Tag archieven: Gent

Lichtfestival Gent 2024

Al van bij het begin ging ik naar het Lichtfestival in Gent. De eerste editie bezocht ik door omstandigheden enkel samen met een kleine Maya. Ik moest haar in mijn nek zetten zodat ze de projecties kon zien op de muren want de mensen om haar heen verhinderden haar uitzicht. In de tram was het nogal benauwend, zo volgepropt met mensen in dikke jassen dus deden we ondanks de kou een flinke wandeling te voet. Ze heeft er nog altijd herinneringen aan en elke editie kwamen er nieuwe herinneringen bij.

Dit jaar was het nog even spannend, het festival viel immers op het einde van haar eerste examenperiode aan de UGent. Gelukkig viel het laatste examen op de startdag van het festival en dus konden we samen op stap. Het werd andermaal een flinke wandeling, want we parkeerden aan het Sint-Pietersstation, liepen naar het startpunt onder de stadshal, volgden de route van 7.2 km en dan moesten we uiteraard nog terugwandelen naar onze wagen, goed voor meer dan 20.000 stappen.

Door het boerenprotest diezelfde dag in Gent was er wellicht net iets minder volk die avond en dat maakte het voor ons eens zo aangenaam, want we konden overal vlot door.

Een bloemlezing van een deel van de kunstwerken.

Op een 3 meter hoog metalen masker projecteert kunstenaar Radu Ignat allerlei animaties. Het gezicht verandert van kenmerken, vorm en textuur. Soms lijkt het werk wel een hologram, dan weer zie je heel goed de structuur waarop geprojecteerd wordt. Best bijzonder, en heel grappig hoe zowel Maya als haar vriendin (student geneeskunde) meteen reageren op het beeld dat het dichtst de spieren in het gelaat lijkt te benaderen.

 Het standbeeld van Jacob Van Artevelde waakt over de Vrijdagmarkt en is echt wel een baken in de stad. Voor het festival zette studio FAH een bol (of is het een zeepbel of een energieveld?) over het beeld. De bedoeling om Jacob te bedekken onder een laagje sneeuw slaagde niet helemaal. Een beetje jammer, maar ook zonder het echte sneeuwbaleffect werd het toch een eyecatcher.

 “In het dagelijks leven kun je meestal niet gemakkelijk van kant wisselen, maar tijdens het Lichtfestival gaat dat in een paar stappen. Met deze installatie Portal geeft de Oostenrijkse kunstenaar Alfredo Barsuglia bezoekers de kans om fysieke en mentale verandering te ervaren.” Zo vertelt toch de tekst bij het kunstwerk. Wij zagen er vooral een verwijzing in naar een regenboog en genderdiversiteit. Leuk, maar hebben nu niet meteen een fysieke of mentale verandering ervaren.

L’heure bleu, het blauwe uur… De tijd tussen dag en nacht verschijnt vaak aan ons als het uur van dromen en vrijheid. Claudia Reh nodigt de bezoeker uit om het spectrum van grenzen tussen het zichtbare en onzichtbare opnieuw grafisch te verkennen in een analoge lichtinstallatie.
Het eerste deel van de Sleepstraat was gedompeld in een blauw licht, in het tweede deel stonden een hele reeks klassieke overheadprojectoren (die ikzelf nog in de klas heb weten gebruikt worden en die wij vroeger ook nog op kantoor staan hadden voor toelichtingen, waar is de tijd) die tekeningen en kunstwerken op de muren projecteerden. Vooral de bewegende kunstwerken – verf en losse elementjes in een doorschijnend bakje water op die lichtbakken – zorgden voor een mooi extra element. Leuk om zien hoe ouders aan hun (jonge) kinderen uitlegden hoe die toestellen werken. Het zorgde voor extra gezelligheid en ook een beetje nostalgie hier.

 

Reskate is een artistiek collectief gevormd door María López en Javier de Riba, beeldende kunstenaars uit respectievelijk Baskenland en Barcelona. Het werk met lichtgevende verf belicht donkere stadsplekken. Ik was niet helemaal zeker of dit werk nu deel uitmaakte van het officieel programma of niet (en ik was niet alleen), maar gelukkig was er het plannetje met uitleg. Al maakte het voor mij op zich niet uit, de wandeling was een extra uitnodiging om de stad te ontdekken na het invallen van de duisternis.

De rode bol, Tierra, verspreidt een helderrode warme gloed, een verwijzing naar de klimaatcrisis en de opwarming van de aarde. De Spaanse kunstenaar SpY nodigt iedereen uit om na te denken over de uitdagingen waar we allemaal voor staan en de kleine stappen die we individueel en collectief kunnen nemen.
Het kunstwerk liep helaas schade op van de wind en zou niet worden hersteld. Als alternatief verscheen de typische Gentse boodschap Nie Neute, niet Pleuje op een lichtbord.

 

De kostbaarheid van schaars water inspireerde de Tsjechische kunstenaar Benedikt Tolar. Hij maakte een reusachtige, lichtgevende sculptuur van gerecycleerde badkuipen. Vana betekent badkuip in het Tsjechisch.
Leuk gevonden en een plek waar heel wat foto’s gemaakt werden van bezoekers die even in één van de badkuipen gingen staan als waren ze een sculptuur in een alkoof 🙂
 De havenkranen aan Dok staan er nu werkloos bij, maar vormden ooit het kloppend hart van de Gentse haven. Fisheye laat deze kranen herleven in flitsend licht.
In combinatie met de rode bol en de vele andere lichtjes aan de dokken sowieso een heel mooi zicht om even bij stil te staan en van te genieten. De minder mooie kantjes van deze buurt vallen ook veel minder op in de duisternis.

De installatie van Sedemminut begint als een ontspannen wandeling die subtiel verandert in een loopje. Uiteindelijk versnelt alles tot een sprint met de snelheid van het licht. Het motto van het kunstwerk: voor vrede, voor vrijheid, voor kunst.
Niet evident om vlot op beeld vast te leggen, wel heel leuk gedaan. Wie niet oplette, ontdekte het kunstwerk pas na enige tijd.

 Het project van de studenten Audio Visual Design is een viering van de verbeelding en creativiteit van de jonge geesten die de toekomst vorm zullen geven.
Het was een combinatie van vrolijke, bizarre, soms bevreemdende beelden, boeiend genoeg om even bij stil te staan en te bekijken.

‘Evanescent’ vindt zijn inspiratie in de Covid-pandemie. Het werk van Atelier Sisu wil het gevoel van vergankelijke schoonheid en waardering voor het leven in het moment vastleggen, zoals dat van een zeepbel.
Een installatie die je niet kon missen, kleurrijk en groot. Aangezien ik een fan ben van zeepbellen kon het werk me zeker bekoren 🙂

‘Firefly Field’ van Studio Toer laat je vol verwondering kijken naar vuurvliegjes in het park. De nachtdiertjes gloeien, flitsen en zweven boven de grond. Samen creëren ze een dynamisch lichtspel dat de nieuwsgierigheid en het ontzag van de bezoekers prikkelt.

Ik maakte ook nog een compilatievideo van deze en enkele andere installaties tijdens onze wandeling.

 

Lichtfestival 2021

Een kleine terugblik op het Lichtfestival, dat aanvankelijk zou doorgaan in 2020 maar door corona werd uitgesteld en nog eens uitgesteld en dan uiteindelijk toch mocht doorgaan mits het dragen van een mondmasker en zonder drank- of eetstandjes langs het parcours om samenscholingen te vermijden.

Uiteindelijk kwamen meer dan 800.000 mensen af om een kijkje te nemen en was het bij momenten (veel) (te) druk, maar ondanks de massa volk bleef het toch rustig en waren er eigenlijk geen incidenten te melden (voor zover ik weet). Met een beetje een klein hartje gingen ook wij (zonder Maya want die had helaas erg veel schoolwerk en bleef toch liever thuis) een kijkje nemen. Soms werd het schuifelen, maar meestal konden we nog wel ‘zigzaggen’ tussen de menigte zodat we niet te lang op dezelfde plek of naast dezelfde mensen bleven staan en zowat iedereen droeg netjes een mondmasker waar ik wel blij om was.

We deden het grootste deel van het parcours op enkele kleinere stukken na. Er waren enkele erg mooie /leuke / originele installaties en er was ook een blij weerzien met enkele toppers uit het verleden.

 

In het geheel echter was dit voor ons niet de beste editie, het voelde ergens een beetje als een lightversie, misschien omdat er deze keer geen verhalende projecties in zaten die speelden met de gevel waarop ze geprojecteerd werden. In mijn verslag van 2015 zitten enkele filmpjes die duidelijk maken wat ik bedoel (vooral de projectie aan het Bisdomplein was echt top op dat vlak). Alleen het werk van Pol Cosmo en Bram Van Quickenborne zat nog in die sfeer. Door de grote drukte en de ambitie om samenscholingen te vermijden, zouden dergelijke projecties in de huidige omstandigheden echter geen goed idee geweest zijn. Maar wie weet, misschien komen ze in de toekomst nog wel terug?

Park Halfweg

Vandaag andermaal op pad voor het werk, deze keer slechts een halve dag en dichter bij huis: opening van park Halfweg, tussen de Noorderlaan en de Drongensesteenweg in Gent. Helaas zat het weer wat tegen, vooral de temperatuur en de harde noordenwind. Gelukkig hielden we het wel droog 😉

Een nieuw park van ca. 20 ha dat zeker veel gebruikt zal worden en een mooie groene schakel vormt tussen de Blaarmeersen en de Bourgoyen-Ossemeersen. Nu maar hopen dat iedereen er mee zorg voor draagt.

Meer weten over het park? Dan kan je in deze perskamer terecht 🙂

 

Bezoekje aan het Gravensteen

Kerstvakantie en niet direct iets speciaals op de agenda deze eerste zondag. Aangezien het weer wel erg druiliger was niet meteen een ideale dag om eens richting zee te rijden maar toch goed genoeg om even richting stad te gaan en meer bepaald naar het Gravensteen waar we als Gentenaar nog steeds gratis toegang hebben tussen 10 en 13u op zondag (net zoals in de andere stadsmusea trouwens).

Sinds eind september 2018 kan je het Gravensteen (her)ontdekken met een leuke audiotour van comedian Wouter Deprez. Hij geeft er zijn eigenzinnige en grappige kijk op het ontstaan van Vlaanderens meest imposante burcht. Een audiotour die dus zowel leuk als informatief is, perfect toch? En bovendien inbegrepen in de prijs van het inkomticket, dubbel perfect dus 🙂 

Wie Wouter Deprez een beetje kent, weet dat deze Gentenaar met West-Vlaamse roots een gezellige verteller is die zonder veel moeite een lacht op je gezicht weet te toveren. Zelfs wanneer er weinig te zien is, weet hij de situatie zo beeldend te schetsen dat alles zich voor je denkbeeldige oog afspeelt. Ook de vele geluiden op de tape (het lijkt wel een beetje een Heerlijk Hoorspel) geven een extra dimensie aan het verhaal.

Hoewel we al vaker een bezoekje brachten aan het Gravensteen zorgt dit audioverhaal voor een nieuwe beleving. Naar aanleiding van de lancering ervan is trouwens al een beetje gesleuteld aan de opstelling in het kasteel. De kamer van de graaf is in ere hersteld. De gerechtsvoorwerpen krijgen vanaf nu een plaats in de audiëntiezaal en de vroegere voorraadkamer huisvest de foltertuigen die er worden tentoongesteld in een suggestief ‘kabinet van de beul’, een veel betere locatie volgens mij die het allemaal wat ‘echter’ maakt.

Nog tot 6 januari krijg je er bovendien een reeks extra Viking-elementen bij, een inrichting die kadert in de jaarlijkse winterfeesten wanneer ook het Gravensteen een bijkomende winterse aankleding krijgt.

De ‘comedy audiotour’ is de allereerste realisatie binnen het vernieuwingstraject voor het Gravensteen, in samenwerking met Toerisme Vlaanderen. De komende jaren volgen nog een aantal inhoudelijke en infrastructurele ingrepen die in verschillende fases tot stand zullen komen.
De Gentse Stadsbouwmeester heeft in 2018 de 20 ontwerpteams bekendgemaakt die in de running zijn om vier grote architectuuropdrachten in Gent te mogen uitvoeren. Eén van de opdrachten is een ontwerpvoorstel voor het Gravensteen. Vijf ontwerpteams nemen het nu tegen elkaar op. Meer hierover lees je op de website van de stad. Misschien komt er op termijn zelfs een echt dakterras?!

Ook zin gekregen om het Gravensteen een bezoekje te brengen? Alle praktische info lees je eveneens op de webpagina. De audioguide is geschikt voor kinderen vanaf 10 jaar.

Hello Robot

Toen ik las dat R2-D2 naar Gent kwam voor een tentoonstelling in het Designmuseum, wist ik meteen dat we daar in goed gezelschap een bezoekje aan zouden brengen. Er zijn namelijk wel wat fans van Star Wars in onze vriendenkring 🙂

Hello Robot is opgebouwd in samenwerking met het Museum voor Toegepaste Kunsten uit Wenen en het Vitra Design Museum in Weil am Rhein. Er werd duidelijk heel veel tijd en moeite gestoken in het uitbouwen van deze tentoonstelling: de opstelling van de stukken, de typografie, de algemene inrichting, de teksten, …

Het bijzondere aan deze tentoonstelling is dat het om veel meer gaat dan een overzicht van robots in alle maten en vormen doorheen de tijd. De tentoonstelling confronteert de bezoeker met een reeks pertinente vragen waarop je meestal niet meteen een antwoord kan geven of tot de vaststelling moet komen dat het meest spontane antwoord niet altijd het juiste is. 

‘Kan een robot jouw job overnemen?’ bijvoorbeeld. Een vraag waarmee steeds meer mensen geconfronteerd blijken te worden (denk maar aan de selfscankassa’s die de plaats van kassiersters innemen). In de ruimte staan toestellen die effectief bepaalde handelingen van de mens kunnen overnemen. Robots die kunnen schrijven, digitaal printen, ….

Wie nadenkt over deze en andere pertinente vragen kan het bezoek als behoorlijk confronterend, bijna ongemakkelijk ervaren. Zo is er bv de vraag: ‘Mag een robot voor jou zorgen?’ Het klinkt als iets futuristisch en toch bewijzen verschillende machines al het tegendeel. Geen echte robot boven het babywiegje maar de nieuwe generatie babyfoons beginnen toch al lichtjes die richting uit te gaan. Behoorlijk fascinerend vond ik persoonlijk ook de super schattige zeehond die een therapeutische robot voor dementerende ouderen bleek te zijn!

Drones kunnen schitterende dingen en redden levens maar elke medaille heeft helaas ook een keerzijde en de inzet van drones voor militaire doeleinden is een totaal ander verhaal. Gezichtsherkenning vinden we ‘normaal’ wanneer het gaat over het vinden van misdadigers maar wat is onze mening wanneer diezelfde gezichtsherkenning gebruikt zou worden om onze reacties op reclameboodschappen te screenen en te interpreteren?

Kortom Hello, Robot  is meer dan een leuke opstelling van coole spullen, maar ook een intellectuele uitdaging. De tentoonstelling richt zich met pertinente vragen rechtstreeks tot elke bezoeker en het is aan die bezoeker om de uitdaging aan te gaan en na te denken over de antwoorden.

Hello Robot, nog tot 15 april 2018 in designmuseumgent.be

Huis van Alijn in een nieuw kleedje

Na meer dan 15 jaar vond het Huis van Alijn de tijd rijp voor een nieuw museum-verhaal over het dagelijks leven. Na een sluiting van 11 weken heropende het museum de deuren eind vorig jaar (16 december 2017 om precies te zijn). De eerste zondag van 2018 bleek een ideaal moment voor ons om het museum een bezoekje te brengen.

Je koopt je toegangsticket nog steeds op dezelfde plaats maar de rondgang in het museum start aan de overkant, bij nummer 77. Elke museumkamer is nu gelinkt met een datum uit de kalender en brengt een daaraan gekoppelde thema in beeld. Dat kan een heel bekende datum zijn, zoals 1 januari, en de daarmee verbonden nieuwjaarsbrieven (schitterend om te bekijken trouwens die muur met verschillende nieuwjaarsbrieven van vele jaren terug en heel recent). Maar evengoed een geboorte of huwelijk als markante datum in de kalender van iemands leven. Dergelijke gebeurtenissen zijn duidelijk erg dankbaar om de evolutie in de loop der jaren in beeld te brengen.

Het nieuwe Huis van Alijn toont gewoontes, tradities en rituelen die voortdurend
in verandering zijn. Door de verbinding met het heden en de evoluerende maatschappij wordt een maximum aan herkenning gecreëerd voor iedereen. Meermaals zagen we items uit onze kindertijd, waarvan Maya er heel wat (her)kende maar sommige ook absoluut niet.

Het blijft trouwens niet enkel bij beeld. Met een multisensoriële en participatieve museumpresentatie wil het Huis van Alijn een inclusief museum zijn, een museum voor iedereen. Zo mag je verschillende objecten aanraken (maar wel even letten op de symbolen want alles aanraken mag ook weer niet) en meestal start er dan ook een soundscape (zo bv een selectie van wiegeliedjes). Daarnaast vallen er ook geuren te ontdekken in het museum. De speculoosgeur in de speelgoedkamer past perfect bij het thema van sinterklaas. Bij de huishoudelijke producten (gepresenteerd als ware het een aflevering van Prijs je rijk) kan je een zeepgeurtje ‘verstuiven’.

Ook aan de kinderen werd gedacht met meer speelhoekjes en interactieve opstellingen.
Bij één september hoort uiteraard een klasje, waar je op het bord mag schrijven en een schortje dragen of even het hinkelspel uittesten. Dat schoonschrift met krijt viel nog goed mee bij Maya (al veegde ze het resultaat toch gauw weer af) 🙂
Uiteraard kan je ook nog steeds op pad met spookje Hendrik of Poes.

Kortom, een bezoekje aan het vernieuwde museum is beslist de moeite waard. Een erg leuke manier om met twee (of zelfs drie) generaties het heden en verleden te bekijken en te (her)beleven.

Zin om zelf een bezoekje te brengen aan het museum? Alle praktische info lees je op hun site.

 

 

Winterwonderkasteel

Op de laatste dag van de kerstvakantie trokken wij nog even de stad in, net op tijd om een kijkje te nemen in het Gravensteen in winterse uitvoering. Bij daglicht ongetwijfeld iets minder spectaculair en sfeervol maar desalniettemin leuk om er eens rond te lopen en te luisteren en kijken naar het ridderverhaal van koning Henri II, Richard Leeuwenhart, Jan zonder Land en Elianor van Aquitanië. Een voorproefje van het lichtfestival komende maand waar ik bijzonder naar uitkijk.

Er was trouwens een stukje toren waar we voorheen zowaar nog niet waren geweest (boven de ingang) en het zicht op de stad blijft altijd de moeite zelfs bij een grijze hemel (en een snijdende koude wind).

 

Stad en universiteit, tentoonstelling in het STAM

Op 9 oktober 1817 werd in Gent de universiteit plechtig geopend. Alles begon met 4 faculteiten, 16 professoren en 190 studenten. Ze huisden in leegstaande gebouwen zoals kloosters, abdijen en in het Burgerlijk Hospitaal van de Bijloke. Vandaag is de Universiteit Gent uitgegroeid tot een van de grootste universiteiten in het Nederlandse taalgebied met meer dan 40.000 studenten en 9.000 personeelsleden.

De tentoonstelling in het STAM kijkt terug op de wisselwerking tussen stad en universiteit in de afgelopen tweehonderd jaar en onderzoekt kansen voor de toekomst. Waarom kreeg Gent een universiteit? Waarin verschilt het studentenleven van nu met dat van vroeger? Welke mogelijkheden biedt het rijke en diverse patrimonium van de universiteit? Ook de protesten, betogingen en de strijd om de vernederlandsing komen aan bod.

Na een heerlijke brunch in het STAMcafé genoten wij – in het aangenaam gezelschap van goede vrienden – van deze tentoonstelling. Als oud-student van de UGent (toen nog RUG trouwens) was het een fijne manier om enkele leuke herinneringen op te halen van ons eigen studentenverleden 🙂

Een impressie in enkele beelden.

Een kamer waar je op de muur mag schrijven en een favoriete herinnering op een ouderwetse fiche mag noteren (ik was niet de enige met die Walter Prevenier de meest memorabele prof vond, naast Luc De Grauwe, die ook 🙂 )

Mijn favoriete universiteitsgebouw: de boekentoren, in oude tekeningen en foto’s maar ook opgebouwd uit universiteitstijdschriften en een reuzegrote “maquette”.

Meer info over de praktische modaliteiten lees je op www.stam.be

Fotozoektocht door Gent

Voor het vierde jaar op rij deden wij de zomerfotozoektocht van de KWB Luchteren. Aan de hand van fotobeelden moet je je weg zoeken in de stad en tussendoor enkele vragen oplossen. Die foto’s zijn meestal details (zoals een stukje van een gevel, een deurbel, een sticker, een deeltje van een wegwijzer, …) waarvoor je soms goed uit je doppen moet kijken want ze kunnen zowel hoog als laag te vinden zijn. Je weet dus vooraf niet welke straten je zal moeten nemen en je hebt het beeld nodig om te weten welke richting je uit moet.
Het leukste aan deze zoektocht vinden wij vooral dat we – ondanks het feit dat wij heel veel rondwandelen in Gent – nog steeds verborgen plekjes in onze favoriete stad ontdekken.
Hoe goed we zullen scoren op onze zoektocht, dat zullen we pas op de bijeenkomst in het najaar horen maar voor ons was de wandeling op zich alvast weer geslaagd 🙂

Enkele sfeerbeelden:

We ontdekten enkele straten (straatjes) waar we bijzondere woningen aantroffen. De Wellingstraat (zijstraatje van de Holstraat) was voor ons nieuw terrein met nog een schat aan oude huisjes, of de Pussemierstraat (intussen deels omgevormd tot leefstraat, komt uit in Onderbergen) of de Napoleon Destanbergstraat waar een oude stadsdrukkerij jaren geleden werd omgebouwd tot lofts …
We spotten tussendoor bekende en minder bekende street art,…

en hielden ook wel eens halt voor een gesmaakte koffiepauze, deze keer bij Moor & Moor in Onderbergen 🙂

Kortom, wij genoten van een fijne wandeling van een enkele uren doorheen ons geliefde Gent waren blij met de nieuwe ontdekkingen die we ook deze keer weer deden 🙂

Otium

Afspreken met drie gezinnen om samen uit eten te gaan, dat zijn veel agenda’s die gecheckt moeten worden (ah ja, want behalve de ouders heeft ook de kroost best veel activiteiten 🙂 ) maar uiteindelijk lukte het ons om én een datum én een locatie te vinden. Omdat we graag iets nieuws uitproberen, trokken we naar Otium, een Italiaanse taverne die begin dit jaar opende op de Ajuinlei nr 16 in Gent.
Otium is de Latijnse term voor vrede, kwalitatieve en vrije tijd, voor rustig leven. Benieuwd of we ons hier ook zo goed zouden voelen.

We werden alvast uitermate vriendelijk ontvangen, kregen toelichting bij de kaart en de suggesties. We gingen voor een aperitief, een heerlijke prosecco (voor de liefhebbers, de rest van de disgenoten kozen een niet alcoholisch alternatief) en vroegen of daar een bordje tapas bij kon dat ook de vegetariërs aan tafel kon bekoren. Dat laatste bleek geen enkel probleem, het bord met fijne charcuterie en kaas werd aangevuld met enkele potjes opgelegde groente (zongedroogde tomaat, artisjok en aubergine). Een klantgerichte aanpak die we zeer konden waarderen.

Als hoofdgerecht kozen we uit het pasta-aanbod: de suggestie van de dag (pasta met verse tonijn en aubergines), pasta pesto, cannelloni, pasta met boschampignons, pasta met Siciliaanse worst en ricotta. De gerechten smaakten allemaal heerlijk en de borden werden tot het laatste restje leeggegeten. (sorry, foto’s vergeten maken, te snel op, moest maar zo goed niet zijn 🙂 )

We hadden nog een beetje ruimte in ons maag (en vooral goesting) en dus besloten we ook een dessertje te nemen: een heerlijke panna cotta met rode vruchten of met chocolade en een tiramisu. Voor sommigen kwam daar ook nog een cappuccino of een latte bij. Opnieuw uiterst smakelijk.

Met de glimlach betaalden wij onze rekening en wie wou kreeg zelfs nog een proevertje limoncello toe (de lekkerste die ik ooit al proefde trouwens, gemaakt van biologische, Siciliaanse citroenen, geen mierenzoet chemisch brouwsel).

Niet alle gerechten die wij aten staan op dit moment nog op de kaart, want die ging de volgende dag net wijzigen. De zaak serveert ook als eerste piadina in Gent; dat zijn dunne Italiaanse belegde broodjes. Het lijkt een beetje op een wrap, maar dan net iets anders. Excuses genoeg om nog eens terug te komen dus 😉

meer info op hun website of hun Facebookpagina