De tuin in mei

food, tuin

De voorbije maand was er eentje van veel gesakker in menig tuin. De vele regen en de daaropvolgende slakkeninvasie zorgde voor overmatige vernieling en heel wat zaailingen overleefden het helaas niet.

Het zorgde voor:

uitplantangst, toch liever zaailingen in een grotere pot zetten en nog wat in de serre laten staan of in een hoge bak te zetten ipv uit te planten in volle grond

voor ettelijke slakkencontroles en honderden beesten die weggeplukt werden in de (vaak ijdele) hoop om de jonge plantjes toch groeikansen te geven

zaaien en herzaaien, planten en heraanplanten en op de duur geen courage meer hebben om nog maar eens opnieuw te beginnen; de moestuinoogst bij mijn vader mager zijn dit jaar, maar daar is helaas niet veel aan te doen. Ik besloot dit jaar dan maar eens te experimenteren met een courgetteplant in een grote pot op ons terras. Benieuwd of dat gaat lukken, het plantje is toch al mooi aan het groeien, nu nog de bloemen en de bestuiving.

Bij de tomaten valt het helaas ook wat tegen; tot nu toe beduidend minder bloemen op de planten, maar hopelijk brengt het zonnetje daar nog verandering in. De buitenplanten werden helaas ook deels afgegeten door de slakken, als de blaadjes nog jong en zacht zijn dan lusten ze die duidelijk ook ondanks berichten dat slakken geen tomaten eten (idem voor munt trouwens, ik spreek uit ondervinding, al heeft die intussen wel zijn tweede adem gevonden en is nu goed aan het groeien).

De lavendel heeft in onze tuin helaas ook afgezien van de natte winter en het natte voorjaar. Verschillende planten overleefden het niet, gelukkig zijn er nog steeds spontane zaailingen (die ik nu liefst zo lang mogelijk en meteen in volle grond laat groeien want dat lijkt beter te lukken dan ze over te planten in potjes). Het zal nog wel een tijdje duren eer we terug grotere struiken hebben, maar de spontane zaailingen zijn sowieso sterker en beter aangepast aan onze bodem dan de planten die ik vorig jaar bijkocht. Geduld is een schone deugd, zegt het spreekwoord en ik heb al lang geleerd dat je in onze tuin niet te veel moet forceren, maar vooral afwachten en zien wat er wel of niet aanslaat.

 

Gelukkig waren en zijn er ook nog mooie tuinmomenten, en staat alles door de vele regen een pak groener en weelderiger dan de voorbije jaren.

Onze voortuin zag er eigenlijk nog nooit zo kleurrijk uit, en er is sowieso nog meer kleur op komst met o.a. cosmea, sedum, slaapmutsjes, …

Ik zaaide nog wat zomerbloemen in bloembakken (goudsbloem, zonnebloemen en dropplant/agastache), het uitplanten moet binnenkort nog eens gebeuren (maar ik laat de plantjes liever voldoende groot worden voor ik ze in de volle grond zet). Benieuwd hoe de dropplant het zal doen en ook hoe de echinacea dit jaar zal evolueren. Ik had vorig jaar verschillende zaailingen, maar geen enkele kwam tot bloei. Hopelijk dit jaar meer resultaat.

De aardbeienplanten staan groener en voller dan vorige jaren en dragen heel wat vruchten. Gelukkig is het intussen wat droger, want door de vele regen zagen ze ook wel af en hingen ze soms al te rotten aan de struik (of opgegeten door de slakken, dat ook, voor de verandering). Dus worden de rode vruchten snel opgegeten en verwerkt in diverse gerechtjes en dus serveerde ik pancakes met aardbeien en verse aardbeiencoulis, smoothies met banaan en aardbei, aardbeien als extraatje in een slaatje bij de veldsla en de tomaatjes, …

Ook de aardbeienplantjes in onze tuin (in 2 potten) gaven een mooie (zij het beperkte) oogst, net als de frambozenstruiken. De bessen geraken vaak amper tot in huis, maar verdwijnen met veel plezier meteen in onze mond 😉
Op rode besjes uit eigen tuin zullen we nog maar eens een jaartje moeten wachten, de struiken zijn mooi gegroeid, maar opnieuw geen bloemen en dus ook geen vruchtjes.

Toch maar hopen dat juni een iets fijnere tuinmaand wordt, waarin we meer succesjes dan mislukkingen mogen tellen. x

Cloudy Oostende

Cultuur, Op stap, , ,

Sinds we in 2016 een vrijgezellendag op pinksterzaterdag organiseerden in Oostende proberen we er jaarlijks nog steeds eens met (een deel van) dat gezelschap op uit te trekken. En omdat Oostende nu eenmaal heel vlot te bereiken is met de trein vanuit Gent en er altijd wel iets te beleven valt, trekken we doorgaans dezelfde richting uit. Beetje wandelen, wat cultuur opsnuiven, iets eten en drinken en vooral veel bijpraten, meer moet dat niet zijn 😉

Het weer zat een beetje tegen, maar dat kon de pret niet drukken. Na de trein namen we deze keer meteen de kusttram richting Oosteroever. Daar was een deel van ons gezelschap immers nog nooit geweest en zo kon er weer iets nieuws ontdekt worden. Met de nieuwe Crystalshipkaart bij de hand konden we sowieso al de streetart onderweg in de gaten houden en uiteraard moest die regelmatig op foto worden gezet (dat heb je wanneer een deel van het gezelschap actief is op de socials 😉 )

Zat het weer wat tegen, dan hadden we net geluk met een extra kunstevenementje en zo kwam het dat we een kunstgalerijtje binnenstapten, waar we heel vriendelijk ontvangen werden en uiteindelijk ook iets langer bleven om te genieten van een heerlijke kop foffie of thee (kwestie van dat regenbuitje aan ons voorbij te laten gaan).

Door het mindere weer waren er ook beduidend minder dagjestoeristen en moesten we niet lang aanschuiven voor een plekje over de gratis overzetboot.

Terug op de andere oever was het intussen tijd om naar onze lunchplek te gaan, in Bar Bristol op het Leopold I-plein. Vriendelijk ontvangen, leuke inrichting (al was het wel even wennen aan het rode licht in de toiletten, totaal ander sfeertje) en een mooie lunchformule (verplicht vanaf 5 personen, met minder kan je van de kaart kiezen).

Na een uitgebreide lunchbabbel besloten we toch nog even de benen te strekken en sprongen hier en daar nog even binnen, o.a. bij chocolatier Oliver Willems (die o.a. Ensorpralines ontwikkelde en nog veel meer lekkers in de vitrine had liggen).

Al wandelend op de dijk, langs de Venetiaanse galerijen, bleek het net de laatste weekend van de fototentoonstelling van Arno te zijn. Niet zo heel groot, maar wel met prachtige foto’s, heel verhalend en ook wel emotioneel. Duidelijk veel meer dan gewoon een reeks foto’s, zonder meer. Blij dat ik dit toch nog gezien heb.

De dag was weer veel te kort en Oostende had nog zoveel meer te bieden. Ik kijk al uit naar een volgend bezoek, want in Oostende ben ik intussen toch wel een stukje van mijn hart verloren.

Bezigheden in mei

woord in beeld

Nog eens tijd voor een overzichtje

Gewandeld

onze eerste lange wandeling (13 km) richting Latem tijdens het heerlijke verlengde weekend van Hemelvaart

Geproefd

van een lekker alcoholvrij aperitiefje, gekocht tijdens de opendeurdagen bij Wijnhuis Bollaert (wat een aanbod!)

 

Gespot

een meikever zowaar, of zelfs drie, eentje in de tuin bij mijn vader, eentje tijdens onze wandeling in Latem en intussen ook eentje die onlangs in onze eigen tuin in het gras kwam piepen 🙂

 

Gekregen

een allerliefst moederdaggeschenkje van Maya, wel handig om zo’n fijn winkeltje als de Blauwe Pen in de buurt te hebben, waar je veel van dergelijke geschenkjes en mooie kaartjes kan kopen 🙂

Gebakken

een nieuw receptje voor citroencake, uit het gratis magazine van Carrefour. Heerlijk fris van smaak, lekker nu het weer een meer zomers tintje krijgt (op sommige dagen toch). Intussen al twee keer gemaakt :p

Gelezen

een leuk boekje over de paardengeneeskunde dat onverwacht onze kant uit kwam

Gender swapped Greek myths, het tweede boek van Karrie Fransman en Jonathan Plackett, na het succes van Gender swapped fairy tales. Een heerlijke manier om na te denken over gedachten en aannames die we ons soms onbewust maken…

Getuinierd

Uiteraard, want er is veel werk in de tuin, heel veel werk. Helaas ook heel veel slakken en onkruid, maar gelukkig ook heel veel bloemen.

 

Citroencake

food, woord in beeld,

Elke maand neem ik het gratis magazine mee uit de Carrefour, ideaal om wat extra kookinspiratie op te doen. Uit het nummer van mei 2024 haalde ik een receptje voor citroencake (dat ik een beetje naar mijn hand zette, aka nog wat vereenvoudigde).

Ingrediënten
– 2 biocitroenen
– 120 ml olijfolie (+ beetje extra om de bakvorm in te vetten)
– 125 g suiker
– 1/2 tl zout
– 220 g amandelmeel
– 1/4 g natriumbicarbonaat
– 1/2 tl bakpoeder
– 50 amandelschilfers

Bereiding

Verwarm de oven voor op 165° C. Rasp de zeste van de citroenen en pers de vruchten uit. Splits de eieren. (Ik kreeg de zeste niet meteen goed geraspt, dus gebruikte ik een dunschiller en sneed/hakte vervolgens de schil in kleine stukjes.)

Meng in een kom de eierdooiers met de olijfolie, de suiker, de citroenzeste, 60 ml citroensap en het zout. (Ik ging eerst al het sap toevoegen, maar maakte me de bedenking dat ik precies 2 heel sappige citroenen had uitgeperst, dus goot ik het geheel toch even in een maatbekertje, bleek 100 ml te zijn, heb de resterende 40 ml dan maar gewoon zelf opgedronken 😉 )

Voeg vervolgens amandelmeel, natriumbicarbonaat en bakpoeder toe. Klop de eiwitten tot stevige sneeuw en spatel onder het deeg.

Giet het deeg in een ingevette kom en bestrooi met amandelschilfers. (Ik had het precies iets te veel beslag (en schrik dat cake misschien over de rand zou komen tijdens het bakken) en dus gebruikte ik een beetje van het beslag om cupcakevormpjes te vullen.)

Bak gedurende ca.40 minuten in het midden van de oven. Prik met een spies of mespunt in het gebak om te zien of de cake gaar is (er geen beslag meer aan de punt kleeft).
Laat minstens 10 minuten afkoelen voor je de cake uit de vorm haalt (zeker doen, want anders durft het wel eens fout gaan) en laat verder volledig afkoelen op een rooster.

Geen foto van de volledige cake (want die kwam dus niet goed uit de bakvorm), maar de smaak was er daarom niet minder om. Lekker zuurtje, extra fijn om warmere zomerdagen. De cupcakes (die wel goed uit hun vormpjes kwamen) zijn ideaal om mee te nemen in een lunchbox/brooddoos 😉

If life gives you lemons, make lemoncake 🙂

Gnocchi

food,

Snelle en eenvoudige gerechtjes op tafel zetten, dat doe ik graag. Complexe gerechten met veel bewerkingen of een lange bereidingstijd daar steek ik liever mijn voetjes voor onder tafel 😉

Om snel iets op tafel te krijgen, gebruik ik uiteraard soms wel eens een ingrediënt dat al een beetje voorbereid werd. Eén van de dingen die ik vrij recent ontdekte, zijn gnocchi die je enkel nog even moet aanbakken in de pan. Zo nu en dan staan die wel eens in snelverkoop en dat leek me het ideale moment om hier eens een gerechtje mee te maken. Toeval wou dat ik ook net ergens een eenvoudig receptje gelezen had, dat me wel lekker leek.

Ingrediënten

  • gnocchi
  • hazelnoten
  • pompoenpuree
  • spekreepjes
  • roomkaas
  • een grote pan

Bereidingswijze

  • bak de spekreepjes krokant
  • hak de hazelnoten in stukken en voeg toe
  • voeg vervolgens de gnocchi toe en laat ze even aanbakken
  • voeg de pompoenpuree toe (ik heb doorgaans wel enkele porties in de diepvries zitten, heel handig dus om extra snel je gerecht af te werken)
  • vul aan met nog enkele lepels roomkaas, bv type Philadelphia, maar ook mascarpone kan of zelfs een restje room (gewoon even kijken wat er nog in de ijskast staat en je gerecht een extra romig kantje kan geven)
  • afkruiden met peper en eventueel wat zout of lookpoeder of andere kruiden die je lekker vindt

Meer is er niet aan, nauwelijks een receptje te noemen, maar heel lekker en supersnel klaar!

 

 

Bezigheden

woord in beeld

Niet zo heel veel nieuws te vertellen eigenlijk. Er wordt hier hard gewerkt en uitgekeken naar de zomer (hopelijk zonder tweede zit en met veel leuke uitstapjes). Ik ben alvast blij dat we vroeger en langer van het daglicht mogen genieten, iets minder blij met de vele wind- en regendagen. Gelukkig is er goede regenkledij, maar intussen verlangen we hier allemaal toch echt wel naar dagen waarop we zonder jas onze buitenverplaatsingen kunnen doen, en dat mogen er gerust wat meer zijn dan die occasionele zomerse momenten die we nog op één hand kunnen tellen.

Gelezen
Kate Moss is eindelijk uitgelezen geraakt, niet omdat het geen goed boek was (integendeel) wel omdat ik teveel andere dingen te doen had en ’s avonds vaak te moe ben om nog te lezen. Nu nog een moment vinden om deel 3 te halen in de boekenwinkel.

Intussen lees ik nog een exemplaar uit de boekenruilkast: De Vaticaanse Moorden, van David Hewson. Volgens De Washington Post beter geschreven dan Dan Brown, ik ben niet helemaal dezelfde mening toegedaan (al is het wel jaren geleden dat ik Dan Brown nog gelezen heb, dus eigenlijk zou ik die eens opnieuw moeten lezen om echt zeker te zijn, misschien deze zomer, wie weet).

Gekookt
Veel eenvoudige kost, weinig slaatjes tot nu toe wegens zelden het weer er voor.  Improvisatiekoken en restjes opwerken gebeurt hier wekelijks. Zoals dit bord met een restje pasta, een restje veldsla, avocado, een kneepje limoensap en wat pijnboompitten.

Gebakken
Griekse yoghurtcake met bessen: het recept lees je hier. Ik vond het in De Zondag.

Getuinierd
Nog eerder weinig bij ons, maar bij mijn vader toch al iets meer (daar is ook een pak meer te doen natuurlijk). Er werd al heel wat gezaaid en geplant en zowel in de tuin als op het terras bloeien de voorjaarsbloemen.

De notelaar moest dringend van een aantal dode takken worden verlost, dus klommen we elk om de beurt op de ladder om de lagere en de hogere takken los te trekken of te zagen. Dat boomklimmen is precies toch een stuk moeilijker geworden, of ik een stuk voorzichtiger en strammer, dat kan ook 😉

Geluisterd
We werden hier verrast met een onverwacht pakje aan de deur. Maar het was een heerlijk pakje om te ontvangen, dat was duidelijk zodra we de afzender zagen. Na al die jaren zijn we nog steeds (of misschien zelfs nog meer) fan van het Geluidshuis.

 

Onze luisterervaring lees je hier.

Gesoigneerd
Het studeren moet ze tot nader order zelf doen (ik ben al blij dat ik nog kan volgen wanneer ze aan tafel vertelt waarmee ze bezig is). Ontzorging en verzorging doe ik in de mate van het mogelijke, met wandel- en beweegmomentjes en zeker ook met tussendoortjes en verwenbordjes, een zacht gekookt eitje (dat helaas soms ook wel eens hard gekookt blijkt te zijn) bij het ontbijt, een verrassend dessertje of een lievelingsgerecht.

Hier was het een bordje met kiwi en noten en twee stukjes overheerlijke nougat van Vital met gedroogde cranberries.

Gekeken en genoten
Elk jaar opnieuw kijk ik er naar uit en geniet ik enorm van de bloesems in het voorjaar. Deze keer was het niet anders.

En aangezien het vandaag Vlaanderleestdag is, ga ik nu nog een beetje lezen 😉

 

Griekse yoghurtcake met bessen

food,

De laatste tijd blijf ik precies een beetje hangen in de recepten die ik ken, maar een cakereceptje uit De Zondag, de gratis krant die je in het weekend kan meenemen bij de bakker, leek me toch de moeite waard om eens te proberen.

Het recept werd ingestuurd door een Veronique die het zelf online vond. Ik had alle ingrediënten in huis en zorgde voor vers gebak op zondag bij de koffie.

Ingrediënten

  • 200 g suiker (het recept sprak van 215g, maar ik neem standaard vaak iets minder)
  • 175 g Griekse yoghurt µ
  • 3 eieren
  • 80 ml zonnebloemolie
  • 1/2 tl vanille-essence
  • 200 g zelfrijzende bloem
  • snuifje zout
  • 150 g blauwe bessen (en/of frambozen), ik combineerde beide (en mengde zelfs 200g bessen onder het beslag omdat dit toevallig de inhoud van de 2 potjes diepvriesbessen was, dat bleek niet te veel)
  • rechthoekige cakevorm (ca 26 cm)

Werkwijze

  • Verwarm de oven op 180° C
  • mix de suiker, de Griekse yoghurt, de eieren, de vanille-essence en de zonnebloemolie in een kom
  • spatel de (gezeefde) bloem en het snuifje zout door het beslag
  • roer tot je een glad beslag hebt
  • schep de bessen door het beslag
  • giet het deeg in de (ingevette) bakvorm
  • bak 60 min in de voorverwarmde oven
  • laat afkoelen en geniet!

Voorwaar een lekkere cake die ook de volgende dagen met plezier gegeten werd bij een kop koffie of thee.

Japanse kerselaars

Op stap, woord in beeld, ,

Elk jaar is het weer uitkijken na de donkere periode naar het ontluiken van de lente. Het meest spectaculair vind ik telkens weer de bomen die hun bloesemkleed aantrekken en de toppers die elk jaar opnieuw de show stelen, zijn bij uitstek (na de magnolia’s) de Japanse kerselaars.
De Japanse sierkers (officiële naam Prunus serrulata) heet de boom eigenlijk, maar in Vlaanderen wordt ie steevast Japanse kerselaar genoemd. De soort komt van nature voor in Azië, meer bepaald in het gebergte van West-China, Korea en Japan, en op een reeks eilanden. Wanneer in Japan de prunus begint te bloeien, is dat de start voor het Hanamifeest, of kersenbloesmenfeest, een feestdag die gevierd wordt met picknicks tussen de bomen.

Bij ons bloeit de soort doorgaans eind april – begin mei, maar met de zachtere winters is dat moment intussen vaak al enkele weken vroeger. De bloemen zijn heerlijk dik en groeien weelderig op de takken, de bomen sieren vaak de hele straat, meestal aan twee kanten waardoor je bij de grotere exemplaren een heel mooi tunnel- of boogeffect kan krijgen.

De voorbije jaren gingen ook hier steeds meer mensen genieten van de bloeiende bomen en zie je steeds meer en vaker foto’s online voorbijkomen. De meest populaire plek in Gent is ongetwijfeld de Jozef Kluyskensstraat aan de Oude Bijloke, waar fotografen zowel met smartphone, reflexcamera’s als drones de mooiste plaatjes proberen schieten.

Wanneer ik die periode in de buurt ben, dan rij ik met plezier een straatje om en hou even halt om te genieten van de tijdelijke bloemenpracht.

Intussen hebben we, mede dankzij de vele wandelingen tijdens de lockdown, ontdekt dat we ook in onze huidige buurt meerdere plekjes hebben waar we van de bloeiende kerselaars kunnen genieten. En dus gooi ik hier ook een reeksje bloesemplezier online.

Kan jij ook zo genieten van de bloesems?

 

 

 

Assepoester

Cultuur, , , ,

Vorig jaar schreef ik al eens een blogpost over Het Geluidshuis en de vele toffe audioverhalen die zij maken. We zijn al jaren fan, alle heerlijke hoorspelen hebben hier een ereplaats in Maya’s boekenkast en worden nog steeds (her)beluisterd. Batavia, de podcast voor volwassenen, was in 2023 een heerlijke ontdekking voor mezelf. Ik vond het zalig om gedurende zes weken uit te kijken naar de volgende afleveringen (en neen, ik wilde niet binge-luisteren, het wachten maakte deel uit van het genieten van elke nieuwe aflevering).

Intussen lanceerde Het Geluidshuis ook reeksen voor de jongste oortjes met o.a. Kabouter Korsakov en de herwerking van een aantal klassieke en wereldberoemde sprookjes (Er-waren-eensjes-reeks). Groot was onze verrassing én het enthousiasme (ja, ook bijna 19-jarigen durven al eens stuiteren van plezier wanneer er een pakje van Het Geluidshuis afgeleverd wordt) toen we een kersvers exemplaar van Assepoester in ontvangst mochten nemen. We genoten van de ‘unboxing’ zoals dat tegenwoordig heet. Hoe mooi kan je het inpakpapier laten passen bij de inhoud, toch?

We scanden al eens de QR-code en ontdekten de kei-coole soundboard die je kan gebruiken wanneer je zelf het verhaal gaat voorlezen. Tussen de tekst staan kleine symbolen die aangeven wanneer er een geluidje in de app beschikbaar is om je verhaal extra kleur te geven. Superleuk gevonden vind ik dat en wellicht ideaal om sommige kindjes net iets meer bij het verhaal te houden 😉

Wie niet zo sterk is in voorlezen moet echter geen schrik hebben, wel integendeel. Bij het boekje zit nog steeds een cd en daarop leent de onovertroffen Warre Borgmans zijn zalige voorleesstem uit om de kleine en grotere oortjes te verwennen met een verhaal.
Gezien het erg drukke werk- en studeerschema zowel bij Maya als bij mezelf, stelden we het luisteren uit tot het weekendontbijt. Het perfecte moment om even helemaal te ontspannen en te genieten voor we aan de slag zouden gaan met studeren en andere taken op onze uitgebreide to do-lijst 🙂

En genieten, dat deden we. Het klassieke verhaal kreeg een aantal leuke aanpassingen, signatuur van Het Geluidshuis. Een fijne portie humor, wat gelaagdheid hier en daar die ook de oudere luisteraars een extra (glim)lach ontlokt zonder dat het de kleintjes zou storen. De genderswap van de toverfee, de gouvis met zijn korte geheugen, … Ja, we hebben gelachen aan de ontbijttafel.

De scenaristen van Het Geluidshuis zorgen er ook hier weer voor dat je als volwassene echt wel minstens even hard kan genieten van het verhaal. Assepoester is een heel grappig en vrolijk verhaal geworden vol knipogen, perfect om voor te lezen of te beluisteren.
Ik denk dat het duidelijk is dat wij alvast fan zijn, en dat ook dit boekje een plek krijgt in Maya haar favoriete boekenrij 🙂

Alle praktische info over dit en alle andere verhalen van het Geluidshuis vind je op hun website: geluidshuis.be

Waar was ik mee bezig

Uncategorized, woord in beeld

Tijd voor nog eens een update van waar ik de laatste tijd mee bezig was

Buitenshuis Gegeten

Het gebeurt niet zo vaak, maar we gingen toch nog eens uit eten. We bleven dicht bij huis en gingen eens langs bij Barque à jack voor een kleine hap. Volgende keer nog eens teruggaan wanneer het wat warmer is en je buiten op het terras langs het water kan zitten.

Tijdens ons uitje naar Oostende ook genoten van lekker en eenvoudig eten trouwens.

Gelezen

Een verhaal van Miss Marple (Agatha Christie) dat ik meenam uit de boekenruilkast en gestart in Stad van Tranen, het tweede deel van de trilogie van Kate Mosse.

Gekookt

Easy comfort food, ovenschotels en ook deze gezondere bloemkoolpizza

Gewandeld

Meestal kleine toertjes met Maya in de directe omgeving. Tijdens het uitstapje naar Oostende uiteraard meer en met hoge stip bovenaan de voorbije maand was de dag dat we naar het Lichtfestival gingen (en ervoor ook al naar het centrum van de stad waren gewandeld).

Gekeken

Ik blijf het doen, in elke dag iets moois proberen zien en wanneer je buiten loopt, dan is dat niet zo moeilijk, zeker niet nu het terug lente wordt 😉

Gebakken

Een lekker (eenvoudig) taartje zo nu en dan, daar maak ik graag wat tijd voor in het weekend, zoals deze amandel-perentaart.

Getuinierd

Met de komst van de lente is er ook terug meer werk in de tuin. Zeker wanneer je, zoals mijn vader, een grote groentetuin hebt en zelf heel wat bloemen zaait. Ik maakte er eens een filmpje over.