Een bezoek aan la cité radieuse van Le Corbusier was één van onze must sees in Marseille en het loonde zeker de moeite. Dit wooncomplex uit 1952 is ontworpen door Le Corbusier in samenwerking met de architect-schilder Nadir Afonso. Het complex werd gebouwd in de periode 1947-1952 maar de kern van het ontwerp dateert al van in 1925!

Het was tot dan het grootste uitgevoerde project van Le Corbusier: een betonnen flatcomplex van 18 verdiepingen met 337 appartementen, met interne winkelstraten en diverse faciliteiten (schooltje, winkel, restaurant …), het dak dient als zonneterras. De architectuur en ontwerp van het gebouw en haar omgeving worden gezien als de basis voor de Brutalisme-stroming.

Tot op vandaag is het gebouw bewoond en je kan er zelf ook logeren in het hotel of gaan dineren in het restaurant. De 7de en 8ste verdieping en het dakterras kan je vrij bezoeken. Wie een rondleiding met een gids boekt, kan ook binnenkijken in de appartementen. Aangezien wij onze planning nog wat flexibel wilden houden, hielden wij het bij een vrij bezoek en dat was voor ons eigenlijk al om duimen en vingers bij af te likken. Door meer te lezen over Le Corbusier en zijn ideeën, viel het me op dat ik hier meer dan eens een soort aha-erlebnis had en nu nog meer overtuigd ben van een aantal keuzes die wij maakten bij ons eigen bouwprojectje 🙂

Een van de belangrijkste doelstellingen van Le Corbusier was om mensen te helpen in het proces van savoir habiter: ‘weten hoe te leven’.
Le Corbusier wilde goedkope hogekwaliteitswoningen leveren, het leven gemakkelijker maken en de mensen via medegebruik verbinden met elkaar.

Centraal in Le Corbusiers idee van gemeenschap was het concept van La Ville radieuse. Stralende architectuur zou invloed uitoefenen op zijn omgeving en bovendien kan architectuur ‘stralend worden gemaakt’ door het gebruik van de ‘modulor’, Corbusiers eigen proportiesysteem.
Fundamenteel voor Le Corbusiers zoektocht naar gestandaardiseerde woningbouw was de zoektocht naar een gestandaardiseerde structuur ter ondersteuning. Zijn doel was de ideale structuuroplossing te vinden, en dit voor elk voorhanden zijnde materiaal.

Le Corbusier deed in zijn architectuur een beroep op de zintuigen en dit op verschillende manieren. Zo ontwierp hij bv deurklinken als uitnodiging tot aanraking en leuningen om het lichaam te ondersteunen. Hoewel zijn smaak in handgrepen en andere details veranderde gedurende zijn carrière, waren ze altijd glad en gebogen en prettig om aan te raken. Le Corbusier ontwierp deze duidelijk met de tastzin in gedachten. Zo fascinerend om dit te lezen over zijn werk en ook zelf effectief het gevoel te ervaren dat je die deurklinken gewoon eens wil aanraken (klinkt misschien heel gek maar ik stond daar dus echt in de gang te genieten van het vorm van een simpele deurklink).

Kleur werd bij Le Corbusier symbolisch gebruikt om het humeur te beïnvloeden en de aanwezigheid van bijzondere architecturale elementen te versterken of te verzwakken.

Le Corbusier was onvermurwbaar over de voordelen van het horizontale raam in termen van licht (iets wat wij zeker kunnen beamen en dagelijks ervaren). Hij spande zich erg in voor het onderzoek naar de verbetering van het raam, om zo de complexiteit te verminderen en er voor te zorgen dat ze makkelijker konden worden gebouwd.
Le Corbusier wilde ook het huis vrij maken van overbodige hoekjes en kantjes en een gevoel van ‘kalmte’ creëren in het huis door het gebruik van gegroepeerde zitplaatsen en oplossingen voor berging. Nog zo een visie waar ik mij 100% in kan vinden 🙂

Op het dak bevindt zich zowaar een zwembad en een aantal gebouwtjes die door de bewoners gebruikt kunnen worden. Ook nu nog is slechts een deel van het terras publiek toegankelijk (in een voormalig schoolgebouw is er nu ruimte voor kunst en tentoonstellingen), het zwembad is nog steeds enkel toegankelijk voor de bewoners.

Het uitzicht vanop het dak op de omgeving is prachtig, we blijven er dan ook een tijdje rondkijken en genieten nog even verder van het bezoek aan deze mooie site.
Sinds 2016 staat het gebouw trouwens op de Unesco werelderfgoedlijst en dat is niet meer dan terecht als je ‘t ons vraagt.

La cité radieuse ligt op wandelafstand van het voetbalstadion van Olympic Marseille (not our cup of tea but just saying 😉 ). We namen de metro, wat heel goed meeviel, en wandelden via de grote Boulevard Michelet voorbij het moderne shoppingcenter Prado en het beroemde voetbalstadion naar onze bestemming.

Je kan gewoon het gebouw binnen wandelen en wordt door een bewaker vriendelijk verzocht om je naam en thuisland/-stad te noteren in een boekje voor de statistieken. Met de lift kan je naar de publieke verdiepingen waar je vrij kan rondlopen zo lang je wil 🙂

Nog meer lezen over deze bijzondere plek? Dat kan o.a. op de website van de bewonersvereniging.