Door de coronamaatregelen kon ik lange tijd niet naar mijn vader. Na 8 (of waren het er 9?) weken, ging ik toch terug en werkten we – naar goede gewoonte – vooral samen in de tuin.
‘t Is niet dat mijn vader intussen stil had gezeten, door het mooie weer was hij zelf bijna elke dag in de tuin aan de slag geweest. In het voorjaar is er uiteraard extra veel werk met het zaaien, verplanten en uitplanten van heel wat bloemen en groente.
Elke keer weer is het genieten van de bloemenpracht al laat de droogte toch wel al wat sporen na.
Het voorbije weekend plantte ik echter alweer tientallen nieuwe bloemetjes uit: zonnebloemen, zinnia’s en kattesnorren en legden we ook een pompoenveldje aan. De serre is een stuk leger geworden maar toch nog niet helemaal 😉
En tussendoor mijn eigen tuin ook, beetje bij beetje, diverser en bloemrijker krijgen. Een werk van lange adem maar ik neem er mijn tijd voor. Bekijken wat er spontaan ontwikkelt (lavendel dit zich nu bv vanzelf begint uit te zaaien, heerlijk gewoon die mini’s) en wat het wel of niet goed doet op onze grond (zonder mij blauw te betalen aan planten die het na een jaar al voor bekeken houden).
planten die het na een jaar bekeken houden…vind het ook zo frustrerend om in tuincentra vooral eenjarigen te vinden.
toch content van mijn winterviooltjes die vrolijk aan het verderbloeien zijn en de paar verbena takken die van vorig jaar weer teken van leven en bloemetjes geven.
De eenjarigen komen quasi allemaal uit mijn vaders tuin en zijn doorgaans plantjes waarvan hij zelf het zaad geoogst heeft. De planten die ik in een tuincentrum koop zijn doorgaans blijvers (of dat is in elk geval de ambitie) 😉