Tag archieven: tentoonstelling

Stad en universiteit, tentoonstelling in het STAM

Op 9 oktober 1817 werd in Gent de universiteit plechtig geopend. Alles begon met 4 faculteiten, 16 professoren en 190 studenten. Ze huisden in leegstaande gebouwen zoals kloosters, abdijen en in het Burgerlijk Hospitaal van de Bijloke. Vandaag is de Universiteit Gent uitgegroeid tot een van de grootste universiteiten in het Nederlandse taalgebied met meer dan 40.000 studenten en 9.000 personeelsleden.

De tentoonstelling in het STAM kijkt terug op de wisselwerking tussen stad en universiteit in de afgelopen tweehonderd jaar en onderzoekt kansen voor de toekomst. Waarom kreeg Gent een universiteit? Waarin verschilt het studentenleven van nu met dat van vroeger? Welke mogelijkheden biedt het rijke en diverse patrimonium van de universiteit? Ook de protesten, betogingen en de strijd om de vernederlandsing komen aan bod.

Na een heerlijke brunch in het STAMcafĂ© genoten wij – in het aangenaam gezelschap van goede vrienden – van deze tentoonstelling. Als oud-student van de UGent (toen nog RUG trouwens) was het een fijne manier om enkele leuke herinneringen op te halen van ons eigen studentenverleden 🙂

Een impressie in enkele beelden.

Een kamer waar je op de muur mag schrijven en een favoriete herinnering op een ouderwetse fiche mag noteren (ik was niet de enige met die Walter Prevenier de meest memorabele prof vond, naast Luc De Grauwe, die ook 🙂 )

Mijn favoriete universiteitsgebouw: de boekentoren, in oude tekeningen en foto’s maar ook opgebouwd uit universiteitstijdschriften en een reuzegrote “maquette”.

Meer info over de praktische modaliteiten lees je op www.stam.be

Rechts / Averechts, textiel tussen kunst & design

Recent trokken we nog eens naar het Designmuseum in de Jan Breydelstraat. Momenteel loopt daar de tentoonstelling Rechts/Averechts naar aanleiding van het tienjarig bestaan van de afstudeerrichting textielontwerp aan KASK / School of Arts. De tentoonstelling confronteert werk van internationale kunstenaars met dat van alumni in een belevingstentoonstelling.
Het leuke daarvan is dat je niet alleen tussen de werken door wandelt maar er voor een keertje ook mag aan voelen en kan op zitten!

Tijdens die wandeling wordt het echt wel duidelijk dat de lijn tussen kunst en design, tussen gebruiksvoorwerp en kunstwerk vaak een heel dunne lijn is die bij momenten zelfs helemaal lijkt te verdwijnen.

Wij gingen ook een kijkje nemen op de bovenste verdiepingen die volledig heringericht zijn en o.a. de collectie van de Stichting Van Severen in de kijker zetten. Het Art Nouveau meubilair dat er stond is grotendeels verdwenen maar ik hoop dat dit een nieuw plekje zal krijgen in het andere deel van het museum dat momenteel gerenoveerd wordt. Ik ben alvast benieuwd om de verdere ontwikkelingen van het museum te zien want er beweegt heel wat en de nieuwe weg lijkt boeiend maar nog niet helemaal duidelijk (of toch niet voor mij in elk geval). Reden genoeg om hier regelmatig langs te blijven komen.

Weet je nog niet wat gedaan komend weekend (of wil je eens iets anders dan winkelen of een terrasje doen in Gent), spring dan zeker eens binnen.
De huidige tentoonstelling loopt nog tot oktober 2017. Alle praktische info lees je op de museumwebsite.

P.S. Van de gelegenheid gebruik gemaakt trouwens om een fotoshoot met dochterlief te doen. Zonder flits of statief mag dat in het museum en nu was het extra leuk. Zelfs een van de zaalwachters had ons in de gaten en maakte me er op attent dat het zicht van bovenaf ook mooi was om op camera vast te leggen terwijl ik al even dacht dat ik een opmerking ging krijgen omdat ik iets gedaan had dat niet mocht 😉

Kasteel van Gaasbeek en museumtuin

Tijdens één van de voorbije verlengde weekends reden wij eens richting Kasteel van Gaasbeek. Terwijl de wagens richting kust in lange files stonden op de snelweg, reden wij gezwind de andere richting uit. Het kasteeldomein ligt in het Pajottenland op een spreekwoordelijke boogscheut van Brussel. Straf eigenlijk, dat je zo dicht bij onze hoofdstad zo snel in het landelijke groen terecht komt.

Het Kasteel van Gaasbeek ligt middenin een uitgestrekt park (49 hectare) dat al in de zeventiende eeuw werd aangelegd. Indrukwekkende dreven en kleine wandelpaden wisselen elkaar af. Naar het schijnt vind je hier de hoogste beuken van België. Op het binnenplein verwelkomt een koppeltje pauwen de bezoekers.

In het kasteel zijn er regelmatig tentoonstellingen, wij bezochten er ‘Kairos Castle, de kunst van het juiste ogenblik’. In de prijs van het toegangsticket is een bezoekersgids en een opdrachtenbundeltje voor kinderen inbegrepen. Niet alle werken vond ik even sterk maar sommige konden me wel bekoren of verrassen.
Maya vond de opdrachten wel aangenaam als bijkomende activiteit. Op die manier ging ook voor haar de tijd snel voorbij 😉
Wil je deze tentoonstelling nog meepikken dan moet je snel zijn want ze eindigt op 18 juni. Maar geen nood, enkele dagen later start er alweer een nieuwe.

Wandelend van kunstwerk naar kunstwerk liepen we door het kasteel waarvan de basis al dateert uit de dertiende eeuw, toen het deel uitmaakte van de verdedigingsgordel rond Brussel. In de daaropvolgende eeuwen werd het kasteel meermaals verwoest en heropgebouwd. Van strategische burcht evolueerde het kasteel naar zomerresidentie en buitenverblijf. Het werd achtereenvolgens bewoond door verschillende adellijke families. Lamoraal, graaf van Egmond, was een van de bekendste eigenaars. Eind achttiende eeuw kwam het kasteel in handen van de Italiaanse markiezenfamilie Arconati Visconti. Het werd een centrum waar geleerden en kunstenaars elkaar ontmoetten.
De badkamer met de vele spiegels vonden wij de meest verrassende ruimte in dit grote complex van gangen en kamers.

Naast het kasteel kan je ook bezoekje brengen aan de Museumtuin (apart te bezoeken of in combinatie met het kasteel). De tuin biedt een indrukwekkend overzicht van traditionele en zeldzame fruit- en groentesoorten, en diverse ingenieuze snoeivormen  (het zogenaamde leifruit).  Je vindt er ook een vroegbarokke, ommuurde ‘Franse’ tuin met een dubbele trap (waarlangs diverse druivensoorten groeien) en panoramisch uitzicht op het kasteel.

Na ons bezoek keken we uit naar een plekje voor het middagmaal. In de voormalige conciërgewoning (nu brasserie Graaf van Egmond) was het erg druk en liepen de wachttijden op tot een uur. Gelukkig hadden wij onze picknick mee en zochten we (net als heel wat andere bezoekers en wandelaars) een plekje in het groen.

Wij waren alvast best tevreden over ons weekenduitje. Zo op stap in eigen land, dat bevalt ons best 🙂

  • Tickets voor het kasteel Ă©n de tuin zijn te koop aan de balie van het kasteel van Gaasbeek. Combitickets kasteel en museumtuin kosten € 13.
  • Wie kasteel Ă©n museumtuin wil bezoeken, trekt daar best drie uur voor uit (laatste bezoek om 15.30 uur).
  • alle info op www.kasteelvangaasbeek.be

Michiel Hendryckx in de Sint-Baafsadbij

Ik hou van de persoon Michiel Hendryckx en van zijn werk, hou van Frankrijk en ik vind de oude Sint-Baafsabdij een bijzondere plek in Gent. Redenen genoeg dus om op een zonnige zondagmorgen met de fiets richting Gent centrum te rijden en een bezoekje te brengen aan de fototentoonstelling ‘Het verlangen naar Frankrijk’.

We waren niet de enigen die op zondagmorgen dit idee hadden, het was er druk maar niet tĂ© druk. Je kon nog vrij vlot de teksten lezen die een woordje uitleg gaven bij de keuze van de getrokken foto’s. Heel wat foto’s zijn in groot formaat te bewonderen, anderen iets kleiner. Stuk voor stuk heel knap gemaakte beelden, zonder veel poespas of speciale effecten maar eerlijk en heerlijk om naar te kijken. Bij verschillende beelden hadden we meteen een blik van herkenning ‘ja, daar zijn we ook geweest; knap in beeld gebracht’; bij sommige hadden we iets van ‘ja, daar moeten we zeker ook nog eens heen, eentje om te onthouden’.

Van de tentoonstelling zelf trok ik slechts een paar beelden (mijn foto’s van Michiels foto’s kunnen eigenlijk enkel maar afbreuk doen aan de kwaliteit van zijn beelden), wel liet ik de lens nog even schijnen op de Sint-Baafssite. Ik niet alleen trouwens, ook Maya had er zin in en verkende de omgeving fotografisch 🙂

Nog even nagenietend in het zonnetje zaten we met ons hoofd zelf ook in la douce France en dachten met genoegen aan de vele reisjes die we er al maakten en nog zullen maken.

Ook zin om een kijkje te nemen? De tentoonstelling loopt nog tot 11 juni 2017 en is op zondagvoormiddag gratis voor Gentenaars. Alle praktische info lees je op de website van Uit in Vlaanderen.

C-mine – tentoonstelling Eames

Deze paasvakantie trokken we nog eens een dagje richting Limburg. De aanleiding was een tentoonstelling over het leven en werk van Charles en Ray Eames in C-mine.
We reden met de wagen fileloos van Gent naar Genk maar wel van zonnig hemelsblauw naar een grijs wolkendek. Sommige foto’s die ik nam van de oude mijnsite lijken wel zwart-wit, maar dan zonder filter 🙂

Die oude sites stralen toch altijd iets bijzonder uit, ideaal om foto’s te maken 🙂

De tentoonstelling werd gemaakt door de Londense Barbican Art Gallery. De originele expo bestaat uit 380 objecten en projecten die door Charles en Ray Eames tijdens hun leven bedacht en geproduceerd werden. Daarnaast is er een veelheid aan documentatie en artefacten te zien die door The Eames Office en het designduo verzameld werden. Ook de samenwerking met andere designers en kunstenaars kregen een plaats in de tentoonstelling. De tentoonstelling werd op maat van C-mine herwerkt en wordt getoond in de exporuimtes van C-mine designcentrum en C-mine cultuurcentrum.

Van de Eames-tentoonstelling mochten er (helaas) geen foto’s gemaakt worden. Ik leerde heel wat bij over het leven van dit unieke koppel en hun vele interesses, zowel in het ontwerpen als in onderwijs en mediaprojecten. Boeiend, al had ik wel liever nog iets meer gezien over hun ontwerpen, zeker over de woningen. De maquettes van toen kunnen gerust naast hedendaagse ontwerpen staan, ongelooflijk knap en modern.
Om ‘passend’ af te sluiten, dronken we nog een koffie in het EamescafĂ©.

Zelf zin gekregen in een bezoek? Dat kan nog tot 28.05.2017, telkens van di-zo van 10-18u
Om iedereen een optimaal bezoek aan de expo te kunnen garanderen, is het noodzakelijk op voorhand een dag en tijdsblok te kiezen en je tickets online te bestellen. Meer info op de website.

Een andere wereld in Museum Dr. Guislain

Er zijn zo van de onverwachte uitnodigingen waar je toch op ingaat ook al had je een verschrikkelijk drukke tijd en dacht je er eigenlijk aan om gewoon eens in de zetel te kruipen. Dit was zo een uitnodiging, onverwacht maar achteraf gezien heel blij dat ik ze aangenomen heb. Het werd uitermate gezellig en eigenlijk zouden we dat vaker moeten doen…
Samen met vriendin T. vertrok ik dus helemaal onverwacht (en mits een beetje haastwerk) met de fiets op een koude vrijdagavond (droog maar slechts enkele graden boven het vriespunt) richting Museum Dr. Guislain. Op het programma een een bezoek met gids aan de tentoonstelling Een andere wereld, laboratorium van waan en fantasie.
Uit de programmabrochure:
“Waar ligt de grens tussen fantasie en werkelijkheid? Hoe onderscheid je droom van delirium, waan van wens, hallucinatie van inzicht? Op welke manier kun je onderzoeken of verbeelden wat zich ergens anders afspeelt?”
Interessante en intrigerende vragen die het uitgangspunt vormen om vijf personen in de kijker te stellen die balanceren tussen kunst, kunde en wetenschap.

Gustav Mesmer, outsiderkunstenaar, die bijna zijn hele leven in een gesloten instelling doorbracht maar die werken maakte die behoorlijk dicht aansloten bij sommige stukken van Panamarenko.

wp_20161125_19_44_23_pro

J.J.Grandville, karikaturist die als illustrator van fantasieverhalen probeerde te ontnappen aan de censuur en die een bron van inspiratie werd voor vele kunstenaars waaronder Salvador Dali. In zijn tijd ‘wereldberoemd’ met zijn werk Un autre monde (1844).

Gerard Heymans, grondlegger van de experimentele psychologie of psychofysica en ervan overtuigd dat bv. déja-vu geen verbeelding was maar wetenschappelijk kon worden onderzocht en geregistreerd door het testen van het functioneren van onze zintuigen.

wp_20161125_19_50_11_pro

Jean Perdrizet en Mathew Kneebone, beide gefascineerd door technologie waarbij de eerste o.a. een machine ontwikkelde om met de doden te kunnen communiceren.

wp_20161125_20_44_29_pro

Het verhaal van Gustav Mesmer kon mij het meest bekoren maar ook de andere zalen bevatten heel wat boeiende informatie. De tekeningen van Granville en Kneebone bevatten vaak ongelooflijk veel details, de wetenschappelijke inslag van Heymans en de modellen van Pedrizet zijn op zijn minst intrigerend te noemen. Tussen hun werk ook andere kunstwerken die op dezelfde thematiek gebaseerd zijn of op een bepaalde manier een dialoog kunnen aangaan met de vijf hoofdrolspelers van deze tentoonstelling.
Onze gids wist de verhalen heel goed te brengen. Vaak ben ik immers nogal kritisch wat gegidste rondleiding betreft omdat ik precies altijd meer interesse heb in andere stukken dan diegene die toegelicht worden maar hier luisterde ik met veel plezier naar wat er verteld werd. Niet te veel en met voldoende tijd om zelf ook nog eens rond te kijken, zo heb ik het wel graag.

wp_20161125_20_37_52_pro

Ook nieuwsgierig geworden? Je kan de tentoonstelling nog bezoeken tot 28 mei 2017.
Alle praktische info i.v.m. openingsuren, bereikbaarheid en toegangsprijzen vind je op www.museumdrguislain.be

 

Dagje Luik – Dali en la Boverie

Zo nu en dan gaan wij ook wel eens buiten Gent op cultuuruitstap. Deze zomer trokken we in aangenaam gezelschap richting Luik voor een tentoonstelling over de flamboyante Salvador Dali. Aangezien deze tentoonstelling doorging onder het stationsgebouw van Luik-Guillemins zelf, sprak het eigenlijk voor zich dat we met de trein zouden reizen (de NMBS biedt hiervoor trouwens B-dagtrips aan). Je bent wel even onderweg (snelle verbinding vanuit Gent duurt pakweg 1,5 uur) maar dat ben je met de wagen ook. In de trein kan iedereen echter gezellig ontspannen en een praatje slaan, een dutje doen, iets lezen, …. We namen meteen ook een ontbijtje mee voor onderweg, tijd genoeg om het te verorberen 🙂

Het station in Luik is op zich al de moeite van het bekijken waard: een indrukwekkende moderne constructie van de architect Calatrava met veel glas, beton en staal in spannende bogen en vormen. Eigenlijk heel passend om net daar een tentoonstelling over het werk van Dali te brengen. Aangezien we nog even te vroeg waren, namen we uitgebreid onze tijd om het bouwwerk en de omgeving te bekijken en te fotograferen (dat gebeurt al eens wanneer er twee leden van het gezelschap met een reflexcamera rondlopen :)) Naast het stationsgebouw trok de vrij nieuwe financietoren onze aandacht, voorwaar ook een indrukwekkend gebouw.

img_2051

De tentoonstelling zelf dan: deze voert de bezoeker naar de wereld van de kunstenaar en dat is vrij letterlijk te nemen. Via schilderijen, beeldhouwwerken en grote kijkdozen krijg je een inkijk in de gedachtewereld van de man. Dochterlief was niet meteen enthousiast, de stijl van Dali kan haar maar matig bekoren, haar papa bekeek alles uitermate grondig. De tentoonstelling is zeker apart te noemen en geeft een unieke kijk op het leven en werk van deze intrigerende kunstenaar. Ik leerde toch wel enkele aspecten van de man kennen waarover ik voorheen nog niets gehoord had.

Toen we ons bezoekje hier afrondden was het al middag en dus zochten we een picknickplek. We wandelden hiervoor richting La Boverie, een park en een vernieuwd museum. Het Paleis van Schone Kunsten (niet te verwarren met het Museum voor Schone Kunsten) was het hoofdpaleis tijdens de wereldtentoonstelling van 1905. Het bevindt zich op het schiereiland la Boverie gelegen op de Maas. De stad Luik wou een nieuw cultureel kunstcentrum en koos daarvoor de gebouwen van dit paleis uit. Het kunstcentrum kreeg ook een nieuwe naam, La Boverie, genoemd naar het gelijknamige aanpalende natuurpark. Met de verbouwing van La Boverie werden er ook een nieuwe wandel- en fietsverbinding over en wandelkades langs de Maas aangelegd.
We waren duidelijk niet de enige bezoekers die op deze mooie dag een plek in het park hadden uitgezocht maar we vonden nog een bankje en genoten van de zon en het meegebrachte lekkers. Tussendoor gingen er nog twee op foto-exploratie.

img_2079

De permanente tentoonstelling van La Boverie is gratis toegankelijk elke eerste zondag van de maand. Wij besloten te passen voor de openingstentoonstelling van het vernieuwde gebouw en het bij het proevertje te houden.
Groot en klein waren intussen ook welkom op een gratis workshop waarvoor je niet eens vooraf moest inschrijven. Maya wou graag even creatief bezig zijn, zeker toen K. bij haar wou blijven en voor de nodige vertaling van het Frans naar het Nederlands kon zorgen en wat begeleiding indien nodig. In het museum mochten geen foto’s genomen worden. U zult me dus op mijn woord moeten geloven dat er mooie dingen te zien waren. Ook Maya had intussen een mooie ‘aquarel’ gemaakt en die mocht mee naar huis. Eigenlijk moesten er nog figuurtjes op komen die ze uit tijdschriften had geknipt (om zo een collage te maken) maar omdat we de kleuren van de ecoline zo mooi vonden, hebben we die er uiteindelijk toch niet op gekleefd.wp_20160911_20_48_08_pro

Toen we terug buiten kwamen, was het in het park echt wel op de koppen lopen van het volk. Duidelijk een echte hotspot, zowel voor zonnekloppers, picknickers, cultuurliefhebbers als PokĂ©monjagers 🙂

Wij besloten nog even langs de vernieuwde kades van de Maas richting stadscentrum te wandelen. Op zondag in Luik geen open winkels en mede door de opkomende bewolking zag de stad er iets minder levendig uit. Letterlijk en figuurlijk een stuk grijzer dan Gent op zondagen tegenwoordig.

Slotsom: ons bezoekje aan Luik was top, met de trein was ideaal en heel ontspannend. Misschien komen we nog wel eens terug al heeft de stad zelf ons nog niet helemaal kunnen overtuigen.

Zelf zin om nog een bezoekje te brengen aan de tentoonstelling van Dali? Dat kan! De tentoonstelling werd verlengd tot 6 november 2016.

Voorjaarstentoonstellingen in het SMAK

Op Pinksterzondag hadden we een beetje tijd vrij in de voormiddag (na de middag moest ik nog voor het werk richting Sint-Gillis-Waas).
Met de slaap nog wat in onze ogen en ons hoofd reden we na het ontbijt richting SMAK. Er was – zoals wel vaker op zondagvoormiddag wanneer Gentenaars vrije toegang hebben tot het museum – veel volk aanwezig. Momenteel kan je er nog tot begin juni terecht voor de bijzondere tentoonstelling van Rinus Van de Velde en de retrospectieve van Michael Buthe.

De negen houtskooltekeningen van Rinus zijn geĂŻnspireerd op het boek Donogoo Tonka. Het boek vertelt het verhaal van een wetenschapper die doet alsof hij een oude stad ontdekt heeft. Rinus tekent zichzelf als acteur in een ingebeelde kunstenaarsbiografie. De basis voor zijn tekeningen zijn echte decors waarvan hij foto’s neemt met zichzelf in dat decor. Een aantal van die decorstukken staan ook opgesteld in de zaal en versterken de sfeer van de tekeningen en ’triggeren’ de fantasie van de (jonge) bezoeker.
Om alle teksten te lezen was het er eigenlijk te druk maar ik had er ook niet meteen nood aan. Ik keek naar de grote houtskooltekeningen, de verschillende tinten zwart, de vele details… Hoe langer je naar de tekeningen kijkt, hoe meer details je gaat ontdekken. Plots viel ons oog bv op Ă©Ă©n van de tekeningen waarop we de boekentoren en het hoekgebouw aan de Rozier ontdekten. Ook de tekening met louter planten/oerwoud vond ik wel bijzonder.

Vervolgens namen we ook nog een kijkje bij Michael Buthe waarvan momenteel een retrospectieve loopt. Deze Duitse artiest (1944-94) maakte textielwerken, tekeningen, schilderijen, assemblagesculpturen, foto’s, collages, dagboeken en films. Zijn twee enige bewaard gebleven installaties vormen ankerpunten in deze tentoonstelling: Taufkapelle mit Papa und Mama (1984) en Die heilige Nacht der JungfrĂ€ulichkeit (1992). Al in 1984 zette Buthe een uitgebreide presentatie op in het Museum van Hedendaagse Kunst, de voorloper van S.M.A.K. De installatie Taufkapelle mit Papa und Mama werd voor deze gelegenheid gecreĂ«erd en is tot op vandaag een belangrijk werk in de museumcollectie.

WP_20160515_11_40_57_Pro

Ik moet bekennen dat ik de artiest niet echt kende. Ik wandelde door de verschillende zalen en liet me verrassen. De meeste werken zou ik nu niet meteen in huis willen halen, maar sommige konden me op een bepaalde manier toch wel bekoren. Met moderne kunst heb ik dat eigenlijk wel vaker, maar dat terzijde 🙂
Maya leefde zich uit door met mijn reflexcamera aan de slag te gaan. De foto’s hierna zijn dan ook van haar hand. Ik vond het wel fijn om vast te stellen dat ze met de camera in de hand op een andere manier gaat kijken naar de kunstwerken, meer in detail, op zoek naar elementen die haar aanspreken om de een of andere reden. Maar omdat smaken nu eenmaal verschillen, laat ik de lezer/kijker liever zelf een oordeel vellen (een oordeel dat je ook gerust mag delen in de commentaren trouwens).

En om af te sluiten nog gauw iets gedronken in de heropende cafetaria.

WP_20160515_12_02_53_Pro

 

Praktisch:
Rinus Van de Velde en Michael Buthe nog tot 5 juni 2016 in het SMAK in Gent.
Alle verdere info lees je op hun website.

History @the movies

Historische films en TV-series, ongeveer iedereen heeft er wel gezien: Sense and Sensibility, the Tudors, The white queen, Shakespeare in love, The house of Eliot, …
Voor de opnames zoekt men vaak in binnen- en buitenland naar de meest geschikte locaties. Regelmatig zie je ook in Gent cameraploegen opduiken al zal je het misschien niet altijd door hebben welke locaties op Gents grondgebied gemaakt zijn.
In de Sint-Pietersadbij vonden ze het in elk geval reden genoeg om een tentoonstelling uit te werken rond dit thema. Op de laatste dag, vorig weekend, gingen wij nog snel een kijkje nemen. Ideaal als afsluiter van de paasvakantie.

We zagen er een dertigtal originele kostuums, gebruikt in bekende films en series. Ook korte beeldfragmenten om de sfeer van de opnames weer te geven. Een groot deel van de films en series bleken we wel gezien te hebben, dat maakte het eigenlijk nog wel leuker.

WP_20160410_11_17_38_Pro

Grootste verrassing was wellicht David Copperfield uit 1998 waar de toen nog onbekende negenjarig Daniel Radclif (later zou hij wereldberoemd worden in zijn rol als Harry Potter) de hoofdrol voor zijn rekening nam. The house of Eliott, een van de populairste BBC-reeksen uit 1991, dat zich afspeelt in de jaren 20 van vorige eeuw, zou ik ook graag eens (her)bekijken (ik denk dat we dit thuis ooit volgden maar kan me daar niet zoveel meer van herinneren). De reeks kreeg twee belangrijke prijzen voor de mooie kostuums.

Voor de kinderen is er een speurtocht van Vlieg uitgewerkt die hen een kleine introductie geeft in de wereld van filmmagie (wat is werkelijkheid en wat is fictie?)
Op het einde van de tentoonstelling kon je jezelf even onderdompelen in de sfeer van vroeger: een kledingrek en een tafel vol hoofddeksels stonden beschikbaar voor groot en klein.

WP_20160410_12_02_22_Pro

Bike to the future in Design museum Gent

Het is eigenlijk vrij ironisch: uitgerekend op de dag dat wij besluiten naar een tentoonstelling over fietsen te gaan blijkt mijn eigen tweewieler gestolen te zijn. Enigszins chagrijnig besluiten we dan maar te voet richting stadscentrum te gaan, een wandeling die we wel vaker maken maar het duurt natuurlijk net iets langer. Gelukkig schijnt het zonnetje, is het weekend en hebben we afgesproken met vrienden en dus laten we dit feit slechts tijdelijk ons humeur verpesten.

Na een lekker ontbijt bij Maison Elza iets verder in de straat trekken we naar de tentoonstelling. Sedert 25 maart wordt in Design museum Gent gefantaseerd over de tweewieler van de toekomst. Daarnaast kan je er ook verschillende fietsen zien die we vandaag al kunnen opmerken in de stad, op het platteland of op de piste. Accessoires die fietsen hipper, meer ecologisch of efficiĂ«nter maken, zijn er uiteraard ook te vinden. De tentoonstelling is opgebouwd rond vier thema’s: ‘Design’, ‘Technologie’, ‘Mobility’ en ‘Community’.

WP_20160327_11_29_11_Pro WP_20160327_11_41_10_ProWP_20160327_11_42_44_Pro WP_20160327_11_44_58_Pro

Centraal in de zaal vind je een doe-ruimte: kinderen kunnen er tekenen en een fietsenspel spelen, alle bezoekers kunnen hun ideeën op een sticker schrijven en op een houten wand kleven en je kan er ook keihard fietsen, zo hard dat je misschien geflitst wordt. (Helmut Lotti kwam het blijkbaar tegen in Gent.)

Het moet gezegd, sommige van deze (concepten van) fietsen zijn ongelooflijk knap, andere zijn misschien net iets té bizar (zoals de gele loopfiets hieronder). Na de tentoonstelling zochten we alvast op het internet enkele merken en modellen op (sommige met een stevig prijskaartje trouwens). Toch wel boeiend om te zien hoe dit voorwerp nog steeds volop in evolutie is, zowel qua vormgeving als gebruikte materialen en technieken.

WP_20160327_11_52_04_Pro WP_20160327_11_56_21_Pro WP_20160327_11_58_18_Pro WP_20160327_12_05_01_Pro

In de binnentuin staan enkele fietsen met speciale velgen die blijkbaar tijdens het fietsen een bijzondere reflectie geven. We probeerden ze eens uit maar zagen niet meteen iets, misschien moet het donker of net heel zonnig zijn? Geen idee. Er stonden trouwens nog enkele andere fietsen, precies rijdende tuintjes, op de binnenplaats. Deze ‘Parkcycle Swarm’ komt uit Kopenhagen, dĂ© fietsstad bij uitstek, maar enkele exemplaren zullen dus binnenkort ook in onze binnenstad te zien zijn.

tuinfiets

Bike to the future is een co-productie met IMF Foundation en nog te zien tot 23 oktober 2016. Meer info vind je op de website van het designmuseum.

Als je toch in het Design Museum bent, neem dan ook een kijkje in de kelderverdieping. Daar werd in samenwerking met Archipel vzw een tentoonstelling uitgewerkt over Japanse woningbouw. ‘Japon, l’archipel de la maison’ is opgedeeld in drie delen en heeft als doel het publiek enerzijds een historisch en contextueel kader mee te geven en anderzijds informatie te bieden over de ontwikkeling en realisatie van de soms bijzondere ontwerpen. Een aanrader voor wie van architectuur houdt.

WP_20160327_12_27_00_Pro

WP_20160327_12_26_54_Pro