Tag Archives: Dordogne

La Roque Gageac

Op stap, Reizen, woord in beeld, , , , ,

Een laatste stukje over onze reis naar de Dordogne gaat over La Roque Gageac, in de buurt van Domme en Sarlat-la-Canéda. Het dorp behoort tot Les Plus Beaux Villages de France. Het langgerekte dorp bestaat voornamelijk uit een hoofdstraat met huizen die voor de hoge rotswand zijn gebouwd.

Langs de klif bloeit een verbazingwekkende exotische tuin met palmbomen, bananenbomen, agaves, vijgenbomen, cactussen, bamboe… (helaas gesloten wegens corona). 

Het dorp en de omgeving kennen al een lange geschiedenis. Er zijn verschillende voorwerpen gevonden die er op duiden dat de omgeving al in de prehistorie bewoond was. Ook zijn er resten van een heirbaan en een Romeinse villa gevonden. Door de eeuwen heen werd de regio bedreigd door invallen van de Noormannen. Tijdens deze periode van dreiging schuilden de inwoners in het fort dat in de hoge rots was uitgehouwen. De bouw van dit fort begon al in de twaalfde eeuw. Tot aan de zeventiende eeuw werd het fort alsmaar verbeterd, voordat het in de achttiende eeuw ontmanteld werd. Omdat dit fort volledig in de hoge rots werd gebouwd, was het bijna niet te veroveren.

In de middeleeuwen was La Roque-Gageac een bruisende en welvarende plek, de rivier Dordogne was een van de belangrijkste handelsroutes in de regio.

We wandelden door de schilderachtige straatjes, maakten uiteraard de nodige foto’s, kochten zowaar een vakantiesouvenir in de vorm van een kledingstuk voor M. (aka een linnen hemd bij een lokale handelaar met ook een winkel in Monpazier, ons wel bekend van een eerder bezoek aan deze mooie streek). Niet de eerste keer trouwens dat we op vakantie een uitbreiding van de garderobe voor de wederhelft doen, zijn zomerhoed kochten we ooit ook op vakantie in Frankrijk 😉

Domme

Reizen, woord in beeld, , , , ,

In de Dordogne liggen heel wat mooie stadjes en dorpen om te bezoeken, Monpazier, Bergerac, Périgeux, Rocamadour en Sarlat om er maar enkele op te sommen waar we eerder op verkenning gingen.

Domme is een oud vestingstadje met een ommuurde vesting, boven op een berg langs de rivier de Dordogne. Het ligt in de Périgord Noir, vlak bij Sarlat, aan de grens met het departement Lot. Met de wagen parkeer je buiten het centrum want het stadje zelf heeft vooral smalle straatjes en heel weinig parkeerplaats, aan de rand is er echter voldoende ruimte.

Domme is erg in trek bij toeristen, het is dan ook een mooie plek met prachtige uitzichten. Wie wil, kan met een treintje door het stadje rijden maar wij wandelen liever op eigen tempo en waar ons kaartje ons brengt. In het centrum, vlak aan de toeristische dienst, kan je ook een ondergrondse grot bezoeken maar we besluiten bovengronds te blijven en vooral van de uitzichten te genieten.

Wij liepen even door de drukkere winkelstraat, maar wandelden dan vooral door de rustiger straatjes en genoten van de omgeving en het uitzicht.

Domme is een is vestingstad of bastide die door Filips de Stoute in 1281 werd gesticht op een strategische plek. Bij Domme is dat ook zo: op een berg en direct aan de rivier de Dordogne. Om de opmars van de Engelsen tegen te houden, heeft Filips hier een kasteel gebouwd. De muur van de stad is voor een groot deel bewaard gebleven en heeft drie poorten: de Porte del Bos, de Porte des Tours en de Porte de la Combe.
In deze poorten werden rond 1310, op bevel van Filips de Schone, de Tempeliers gevangen gehouden. De Tempeliers maakten gebruik van een codesysteem om met elkaar te communiceren. Deze codes zijn nog steeds te zien op de muren van de torens.

Domme was tot in de zeventiende eeuw een welvarende stad met mooie huizen en gebouwen. Na het verdwijnen van de welvaart zijn er weinig huizen meer bij gebouwd. Dat heeft er juist voor gezorgd dat Domme zijn historische karakter heeft behouden.

Voorwaar de moeite van een bezoekje waard.

Chateau des Milandes – Josephine Baker

Cultuur, Op stap, Reizen, woord in beeld, , , , , , ,

Tijdens onze zomervakantie in de Dordogne bezochten we ook een kasteel van een ‘ander kaliber’, het Chateau des Milandes, beroemd (of berucht?) omwille van een bijzondere bewoonster/eigenares, Josephine Baker. Het levensverhaal van deze dame is heel bijzonder en zoveel meer dan het variétémeisje met het bananenrokje waarmee ze in de hele wereld bekend werd. Van straatarm naar erg rijk en terug naar niets, van onbeduidend naar wereldberoemd, invloedrijk en oorlogsheld en ook terug naar af,  van eenzaam kind naar moeder van vele (pleeg)kinderen, van ongeluk naar liefde etc…

Het renaissancekasteel werd origineel gebouwd in 1489 door François de Caumont, heer van Castelnaud. De lambrisering, de grote glas in lood ramen, maar ook de  Art deco badkamers dragen bij tot de esthetische charme van het kasteel.
De huidige eigenaars proberen zoveel mogelijk het kasteel en de erfenis van Josephine Baker te bewaren en in ere te herstellen. In het kasteel zelf mogen echter geen foto’s gemaakt worden, u zal me dus op mijn woord moeten geloven dat het interieur echt wel de moeite loont!

De huidige tuin is ontworpen door Jules Vacherot, een grote landschapsarchitect van de 20e eeuw. Het is een typische Franse tuin die zich uitstrekt over verschillende terrassen met fonteinen, buxus, magnolia’s van meer dan 100 jaar oud, gazons en bloemperken.  De tuin is geklasseerd als een historisch monument en heeft enkele verrassende en speelse elementen. Ook voor de kinderen valt er wel een en ander te beleven 🙂

Alle praktische informatie lees je op www.milandes.com

O ja, nog vergeten te vermelden dat je er ook lekker kan eten in het restaurant op de site voor een redelijke prijs 🙂

Beynac-et-Cazenac

Op stap, Reizen, woord in beeld, , , , ,

Nog een postje over onze zomervakantie (langzaam maar zeker raken de teksten geschreven en de foto’s geselecteerd).
Ons hotel in de Dordogne had uitzicht op 3 kastelen in de omgeving, eentje daarvan was het kasteel van Beynac. We gingen er eens een avond langs de Dordogne wandelen en een hapje eten maar uiteraard brachten we het dorpje en het kasteel zelf ook een bezoek.

Beynac is beslist een bezoek waard wanneer je in de Périgord Noir bent. Het kasteel uit de 12e eeuw is een van de best bewaarde en meest authentieke in de regio en biedt een adembenemend uitzicht op de vallei van de 5 kastelen en de rivier de Dordogne. Het dorp straalt nog heel wat authenticiteit uit en is zeker een wandeling waard, maar hou er rekening mee dat je op sommige stukken vrij stevig moet klimmen.

De oorsprong van Beynac is niet middeleeuws maar ouder, er zijn sporen die teruggaan tot 2000 voor Christus. Het kasteel, waarschijnlijk bestemd om over de Dordogne te waken, bestond al in de 9e eeuw. Ten tijde van de Honderdjarige Oorlog was het fort van Beynac een van de bolwerken van de Fransen. De Dordogne diende toen als grens tussen Frankrijk en Engeland; het kasteel van Castelnaud was in handen van de Engelsen.

Het kasteel ligt op een 150m hoge rots boven het dorp en werd gebouwd in de 12de eeuw door de baronnen van Beynac. Het kasteel van Castelnaud, dat aan de andere kant van de rivier ligt en dat we in 2015 bezochten, is vanaf het terras goed te zien.

Het kasteel was al regelmatig het decor van films: Revenge of the Musketiers Bertrand Tavernier in 1994, The Visitors II (Corridors of Time) van Jean-Marie Poiré in 1997, Jeanne d’Arc door Luc Besson 1999.

Maison forte de Reignac

Cultuur, Op stap, Reizen, woord in beeld, , , , ,

Tijdens onze zomervakantie in de Dordogne bezocht we een vrij uniek monument, het maison forte in Reignac. Het is uniek in zijn soort, een château falaise troglodytique , een versterkte woning/kasteel, volledig uitgehakt in de rotsen van een klif.

Je moet even klimmen om de ingang te bereiken. Er hing ook een bizar berichtje op het pad: dat bezoekers honden aan de leiband moesten houden om de katten in de tuin niet op te schrikken (geen katten, en eigenlijk ook niet echt een tuin gezien)?

Het gebouw is veel groter dan je zou denken wanneer je er van buitenaf naar kijkt. De gevel zit ingebed in de klif en verbergt indrukwekkende ondergrondse en enkele behoorlijk luchtige kamers: een grote salle d’honneur, een wapenkamer, een eetkamer, een keuken, verschillende (slaap)kamers, een kapel, een kerker, kelders…

Via trappen en ladders komen we van de ene ruimte in de andere en leren/lezen er over de geschiedenis van het gebouw en de streek. Het is niet altijd even evident om de nodige afstand te bewaren in coronatijden (vooral wanneer enkele mensen op hun stappen terugkeren voor een sanitaire stop) maar we houden onze mondmaskers op en volgen netjes de aangeduide route.

Op het einde van onze toer kunnen we nog een bezoek brengen aan een tentoonstelling over het thema ‘marteling door de eeuwen heen’. Een verzameling van meer dan 60 authentiek martelinstrumenten, voor de uitvoering van de doodstraf op de meest gruwelijke manieren (niet voor gevoelige zielen; aan de ingang hangt trouwens een bordje dat jonge kinderen beter buiten blijven).
Enerzijds fascinerend (vooral de oude prenten en de hallucinante redeneringen die blijkbaar aanleiding gaven tot bepaalde praktijken), maar tegelijk ook heel gruwelijk en pijnlijk om vast te stellen dat ook vandaag de dag bepaalde technieken nog steeds worden toegepast. Het doel van de tentoonstelling is dan ook het publiek bewust te maken van de huidige martelpraktijken in de wereld. Maya ging gauw weer naar buiten en keek liever een beetje rond in de souvenirshop.

Een bezoekje aan deze bijzonder plek is zeker de moeite waard! Sommige beweren zelfs dat er op deze plek nog geesten rondwaren.

 

 

 

Chateau de Losse

Op stap, Reizen, tuin, woord in beeld, , , ,

Nog een stukje over onze zomervakantie in de Dordogne, deze keer bezochten we een kasteel.

Op zo’n 5 km van Montignac-Lascaux, in de richting van Les Eyzies, ligt het kasteel van Losse. Dit geklasseerde historische monument ligt er statig in de vallei van de Vézère. Het kasteel is door muren en grachten omzoomd, en groeide van een middeleeuwse vesting in 1576 uit tot een elegant lusthof. Het interieur bevat heel wat elementen uit de 16de en 17de eeuw en is zeker een bezoekje waard.

Enerzijds zijn er nog de duidelijke kenmerken van een versterkte burcht en anderzijds is ook de elegantie van de renaissance duidelijk herkenbaar in het architectuur en de appartementen. Ook de tuinen vormen een mooie aanvulling op het geheel, en je kan/mag er zelfs picknicken.

De ingang ligt een beetje verscholen maar gelukkig toont een bord ons waar we moeten zijn. We parkeren tussen de bomen en wandelen verder naar de ingang voor een ticket. Omwille van corona is een vrij bezoek aan het kasteel niet mogelijk maar er zijn korte geleide rondleidingen voorzien die gegeven worden door jobstudenten (enkel in het Frans maar er liggen gelamineerde fiches met basisinformatie in enkele andere talen ter beschikking).

We hebben geluk want de volgende rondleiding start kort na onze aankomst. De studente die ons rondleidt in het kasteel kan vlot vertellen en zoekt ook interactie met haar publiek. Ze vervalt niet in oeverloze opsommingen van data en historische feiten, maar vertelt ons meer over de geschiedenis van het gebouw door ons in elke ruimte op een bijzonder aspect of voorwerp te wijzen.

Na een uurtje in het kasteel mogen we nog vrij rondlopen in de tuin waar we genieten van het zicht op het kasteel en de omgeving en nog wat foto’s maken (mocht niet in het kasteel zelf). Er is nog een leuk bijgebouwtje in de tuin waar de kasteelvrouw zich kon terugtrekken om te rusten, haar kind te voeden of een bad te nemen (zou meneer dan nooit een bad genomen hebben?)

 

 

 

 

 

Lascaux IV – de Sixtijnse kapel van de Paleontische kunst

Cultuur, Reizen, ,

De grotten van Lascaux liggen in de vallei van de Vézère op het grondgebied van de gemeente Montignac in het Franse departement Dordogne (regio Nouvelle-Aquitaine). In 1940 werden in een grot een groot aantal rotswandschilderingen ontdekt. Deskundigen dateren de oudste rotsschilderingen uit de grot van Lascaux op 15.000 v.Chr., de jongste op 10.000 v.Chr. Het is de rijkst beschilderde prehistorische grot die tot nu toe werd ontdekt.
De ‘grot van Lascaux’ gaat door voor de ‘Sixtijnse Kapel van de Paleolithische Kunst’ en werd in 1979, als onderdeel van de Prehistorische locaties en beschilderde grotten in de Vézèrevallei, op de werelderfgoedlijst van de UNESCO geplaatst.

Redenen genoeg dus om de site tijdens onze vakantie met een bezoekje te vereren. Uiteraard moet er door corona gereserveerd worden maar daardoor is het eigenlijk wel rustiger in het museum. Normaal krijg je eerst een stukje geleide rondleiding waarbij een gids je de geschiedenis van de site vertelt, je de nagemaakte grotten bezoekt en je vervolgens vrij in het museumdeel kan rondlopen. Nu bleven we de hele tijd onder begeleiding van een gids in onze eigen museumbubbel van een twintigtal personen.

De geschiedenis van Lascaux vertelt zich als een spannend verhaal (of toch een beetje). Op 8 september 1940 hoefde Marcel Ravidat (1923-1995) niet te werken in een garage in Montignac en ging hij met drie vrienden, Jacques Marsal, Georges Agnel, Simon Coencas en zijn hond Robot naar een bos op de linkeroever van de Vézère. Er was daar enige tijd eerder een dennenboom omgewaaid en ze wisten dat er daardoor een gat was blootgelegd dat overgroeid was door braamstruiken.
Ze maakten het gat iets groter en vonden een verticale schacht. Marcel kroop door het gat en verloor zijn houvast Hij schoof door tot het einde van de gang en riep toen zijn vrienden. Samen stonden ze in een grot van 20 bij 8 met een hoogte van 7 meter en zagen met behulp van een kleine olielamp op de wanden afbeeldingen in rode, gele, bruine en zwarte kleuren. Ze hadden dan misschien geen echte schat gevonden zoals de legende in de streek vertelde, maar ze beseften dat ze toch een bijzondere ontdekking hadden gedaan en kwamen de dag erna terug met sterkere lampen en vonden nog een schacht. Na drie dagen verwittigden ze hun voormalige onderwijzer Léon Laval. De onderzoeker Henri Breuil publiceerde nog hetzelfde jaar een verslag. Het nieuws verspreidde zich snel en de grot werd ingericht om bezoekers te kunnen ontvangen (Lascaux I)

De schilderingen in de grot worden echter bedreigd door bacteriën en schimmels. Wetenschappers hebben schimmels – kleine witte donsharen – ontdekt op de bodem en de zijwanden. Men noemt de Fusarium solani een vrij sterke en schadelijke zwammensoort. In 1963 moest men het grote publiek de toegang ontzeggen omdat er vorming van groene algen en schimmels was geconstateerd, die te wijten waren aan een onophoudelijke toeloop. Sindsdien is de grot niet meer voor publiek toegankelijk. Op 200 meter van de oorspronkelijke grot is een replica (Lascaux II) gemaakt die wél voor het ruime publiek toegankelijk is. De bouw startte in 1972 en was in 1984 gereed. (Die site bezocht ik ooit nog, intussen al heel wat jaren geleden). Lascaux II was slechts een beperkte reproductie van de oorspronkelijke grote.

Door de evolutie van technieken (laser en 3D) werd het mogelijk om de grot tot op minitieus niveau op te meten en na te bouwen (printen). Ook het schilderen gebeurde maximaal met de technieken en kleurstoffen die de mensen toen gebruikten.
In 2012 werd op die manier een reizende tentoonstelling gemaakt (Lascaux III) met een identieke replica van 5 delen van de site.

In december 2016 opende Lascaux IV. Het ondergrondse museum is ontworpen door het Noors/Amerikaanse architectenbureau Snøhetta. De kostprijs bedroeg 57 miljoen euro! Het bijzondere ontwerp heeft o.a. als doel om na verloop van jaren steeds meer te ‘blenden’ in het landschap (door de vorm maar ook door het groendak dat werd aangelegd).

Centraal staat de bijna volledige reproductie van de oorspronkelijke grot. Hierin ervaar je ‘aan den lijve’ (‘t is er maar 13 graden, vergelijkbaar met de echte grot, donker en vochtig, neem dus zeker een truitje mee) hoe het was om in en door de grot te lopen, wat je zag, hoe smal het was… Hier mag je geen foto’s maken om de schilderingen niet te beschadigen, maar later in het museum zelf is er nog een ‘uiteengehaalde’ reproductie van de belangrijkste stukken en daar heb je meer licht en ruimte om beeldmateriaal te verzamelen.

De schilderingen hebben vooral dieren als onderwerp: bizons, herten, neushoorns, runderen, paarden, rendieren en stieren. De tekeningen en de (aard)kleuren zijn goed bewaard gebleven. Veel schilderingen hebben geheel gekleurde vlakken, andere zijn uitgevoerd als krachtige lijntekeningen en gravures.

Het is fascinerend hoe goed bepaald tekeningen zijn, vooral wanneer je weet dat ze enkel bij het licht van fakkels gemaakt kunnen zijn en de maker soms het totaalbeeld niet eens kon zien omdat de rots een te grote kromming maakte!

Ben je in de buurt, dan is een bezoek aan dit museum zeker de moeite waard.

Meer weten of zelf een bezoekje plannen? Alle info vind je op deze website: https://archeologie.culture.fr/lascaux/fr
Wil je zelf al eens een virtueel kijkje nemen? Dat kan! Op de startpagina staat een link naar enkele filmpjes die je een inkijk geven in de verschillende delen in de grot.

 

 

Brantôme, het Venetië van de Périgord

Op stap, Reizen, woord in beeld, , , ,

Ook deze zomer reisden wij zoals we het graag doen: logeren in een hotel (formule kamer met ontbijt en de rest van de maaltijden bekijken we wel) met zwembad. Dagelijks enkele bezoekjes op de planning (een stadje, dorpje, museum, …) en in de loop van de dag terugkeren naar het hotel voor een duik in het zwembad en wat ontspannende lectuur. Aanvankelijk staken we onze dagen vrij vol, intussen zijn we geleerd dat ook eens enkele uren ontspanning aan het zwembad zowel voor Maya als voor ons wel aangenaam is. De volgende blogposts vormen een oplijsting van de verschillende bezoekjes die we deden, het ene al wat uitgebreider dan het andere, het ene al een grotere klassieker en meer voor de hand liggend dan de andere … we verbleven al enkele keren in de Dordogne maar nog steeds valt er van alles te zien en te ontdekken. Hopelijk kan het jou inspireren wanneer je zelf eens dit stukje van la douce France zou verkennen 🙂

Brantôme ligt in de Perigord Vert ten noorden van Périgueux en wordt ook wel het Venetië van de Perigord genoemd. Water is er in elk geval aanwezig, de plek is o.a. daardoor duidelijk ook populair bij kajakkers (de parking bij de vertrekplaats is er behoorlijk groot voor een relatief klein dorp maar gelukkig vonden we er toch nog een plekje). De Dronne is er niet diep maar ondanks de droge zomer stond er nog steeds water en gleden de bootjes rustig voorbij (al bleven ze ook wel eens steken). Er ligt ook een kanaal, al aangelegd door de Benedictijnen in de 16de eeuw, en de pelgrims naar Santiago de compostella hielden al halt in Brantôme sedert de 11de eeuw omwille van een bron waaraan helende krachten werden toegewezen. De laatste grote overstroming dateert gelukkig al van 1944 en spoelde de laatste muren van de tuin van de monniken weg.

Sinds de achtste eeuw staat er een abdij, deels uitgehouwen in de rotsen, de monniken leefden en verbleven hier tot aan de Franse Revolutie. Brantôme was een versterkte stad in de middeleeuwen en wisselde verschillende keren van eigenaar tijdens de Honderdjarige Oorlog, tussen de Engelsen en de Fransen. Je vindt er ook huizen uit de 16de en 17de eeuw, ruïnes van een grote molen en een hotel, ontworpen in 1930 maar nooit afgewerkt vanwege de oorlog.

We maakten een wandeling door het dorp, genoten van de omgeving, de gebouwen, het water en het groen en dronken er nog iets op een terrasje.

 

Dordogne 2015 – Castelnaud

Reizen, ,

Onze laatste dag ter pekke (de volgende dag immers 800 km en dus een dag autorijden op het programma). Omdat de zomer hoogtij viert en we gisteren niet gezwommen hebben, besluiten we enkel in de voormiddag op stap te gaan en de namiddag te reserveren voor wat relaxen aan en in het zwembad.

Deze keer rijden we richting Castelnaud, niet te verwarren met Castelnau (en nog iets) dat hier ook in de buurt ligt. We trekken naar het belangrijkste monument van de gemeente, het kasteel. De oudste vermelding dateert uit de 13de eeuw. Het speelde een rol in de kruistocht tegen de Katharen en de Honderdjarige Oorlog met Engeland. Na de middeleeuwen werd het kasteel langzaam verlaten en vanaf de Franse Revolutie werd het een ruïne. Momenteel huist er een museum waarin vele aspecten van middeleeuwse oorlogsvoering worden getoond. Je vindt er echte katapulten, zwaarden, bogen, vuurwapens en harnassen.

IMG_0979

We parkeren onze wagen beneden aan de rand van het dorp op een ruime parking en trekken vervolgens voor een stevige klim over oude keien (onze kasseien zijn er klein bier tegen) door een stukje middeleeuws dorp richting kasteel. Veel bezoekers, van verschillende nationaliteiten hier. Voor kinderwagens is er een aparte ‘overdekte parking’ bij de ingang, met de vele (draai)trappen kan je er immers met een buggy niet doorheen.

IMG_1005

Tijdens het toeristische zomerseizoen is er heel wat extra animatie: we zagen een smid aan het werk, er waren demonstraties over het gebruik van een katapult (weliswaar met een schuimrubberen bal die een schuimrubberen muur omver moest werpen), hoe de ridders hun wapentuig onderhielden, … ‘s Avonds zijn er nog extra voorstellingen maar daarvoor is dan weer een ander (duurder) toegangsticket nodig. Wie van tuinen houdt, koopt trouwens beter een combiticket want de tuinen van Marqueyssac liggen nauwelijks een paar kilometer verder (wij zagen ze eerder al en besloten enkel het kasteel te bezoeken, maar het is wel een aanrader). Andermaal is het ook enorm genieten van het uitzicht op de omgeving. Geen wonder eigenlijk dat dit kasteel zo vaak onder vuur lag, de locatie is ideaal.

IMG_0993 IMG_0988

IMG_0996 IMG_0998

Inmiddels is het kwik naar 30° C geklommen en besluiten wij naar Terrasson te gaan voor een lichte lunch. De uitbaters van ons hotel hadden er ook een kleine bistro dus nemen we deze plek. Het bedienend personeel herkent ons en als dank voor ons bezoek krijgen we zelfs onze koffie gratis, dat is altijd fijn meegenomen.

De rest van de namiddag spenderen we aan het zwembad, waar wij vooral lezen en twee jongedames vriendschap sluiten. Ook ‘s avonds tijdens het diner heeft dat zijn voordelen, de ouders tafelen rustig verder en doen al eens een babbeltje met elkaar terwijl de kinderen tussen de gerechten door fijn samen spelen. Het is in elk geval een heel aangename manier om onze vakantie af te sluiten. Ons rest nadien enkel nog opruimen, inpakken en de volgende dag na het ontbijt vertrekken. Maar volgend jaar komen we sowieso terug naar de Dordogne, we kunnen dus al beginnen dromen van een vervolg 🙂

 

Dordogne 2015 – Monpazier

Reizen, ,

Een ietwat atypische vakantiedag voor ons want we gaan op bezoek bij onze goede vrienden die ook in deze streek logeren. De GPS liet weten dat we wel een rit van ongeveer 2 uur voor de boeg hadden om de 90 km tot ons punt van afspraak, Monpazier, af te leggen. In deze richting immers geen snelwegen beschikbaar, enkel lokale en departementale wegen.
Bij het vertrek hebben we het genoegen (*not*) om achter een colonne tractoren te zitten. Geluk bij een ongeluk: de karavaan wordt begeleid door de politie en na pakweg 5 km tuffen aan 20 km/u besluiten ze de voertuigen in de andere richting tegen te houden zodat een lange rij wagens de tractoren toch eens voorbij kan steken. Verder langs de weg richting Sarlat zien we trouwens nog meer landbouwvoertuigen staan (incl spandoeken) om zich bij de betoging aan te sluiten. Onderweg konden we wel andermaal genieten van mooie landschappen en kastelen.

IMG_0937

Aangekomen in Monpazier is het ook druk maar dan wel gezellig druk, het is er immers markt. We worden al opgewacht aan de stadspoort en samen met onze vrienden flaneren we nog even langs de vele kraampjes en winkeltjes en laten ons verleiden tot enkele aankopen.

IMG_0946 IMG_0943

We lunchen op het marktplein waar onze gereserveerde tafel al door andere toeristen ingenomen bleek. We besluiten het toch maar niet aan ons hart te laten komen en nemen genoegen met een plekje in de schaduw. Het feit dat ze de laatste van de zes bestelde schotels ook vergeten waren en ondergetekende pas een maaltijd voorgeschoteld kreeg wanneer de rest van het gezelschap al quasi gedaan had met eten is ook niet meteen een pluspunt, maar we hebben het gezellig samen dus laten het blauwblauw.
Na het eten wandelen we nog even verder in het kleinste stadje van Frankrijk langs het hotel waar we misschien volgend jaar zouden kunnen logeren (mooie vooruitzichten) en drinken nog een koffie/milkshake bij een heel sympathieke en beetje gekke meneer.

Vervolgens rijden we met de wagen richting Bouillac. Inmiddels is het al behoorlijk heet geworden (ca 30°C) maar de bomen bieden voldoende schaduw en verkoeling. De rest van de middag vullen we met bijpraten, relaxen en lekker eten: een overheerlijke appeltaart, olijvenbrood, worst, kaas en groente, allemaal gekocht op de markt.

IMG_0952           IMG_0965

Rond 19u vertrekken we terug naar ons hotel om zeker te zijn dat we voor de invallende duisternis zouden aankomen (de laatste kilometers zijn immers in daglicht al voldoende uitdaging en deden we liever niet zonder enige vorm van straatverlichting). We zien nog net een mooie avondschemering.

IMG_0972