Tag archieven: Cie Areski

Gentse feesten deel 3

Ja voor de derde dag op rij naar de feesten maar aan een lager tempo dan de voorbije jaren, we zullen zeker niet alle voorstellingen van het straattheater op onze teller staan hebben maar het geeft niet 🙂
Op zondagmiddag stond er voorwaar een klassiek concert van die Verdammte Spielerei in de Sint-Baafskathedraal op het programma. Die Verdammte Spielerei dat is normaal gezien vijf mannen in een wit marcelleke die als minifanfare voor plezier zorgen op publieke feestjes. Voor deze editie hadden ze er wat van hun vrienden (moaten dus) bij gevraagd en een zwart marcelleke aangetrokken 🙂
We kwamen ruim op tijd maar de kathedraal (en daar kan toch wel wat volk binnen) zat ruim voor het aanvangsuur eivol en dus begon het concert gewoon 10 minuten vroeger! Het werd een uurtje luisteren naar klassieke en iets luchtiger muziek waarbij de blazers meestal de hoofdrol speelden. Het concert werd afgesloten met een mooie versie van ‘de fanfare van honger en dorst’, wondermooi qua klank in deze setting.

Ons gezelschap splitste zich op en vertrok verschillende richtingen uit in het feestgedruis. Wij flaneerden nog even door de stad en trokken tijdig richting Augustijnenklooster voor de Puppetbuskersvoorstelling Millefeuilles van het Franse compagnie Areski. Een bijzonder mooie voorstelling waarbij uitgeknipte figuurtjes uit papier de hoofdrol spelen. Een voorstelling waar we vriendelijk werden verzocht onze tassen buiten te laten maar onze GSM mee te nemen. Door zelf de papieren installaties met een lampje te belichten ontstaan schaduwen en dus ook beweging.

Tijdens onze wandeling langs de kunstwerkjes in de (semi)duisternis werden we vier keer bij elkaar geroepen om naar een klein optreden te kijken waarbij boekjes met figuurtjes worden open en dicht geklapt.

In de vooravond gingen we even naar huis om nog een hapje te eten en een extra truitje uit de kast te halen. Deze avond immers vuurwerk op de planning. Ook al jaren een klassieker waarbij we met een aantal vrienden ruim op voorhand afspreken om een goed zicht te hebben op het spektakel. Om de tijd te vullen, zorgen we zelf altijd voor wat drank en hapjes. Terwijl de volwassenen de tijd vol praten, houden de kinderen zich meestal bezig met een spelletje (of ook met wat praten).
Geen idee hoe het komt, maar dit jaar was er beduidend minder volk aanwezig voor het vuurwerk. Zouden nog veel mensen denken dat het vuurwerk op 21 juli doorgaat? Dat is toch al enkele jaren gewijzigd maar de voorbije edities lag 21 juli wel dichter in de buurt en misschien hadden velen het nog niet helemaal door dat het vuurwerk nu telkens de eerste zondag van de feesten wordt afgestoken. We hadden in elk geval ruimte zat en het was absoluut niet nodig om er een uurtje op voorhand te zijn maar op zich vonden we dat niet erg want altijd onderwerpen genoeg om bij te praten 🙂

Zoals meestal was het spektakel weer de moeite. De muziek van Kenji Minogue is niet meteen mijn ding maar het moet gezegd, de vuurwerkmakers wisten er wel raad mee om hun spektakel te laten aansluiten bij het muzikaal geweld. Want geweld, dat was het toch wel, zowel voor de oren als voor het hartritme (man die bas stond hard). Een beetje minder zou echt wel mogen en misschien moet de organisatie/de stad toch wat meer aandacht hebben hiervoor en mensen waarschuwen voor mogelijke gehoorschade en aansporen om hun oren te beschermen en ook oordopjes uitdelen zoals ze al bij veel festivals (en ook tijdens de feesten op het Laurentplein) doen.
Wie het gemist heeft, kan hier nog enkele fragmentjes afspelen:

En eens dat voorbij, was het meer dan tijd om onze fietsen op te halen en naar huis te rijden 🙂