgeknipt, is er zo toch een sluiproute voor fietsers bijgekomen. Aangezien de fietsers heel vriendelijk en galant waren, maakte ik er maar geen opmerking over. Wederzijds respect brengt uiteindelijk meer op dan gesakker en we hadden er ook niet echt last van (al kan ik me voorstellen dat het op drukke momenten wel anders is).

Afgaande op het foldertje van Natuurpunt dat we bij hadden, besloten we er nog een extra lusje bij te nemen. Dat extra rode lusje bleek ietwat avontuurlijker te zijn, vooral omdat de route niet volledig gevolgd kon worden. Een stuk van het pad, langs de Molenmeers was volledig dichtgegroeid en dus kozen we voor de weg doorheen het natuurgebiedje waar we plots met 3 (weliswaar heel rustige) Galloway-runderen geconfronteerd werden. Er was echter geen uitgang te zien (of we hebben ergens over een hekken heengekeken) en dus kropen we over de prikkeldraad naar de volgende weide maar bleken toen, afgaand op het plannetje, aan de andere kant van de waterloop te zitten. We besloten toch even verder te exploreren en ontdekten een nieuw pad in aanleg, langs een ontginningsput (wellicht de Zuurhoek), dat echter ook eindigde in weilanden. Aangezien er in sommige weiden ook koeien liepen, besloten we daar toch niet over de draden te kruipen maar een beetje op onze stappen terug te keren. We kropen door een nadarhekken naar de openbare weg, wandelden langs een groot kasteeldomein (kasteel van Vinderhoute) en uiteindelijk terug naar onze parkeerplaats.

Het middaguur was intussen ruimschoots bereikt en dus trokken we naar eethuis De Oude Kale voor een aperitief en een lunch. De grijze lucht ruimde intussen steeds meer plaats aan de zon en het was er andermaal heerlijk toeven in de tuin tussen de fruitbomen. Geen fancy toestanden hier maar eenvoudige tafeltjes in het gras. Wie iets te eten bestelt, krijgt een papieren nap en gerechten geserveerd op leuke retro borden. De wederhelft ging voor een klassieke cava, ik voor de cava met vlierbloesem en verse munt (best lekker). Daarna ging hij voor de groentetaart met een slaatje en een Vedett, ik koos de pasta met kaassaus en hesp ‘van de chef’ (met extra schijfjes tomaat, stukjes broccoli en hardgekookte eitjes) en een glas water. De groentetaart werd gesmaakt, de pasta was uitermate lekker: geen bloemige witte saus maar échte kaassaus, mét een korstje. Om af te sluiten namen we beide nog een cappuccino (het was een Belgische, met slagroom, niet met melkschuim, maar dat paste hier eigenlijk wel). Met een rekening van 45 euro in totaal vonden wij dit dik in orde en zeker een aanrader voor wie graag eens in een landelijk kader tafelt.

Extra info over de inrichtingswerken die uitgevoerd werden in de Kalevallei lees je hier. De officiële uitgebreide wandelfolder van Toerisme Oost-Vlaanderen kan je o.a. hier aankopen of er gewoon gratis de kaart downloaden als pdf of gpx-bestand (voor GPS).
Wij hebben alvast genoten van onze uitstap, benieuwd of dit ook jou zou kunnen bekoren. Laat het me gerust eens weten 🙂

Vakantie in eigen land: weekendje Limburg – deel 3

Tweede nacht en laatste ochtend in ons hotel. Het ontbijt leek iets minder uitgebreid dan op zondag, geen wafeltjes of verloren brood en zowat alle schotels minder gevuld. Lag het aan het feit dat er slechts heel weinig personeel was (dat amper kon volgen) of had men een foute inschatting gemaakt van het aantal bezoekers? We lieten het niet aan ons hart komen want uiteindelijk was het aanbod nog ruim voldoende en probeerde het aanwezige personeel zo goed mogelijk op de vragen van de gasten in te spelen. Bij het ontwaken was de hemel nog grijs maar tijdens het ontbijt verscheen de zon al en die verjoeg algauw de wolken (in tegenstelling tot de andere kant van het land waar het eerder nevelig, grijs en kil bleek).

WP_20151102_001WP_20151102_004

We pakten onze koffers en checkten uit maar gingen nog niet meteen naar huis. Op onze laatste dag in Limburg gingen we vooral voor het thema natuur. We trokken naar het Nationaal Park Hoge Kempen en meer bepaald naar de toegangspoort Pietersheim, eigenlijk op wandelafstand van ons hotel zo bleek. De site heeft een oude Waterburcht die na jaren restauratiewerk in haar oude glorie werd hersteld en perfect dienst doet als bezoekers- en informatiecentrum. De oude ruïnes en de gedeeltelijke reconstructie prikkelen de fantasie. In de oude kapel kan je dezer dagen terecht voor een inzegening van je (burgerlijk) huwelijk door de burgemeester van Lanaken (geeft denk ik zowat hetzelfde effect als trouwen in het Gravensteen in Gent).

WP_20151102_007     WP_20151102_008

We kijken naar het infofilmpje, verkennen de historische site en kopen een wandelkaart in het bezoekerscentrum. Die kaart is strikt genomen niet echt nodig omdat de routes bewegwijzerd zijn, maar een extra controlemogelijkheid op een kaart is toch meegenomen, je zal maar even een verkeerde afslag nemen. Dit is immers een heel rustig gebied (één van de stilste en mooiste plekjes van het Nationaal park volgens de website en dat zou ook wel blijken) en dus kan je niet gauw iemand vragen of je nog steeds op de juiste weg zit. Bovendien steun je met de aankoop van de wandelkaart (in stevig materiaal zodat ze niet meteen scheurt bij vochtig of winderig weer) het landschapsfonds dat in het leven werd geroepen om het Nationaal Park mee te financieren. We besluiten voor een wandeling van ca. 8 km te gaan, zo zouden we een tweetal uur onderweg zijn en afsluiten op de kinderboerderij in de buurt met speeltuin en eetgelegenheid.

Een stralend herfstzonnetje zette alles in een gouden gloed en ik geef het toe: het eerste uur liep ik gewoon continu te glimlachen. Het is hier zo ongelooflijk mooi en rustig. De majestueuze bomen, dreven en waterpartijen geven de omgeving de uitstraling van een adellijk kasteelpark. Er zijn verschillende wandelroutes van vijf tot vijftien kilometer lang. Tussen de waterburcht en de kinderboerderij ligt een heel mooi kabouterpad van ca 4 kilometer. Knappe figuurtjes in houtsnijwerk, mooie infoborden en leuke opdrachten. Zelfs voor iets oudere kabouters nog fijn om te doen.

IMG_1259 IMG_1264IMG_1270 IMG_1274 WP_20151102_014 WP_20151102_016WP_20151102_011 IMG_1261 WP_20151102_030

Oh ja, voor de kapitaalkrachtige medemens: kasteel Pietersheim (naast de waterburcht) staat te koop, voor iets minder dan een miljoen euro. Veel groen maar eerder weinig privacy, ideaal voor pakweg een hotel of bed & breakfast.

 

Weekendplezier, thuis en daarbuiten

Na een drukke werkweek was het tijd voor wat vertier tijdens het weekend.
Op zaterdagmiddag maakten we er een gezellige bijeenkomst van met vrienden bij ons thuis. Er werd allerlei lekkers op tafel getoverd: finger food, kruidige pompoensoep, quiche (nieuw probeersel met courgette, pastinaak, zongedroogde tomaatjes en olijven) en vegetarische lasagne. Daarna speelden we nog een bordspel waarbij kennisvragen, uitbeelden, tekenen en andere vaardigheden moeten worden gecombineerd om punten te scoren. We hadden heel wat pret en misschien hebben de buren het soms wel gemerkt (maar ’t hoeft niet alleen uitbundig te zijn wanneer de Rode Duivels een wedstrijd spelen).

WP_20151016_004 WP_20151017_002 WP_20151017_003

Op zondag gingen we – onderweg naar de bakker – een kijkje nemen op de biomarkt die – na enkele maanden proefdraaien – officieel werd geopend. Nog steeds een eerder beperkt aanbod maar er hing wel een gezellig sfeertje.

WP_20151018_005 WP_20151018_004 WP_20151018_003

Na de middag trokken we naar Drongen voor een wandeling van 11 km langs trage wegen. Het zonnetje bleef grotendeels verstopt achter de wolken maar de temperatuur viel heel goed mee. We waren trouwens niet de enige wandelaars, er waren bijna 200 mensen afgekomen op de uitnodiging van stad Gent en vzw Pasar n.a.v. het weekend van de Trage Wegen.

WP_20151018_007 WP_20151018_008 WP_20151018_009

Weekenduitjes

Toch het een en ander op het programma dit weekend, met vrienden, voor het werk en met familie. Het weer zat niet altijd mee maar de sfeer was meer dan OK.

Op zaterdag hielden de weergoden ons een tijdje in spanning maar uiteindelijk moesten de regenwolken bakzeil halen. En dus trokken we met drie gezinnen richting Citadelpark voor een eigen versie van déjeuner sur l’herbe. Naar goede gewoonte zorgden we voor heel wat lekkers (verse soep en nog lauwe quiche, broodjes en beleg, zoete koeken en fruit, al grotendeels geplunderd voor ik aan een foto dacht). We aten onze buikjes rond terug jong en iets minder jong zich kostelijk amuseerden met een slimme hond, een balletjesspel en speelgoedgeweren. Tussendoor werd er bijgepraat en genoten van de muziek van Citadelic waarvan de programmatie – eveneens naar goede gewoonte – ‘ietwat’ later (lees: ruim een uur) begon dan op de site aangekondigd.

Op zondag kregen we door dochterlief een mooi ontbijtbordje geserveerd. Fijn om de dag zo te beginnen.

WP_20150531_002 WP_20150531_001

Tegen de middag trokken we naar Sint-Lievens-Houtem waar de nieuwe wandel- en fietspaden werden ingehuldigd en er nog allerlei activiteiten waren naar aanleiding van de dag van het park. Helaas wonnen de regenwolken het vandaag van de zon want echt droog werd het nooit.

IMG_0650 (Large)

We hielden echter dapper vol en deden toch een kleine wandeling in de landelijke omgeving van Zonnegem maar komen later zeker nog eens terug om de andere wandelroutes eens te verkennen.

IMG_0653 (Large) IMG_0655 (Large)

Om de dag af te sluiten reden we nog naar Hamme waar we andermaal ons buikje mochten vullen met heel lekkers op de babyborrel van kleine achterneefje Milo.

 

 

Rotterdam (deel 2) – kilometers wandelplezier

Het voorbije weekend verbleven wij bij onze noorderburen, meer bepaald in Rotterdam, en dat van vrijdag tem zondag. Na positieve ervaringen nabij Parijs, kozen we ook deze keer voor een verblijf in een Novotel. We boekten online onze kamer voor 2 nachten, inclusief uitgebreid ontbijtbuffet en kregen als dank een leuke korting op het ontbijt (de toeristenbelasting moesten we ter plekke betalen).

Door de paasvakantie in België viel het verkeer op onze wegen goed mee en stonden we op 2 uurtjes in Rotterdam. Ons hotel lag even buiten de stad, op de site Brainpark, vrij dicht bij de Kralingse plas. We konden meteen inchecken en even later wandelden we al richting centrum. In de gids 100% Rotterdam – onze leidraad tijdens ons verblijf – staan 3 wandelingen opgenomen, perfect dus om gedurende 3 dagen de stad te verkennen. Het beginpunt van de wandeling lag wel telkens het verst van ons hotel verwijderd, maar dat had dan weer als voordeel dat het eindpunt al wat dichterbij lag. De wandeling heen en terug naar het hotel zette nog een 5 km extra op de teller, maar dat is nauwelijks meer dan wat we in Gent doen wanneer we van ons appartement naar de binnenstad wandelen.

Op vrijdag deden we wandeling 2 (stadsdriehoek & Kralingen) met nog een stukje van wandeling 3. Het weertje was zalig: ’s morgens nog een beetje fris (ca 12°C) maar met een stralende zon en in de loop van de dag liep de temperatuur aardig op (al bleef het in de schaduw toch nog koeltjes). Het werd een wandeling langs heel wat bezienswaardigheden én leuke winkeltjes (we brachten zowaar al een cadeautje mee voor onder de kerstboom). Heel wat architectuur uit de 19de eeuw en ook heel wat nieuwbouw want grote delen Rotterdam werden in 1940 immers met de grond gelijk gemaakt. Ook voor onze hongerige magen en dorstige kelen was er ruim voldoende aanbod. ’s Avonds waren onze voeten en benen toch wel heel blij dat we in het hotel terug waren, zonder overdrijven meer dan 15 km gewandeld, misschien wel eerder 18 km want hier en daar wat extra lussen gemaakt en stukken heen & terug gewandeld.

Op zaterdag startten we de dag met een stevig ontbijt en deden we wandeling 3 (rondom de Maas). Deze keer echter onder een grijs wolkendek, met heel veel wind en helaas ook een portie regen. Aanvankelijk was het miezeren en viel het nog enigszins mee. Een ritje met de watertaxi over de Maas leek aanvankelijk een fijne attractie maar de stevige (ruk)wind en zware golfslag deden ons toch besluiten om niet in de kleine bootjes te stappen en te kiezen voor de waterbus, een soort catamaran, een heel stuk groter en steviger. In deze buurt zagen we o.a. de Euromast (maar het grijze weer nodigde niet uit tot een blik in de verte), ontdekten de verborgen tuin Schoonoord en verkenden diverse stukken van het havengebied: het Noordereiland, het monumentale Nieuwe Werk en de Oude Haven. Een stevige regenvlaag zorgde ervoor dat we behoorlijk nat werden, maar een heerlijke koffiestop en een late namiddagzon zorgden ervoor dat we toch volledig droog en opgewarmd terug thuis kwamen na weer bijna 15km gestapt te hebben.

Op zondag was het heel erg druk in de stad want toen was er de Rotterdam Marathon met wel 20.000 deelnemers. Een heel sfeervolle, beetje gekke, maar ook heel drukke bedoening. Gelukkig kon je – mits een omwegje hier en daar – als voetganger wel geraken waar je wou. Wij kozen die dag voor wandeling 1 (Centrum & het Oude Westen) met als startpunt het nieuwe Centraal station. We liepen langs kleinere woonwijken, minder plechtstatig, meer multicultureel, langs het culturele Museumpark en de Witte de Withstraat. Topper hier voor ons was ongetwijfeld de museumwoning Sonneveld (schrijf ik nog een postje over), een villa uit 1933 waar alles op elkaar is afgestemd en bovendien voorzien van alle luxe en technische snufjes die je je toen kon inbeelden. De zon was opnieuw van de partij maar vergezeld van een frisse bries waardoor we onze jas/trui toch maar aan hielden. Iets minder kilometers op dag 3, ik schat een twaalftal. En terwijl de lopers op één dag hun kwart, halve of hele marathon aflegden, besloten wij onze driedaagse met eveneens heel wat kilometers in de benen.

En ook onze negenjarige heeft dat meer dan prima gedaan, 3 dagen flink meestappen, zonder zeuren en genieten van de kleine dingen die we tegenkwamen op onze weg: een speeltuintje, iets lekkers, een mooi uitzicht, … Zij geniet ook wel van deze reisjes en er zullen in de toekomst ongetwijfeld nog meer citytrips volgen.

 

Op wandel in de Oude Kalevallei

Het afgelopen weekend was niet meteen het meest prachtige maar we besloten toch onze wandelschoenen aan te trekken. Op zaterdag trokken we rond in ons geliefde Gent en hebben er enkele nieuwe winkels ontdekt (maar niets gekocht, want we deden van window shopping). Op zondag trokken we onze laarzen aan voor een wandeling ‘op den buiten’. Nadat we dochterlief hadden afgeleverd voor een dagje paardrijden bij Pony Connect, verkenden wij intussen de vallei van de Oude Kale.

WP_20150315_002

Ook al zat het weer wat tegen – donkergrijze wolken waaruit zo nu en dan nog enkele druppels vielen en een nogal schrale wind -we lieten het niet aan ons hart komen. We volgden de wandelbordjes van de groene route en misten er eentje waardoor we een extra lus maakten maar we hadden tijd dus dat gaf niet echt. Uiteindelijk hebben we toch een dikke 7 km gewandeld, in alle rust want op één ander koppel na kwamen we niemand tegen op onze tocht. Constante op onze wandeling waren de vele knotbomen in alle maten en groottes (de telefoonfoto’s zijn helaas nogal donker maar het was dan ook uitermate grijs).

WP_20150315_004 WP_20150315_003

De paden lagen er relatief goed bij al moesten we hier en daar toch nog even door de modder stappen, maar dat kan je wel verwachten bij een laarzenpad in de winter. We keren zeker nog eens terug wat later in het voorjaar, wanneer het zonnetje schijnt en alles frisgroen staat.
Zelf ook zin om dit stukje onbekend Meetjesland eens te ontdekken? Meer info i.v.m. de route en de folder vind je op de site van Toerisme Oost-Vlaanderen, meer info over het inrichtingsproject zelf lees je op de site van de Vlaamse Landmaatschappij.

WP_20150315_005