Vorig jaar zag het er slecht uit voor het festival, maar gelukkig kwam er een doorstart en konden we opnieuw genieten van een heel mooi programma (en een festival dat 7 van de 10 dagen uitverkocht was).
Wij beperkte ons tot één avond, maar hebben er wel enorm van genoten.
Met Isolde Lasoen (wiens optreden we in 2018 enorm konden smaken tijdens OdeGand) en Zaz (die we in 2015 al zagen) wist ik meteen dat het goed zou zitten en bestelden we al onze tickets. Groot was de vreugde toen bleek dat ook Hooverphonic die dag deel zou uitmaken van het programma.
Het werd een hele mooie avond, ook wat het weer betreft en een herinnering om te koesteren. Isolde kan me het meest bekoren wanneer ze in het Frans zingt, Hooverphonic is top (en M. is sowieso erg blij dat Geike terug van de partij is, vond haar altijd het best bij het DNA van de groep passen) en Zaz, die is ‘une grande dame’ geworden die een prachtig optreden bracht.
Ik maakte een reeks video snapshots en voegde ze samen tot een klein herinneringsfilmpje.
Het meer voor onszelf want kwalitatief kon het zeker beter, maar ik wou vooral genieten van het concert en zeker niet de hele tijd staan filmen.
Ik keek er enorm naar uit en ik niet alleen, ook onze bijna tiener telde de dagen af naar GentJazz en meer bepaald naar het optreden van onze favoriet ZAZ.
Woensdag 15 juli was het zover. Overdag nog een reeks dossiers afwerken, overleggen en crisiscommunicatie helpen voorbereiden, maar de klok tikte lustig verder en al gauw was het tijd om de kantooromgeving in te ruilen voor het festivalterrein.
Ondanks het miezerige weer van de namiddag besloten we toch met de fiets te gaan, kwestie van ’s nachts toch net iets sneller terug thuis te zijn. Gewapend met wat lectuur voor tussendoor en een truitje voor wanneer het koeler werd, trokken we naar de Oude Bijlokesite. We parkeerden onze fietsen aan het STAM en verkenden eerst even het terrein: main stage, garden stage, foodtrucks, toiletten, jetonbar, … om ons vervolgens onder de Duveltent (voor mocht het toch nog beginnen regenen) aan een tafeltje te installeren, in de buurt van een beeldscherm zodat we ten allen tijde een mooi zicht op het hoofdpodium hadden. Meteen ook enkele stoelen extra bezet houden voor de rest van het gezelschap dat we die avond nog mochten verwachten.
Met een kleine vertraging, pakweg een kwartiertje, trad rond 16.45u Alice on the roof op. Aangezien het nog vrij rustig was, konden we zonder problemen vlakbij het podium staan (wellicht nog veel mensen aan het werk of onderweg en sommigen kwamen misschien ook enkel voor de grootste namen op het programma). Ons meisje keek met grote ogen en veel plezier naar de jongedame op het podium die best wel een knappe act neerzette. Ze was gewoon niet weg te slaan van haar plekje vlak achter de beroepsfotografen. Gelukkig deelden ze op het festival gratis oordopjes uit want die was ik zelf vergeten meenemen en alhoewel niet extreem luid ga je dat na een tijdje toch serieus merken dat je oren een overdosis geluid te verwerken krijgen.
Voor het optreden van Andreya Triana bleven we gezellig buiten zitten, pratend met de vrienden waarmee we hadden afgesproken of andere die we daar tegen het spreekwoordelijke lijf liepen. Van Melanie De Belasio had ik persoonlijk meer verwacht. Haar stem is prachtig maar de stijl van een deel van haar nummers kon mij toch niet de hele tijd bekoren. Fans vonden het echter één van haar beste optredens las ik achteraf. Sommige artiesten hebben toch eigenaardige wensen. Zo moesten de live opnames van deze artieste op de schermen in zwart-wit op de vele beeldschermen worden getoond en niet in kleur. Dat gaf weliswaar een heel mooi effect en zette nog duidelijker in de verf dat deze artieste een mooie dame is maar toch …
Enfin, ondertussen was het al behoorlijk druk geworden op het festivalterrein. Toen het tijd was voor het laatste optreden van de avond op het hoofdpodium lieten we onze stoelen voor wat ze waren en stelden we ons achteraan in de tent op. Niet tussen de massa want dan zie je als kleine kadee toch geen knijt (ook al ben je groot voor je leeftijd) maar met zicht op de grote schermen en ruimte om een dansje te placeren. Als een echte groepie in spe stond ze te gillen en te springen toen ZAZ begon te zingen en ze was in de wolken toen ze op mijn rug mocht zitten om heel even boven de mensenzee uit te steken en een glimp van haar idool ‘in het echt’ op te vangen. We hebben genoten, met volle teugen, gedanst en soms ook meegezongen. Ze straalde en wij straalden met ons meisje mee. De filmpjes geven vooral de sfeer weer want veel zie je er niet op maar het blijven in elk geval mooie herinneringen voor ons.