Tag archieven: resto

O’YO

De voorbije maand trokken we nog eens de stad in, voor een bezoekje aan BietiniDesign in de Brabantdam, de winkel waar we onze droomzetel zagen en waar je ook altijd mooie geschenkjes kan kopen. Naast de deur was net een nieuw eethuisje gestart: O’yo (original yoghurt).  Healthy breakfast, lunch, coffee and cake to eat in or take away; dat klonk in elk geval niet slecht en meer hadden we eigenlijk ook niet nodig om binnen te stappen.

O’yo is eenvoudig ingericht: ietwat Skandinavische stijl, lichte kleuren, natuurlijke materialen; best aangenaam wat mij betreft. De menukaart kreeg een originele vormgeving en je vindt alles ook nog eens samengevat op een reuzegroot krijtbord achter de toog. (Mijn foto’s zijn verre van ideaal maar ik wou eigenlijk niemand storen en het was een beetje moeilijk om beelden te maken aangezien er toch vrij veel volk was).

wp_20161127_13_27_37_pro wp_20161127_13_32_38_pro

Twee uitermate vriendelijke jongedames gaven met plezier een woordje uitleg over de broodjes, wraps en bowls die je kon bestellen. Alles wordt gemaakt met verse producten en met aandacht voor gezonde voeding. En pure, verse yoghurt is een vast ingrediënt in veel van hun gerechten. Omdat we nogal nieuwsgierig waren, besloten we voor een gevarieerde keuze te gaan.

Voor de dochter de O’yorolls : een wrap met o.a. pompoen en komkommer (de sneden brood links op de foto hoorden bij mijn soep)

wp_20161127_13_07_43_pro

Voor mij de soep van de dag (kurkuma detox, een bouillon met heel wat extra’s in) en een Bo’yo : een stevige zuurdesemboterham met rodebietspread, avocado, geta (feta van geitenkaas) en rucola

wp_20161127_13_08_09_pro wp_20161127_13_14_18_pro

Voor hem een salad bowl met granen, groente, kip en savoury yoghurt.

wp_20161127_13_08_00_pro

Onze conclusies na een eerste bezoekje over de gerechten?
Dochterlief was niet helemaal overtuigd van de wraps, maar dat is wellicht te wijten aan het feit dat de pompoen voor haar iets te dominant aanwezig was (en ze daar geen superfan van is), de wederhelft smulde met volle teugen van zijn salad bowl (ik kreeg niet eens de tijd om ook eens te proeven), mijn boterham was heerlijk en ook de soep smaakte verrassend lekker (al zijn kikkererwten eigenlijk niet mijn ding en zie ik mij deze soep zelf nog niet klaarmaken).

Eigenlijk ben ik best nieuwsgierig naar hun zoete gerechtjes en het ontbijt dus de kans is behoorlijk groot dat we hier nog eens terugkomen ook al moeten we daarvoor misschien een ommetje maken (maar dat hebben we er zeker voor over).

wp_20161127_13_09_27_pro

Wel opletten: voorlopig kan je er enkel cash of met de bankcontact-app betalen (hierdoor konden sommige bezoekers helaas niet blijven), maar als blijkt dat er toch teveel klanten met een gewone bankkaart willen betalen dan komt er mogelijks toch een klassiek ‘bakje’.

Nieuwsgierig geworden en zin om de plek zelf eens uit te testen? Meer tekst en info lees je op hun website en hun Facebookpagina.

Op stap in de Kalevallei

In september trokken we op enkele dagen tijd 2 keer naar de vallei van de Oude Kale. Op een uitzonderlijk warme septemberwoensdag – wanneer de thermometer vlotjes richting 30°C liep – haalden we de fietsen van stal en reden via Mariakerke naar Vinderhoute (langs het kanaal) en vervolgens door een stukje Kalevallei richting Nevele/Merendree naar Luchteren/Drongen en zo terug naar Gent.
We hielden halt aan een schattig boerderijtje waarvan ik wist dat je er soms wel wat kon drinken of een ijsje eten. De plek kreeg intussen een iets professionelere uitbouw: er kwamen meer tafeltjes, uitgebreider openingsuren én de mogelijkheid om er iets te eten (en ze maakten een Facebookpagina). We hielden het die namiddag bij een huisgemaakte vlierbloesemlimonade en een frisdrank maar besloten toen al dat we zeker eens zouden terugkeren om iets van de kaart te proberen.

De zondag nadien trokken we opnieuw die richting uit: Maya ging naar de kidsdag van PonyConnect en wij besloten een wandeling te maken in de Kalevallei. We parkeerden de wagen aan het kerkhof van Lovendegem, vlakbij de Van Vlaenderensmolen. Deze Vinderhoutse lus is niet zo lang maar voert je wel bijna volledig langs onverharde paden tussen de weilanden en akkers. Het werd een heel rustige wandeling zonder veel tegenliggers: enkel ter hoogte van de nieuwe picknickplek passeerde ons een ruiter en op het pad zelf enkele keren een fietser en 2 mountainbikers. Die fietsers zouden er eigenlijk niet mogen zijn maar doordat aan twee poortjes de prikkeldraad is doorgeknipt, is er zo toch een sluiproute voor fietsers bijgekomen. Aangezien de fietsers heel vriendelijk en galant waren, maakte ik er maar geen opmerking over. Wederzijds respect brengt uiteindelijk meer op dan gesakker en we hadden er ook niet echt last van (al kan ik me voorstellen dat het op drukke momenten wel anders is).

Afgaande op het foldertje van Natuurpunt dat we bij hadden, besloten we er nog een extra lusje bij te nemen. Dat extra rode lusje bleek ietwat avontuurlijker te zijn, vooral omdat de route niet volledig gevolgd kon worden. Een stuk van het pad, langs de Molenmeers was volledig dichtgegroeid en dus kozen we voor de weg doorheen het natuurgebiedje waar we plots met 3 (weliswaar heel rustige) Galloway-runderen geconfronteerd werden. Er was echter geen uitgang te zien (of we hebben ergens over een hekken heengekeken) en dus kropen we over de prikkeldraad naar de volgende weide maar bleken toen, afgaand op het plannetje, aan de andere kant van de waterloop te zitten. We besloten toch even verder te exploreren en ontdekten een nieuw pad in aanleg, langs een ontginningsput (wellicht de Zuurhoek), dat echter ook eindigde in weilanden. Aangezien er in sommige weiden ook koeien liepen, besloten we daar toch niet over de draden te kruipen maar een beetje op onze stappen terug te keren. We kropen door een nadarhekken naar de openbare weg, wandelden langs een groot kasteeldomein (kasteel van Vinderhoute) en uiteindelijk terug naar onze parkeerplaats.

Het middaguur was intussen ruimschoots bereikt en dus trokken we naar eethuis De Oude Kale voor een aperitief en een lunch. De grijze lucht ruimde intussen steeds meer plaats aan de zon en het was er andermaal heerlijk toeven in de tuin tussen de fruitbomen. Geen fancy toestanden hier maar eenvoudige tafeltjes in het gras. Wie iets te eten bestelt, krijgt een papieren nap en gerechten geserveerd op leuke retro borden. De wederhelft ging voor een klassieke cava, ik voor de cava met vlierbloesem en verse munt (best lekker). Daarna ging hij voor de groentetaart met een slaatje en een Vedett, ik koos de pasta met kaassaus en hesp ‘van de chef’ (met extra schijfjes tomaat, stukjes broccoli en hardgekookte eitjes) en een glas water. De groentetaart werd gesmaakt, de pasta was uitermate lekker: geen bloemige witte saus maar échte kaassaus, mét een korstje. Om af te sluiten namen we beide nog een cappuccino (het was een Belgische, met slagroom, niet met melkschuim, maar dat paste hier eigenlijk wel). Met een rekening van 45 euro in totaal vonden wij dit dik in orde en zeker een aanrader voor wie graag eens in een landelijk kader tafelt.

Extra info over de inrichtingswerken die uitgevoerd werden in de Kalevallei lees je hier. De officiële uitgebreide wandelfolder van Toerisme Oost-Vlaanderen kan je o.a. hier aankopen of er gewoon gratis de kaart downloaden als pdf of gpx-bestand (voor GPS).
Wij hebben alvast genoten van onze uitstap, benieuwd of dit ook jou zou kunnen bekoren. Laat het me gerust eens weten 🙂