Op zondag 21 juli trokken we opnieuw naar de feesten, deze keer richting site Oud Sint-Baafs voor enkele voorstellingen van Miramiro.
De eerste ging door op het Sint-Baafsdorp. Met Peek-a-Boo! brengt Compagnie Charlie (BE) een boksmatch vol kluchtige acrobatie en slapstick. De boksers van Compagnie Charlie gaan met elkaar op de vuist, voor een ei, een vrouw, voor eeuwige roem. Al een kwartiertje voor de eigenlijke start van de voorstelling is er interactie tussen de artiesten en het publiek. Kleine dingetjes die ervoor zorgen dat de sfeer al meteen juist zit: dit gaat duidelijk plezant worden.
Wat volgt, zijn 40 minuten puur plezier. We verstaan geen jota van wat er gezegd wordt maar toch begrijpen we alles 🙂 Het is bij momenten alsof je naar een film van Laurel en Hardy zit te kijken. Iedereen weet wat er gaat komen en toch moet je lachen. De slagen die de heren elkaar uitdelen, worden met het nodige geluid kracht bij gezet. Wanneer ze vallen en over elkaar duikelen, vraag je je verbaasd af hoe ze er in slagen om dit allemaal zonder blauwe plekken of schaafwonden klaar te spelen. Wanneer er zowaar een bruine beer komt opdagen, wordt het helemaal hilarisch en het meisje uit het publiek speelt haar gastrol met verve (evenals de dame die een amoureuze snaar raakt bij een van de boksers) 🙂
Omdat we dan nog wel wat vrije tijd hebben voor er weer een act op ons programma staat, besluiten we even richting centrum te wandelen op zoek naar een terrasje om met ons gezelschap dat intussen uit 8 personen bestaat, iets te drinken. Onderweg houden we nog even halt voor een bezoek aan het Geraard de Duivelsteen. Dit gebouw is uitzonderlijk tijdens de feesten open voor het publiek en dus ‘moesten’ we toch even een kijkje nemen. Ik was persoonlijk een beetje ontgoocheld omdat het gebouw er al zo verkommerd bij staat, ook de tijdelijke tentoonstelling van Tom Liekens kon mij maar matig bekoren (de zwart-witbeelden nog het meest). Op Gentse Blogjes kan je er trouwens een mooi verslag over lezen van No Butterfly.
Na een beetje zoeken vonden we Bar Petanque alwaar we ons de frisse drankjes lieten smaken en wij ‘en passant’ nog snel even ons petanqueskills testen 😉
Het was er heerlijk zitten, maar wij keerden toch terug richting Coyendanspark voor een volgende voorstelling van Miramiro: La grande phrase van Compagnie Didier Théron uit Frankrijk. Het eerste kwartier gebeurde er echter niet zo heel veel en we vreesden er eigenlijk een beetje voor dat de hele wandeling gewoon meer van hetzelfde zou zijn.
Bovendien wilden we ook nog iets eten, dus besloten we dat laatste voorrang te geven en konden nog net aanschuiven in de Komkommertijd voor een lekker (veganistisch!) buffet à volonté. Nu er niet meer geschreven wordt voor Gentblogt, ligt de druk ook een stuk minder hoog om alle voorstellingen mee te maken en nemen we gewoon wat meer tijd om bij te praten met vrienden, dat is minstens even aangenaam en vaak is er daar te weinig tijd voor.
De Franse compagnie kreeg echter nog een herkansing want diezelfde avond gaven ze ook nog een andere voorstelling Air. Net als in La Grande Phrase dragen de dansers van AIR pakken met opgeblazen lucht. We hoorden dat de wandeling La grande phrase toch nog leuke dingen had gebracht, dus hoopten we nu ook op een goede voorstelling. Helaas bleven we toch een beetje op onze spreekwoordelijke honger zitten (die andere was intussen ruimschoots gestild). Veel herhaling en weinig indrukwekkend. Het meeste bijzondere zijn de pakken maar die scheppen op de een of andere manier toch meer verwachtingen dat wat er hier getoond werd.
Niets aan te doen helaas, volgende keer beter. Wij hadden enkele uren gezellig kunnen bijpraten en 2 leuke plekken getest die we zeker kunnen aanraden voor een drankje of een (uitgebreide en gezonde) maaltijd.