Tag archieven: tuinvogels

Vogeltelweekend 2024

Het voorbije weekend werden we opnieuw langs alle kanten aangemoedigd om vogels te tellen in onze tuin. Voldoende reden om het nog eens over onze gevleugelde vriendjes te hebben.

Het vogelvoederbakje/huisje dat ik vorig jaar maakte van een leeg drankkistje, heeft het winterweer helaas niet overleefd, de vetbollenhouder is vorige maand verdwenen (wellicht meegenomen door de kauwen vrees ik), de aanvoer van verse noten voor het andere voederbakje is eerder beperkt, …. om maar te zeggen dat de vogeltjes hier helaas minder verwend worden dan vorige winter. Maar ik blijf wel de appelschillen en kaaskorstjes in kleine stukjes snijden en uitstrooien en ik vulde nog een halve kokosnoot met vet en noten toen het dan toch plots kouder werd en er hangen nog wel nootjes dus het is niet dat ze geen eten meer krijgen, dat zou ik niet over mijn hart krijgen. Ook de uitgebloeide zonnebloemen bleven zo lang mogelijk staan, zodat de meesjes vrij konden snoepen zonder dat de andere vogels met dit gesmaakte voer gingen lopen.

Onze vaste gasten zijn er nog steeds: de pimpelmeesjes en de koolmeesjes, een heggemus, een roodborstje (soms twee), enkele merels, … en uiteraard ook een rits houtduiven, een troep kauwen en een aantal eksters (al zijn die laatste deze winter precies met minder).

En dan mag ik onze bijzondere gast, de groene specht (of beter, het zijn er meestal twee), niet vergeten. Ons grasveld is een half slagveld door de vele putten (toch enkel cm diameter) die ze in de grond hakken, maar dat vind ik helemaal niet erg, met het bodemleven is duidelijk alles in orde denk ik dan 😉

De bonte specht zagen we minder vaak deze winter, ik vrees dat er wat te weinig aanbod van voeder is. En de voorbije weken kwamen ook de staartmeesjes terug op bezoek, altijd weer heerlijk om dit schatjes te zien, hoe ze soms met vier of vijf tegelijk aan het notenbakje hangen om te eten. De schattigaards moeten aan de notenbak vaak snel plaats ruimen voor de pimpelmeesjes, die op hun beurt dan weer moeten ophoepelen voor de koolmezen. Het blijft wel nog altijd even leuk om ze zo bezig te zien in de hazelaar.

Ook het winterkoninkje spotte ik al, maar verder bleef het (helaas) eerder rustig in de tuin wat gevederde gasten betreft. In elk geval zaai ik dit jaar terug een hele reeks zonnebloemen en wil ik toch nog werk maken van extra struiken in de tuin die bessen dragen. Hoe meer schuil- en voerderplekken voor de tuinvogels, hoe beter, toch?

En deze leukerd, weliswaar geen tuinvogel, die we in het najaar in onze tuin zagen rondhuppen, zien we ook graag nog eens terugkomen.

>> naar mijn verslag van vorig jaar.

Weekend in pictures

Het voorbije weekend, dat was nog even doorbijten tegen de koude en tegelijk ook genieten van de zon, dat was wandelen en rusten, dat was een beetje koken en vooral ook genieten van een overheerlijke brunchbox.

Door het koude winterweer weten steeds meer vogels de weg naar de voederplek in onze tuin te vinden (ik schreef er al eerder over). Het is erg leuk om gewoon te kijken naar de vele gasten die langskomen. Soms verzinnen we zelfs commentaar bij de tafereeltjes die we zien 😉 De voorbije dagen mochten we trouwens ook enkele nieuwe gasten verwelkomen: de koperwiek en de heggemus.

  

De beestjes hebben echt wel honger en eten stevig door (dat moeten ze ook wel als je weet dat sommige tot 10% van hun lichaamsgewicht kunnen verliezen in één vriesnacht!) Ze zijn immers afhankelijk van hun vetreservers om de winter(nachten) door te komen en kunnen extra voedsel dus goed gebruiken. Eten alsof hun leven ervan afhangt, kan je bij hen echt wel letterlijk nemen. En dus verdwijnen de appelschilletjes en de kaaskorstjes hier tegenwoordig niet in de vuilbak, maar worden ze in stukjes gesneden en samen met het strooivoer in de tuin gegooid en onze gevederde bezoekers zijn er maar wat blij om.

Aangezien mijn strooivoer op was en ik niet zo heel veel okkernoten liggen heb om bij te vullen, trok ik op zaterdagmorgen mijn stapschoenen aan en besloot richting De Pinte te wandelen om daar bij het Avevefiliaal enkele kilo’s strooivoer te halen (in de rugzak weegt dat nog niet zo hard door). Een mooie wandeling in de zon en de sneeuw, doorheen het parkbos, meer moet dat niet zijn om te genieten.

Ik kan enorm genieten van zonsop- en ondergangen. Wanneer het even kan, dan kijk ik ’s morgens naar het opkomen van de zon vanuit onze zetel. Het grote raam in de leefruimte is dan een levend canvas waar ik niet op uitgekeken raak 🙂

Doorgaans sta ik tijdens het weekend wel wat meer uren in de keuken, maar wanneer de vrienden van Bodega een brunchbox in de aanbieding hebben dan zeg ik daar geen neen tegen 😉

Het werd een dagje genieten aan tafel. De box was zo uitgebreid dat we er een verhaal in 3 bedrijven van maakten. We gingen onze box vrij vroeg ophalen en begonnen met een uitgebreid ontbijt (assortiment broodjes en koffiekoekjes, yoghurt, verse fruitsla, granola, huisgemaakte frambozenjam, choco, tonijnsla, bordje kaas en charcuterie) met een glas rosé bubbels en vers geperste bloedsinaasappels.

Daarna trokken de huisgenoten richting manege en genoot ik even van de zon (achter glas in de zetel).
Deel 2 van de brunch bestond uit een overheerlijke burrata met zoete aardappel en pesto, een heerlijk roereitje met chorizo en pasta met de onovertroffen albondigas van het huis.

Na al dat heerlijks ging ik nog even wandelen. Ik bracht enkele boeken naar een ruilboekenkastje in de buurt waar ik zelf recent nog 2 fijne exemplaren vond die ik wil (her)lezen.

En daarna was het tijd voor het derde en laatste deel van onze brunchbox: overheerlijke chocoladetaart en een pancake met kaneelappeltjes en rodevruchtencoulis.

Het werd dus een erg rustig weekend maar eentje waar ik wel erg veel deugd van had (ik hoop voor u hetzelfde trouwens).

Vogels kijken (en tellen)

In de tuin bij mijn vader hangen al jaren voedersilo’s voor de tuinvogels. Hij koopt geen vetbollen meer in de winkel want de vogels geven allemaal sterk de voorkeur aan de okkernoten (die hij stuk voor stuk kraakt om de voedersilo’s te vullen, letterlijk duizenden zijn er zo al in zijn handen gepasseerd). Telkens weer is het een plezier om de vele fladderaars aan het buffet te zien aanschuiven, elk in hun eigen stijl.

Ik wilde dit ook graag in onze tuin en vorige winter hing ik voor het eerst een voedersilo met noten op. Het duurde even voor de vogels het ontdekten en zich veilig genoeg voelden om te komen eten, maar het lukte. Deze winter mocht het al iets meer zijn en ik verzamelde een deel van mijn (zelf gezaaide en uitgeplante) zonnebloemen en begon alvast met het kraken van noten (een deel voor mezelf, om lekker notenbrood te bakken, en een deel voor de tuinvogels). Ik kocht ook een zak strooivoer en verwerkte die in zelfgemaakte ‘vetbollen’: plantaardig vet even laten smelten en dan samen met zaden, pitten en noten in een bekertje gieten, terug hard laten worden in de frigo, uithalen en ophangen.

De resultaten mochten er zijn: behalve koolmezen en pimpelmezen mochten we dit jaar ook de grote bonte specht tot de vaste gasten rekenen aan onze voederplek. Verder ook enkele vinkjes, een troepje staartmezen (wat een allerschattigste dotjes zijn dat zeg!), een roodborstje en een koppeltje zwartkoppen (had ik nog nooit gezien, en verwarrend om te leren kennen want het vrouwtje heeft een oranjebruin kopje!).

De mezen en de specht hangen aan het voederbakje zelf en eten dat het een lieve lust is. Doordat er onderaan het bakje beugeltjes zitten, kunnen ook andere, kleinere vogels voorzichtig komen snoepen van de noten.

Het voederbakje hangt in een hazelaar en het is fascinerend om zien hoe de vogels in de hazelaar bij de buren al zitten ‘aan te schuiven’ om dan door te vliegen en huppen naar onze hazelaar, meestal in een vast parcours van het ene naar het andere takje en uiteindelijk naar de voedersilo, maar  nooit rechtstreeks. Wanneer de volgende in de rij vindt dat het wachten wel lang genoeg geduurd heeft, dan jaagt hij/zij meestal de eter weg om zelf aan te schuiven en de ene heeft duidelijk meer geduld of honger dan de anderen 😉

Beneden in het gras komen vooral de kauwen en soms eens een merel kijken wat er daar te rapen valt. Sommige van de notensnoepers zijn namelijk behoorlijke ‘smossers’ en soms kan je de stukjes noot zo in het rond zien vliegen.

De kauwen zijn mijn beste vrienden niet, met vereende krachten slagen ze er telkens weer in om mijn zelfgemaakte vetbollen uit de struik te halen/trekken om dan op de grond alles op te eten en niets meer over te laten voor de kleintjes. Meestal kan ik het al raden wanneer ze weer eens de zaak aan het afbreken zijn want dat gaat doorgaans gepaard met behoorlijk wat lawaai, echte hooligans zijn het  😉
Ze jagen me trouwens soms de stuipen op het lijf wanneer ze ergens noten gevonden hebben en die dan proberen kraken door ze vanuit een hoogte te laten vallen. Dat geeft behoorlijke knallen wanneer er ze eentje tegen het (dak)raam knalt.

Onlangs zag ik op ons terras in de schemering ook een winterkoninkje zitten, zijn silhouet is behoorlijk herkenbaar en het was mijn klein gelukje van die dag om te weten dat we ook deze gast hier in de buurt hebben.

Ook de groene specht zagen we het voorbije jaar meermaals in het gras rondlopen op zoek naar mieren en ander voedsel. Topmomentje was deze zomer toen we een koppeltje groene spechten met een bijna volwassen jong voedsel zagen zoeken in onze tuin.

In het voorjaar en de zomer zagen we regelmatig heel wat kauwen met hun jongen foerageren in het gras, ze kregen daarbij meestal gezelschap van verschillende bosduiven en de eksters lieten zich ook regelmatig horen en zien (en gingen al eens in de clinch met de kauwen).

En, last but not least, we zagen al 2 keer een eekhoorn in en uit onze aangeplante wilgen springen! Nootjes gaat het diertje daar niet vinden maar het was wel heel leuk om het diertje al eens in de tuin te spotten.

De lockdown en het vele thuiswerk heeft ons in elk geval meer en beter kennis laten maken met de (gevleugelde) gasten in onze tuin en het heeft ons al veel plezier gebracht.
De gemengde hagen die de scheiding vormen tussen de tuinen zijn zeker niet ‘mooi’ te noemen,  eerder een ‘mikmak’ van verschillende soorten. Ze staan voor een deel ook volledig op de eigendom van de buren, maar ze vormen een visuele, groene afscherming en ze bieden duidelijk een goede schuilplaats voor de tuinvogels.
Ik zou dan ook graag in onze tuin nog meer struiken aanplanten, liefst streekeigen, gevarieerd en bloeiend/bessen dragend om zo nog meer dieren aan te trekken en de biodiversiteit extra kansen te geven. En wie weet, komt de eekhoorn dat met plezier op regelmatige basis een bezoekje brengen 😉

Dit weekend was het vogeltelweekend van Natuurpunt. Op hun website vind je heel wat tips en informatie over het voederen van dieren en hoe je jouw tuin diervriendelijk(er) kan inrichten.

NB: het maken van mooie vogelfoto’s is geen sinecure en dus plukte ik voor deze post free downloads van het internet, op die manier zijn de beestjes waarvan sprake toch duidelijk te herkennen 😉

Kleine gelukskes

Aangezien we wegens Covid-19 ofte het coronavirus nog steeds aangemaand worden om zoveel mogelijk in ons kot te blijven en niet noodzakelijke verplaatsingen te vermijden, zijn de kleine gelukjes nog belangrijker geworden om te blijven volhouden.  Zelfs de psychologen geven aan dat het meer dan ooit van belang is te focussen op wat wel nog kan en wat we wel nog hebben en zo veel als mogelijk te leven in het nu. En dus proberen we dat, nog een beetje bewuster dan anders en de foto’s staan aan het einde van de tekst voor wie meer zin heeft in plaatjes dan in tekst 😉

  1. Genieten van de zon, die de voorbije weken uitbundig aanwezig was en al voor enkele zomerse dagen zorgde waarop we buiten konden eten en genieten in onze short van de warmte op dat nog melkflessenvelleke (flink gesmeerd met factor 50 trouwens, geen risico genomen)
  2. Meer dan anders de vogeltjes zien smullen van de zelf gekraakte okkernootjes in het vogelvoederhuisje: mezen, roodborstjes en een koppel spechten (ja we zagen ze samen al in de hazelaar zitten en voorbij vliegen). Maya maakte er een punt van om de beestjes op foto vast te leggen, een stevige uitdaging want de spechten blijven heel schuw en vliegen weg bij het minste lawaai. Bovendien zitten ze ook amper stil, maar ze slaagde er toch al in om enkele vrij goede foto’s te maken.
  3. Maya maakte wel meer foto’s de voorbije tijd, ook van de volle maan (nog zo’n moeilijk onderwerp). Het is wel leuk dat ze die draad terug wat opneemt (klein voordeeltje nu de rest van de activiteiten zowat volledig wegvalt, behalve schoolwerk, en je toch iets van ontspanning moet zoeken).
  4. Ik ben zelf nog niet veel aan tekenen toegekomen, maar Maya wel en ze werkte de voorbije weken haar koolmees in pastelpotlood af (nagetekend van een foto). Uren was ze ermee bezig, het resultaat is prachtig en gaan we zeker nog inkaderen.
  5. Het zomerweer en de paasvakantie deden me alvast enkele halve dagen verlof nemen zodat ik heerlijk kon genieten van een spannend boek in de zon en genieten dat deed ik. Intussen al twee spannende boeken uit en bezig met nummer 3. Hartjes voor boekenruilkasten trouwens waar ik voor de crisis nog enkele exemplaren vond die nu met plezier gelezen worden.
  6. Tijd maken om te wandelen in de buurt, kwestie van toch ook wat beweging in te lassen want voor de rest wordt er hier maar weinig gesport. Tijdens onze coronawandelingen in de buurt trouwens 2 boekenruilkastjes ontdekt waar ik na de crisis enkele van mijn gelezen exemplaren met plezier wil in droppen.
  7. Geen fan van online shoppen maar nu toch al enkele bestellingen gedaan: bloemen voor een jarige collega en lekkers voor onszelf. Kwestie van de lokale handelaars die nu de deuren moeten sluiten, toch een klein beetje te steunen. Verder nog bewuster winkelhieren voor de dagelijkse kost bij de slager, bakker en groentewinkel in het dorp.
  8.  Behalve in het weekend en tijdens die paar halve dagen verlof nog geen tijd gehad om extra’s te doen. Mijn werkdagen zijn goed gevuld maar ik ben blij dat ik nog steeds kan werken en dat ik dat volledig van thuis uit kan doen, niet iedereen heeft zoveel geluk.
  9. Ook wel een stukje vertragen en deugd hebben van het tijdelijk wegvallen van een aantal ‘verplichtingen’. Toch net iets meer een eigen ritme opnemen (zoals ’s ochtends in pyjama in alle rust op de laptop werken voor de huisgenoten wakker worden en pas nadien, later dan anders op een weekdag, samen ontbijten).
  10. Blij zijn dat iedereen in de directe omgeving het zo goed mogelijk stelt en hopen dat dit zo blijft.