Wie Wenen bezoekt, ‘moet’ ook naar paleis Schönbrunn. Dit stuk cultureel erfgoed is sinds de jaren ’60 één van de drukst bezochte bezienswaardigheden van de hoofdstad. In 1996 werden het paleis en de tuinen door de UNESCO tot Werelderfgoed verklaard.
In de loop van de geschiedenis werd het slot meermaals vernield door brand of andere verwoestingen tijdens oorlogen. Maria Theresia, dochter van keizer Karel VI, maakte er de zomerresidentie van de Habsburgers van en dat zou zo blijven tot 1918. Onder de regeerperiode van Maria Theresia veranderde het gebouw ingrijpend. De huidige inrichting van het paleis stamt grotendeels uit deze periode en geldt als enige voorbeeld van de Oostenrijkse rococo.
Begin 19de eeuw werd de façade van het paleis in het zogenaamde Schönbrunn-geel geschilderd. Deze kleur zal in de daaropvolgende honderd jaar een kenmerk zijn voor Oostenrijk-Hongarije, veel stations- en regeringsgebouwen kregen een zelfde laagje.
Bezoekers aan het kasteeldomein worden toegelaten in tijdsblokken, het is dus wel even opletten wanneer je een ticket aan de automaat koopt waar je mogelijks het eerste tijdsblok toegewezen krijgt dat nog beschikbaar is (en je zal niet toegelaten worden wanneer je ticket een ander tijdsblok aangeeft, de controles zijn strikt).
Wij kochten ons ticket aan de kassa (omdat we niet helemaal zeker waren van onze keuze en nog enkele vragen wilden stellen) en de verkoopster gaf ons als tip eerst een stukje van de oranjerie (na Versailles de grootste in Europa vertelt een infobord ons) en de bijbehorende tuin te bezoeken om de wachttijd (een half uurtje) te vullen.
Doordat het nog maar april is, staan de meeste planten nog binnen en kan je enkel hier en daar eens binnengluren. Ook in de tuin is het aandeel groen en bloeiende planten nog beperkt. Meer tijd hadden we bijgevolg niet nodig om dit stukje te verkennen.
Het is even aanschuiven om binnen te geraken in het paleis zelf (zeker wanneer blijkt dat we sowieso onze rugzak en paraplu moeten achterlaten in de vestiaire en we daar nog eens moeten aanschuiven) maar uiteindelijk verloopt alles vlot.
Er mogen helaas geen foto’s genomen worden in het paleis maar (zo zal tijdens een ander bezoek later nog wel blijken) dat zorgt er voor dat we alles vlot kunnen bekijken én mooi kunnen doorlopen.
Er zijn audiogidsen ter beschikking in verschillende talen, ik kies meteen voor Duits (M. gaat uiteraard voor Engels) en luister met veel plezier naar de uitleg. Nederlands is helaas niet beschikbaar in gesproken versie, maar er is wel een samenvatting op papier beschikbaar en dus kan Maya ook volgen (al is het voor haar iets omslachtiger want zij moet eerst lezen en dan kijken terwijl wij kunnen rondlopen, rondkijken en tegelijkertijd luisteren naar de uitleg).
Ondanks het grijze weer en het prille seizoen kunnen we de inrichting van de tuin / het kasteelpark wel waarderen. De bomen vormen mooie lanen, er zijn heel wat beeldhouwwerken en vijvers die het park verder ‘aankleden’. De dierentuin in het kasteeldomein bezochten we niet (daarvoor heb je ook een ander toegangsticket nodig).
Waar we wel even halt hielden, was aan het doolhof (of eigenlijk twee: een kleintje met lage haagjes en een grote met hoge hagen en als ultiem doel een groot uitkijkplatform rond een grote plataan). We gingen de uitdaging aan en het kostte ons best wel wat tijd om het platform te bereiken maar het is ons uiteindelijk wel gelukt 🙂
Het meest opvallende aan het paleisdomein is de Gloriette, een bouwwerk dat de slottuin afsluit. Het gebouw diende als blikvanger aan het einde van de tuin en tegelijkertijd als uitzichtpunt over de tuin (en de stad). Het is de grootste gebouw in zijn soort ter wereld met een breedte van 84,3 meter (inclusief de trappen zelfs 135,3 meter), een diepte van 14,6 meter en een hoogte van 15,95 meter. Het gebouw werd gebruikt als dinerzaal en locatie voor feesten en ook als ontbijtruimte voor keizer Frans Jozef I. Na de restauratie eind jaren 90 kwam er een café in de voormalige eetzaal (we hebben het niet uitgetest).
Wij vonden een bezoek aan Schönbrunn zeker de moeite waard (al hebben we in Frankrijk zeker ook al paleizen bezocht die ons minstens evenzeer konden boeien).
De metro bracht ons snel ter bestemming. Die metro is trouwens het ideale transportmiddel in de stad: stipt, deels onder en deels boven de grond, hele ruime diensturen, netjes, … Kortom, ideaal om je zonder hinderpalen snel door de stad te verplaatsen. wij kochten een driedagenticket en Maya mocht gewoon gratis met ons meereizen.
Alle info voor een bezoek aan het paleis (inclusief heel wat beelden van het interieur) vind je op de website van Schloss Schönbrunn.